Παρασκευή 27 Απριλίου 2007

Η εθνική συνείδηση και συναίσθηση των επαναστατών του 1821

Αποσπάσματα από την "Ιστορία των Ελλήνων" (9ος τόμος-Εκδόσεις ΔΟΜΗ).

Πολλά κεφάλαια του βιβλίου έχει γράψει ο κ. Γιώργος Μαργαρίτης, Καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ο οποίος έχει και την εποπτεία του όλου έργου (παρεμπιπτόντως έχει κάνει σκληρή κριτική στο βιβλίο της ΣΤ' Δημοτικού, κρίνοντάς το επιστημονικά, αλλά οι λαϊκισμοί των εθναμυντόρων είναι προτιμότεροι απ' ότι βλέπω για τους αντιδρώντες).



Τα παρακάτω γεγονότα δεν υπάρχουν σε κανένα βιβλίο ιστορίας.
Λέτε να τα βάλουμε στο καινούργιο, αφού θέλουν όλοι να διδαχθεί η ... αληθινή ιστορία;

Προσέξτε πόσο απέχει η πραγματικότητα από τους μύθους που λένε για τους έλληνες που πολεμούσαν σαν τον Κόναν και τον Σούπερμαν τους τούρκους αλλά και για την ... εθνική συνείδηση και συναίσθηση που είχαν.
Επίσης για το ότι οι έλληνες ήταν ... ευγενείς (πουθενά δεν περιγράφονται οι φόνοι τους) και ότι οι τούρκοι ήταν ανθρωπόμορφα κτήνη, κάτι σε Orks στον "Άρχοντα των δαχτυλιδιών" (και φυσικά οι φόνοι τους περιγράφονται λεπτομερώς).

Η συντριπτική πλειοψηφία των επαναστατών ήταν παρίες, αναλφάβητοι, κακόμοιροι, απελπισμένοι άνθρωποι που πολέμησαν για την ελευθερία τους και τίποτα άλλο.
Ούτε ήρωες, ούτε υπεράνθρωποι, ούτε συνειδητοποιημένοι πολίτες ήταν.
Και όταν πολεμάς, σκοτώνεις, καις, βιάζεις και ρημάζεις.
Όπως κι ο τούρκος.
Εμείς όμως στην ιστορία μας γράφουμε για τα των τούρκων και τα καρντάσια απέναντι για τα δικά μας.
Αυτό όμως δεν λέγεται ιστορία αλλά προπαγάνδα.
Ορίστε χαρακτηριστικά αποσπάσματα:


Η ελληνική επανάσταση.

1) Πειθαρχία επαναστατημένων.

Όπως και για τον οθωμανικό στρατό, έτσι και για τον ελληνικό, η έλλειψη πειθαρχίας των πολεμιστών ήταν επίσης σημαντικό πρόβλημα.
Τα κυριότερα κίνητρα στρατολογίας ήταν ο μισθός, η ελπίδα για λάφυρα, και οι δυνατότητες κοινωνικής και οικονομικής ανόδου που έδινε η συμμετοχή στον πόλεμο (σελ.115).
Οι έλληνες μαχητές αποσύρονταν όταν καθυστερούσε η καταβολή των μισθών ή όταν πλησίαζε ισχυρός οθωμανικός στρατός.
Οι έννοιες της στρατιωτικής πειθαρχίας και του εθνικού πατριωτισμού ήταν προφανώς πολύ διαφορετικές και πολύ λιγότερο δεσμευτικές σε εποχές που το έθνος βρισκόταν υπό διαμόρφωση (σελ.116).

2) Επιχειρήσεις στη δυτική Στερεά και την Ήπειρο.

Την 1/9/1821 οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι των Σουλιωτών, των Αλβανών αληπασαδικών αγάδων και των χριστιανών αρματολών της Άρτας και της Αιτολοακαρνανίας υπέγραψαν συνθήκη συμμαχίας.
Από την συνθήκη λείπουν ορισμένοι αρματολοί της περιοχής που φαίνεται ότι συντάσσονταν με τους σουλτανικούς (σελ.123).

3) Προσκυνούν οι ήρωες;

Ήδη από το καλοκαίρι είχαν προσκυνήσει ο Γ.Μπακόλας, οι Κουτελιδαίοι, ο Ν.Στορνάρης και ο Γ.Καραϊσκάκης – ο τελευταίος με αντάλλαγμα το αρματολίκι των Αγράφων.
Μόνο τρεις αρματολοί της περιοχής παρέμειναν σε αυτή την φάση με την επανάσταση.
Στη συνέχεια ο Ομέρ Βρυώνης προχώρησε προς το Μεσολόγγι, για το οποίο επιζήτησε τη συνθηκολόγηση με διαπραγματεύσεις.
Στις συζητήσεις οι Γ.Βαρνακιώτης και Άγος Βασιάρης ήταν οι διαπραγματευτές από την πλευρά του Ομέρ Βρυώνη και ο Μάρκος Μπότσαρης από την πλευρά των πολιορκημένων (σελ.129).

4) Η επανάσταση αναζητά τον στρατό της .

Το πιο επείγον ήταν να μεταπλαστούν οι χωρικοί σε πολεμιστές.
Με την εμφάνιση κάποιου οθωμανικού σώματος οι νεόκοποι στρατιώτες διασκορπίζονταν αφήνοντας μόνους τους αρχηγούς τους.
Στην Καρύταινα, στην Πιάνα, στην Βλαχοκερασιά, γύρω από τον Λάλα, οι με κόπο στρατολογημένοι χωρικοί έφευγαν μόνο στο άκουσμα ότι έρχονται τούρκοι.
Ο κίνδυνος του συμβιβασμού και του προσκυνήματος άρχισε να γίνεται ορατός.
Χρειάστηκαν άμεσα και σκληρά μέτρα για να περιοριστεί το κακό.
Οι αιχμάλωτοι τούρκοι, κυρίως άμαχοι, άρχισαν να θανατώνονται μεθοδικά, για να κοπούν οι γέφυρες συνεννόησης.
Επισημοποιήθηκε έτσι μια πρακτική, η τελική κατάληξη της οποίας ήταν η σχεδόν ολοκληρωτική εξόντωση των μουσουλμάνων στις επαναστατημένες περιοχές.

Επιστρατεύτηκε ακόμα ο φόβος του Θεού.
Με επικεφαλής τον Επίσκοπο του Έλους, Άνθιμο, πολλοί ιεράρχες επιστράτευσαν τις πλέον φρικτές απειλές ενάντια σε εκείνους που δείλιαζαν.
Για ένα διάστημα το δικαίωμα στην Θεία Κοινωνία είχαν μόνον εκείνοι που αποδεδειγμένα είχαν βάψει τα χέρια τους με το αίμα του Τούρκου.
Το ανάθεμα δε περίμενε εκείνους που προσκυνούσαν ή παρακολουθούσαν αμέτοχοι τα γεγονότα (σελ..145-148).

«… Ο δε της ξηράς Έλλην, είχε ερριζωμένον τον φόβον εις την καρδίαν του, του Τούρκου, ον διέδωσεν ο πατήρ αυτού, ο πάπους και ο προπάπους του. Δια να τον πείσουν όθεν οι νοήμονες ν’αδράξη όπλα, μύρια ψεύδη έπρεπε να του επιπορεύσουν: πότε του έλεγον, ιδού οσονούπω πλάκωσαν στρατοί από την Ευρώπην, πότε δε από την Ρωσσίαν, ή άλλο μέρος.Και όταν εφαίνοντο παραπλέοντα πλοία εμπορικά εις την θάλασσαν, του έλεγον: ιδού, τα βλέπεις; εδώ έρχονται, μας φέρνουν στρατόν, πολεμοφόδια, τροφάς κ.λπ.
Δια να δοκιμάσω ένα πεφοβισμένον χωρικόν, έθεσα έμπροσθέν του φονευμένον Τούρκον και του είπον να τον κτυπήση με την μάχαιραν. Αλλ’αυτός τρέμων, δεν ετόλμησε.

Πολλάκις οι κινούντες τα όπλα σωματάρχαι, έθετον έμπροσθεν των χωρικών αιχμαλώτους δεμένους τούρκους, δια να συνηθίζουν να φονεύουν αυτούς, δια να εξαλειφθή ο ερριζωμένος φόβος των (Απόσπασμα από το «Απάνθισμα του ιστορικού αγώνος των Ελλήνων»
του Κάρπου Παπαδόπουλου. Γράφτηκε στο Μεσολόγγι το 1858).



5) Η πολιορκία της Τριπολιτσάς.

Αποφασίστηκε η μαζική υποχρεωτική στρατολόγηση όλων των δυνάμενων να φέρουν όπλα χωρικών.
Στη Γορτυνία οι Δεληγιάννης και Πάνος Κολοκοτρώνης προχώρησαν στην παραδειγματική πυρπόληση των σπιτιών όσων κρύβονταν για να αποφύγουν την στράτευση.
Το μέτρο απέδωσε και η επιχείρηση εκεί απέφερε από εκεί 2.000 νεοσύλλεκτους (σελ.154).

Κατά την πολιορκία της Τριπολιτσάς το μεγάλο εμπόδιο ήταν η αρπακτική διάθεση των Μανιατών, οι οποίοι αν και κρατούσαν γερά την πολιορκία και αντιμετώπιζαν με σθένος κάθε απόπειρα εξόδου των τούρκων, συχνά υπέκυπταν στις προσφορές των τούρκων πλουσίων οι οποίοι στις νυχτερινές τους διαπραγματεύσεις πρόσφεραν υπέρογκα ποσά για λίγο ψωμί και σπάνια αποτύγχαναν τον σκοπό τους.
Λίγες μέρες πριν από το Πάσχα, πολλοί έλληνες άρχισαν να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους και να πηγαίνουν στα σπίτια τους, για να γιορτάσουν το Πάσχα.Μάταια αγωνίζονταν οι αρχηγοί, μάταια τους μιλούσαν και προσπαθούσαν να τους πείσουν ή ακόμα και τους απειλούσαν.


Την ημέρα του Πάσχα μόνο 150 άντρες βρίσκονταν εκεί.
Κι άλλοι 50 φρουρούσαν την Μεθώνη.
Αλλά αν και είχαν παρακληθεί να μείνουν στις θέσεις τους, τίποτα δεν μπορούσε να τους εμποδίσει να γιορτάσουν το Πάσχα με τον συνηθισμένο τους τρόπο, πίνοντας κρασί, χορεύοντας και ρίχνοντας πιστολιές στον αέρα. (Χάου, Σάμουελ Γκρίντλεϋ, «Ιστορική σκιαγραφία της Ελληνικής Επανάστασης», σελ.80-81).

Ο Δημήτριος Υψηλάντης σε διαταγή του προειδοποιούσε τους έλληνες: «Τους δε μη ακολουθούντας μήτε μένοντας εκεί, αλλά λειποτακτούντας και αφίνοντας το κει διορισμένον πόστον, βεβαιώσατέ τους ότι δεν έχουν μήτε σπίτι, μήτε ζωντανά, μήτε πατρίδα, αλλά θέλει τους αναποδογυρίση η πατρίς ως προδότας και φιλότουρκους»
Τρίκορφα, την 6 Αυγούστου 1821Δημήτριος Υψηλάντης. Πληρεξούσιος του Γενικού Επιτρόπου(Φιλήμων, Τόμος Δ’, σελ.426).

Η συνοχή του στρατοπέδου των πολιορκητών οφειλόταν κυρίως στην προσδοκία για απόκτηση λαφύρων.
Ως εκ τούτου, οι οπλαρχηγοί που λάμβαναν εντολή να μεταβούν μακριά από την πολιορκημένη πόλη για να καλύψουν τις προς αυτή διαβάσεις, δυσανασχετούσαν και αυτοί και οι στρατιώτες τους σε μια εξορία που κινδύνευε να τους στερήσει από την προσδοκώμενη ανταμοιβή των κόπων τους.
Ο δρόμος για την κατασκευή συνειδητών Ελλήνων και του αντίστοιχου κράτους ήταν μακρύς ακόμη.
Όταν ο Πάνος Κολοκοτρώνης, ο Δικαίος, ο Νικόλαος Πετμεζάς και άλλοι οπλαρχηγοί στάλθηκαν να φυλάξουν τις διαβάσεις της Μεγαρικής, χρειάστηκαν ειδικές διαβεβαιώσεις ότι αυτοί και οι άνδρες τους θα λάβουν μερίδιο εκ των αναμενομένων λαφύρων (σελ.178).

Η γενική κακοποίηση των πτωμάτων των θανόντων μουσουλμάνων όσο και αν φαίνεται βάρβαρη πρακτική έδωσε θάρρος και πολεμική διάθεση σε ανθρώπους που τώρα μόλις μάθαιναν να μισούν και να σκοτώνουν (σελ.159).

- Όσοι τούρκοι γλίτωσαν τοποθετήθηκαν σε έναν τόπο πίσω από τα στρατόπεδα των πολιορκητών και εκεί, φρουρούμενοι, αφέθηκαν να πεθαίνουν από την πείνα (σελ.184).

6) Η πολιορκία της Κορίνθου (σελ.172-174)

- Οι Νοταράδες, προύχοντες των ορεινών Τρικάλων Κορινθίας, δεν επιθυμούσαν ουδεμία ανάξειξη στα υπονομευτικά σχέδια των ομοθρήσκων τους.

- Δεν υπήρχε πειθαρχία και μόνο οι θρύλοι για τα προσδοκώμενα από την άλωση του φρουρίου υλικά οφελήματα κρατούσε στις θέσεις τους τους πολιορκητές.

- Ο Τρικούπης (Β’, σελ.65) γράφει χαρακτηριστικά: «Η εγγίζουσα δε εκπολιόρκησις έφερεν έξωθεν των τειχών τόσον πλήθος οπλοφόρων επ’ ελπίδι λαφυραγωγίας, ωστ’ ελαθροπώλουν τινές αισχροκερδείς προς τους πολιορκουμένους υπό το σκότος της νυκτός τροφάς».

7) Η πολιορκία του Νεοκάστρου.

Η πρόσκαιρη αναχώρηση του εκπροσώπου του Υψηλάντη με σκοπό την αναζήτηση ουδετέρων πλοίων για την ασφαλή μεταφορά όσων τούρκων θα παραδίδονταν, επιτάχυνε τις εξελίξεις.
Οι έως τότε συμφωνίες ακυρώθηκαν και υπογράφηκε νέα σύμβαση εξαιρετικά περίεργη ως προς τη μορφή, καθώς εξαρτούσε τη μετέπειτα τύχη των παραδιδομένων αποκλειστικά και μόνο στην φιλανθρωπία (των πολιορκητών).
Ενώ οι παραδοθέντες τούρκοι περίμεναν την επιβίβασή τους στα πλοία, πλήθη ανθρώπων όρμησαν προς αυτούς, αρχικά για την αρπαγή οτιδήποτε πολύτιμου ή μη είδους που έφεραν μαζί τους, στη συνέχεια δε για να θανατώσουν τους πάντες.

Οι 60 μουσουλμάνοι που είχαν καταφύγει στην νησίδα Χελωνάκι, βασιζόμενοι σε υποσχέσεις των πολιορκητών, αφέθηκαν εκεί να πεθάνουν από τη δίψα.

Έτσι σχεδόν το σύνολο των πολιορκημένων Οθωμανών του Νεοκάστρου βρήκαν τον θάνατο (σελ.169-172).

doctor

Υ.Γ. Θεωρώ άδικο και άτιμο να φορτώνουμε με υπερφυσικές δυνάμεις απλούς ανθρώπους και να μεταφέρουμε στα μυαλά τους τις ιδεοληψίες μας για να νιώσουμε εμείς εθνικά υπερήφανοι.
Ο υπερτονισμός των ακροτήτων "των άλλων" και η απόκρυψη των ακροτήτων ημών (με ήτα) οδηγεί σε διαθλάσεις και μυωπισμούς.
Μετά από τόσα χρόνια, ήρθε νομίζω η ώρα να δούμε τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση και να αποδεχτούμε ότι τις παραμονές της αλώσεως της Τριπολιτσάς ο μέγας Κολοκοτρώνης είχε επιδοθεί σε πλιάτσικο και σε κατ' ιδίαν συναλλαγές με επιφανείς τούρκους -φυγάδευσε αρκετούς- αποκομίζοντας τεράστια πλούτη που κουβαλούσαν οι δικοί του σε γαϊδούρια και μουλάρια, πλούτη που χρησιμοποίησε μετά για να ενισχύσει τα σχέδιά του για την προσωπική του ανάδειξη.
Οι ... άλλοι (Αφοί Κουντουριώτη και Σία) με τα χρήματα του δανείου που πήρε η Ελλάδα από την Αγγλία εξαγόραζαν ψηφοφόρους για τις εκλογές του Οκτώβρη του 1824...

Παρασκευή 20 Απριλίου 2007

Ο μεγάλος κατακλυσμός

Καλοκαίρι 1993.
Ο ψυχρός πόλεμος έχει ήδη τελειώσει.
Σε ένα ψαράδικο πλοίο τριάντα μέτρων, που έχει μετατραπεί σε ωκεανογραφικό, Ρώσοι και Αμερικανοί επιστήμονες φορτώνουν επιστημονικά όργανα και ξεκινούν να ανακαλύψουν τα μυστικά της Μαύρης Θάλασσας.
Τα μυστικά που βρίσκονται κάτω από τη λάσπη του βυθού, η οποία διαβάζεται σαν ένα βιβλίο ιστορίας από όσους ξέρουν να μελετούν τα στρώματα ιζημάτων, που χρονολογούνται χιλιάδες ή ακόμα εκατομμύρια χρόνια πριν.
Για να τα μελετήσουν, τρυπούν το θαλάσσιο βυθό με έναν ατσάλινο σωλήνα που τον σπρώχνει βάρος ενός τόνου.
Όταν ο σωλήνας, μήκους 2 με 3 μέτρων, εισέρχεται στο βυθό, γεμίζει με ιζήματα.
Τους Ρώσους τους ενδιαφέρουν τα λίγα εκατοστά που βρίσκονται πάνω πάνω, τα οποία περιέχουν ραδιενεργά κατάλοιπα μιας σύγχρονης καταστροφής, αυτής του Τσέρνομπιλ.
Οι Αμερικανοί γεωλόγοι – ωκεανολόγοι Bill Ryan και Walter Pitman, του περίφημου Γεωφυσικού Εργαστηρίου Lamont – Doherty του Πανεπιστημίου του Columbia, ενδιαφέρονται για ένα μέτρο πιο κάτω και χιλιάδες χρόνια πριν.


Walter Pitman, William Ryan


Ψάχνουν για σημάδια μιας παλιάς καταστροφής, που πιστεύουν ότι ενέπνευσε κατακλυσμικές ιστορίες.
Και θα τα βρουν.

Θα βρουν ενδείξεις ότι γύρω στο 5.600 π.Χ. η Μαύρη Θάλασσα ξαφνικά πλημμύρισε εξαιτίας μαζικής εισροής αλμυρού νερού από τη Μεσόγειο.
Το κλειδί για τις έρευνες ήταν το στενό του Βοσπόρου.
Ο Βόσπορος έχει μήκος 30 χιλιόμετρα, είναι στενός, με πλάτος από 3 χιλιόμετρα μέχρι μόλις 800 μέτρα.
Επιπλέον μπορούσε να χρησιμεύσει ως βαλβίδα για τα νερά της βόρειας Μεσογείου στη ροή τους προς τη Μαύρη Θάλασσα.
Κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών, η Μαύρη Θάλασσα είχε μετατραπεί, τουλάχιστον 6 φορές, από απομονωμένη λίμνη γλυκού νερού σε αλμυρή θάλασσα και το αντίστροφο.
Αλλά η τελευταία ήταν η πιο δραματική.
Πριν από 120.000 χρόνια, στις αρχές του τελευταίου κύκλου παγετώνων, το κλίμα της Γης και η στάθμη των θαλασσών ήταν περίπου όπως είναι σήμερα.
Από τότε όμως και για τα επόμενα 100.000 χρόνια, το νερό των ωκεανών εξατμιζόταν και παρασυρόμενο από τους ανέμους έπεφτε σαν χιόνι, κοντά στις αρκτικές περιοχές, αυξάνοντας έτσι τα στρώματα πάγου, που σε πολλά μέρη έφτασαν μέχρι και 3.000 μέτρα ύψος!

Πριν από 20.000 χρόνια, τόσο πολύ νερό από τους ωκεανούς είχε μετατραπεί σε πάγο, ώστε το επίπεδο της θάλασσας ήταν 150 μέτρα χαμηλότερο απ’ ότι σήμερα.
Πελώριοι παγετώνες κάλυπταν τη μισή Βόρεια Αμερική, όλη την Σκανδιναβία, Βόρεια Ευρώπη, καθώς και τη Βόρεια Ασία.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, η στάθμη του νερού της Μεσογείου να είναι κάτω από τον πυθμένα των Δαρδανελίων και του Βοσπόρου.
Τα ποτάμια σταμάτησαν να φέρνουν νερό στη Μαύρη Θάλασσα με αποτέλεσμα τη δραματική συρρίκνωσή της.
Τότε η Μαύρη Θάλασσα κάλυπτε το 65% περίπου της σημερινής της έκτασης.
Το λιώσιμο των παγετώνων προκάλεσε την άνοδο της στάθμης της θάλασσας πριν από 14.000 χρόνια, με αποτέλεσμα η Μεσόγειος να φουσκώσει και να ξαναρχίσει να χύνεται στη Μαύρη Θάλασσα.
Το κλειδί στην πόρτα της αποκρυπτογράφησης του μεγάλου κατακλυσμού βρισκόταν στα ταπεινά λείψανα παλιών μαλακίων αλμυρού νερού, που είχαν θαφτεί στο βυθό της θάλασσας.
Εάν δεν επρόκειτο για πλημμύρα, δηλαδή αν η θάλασσα είχε επεκταθεί σιγά σιγά το ίδιο θα έπρεπε να γίνει και με τον πληθυσμό των μαλακίων.
Όμως, εάν επρόκειτο για ξαφνική καταστροφή, τότε τα μαλάκια θα έπρεπε να είχαν φτάσει από τη Μεσόγειο μαζικά και σε αυτή την περίπτωση τα απολιθώματα πρέπει να είχαν πάνω κάτω την ίδια ηλικία σε όλη τη Μαύρη Θάλασσα.




Πριν ξεκινήσουν τη δειγματοληψία άρχισαν να χαρτογραφούν τον πυθμένα με τη βοήθεια ενός ειδικού σόναρ, που είχε κατασκευάσει ο William Ryan.
Μετά τη χαρτογράφηση άρχισε η δύσκολη δουλειά της δειγματοληψίας ιζημάτων από το βυθό.
Ανέβαζαν στο πλοίο τους σωλήνες με τα δείγματα και τους άδειαζαν σαν οδοντόκρεμα.
Τα πρώτα κιόλας ευρήματα δικαίωσαν την επιστημονική ομάδα.

Σε μερικούς σωλήνες βρέθηκαν ξερά ιζήματα που περιείχαν μερικές φορές ρίζες από φυτά, απόδειξη ότι ο πυθμένας κάποτε ήταν ξερή γη.
Πάνω από αυτά τα στρώματα βρέθηκαν βρήκαμε τα περίφημα μαλάκια, που αποδείκνυε ότι η γη αυτή είχε σκεπαστεί από θάλασσα.
Για να αποδειχθεί όμως ότι επρόκειτο για ξαφνική πλημμύρα, έπρεπε τα μαλάκια αυτά, από τις 20 διαφορετικές δειγματοληψίες να έχουν την ίδια ηλικία.
Τα απολιθώματα στάλθηκαν για εξέταση το φθινόπωρο του 1993.
Χρειάστηκαν όμως 4 μήνες για να πάρουν τα αποτελέσματα.
Κι ενώ βρισκόταν σε αναμονή, ο Jones, ο οποίος είχε και ο ίδιος μελετήσει τη Μαύρη Θάλασσα, θα προσθέσει και αυτός μια νέα ανακάλυψη: Η Μαύρη Θάλασσα είναι μια πελώρια λεκάνη με βάθος μεγαλύτερο από 2.000 μέτρα που τροφοδοτείται με νερό από τη βροχή και από πολλά μεγάλα ποτάμια.
Το γλυκό αυτό νερό είναι τόσο πολύ, που δεν προλαβαίνει να εξατμιστεί όλο.
Από την άλλη μεριά, μπαίνει από τη Μεσόγειο αλμυρό νερό, το οποίο, επειδή είναι πιο βαρύ, παραμένει κάτω.
Αποτέλεσμα είναι η θάλασσα να φουσκώνει και να δημιουργείται ένα αντίθετο ρεύμα στην επιφάνεια της ροής γλυκού νερού προς τη Μεσόγειο μέσω των Δαρδανελίων.
Όμως υπάρχει και άλλη μια συνέπεια του φαινομένου αυτού.
Ενώ στα πρώτα 150 μέτρα, λόγω μικρής περιεκτικότητας αλατιού, υπάρχει ζωή, το οξυγόνο δε φτάνει ποτέ στα βάθη, με συνέπεια να δημιουργείται εκεί μια νεκρή ζώνη, κάτι που είναι γνωστό με το όνομα anoxia.
Εκεί ζουν μόνο αναερόβια βακτήρια.
Οι επιστήμονες πίστευαν ότι αυτά τα χαμηλά στρώματα έγινα ανοξικά σε μια περίοδο χιλιάδων ετών, καθώς τα νερά της Μεσογείου σιγά σιγά αυξάνονταν ρίχνοντας όλο και περισσότερο αλάτι στο βυθό της.
Ο Jones χρονολόγησε κομμάτια από αχιβάδες που βρέθηκαν στα δείγματα των Ryan και Pitman.
Εάν τα βαθιά νερά είχαν χάσει το οξυγόνο τους σταδιακά, τα ζώα που είχαν την ανάγκη οξυγόνου για να ζήσουν μέσα στις αχιβάδες, έπρεπε να είχαν πεθάνει σε μια περίοδο πολλών ετών.
Αλλά εάν τα νερά είχαν γίνει απότομα ανοξικά, έπρεπε να είχαν εξαφανιστεί με ξαφνικό θάνατο. Η έκπληξή του ήταν μεγάλη όταν οι μετρήσεις έδειξαν ότι όλοι αυτοί οι θαλάσσιοι οργανισμοί είχαν πεθάνει ταυτόχρονα το 5.600 π.Χ.

Το Φεβρουάριο του 1994 έφτασαν και τα αποτελέσματα της χρονολόγησης των δειγμάτων. Και ήταν ακριβώς η ίδια ημερομηνία, 5.600 π.Χ., που είχε βρει και οJones ότι τα βάθη της Μαύρης Θάλασσας είχαν γίνει νεκρή ζώνη.

Χάρη στον Jones, οι Ryan και Pitman διέθεταν όχι μία, αλλά, δύο αποδείξεις πλημμύρας.


Το πόρισμα των ερευνών ήταν το ακόλουθο:
Το 5.600 π.Χ. η επιφάνεια της Μαύρης Θάλασσας ήταν 120 μέτρα χαμηλότερη από το φράγμα του Βοσπόρου.
Τότε ήταν που η Μεσόγειος άρχισε να ξεχειλίζει.
Και αναπόφευκτα το φράγμα του Βοσπόρου υποχώρησε.
Το θαλασσινό νερό ξεχύθηκε στη Μαύρη Θάλασσα με τόση δύναμη, όση 200 καταρράκτες του Νιαγάρα προκαλώντας ένα θόρυβο που έπρεπε να ακουγόταν τουλάχιστον 700 χιλιόμετρα μακριά.
Και ήταν τέτοιο το σύννεφο των υδρατμών πάνω από τον καταρράκτη αυτόν, που εδημιουργούντο συνεχώς αστραπές, φοβερές ηλεκτρικές εκκενώσεις και απίστευτης δύναμης καταιγίδες.
Για 60 ολόκληρες μέρες το νερό χυνόταν με ταχύτητα 80 χιλιομέτρων την ώρα, καλύπτοντας καθημερινά 2 χιλιόμετρα γης και ανέβαζε την επιφάνειά της 15 εκατοστά τη μέρα.
Τα χωριά εξαφανιζόταν στο βάθος της αβύσσου σε μερικές εβδομάδες.
Έντρομοι οι κάτοικοι της περιοχής σκόρπισαν στους τέσσερις ανέμους.




Η πλημμύρα αυτή ενέπνευσε όλους τους εμπλεκόμενους λαούς.
Κάθε λαός περιέγραψε την απίστευτη αυτή πλημμύρα ως οργή των Θεών.
Από τους ιστορικούς έχει βρεθεί ότι υπήρχε ένας αρχικός κεντρικός μύθος ο οποίος με την πάροδο των γενεών άλλαζε από λαό σε λαό, χωρίς όμως να χάνει την κεντρική ιδέα: Ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από τον Θεό, και ο Θεός του έστειλε αυτή την καταστροφή για να τον τιμωρήσει.

Οι επιζήσαντες της τραγωδίας θεώρησαν τους εαυτούς τους ως τους εκλεκτούς του Θεού.
Γι’ αυτό και σε όλους τους μύθους της αρχαιότητας γίνεται αναφορά σε κάποιους ενάρετους οι οποίοι είχαν προειδοποιηθεί από τον Θεό για την επικείμενη συμφορά.
Αυτός ο μύθος πέρασε από λαό σε λαό και έτσι οι τότε διηγήσεις περιέχουν πολλά κοινά σημεία.
Οι Βαβυλώνιοι αναφέρουν τον κατακλυσμό στην επική ιστορία του Γκιλγκαμές, οι Εβραίοι αναφέρουν τον κατακλυσμό του Νώε, οι Έλληνες τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, μύθο που δανείστηκαν από τους Φοίνικες.
Η επιστήμη προχωρά αφήνοντας τους μύθους για τους αφελείς...

doctor

(Πηγή: Ελευθεροτυπία, Τρίτη 30 Μαρτίου 1999, ένθετο info).

Βλ.Επίσης:

1) B.B.C. Producer Richard Curson SmithSeries Editor John Lynch
A Third Eye Production in association with BBC Worldwide.
http://www.bbcprograms.com/pbs/catalog/noah/noahmain.htm

2) Noah's Flood: The New Scientific Discoveries About The Event That Changed History (Paperback) by William Ryan (Author), Walter Pitman (Author):

http://www.amazon.com/exec/obidos/tg/detail/-/0684859203/103-9464025-7251035?v=glance



3) Inventory of Conflict and Environment: http://www.american.edu/TED/ice/noah.htm



Σάββατο 14 Απριλίου 2007

«Απόκρυφες» αγορεύσεις του Ελ. Βενιζέλου περί ελληνισμού και ορθοδοξίας



Από το βιβλίο του Μανώλη Βασιλάκη "η μάστιγα του Θεού"

Τις άγνωστες, έως σήμερα, απόψεις του Ελευθέριου Βενιζέλου για τα μείζονα θέματα που θέτουν όλα αυτά τα χρόνια ο Χριστόδουλος, η διοικούσα ιεραρχία, οι οπαδοί και οι ομοϊδεάτες τους επέλεξε ο συγγραφέας Μ. Βασιλάκης να παραθέσει, αντί προλόγου, στο βιβλίο.

Πηγή του συγγραφέα είναι τα «Εστενογραφημένα Πρακτικά της Β΄ Συντακτικής των Κρητών Συνελεύσεως, Συνεδριάσεις Οκτωβρίου-Νοεμβρίου 1906 και ιδιαίτερα εκείνη της 28ης Οκτωβρίου.

Ο πληρεξούσιος Σφακίων Ι. Λεκανίδης είχε προτείνει στο πρώτο άρθρο του Συντάγματος να τεθεί ότι «επίσημος θρησκεία» είναι η Ανατολική Ορθόδοξη, εκτοξεύοντας την κατηγορία ότι το σχέδιο διαπνέεται από υλισμό και θρησκευτική αδιαφορία ή και εχθρότητα προς την Εκκλησία.

Η πρότασή του υποστηρίχθηκε με ενθουσιασμό από πολλούς πληρεξουσίους, με κυρίαρχο επιχείρημα την ευγνωμοσύνη προς την «Κιβωτό».

Παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα από τις αλλεπάλληλες παρεμβάσεις του Ελ. Βενιζέλου όπως καταγράφονται στον πρόλογο του βιβλίου του Μ. Βασιλάκη.


«Μας είπον, κύριοι πληρεξούσιοι, ότι το Σύνταγμα το διαπνέει πνεύμα υλισμού. Η κατηγορία θα ήτο δικαιοτέρα αν ο αξιότιμος βουλευτής Σφακίων έλεγεν ότι το Σύνταγμα δεν μεριμνά περί ουδενός άλλου παρά μόνον περί των εγκοσμίων, διότι πραγματικώς μόνον περί των εγκοσμίων εμεριμνήσαμεν, ενομίζομεν δε ότι μόνον περί των εγκοσμίων εκαλούμεθα να μεριμνήσωμεν ενομίσαμεν, κύριοι πληρεξούσιοι, ότι η εντολή, την οποίαν μας εδώκατε, ήτο να παρουσιάσωμεν σχέδιον πολιτικού Συντάγματος».

Στην ερώτηση πληρεξουσίου: «Και τι ζημιοί η λέξις επικρατούσα θρησκεία;»
ο Βενιζέλος απήντησε: «Και τι προσθέτει;»
ενώ στην ανταπάντηση: «Δεν βλάπτει τίποτε. Και διά λόγους ευγνωμοσύνης να την θέσωμεν»,

ο Βενιζέλος ήταν σαρκαστικός: «Διά λόγους ευγνωμοσύνης; Δεν κάμνομεν εν ψήφισμα ευγνωμοσύνης και ευχαριστιών προς την Κιβωτόν, η οποία διέσωσε τον εθνισμόν ημών. Εάν θέλετε δι’ αυτόν τον λόγον, είναι ευκολώτατον».
Και αναρωτήθηκε: «Θέλω λοιπόν να μάθω τι είναι αυτή η επικράτησις, κύριοι πληρεξούσιοι; Τι θέλει να είπη ότι εν Κρήτη επικρατούσα Εκκλησία είναι η Ορθόδοξος Ανατολική;».

Στην απάντηση του προέδρου ότι εννοείται «κατά τον αριθμόν επικρατούσα»,

ο Βενιζέλος απήντησε: «Α! Φυσικά! Εάν λοιπόν η σημασία του πράγματος ήνε αυτή και δεν είναι καμμία άλλη παρ’ αυτή, την οποίαν εβεβαίωσεν ο κ. Πρόεδρος έχει την θέσιν της, σας παρακαλώ, η αναγραφή εν τω Συντάγματι στατιστικών πληροφοριών;».

Παρενέβη άλλος πληρεξούσιος υποστηρίζοντας ότι «Ημείς από σεβασμόν μόνον το ζητούμεν», για να σαρκάσει εκ νέου ο Ελ. Βενιζέλος: «Εγώ προτείνω, κύριε Καλοειδά, εάν θέλητε, διακόπτοντες την συνεδρίασιν να μεταβώμεν όλοι οι Χριστιανοί εις τον καθεδρικόν ναόν να κάμωμεν μίαν δοξολογίαν, και να προσκυνήσωμεν την Αγίαν του Χριστού Εκκλησίαν, η οποία έσωσε τον Ελληνισμόν εν ημέραις πονηραίς!... Ηξεύρω και εγώ να είπω από τοιαύτα! (Γέλωτες)».


Ο Ελ. Βενιζέλος στη συνέχεια επανέλαβε αρκετές φορές ότι η επιτροπή δέχεται επικρίσεις διότι «δεν ανεγράψαμεν αυτήν την στατιστικήν πληροφορίαν εις το Σύνταγμα», επιμένοντας να χαρακτηρίζει ως «στατιστική πληροφορία» την αναγραφή της θρησκείας. (Άλλωστε και το Σύνταγμα του 1899, του οποίου ήταν βασικός εισηγητής, δεν περιείχε διάταξη περί επικρατούσης θρησκείας, ενώ το άρθρο 10 εγγυόταν ότι «έκαστος είναι ελεύθερος να πρεσβεύη οιονδήποτε θρήσκευμα προτιμά»).

Το μαστίγωμα από τον Βενιζέλο συνεχίσθηκε με την επανάληψη της θέσης του για ελευθεροθρησκεία: «Φοβούμαι, κύριοι πληρεξούσιοι, μήπως εγγίσητε ουχί απλώς εν τω [συνταγματικώ] χάρτη, αλλ’ εν ταις συνειδήσεσιν την ανεξιθρησκείαν και την ελευθεροθρησκείαν, ίνα είπω ακριβέστερον», χαρακτηρίζοντας την ελευθεροθρησκεία ως «στοιχειώδη διάταξιν της ελευθερίας της συνειδήσεως», για να ρωτήσει τους πληρεξουσίους: «διατί δεν αρκείσθε εις την τελείαν αναγραφήν του δικαιώματος της ελευθεροθρησκείας, αλλά θέλητε να παρεμβάλητε έκφρασιν [σ.σ.: επίσημος ή επικρατούσα θρησκεία] δυναμένην να παρεξηγηθή;».

Στις ελληνορθόδοξες καυχησιολογίες περί «ελληνοχριστιανισμού»,

ο Βενιζέλος απάντησε: «H ελευθεροθρησκεία είναι αρετή ιδιάζουσα κατ’ εξοχήν εις το Ελληνικόν Έθνος. αλλ’ έχω να διαμαρτυρηθώ κατά της αντιλήψεως ότι ο Ελληνισμός ταυτίζεται προς την έννοιαν της Ορθοδοξίας, ο Ελληνισμός προϋπήρξεν αιώνας όλους πριν ή εμφανισθή ο Χριστός κομίζων το Ευαγγέλιον της σωτηρίας. Η έννοια λοιπόν του Ελληνισμού δεν δύναται ποτέ να ταυτισθή με την έννοιαν της Ορθοδοξίας».

Αναφερόμενος δε στην ρήση του πληρεξουσίου Σφακίων, ότι «ο Ελληνισμός δεν δύναται να νοηθή άνευ Ορθοδοξίας», ο Βενιζέλος συνέχισε το μαστίγωμα αυτών των απόψεων:

«Κατά της αντιλήψεως αυτής διαμαρτύρομαι. Είπον ότι ο Ελληνισμός υπήρξεν αιώνας όλους προ του Xριστιανισμού και προσθέτω ακόμη ότι η λαμπρότερα περίοδος του ελληνικού πολιτισμού είναι ατυχώς η αρχαιοτέρα. Ο Eλληνισμός, ο καταυγάζων δι’ ανεσπέρου φωτός και ημάς τους νάνους απογόνους, δεν είναι ο πρόσφατος, δεν είναι ο Xριστιανικός Eλληνισμός, αλλ’ είναι ο Eλληνισμός των εθνικών χρόνων. Λοιπόν, η έννοια του Ελληνισμού δεν δύναται ποτέ να ταυτισθή προς την έννοια της Ορθοδοξίας, και θα προσθέσω μάλιστα ότι αν γίνη παραδεκτή η θεωρία αυτή (εφ’ όσον δεν είναι ορθόδοξος ένας άνθρωπος, δεν είναι δυνατόν να είναι Έλλην), τότε βεβαίως όσοι ευρίσκονται εις την Eλλάδα, εάν πιστεύουν άλλην θρησκείαν, τότε αυτοί δεν είναι Έλληνες.

Δεν δύναμαι λοιπόν να εννοήσω πώς άνδρες κατ’ εξοχήν φιλελεύθεροι, είναι δυνατόν να πιστεύουν τας δύο αυτάς εννοίας και να σας λέγουν ότι η έννοια του Eλληνισμού ταυτίζεται προς την έννοιαν της Ορθοδοξίας, ενώ δεν υπάρχουν ίσως δυστυχώς δύο τόσον αντίθετοι προς αλλήλας όσον είναι σήμερον η έννοια του Eλληνισμού προς το επικρατούν μέρος της Ορθοδοξίας.».


«Πώς δύνασθε να παραγνωρίζητε το γεγονός αυτό, και να έρχησθε εδώ, επαναλαμβάνω, ταράττοντες την θρησκευτικήν συνείδησιν των πολλών, να ισχυρίζεσθε ότι η έννοια του Ελληνισμού ταυτίζεται προς την έννοιαν της Ορθοδοξίας;

Αλλά πώς, κύριοι πληρεξούσιοι, παραγνωρίζομεν ότι η ανακήρυξις τοιούτων δογμάτων περιορίζει το μέγα όνειρον του Ελληνισμού, πώς δεν αναγνωρίζομεν ότι το εθνικόν μέλλον το συντρίβομεν, καθ’ ην στιγμήν ερχόμεθα να ανακηρύξωμεν ότι εις τους κόλπους του Ελληνισμού δεν δύνανται να χωρήσουν παρά οι πρεσβεύοντες το Ορθόδοξον Ανατολικόν δόγμα;

Ποίος δεν γνωρίζει ότι, αν ταχέως ή βραδέως πρόκειται να πληρωθώσι τα εθνικά μας όνειρα, εις την Ελλάδα του μέλλοντος πρόκειται να περιλαμβάνωνται αλλόθρησκοι και αλλόδοξοι πληθυσμοί;

Πώς δεν εννοείτε ότι κεφαλαιώδες συμφέρον του Ελληνισμού είναι να διακηρύξη ότι η έννοια αυτού είναι τόσον ευρεία και τόσον άσχετος προς τα θρησκευτικά δόγματα, ώστε εις την έννοιαν αυτήν δύναται να χωρήσωσι όχι μόνον οι πρεσβεύοντες τα του Χριστού δόγματα, αλλά και οι πρεσβεύοντες τα δόγματα πάσης άλλης γνωστής ή αγνώστου θρησκείας;».

Και ένα μήνα αργότερα υπογράμμισε: «Αφ’ ετέρου, κύριοι, είμαι βέβαιος ότι η ανάπτυξις του πολιτισμού, η επερχομένη οσημέραι συνείδησις όλων των πολιτισμένων λαών, ότι τα πράγματα του κόσμου αυτού πρέπει να ρυθμίζωνται ασχέτως όλως διόλου προς τας πεποιθήσεις τας θρησκευτικάς, τας οποίας έχει έκαστος εκ των πολιτών, και η καθ’ ημέραν μείζων σπουδαιότης των κοινωνικών ζητημάτων, η οποία καταλαμβάνει ολόκληρον τον πεπολιτισμένον κόσμον, θα φέρη ταχέως μετά δεκαετηρίδας τινάς, έστω εν ανάγκη και μετά εκατονταετηρίδα, εις το σημείον, ώστε και παρ’ ημίν να νοηθή, ότι ο εθνισμός δεν δύναται να συγχυσθεί παντάπασι προς την θρησκείαν» (25.11.1906).


--------


Αυτά κυρίες και κύριοι τον Νοέμβριο του 1906, 101 χρόνια πριν από το σήμερα.

Ποιο είναι το σήμερα;

Να το διαμηνύσουμε στον Ελευθέριο Βενιζέλο;

Να του διαβάσουμε το Άρθρο 3 του Συντάγματος;

Ορίστε:


ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ


MEPOΣ ΠPΩTO - Bασικές διατάξεις
TMHMA Β΄ - Σχέσεις Eκκλησίας και Πολιτείας


'Αρθρο 3 - (Σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας):


1. Eπικρατούσα θρησκεία στην Eλλάδα είναι η θρησκεία της Aνατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας του Xριστού. H Oρθόδοξη Eκκλησία της Eλλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Kύριο ημών Iησού Xριστό, υπάρχει αναπόσπαστα ενωμένη δογματικά με τη Mεγάλη Eκκλησία της Kωνσταντινούπολης και με κάθε άλλη ομόδοξη Eκκλησία του Xριστού τηρεί απαρασάλευτα, όπως εκείνες, τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες και τις ιερές παραδόσεις.

Πηγή: Βουλή των Ελλήνων: http://www.parliament.gr/politeuma/default.asp
---------


Ενώ το 1906 συζητούσαμε τα αυτονόητα, εν έτει 2007 μ.Χ. βρισκόμαστε ακόμη στο 1906!!!

Με την εκκλησία να συγκυβερνά (βλ.ταυτότητες, βιβλίο ιστορίας, μη χωρισμός κράτους και εκκλησίας και άλλα πολλά).


Πίσω ολοταχώς λοιπόν...


doctor


Υ.Γ. Περισσότερα για το βιβλίο του Μανώλη Βασιλάκη: http://www.protoporia.gr/protoporia/product.asp?sku=278716