Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2006

Απόσπασμα από τη ''Γκέμμα'' του Δ.Λιαντίνη [σελ.188],
Καθηγητή Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών











''Ο ίδιος όμως ο Ιησούς, και έξω από τη χρήση που του κάμανε οι άνθρωποι, έζησε αυθεντικά το ταξίδι του στον Άδη.

Έζησε δηλαδή την ουσία του θανάτου του όχι στο σταυρό αλλά στο νου του.

Όπως περίπου και ο Οδυσσέας.


Ο Ιησούς, δεν επέθανε την Παρασκευή στο λόφο του Γολγοθά, αλλά την Τετάρτη στο Όρος των Ελαίων.

Ερη­μίτης, από τους άλλους παραμελημένος, και παράμερα.

Ήτανε τότε που ίδρωνε αίμα, και ψιθύριζε ένδακρυς «περίλυπός έστιν ή ψυχή μου έως θανάτου».Εκεί και τότε έπαιξε στο ζάρι την αγάπη του για τη ζωή και τον τρόμο του για το θάνατο. Ό,τι αποφασίστηκε, το αποφάσισε η σκοτεινή βούληση της ζαριάς. Όχι αυτός. Με τέτοιο νόημα πρέπει να ιδούμε εκείνα τα λόγια, που από μόνα τους συνιστούν μια μαθηματική ανωμαλία (singularity): «παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο, πλην ουχ ως εγώ θέλω αλλ' ως συ».


Στην πρόταση αυτή έχουμε ένα ακόμη ακριβές παράδειγμα, ή διανοητικό πείραμα, της Απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ.




















Κατά τα υπόλοιπα ο Ιησούς ετελείωσε στα καρφιά με τη διαυγή συνείδηση του πλήρους εξευτελισμού και της τέλειας αποτυχίας.


Απάνω στον σταυρό και κοντά στο τέλος του, ο ίδιος ούτε είδε ούτε φαντάστηκε την υστε­ροφημία, την τιμή και τη λατρεία που του φύλαξε το μέλλον.

Στον εαυτό του, ελκόμενο και θνήσκοντα είδε έναν ποιητή των ονείρων που πεθαίνει αισχρά και ατιμα­σμένα.

Ο Ιησούς είναι ο άνθρωπος της εποχής του, αλλά και ο διαλεχτός της νέκυιας των ποιητών. Ξεψύχησε κυκλωμέ­νος από τις ίδιες σκέψεις καλιακούδες, που θα είχε κάμει ο καθένας από κείνους τους έξι χιλιάδες δούλους του Σπάρτακου, όταν τους είχε σταυρώσει εκατό χρόνια πα­λαιότερα ο Κράσσος στο δρόμο από την Καπούη για τη Ρώμη.


Στα λόγια του «ίνατί με εγκατέλειπες;» βλέπω ένα συντριμμό χωρίς όρια.

Το πιο αξιοθρήνητο ναυάγιο της υπαρκτικής βίωσης του ανθρώπου.


Αν γινότανε τρόπος να ξαναγυρίσει σήμερα κοντά μας, και έβλεπε τη χάρη με την οποία τον έχρισε η ιστορία, θα χαιρότανε.


Γιατί θα 'βρισκε πως την άξιζε τέτοια τιμή από τους ελάχιστους εκείνους που κατανοούν το δράμα του. Επειδή έζησε ζωντανός το θάνατο του. Στην ίδια τροχιά του Οδυσσέα και του Αινεία.

Όμως, στα εκατοντάδες εκατομμύρια που τον λατρεύ­ουν σήμερα σα θεό, τους χριστιανούς καθώς τους λένε, θα είχε να ειπεί. Αυτός, ο φάγος και οινοπότης:


Μα εγώ δεν είμαι χριστιανός, βρε σαφρακιάρηδες.

Κι εσείς μοιάζετε σε μένα, όσο μοιάζει ο ρυπαρός ιπποπότα­μος στο περήφανο άλογο με το κατάλευκο δέρμα και τα κατάμαυρα μάτια.


Όλους εσάς δεν ήρθα να σώσω.

Να σας καταγγείλω ήρθα, και να σας φραγγελώσω.

Το μυαλό σας,

την ψευτιά σας,

την αχρεία ψυχή,

και τις δολερές σας πράξεις.


Αυτά είχα στο νου μου, την ώρα που τίναζα τα αστροπελέκια με τα απανωτά «ουαί» για τη φαρισαϊκή ηθική σας.



Με αστραπές τρεκλές, με βροντή και με λάμψη εμαστίγωσα την υποκρισία σας.

Και σεις με κάματε ση­μαία στα ψεύδη και σάλπιγγα στις πομπές σας.
















Γιατί όλοι σας, από τον πάπα της Ρώμης και τον πατριάρχη της Πό­λης, από το σοφό θεολόγο και το φοροφυγά επίτροπο της ενορίας ως τον τουρλωτό καθηγούμενο του μοναστηριού, είσαστε ίδιοι οι τάφοι που παράσταινα.




Γιομάτοι ακαθαρ­σίες, μύγα κουλουμωτή, και σάπια κόκαλα.
Και τούτο το τέρας των τεράτων δύο χιλιάδες χρόνους τώρα.

Το σέρνετε και χαράζετε την τροχιά της ιστορίας, όπως οι Τρώες που έσερναν εκείνο το ξύλινο άλογο με χαχανητά και αλλη­λούια από τα τείχη στην πόλη.


Χωρίς να ξέρουν ότι ετοί­μαζαν το χαμό τους.


Σας βλέπω χωσμένους στα ερείπια της ιστορίας, που οι ίδιοι στο όνομά μου θα την γκρεμί­σετε. Διπλοεντέληνοι και παχυμουλαράτοι.

Κακά σας έμα­θε, όποιος σας είπε ότι σας φέρνω ειρήνη.

Ρομφαία και μαχαίρια σας έφερα.

Και το μεγάλο πόλεμο στον εαυτό σας πρώτα, και ύστερα στους υποκριτές του κόσμου.

Καμωθήκατε πως δεν καταλάβατε αυτά που σας είπα.
Όμως τα λόγια μου ήσαν κρυστάλλινα και καθαρά σαν τα μάτια μου.
Εκείνος που είναι να τραβήξει το δρόμο μου, είπα, θα σηκώσει τον δικό του σταυρό.
Αλλο πέρασμα δεν υπάρχει.
Ούτε άλλη ερμηνεία στα λόγια μου.


Μα εσείς διακωμωδήσατε την τραγωδία.
Ανοίξατε πόρτα εκεί που δεν υπάρχει.


Την οδηγία μου την κατεβάσατε στη λασπουριά και στα έλη σας.
Όπου κοάζετε και βουτάτε με τους βαθράκους.


Εγώ να σηκώσω τις δικές σας αμαρτίες; Για ποιο λόγο τάχα, χαραμήδες;


Το χρώσταγα στην αμά­θεια, στην οκνηρία, στο βόλεμά σας;
Στο λιανό άντερο και στο χοντρό σας;


Ναι.
Είναι αλήθεια πως σας ζήτησα ν' αγαπάτε τους άλλους.
Αλλά πώς ημπορείτε, θεομπαίχτες, ν' αγαπάτε τους άλλους, αν δεν πάψετε πρώτα ν' αγαπάτε τον εαυτό σας;


Που ο καθένας σας πιστεύει πως είναι ο άξονας, που γύρω του κινείται η γη και η ιστορία;


Με παραχαράξατε ως το τελευταίο μου κύτταρο.
Και διδάξατε πονηρά ότι ανέβηκα στο σταυρό, για να σας λυτρώσω, Όχι.
Εκείνος που είναι να σωθεί, που σημαίνει εκείνος που διάλεξε τη ζωή της αρετής και του δίκιου, θα τραβή­ξει αναπόφευγα για το δικό του λόφο και το δικό του όρος.


Τέλος, κιοτήδες και κάλπηδες.
Αγιορείτες, μαδεμλίνοι, δομηνικανοί, σαβουρώματα.
Τέλος.
Αρκετά στο όνομά μου σταυρώσατε το ανθρώπινο γένος!''


Πηγή: http://www.liantinis.gr/

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2006

Ο νέος δίσκος της Loreena Mc Kennitt : "An ancient muse"


«Πες μου, Ω Μούσα, γι’ αυτούς που ταξίδεψαν πέρα μακριά»


Η Loreena McKennitt παρουσιάζει τον 7ο δίσκο της, τον τελευταίο καρπό ενός έργου που η ίδια περιγράφει ως «συλλογή μουσικών ταξιδιωτικών διηγημάτων», παραπέμποντας εύλογα στο διαχρονικό έπος του Ομήρου, Οδύσσεια.

Αυτή τη φορά, το ταξίδι την οδηγεί σε αναζήτηση των μονοπατιών που ακολούθησαν οι Κέλτες στα βάθη της Ανατολής, από τις πεδιάδες της Μογγολίας έως το βασίλειο του Μίδα και τη βυζαντινή αυτοκρατορία.
Καθοδόν, η McKennitt καταπιάνεται με τις έννοιες της πατρίδας, του ταξιδιού σε όλες του τις μορφές, της ανάμειξης των πολιτισμών που έχει σημαδέψει την ανθρώπινη ιστορία, τη σύγκρουση και την ελπίδα.

Ο δίσκος, ο οποίος ηχογραφήθηκε στη Real World Studios με τη συμμετοχή πληθώρας αναγνωρισμένων μουσικών, προσφέρει έναν ανεκτίμητο θησαυρό μουσικών οργάνων, από την άρπα, το hurdy-gurdy και το ακορντεόν, έως το ούτι, τη λύρα, το κανονάκι και τη σκανδιναβική νικελάρπα.
Το Caravanserai, με τους σαγηνευτικούς του ρυθμούς και τις επιρροές από το Δρόμο του μεταξιού,
το Penelope’s Song, ένας παιάνας στο όνομα της ακλόνητης αγάπης,
η μουσική σκηνογραφία της Loreena για το ποίημα του Sir Walter Scott "The English Ladye and The Knight", είναι μερικά από τα δυνατά σημεία του δίσκου.
Όλα μαζί, τα εννέα τραγούδια του An Ancient Muse συνθέτουν ένα μωσαϊκό ανθρώπινων ιστοριών, τόσο μοναδικών όσο και αξέχαστων.

******


Πάρτε μια γεύση από αυτό το καταπληκτικό μουσικό αριστούργημα, από αυτό το μουσικό ταξίδι με την ethnic μουσική να κυριαρχεί συνοδευόμενη από την καταπληκτική φωνή της Loreena:


http://www.quinlanroad.com/ecard/ecard-eng.html




http://www.quinlanroad.com/ecard/ecard3-eng.html


Το επίσημο site της Loreena Mc Kennitt είναι το http://www.quinlanroad.com/
το οποίο υπάρχει σε πολλές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και τα ελληνικά!
Δείτε εδώ το Caravanserai από το νέο δίσκο:
Loreena McKennitt - Caravanserai (Live @ Alhambra 2006)


doctor

Δευτέρα 7 Αυγούστου 2006

"Ο κομμένος λαιμός"

Μισέλ Λεϊρίς «Ο ΚΟΜΜΕΝΟΣ ΛΑΙΜΟΣ»

Σε ηλικία πέντε ή έξι χρονών, υπήρξα θύμα μιας επίθεσης. Θέλω να πω ότι υποβλήθηκα σε μια εγχείριση μέσα στο λαιμό, που συνίστατο στο να μου αφαιρέσουνε κρεατάκια.
Η επέμβαση έλαβε χώρα με έναν πολύ βάναυσο τρόπο, δίχως να με κοιμίσουν.Το πρώτο σφάλμα των γονιών μου ήταν ότι με πήγαν στο χειρουργείο χωρίς να μου πούνε που με πήγαιναν.Εάν η μνήμη μου δεν με απατά, φανταζόμουνα ότι πηγαίναμε στο τσίρκο.Απείχα λοιπόν πολύ από το να προβλέψω τη μακάβρια έκπληξη που μου επιφύλασσε ο οικογενειακός γερο-γιατρός, που υποστήριζε τον χειρουργό. Όλα αυτά εξελίχθηκαν με ακρίβεια, σαν μια προσχεδιασμένη επιχείρηση, και είχα το συναίσθημα ότι με είχανε παρασύρει σε μια βδελυρή απαγωγή.

Ιδού πως διαδραματίστηκαν τα γεγονότα: αφήνοντας τους γονείς μου στην αίθουσα αναμονής, ο γερο-γιατρός με οδήγησε στον χειρουργό που βρισκόταν σε ένα άλλο δωμάτιο, με μεγάλη μαύρη γενειάδα και λευκή μπλούζα (αυτή είναι, τουλάχιστον, η εικόνα του δράκου που έχω συγκρατήσει).
Διέκρινα κοφτερά εργαλεία και σίγουρα θα φαινόμουνα τρομοκρατημένος, γιατί παίρνοντάς με στα γόνατά του ο γερο-γιατρός, μου είπε για να με καθησυχάσει:
«Έλα μικρουλάκο μου! Θα παίξουμε ότι μαγειρεύουμε».

Από εκείνη τη στιγμή δεν θυμάμαι τίποτα άλλο εκτός από την αιφνιδιαστική επίθεση του χειρουργού που έχωσε ένα εργαλείο μέσα στο λαιμό μου, τον πόνο που ένιωσα και την κραυγή ζώου που ξεκοιλιάζουν, που άφησα. Η μητέρα μου που με άκουσε από δίπλα τρομοκρατήθηκε.




Μέσα στο αμάξι που γυρίζαμε, δεν είπα ούτε λέξη. Το σοκ ήτανε τόσο ισχυρό που επί 24 ώρες στάθηκε αδύνατο να μου αποσπάσουνε λέξη.
Η μητέρα μου, τελείως χαμένη, αναρωτιότανε μήπως είχα μουγγαθεί.
Τα μόνα που θυμάμαι από την περίοδο που ακολούθησε αμέσως μετά την εγχείριση, είναι η επιστροφή με άμαξα, οι άκαρπες προσπάθειες των γονιών μου να με κάνουν να μιλήσω και μετά, στο σπίτι: τη μητέρα μου να με κρατάει στην αγκαλιά της μπροστά στο τζάκι του σαλονιού, τις γρανίτες που μου δίνανε να καταπίνω, το αίμα που πολλές φορές έφτυνα και που το μπέρδευα με το χρώμα της φράουλας της γρανίτας.
Η ανάμνηση αυτή είναι νομίζω η πιο οδυνηρή της παιδικής μου ηλικίας.
Όχι μονάχα δεν καταλάβαινα γιατί με είχανε πονέσει τόσο, αλλά είχα την εντύπωση μιας εξαπάτησης, μιας παγίδας, μιας αποτρόπαιας δολιότητας εκ μέρους των μεγάλων, που δεν με είχανε καλοπιάσει παρά μόνο για να επιδοθούν στην πιο θηριώδη βία πάνω μου.
Όλη η εντύπωσή μου για τη ζωή έχει σημαδευτεί από αυτό: ο κόσμος, γεμάτος παγίδες, δεν είναι παρά μια αχανής φυλακή ή ένα χειρουργικό δωμάτιο.

Δεν βρίσκομαι στη γη παρά για να είμαι μια σάρκα για τους γιατρούς, σάρκα για τα κανόνια, σάρκα για το φέρετρο.
Καθώς και η δολία υπόσχεση να με πάνε στο τσίρκο ή να παίξουμε ότι μαγειρεύουμε, ό,τι πιο ευχάριστο θα μπορούσε να μου συμβεί, δεν είναι παρά ένα δόλωμα, ένας τρόπος να μου χρυσώσουν το χάπι για να με οδηγήσουνε με μεγαλύτερη σιγουριά στο σφαγείο όπου, αργά ή γρήγορα, οφείλω να οδηγηθώ.

Μετάφραση: Γιάννης Πεταλάς

Απόσπασμα από το εισαγωγικό τμήμα του «Ηλικία Ανδρός», έργο που αποτελεί τον εναρκτήριο τόμο ενός επίμονου και εκτενέστατου αυτοβιογραφικού πειράματος –έχει χαρακτηριστεί ως η σημαντικότερη αυτοβιογραφία του 20ου αιώνα- ο «κομμένος λαιμός» εστιάζεται στην τραυματική εμπειρία μιας χειρουργικής επέμβασης για να ανασυστήσει την αίσθηση της εξαπάτησης που χαράχτηκε στην παιδική ευαισθησία και να υποδείξει τις προβολές της στη συνείδηση του ώριμου αφηγητή.

Ανακαλώντας την παιδική εμπειρία, ο αφηγητής αναγνωρίζει τη θεμελιώδη σημασία της ως συμβόλου που εφεξής οργανώνει τη σχέση του υποκειμένου με τον κόσμο και σφραγίζει την αντίληψή του για την ανθρώπινη μοίρα, ως κατάσταση παγίδευσης σε ένα διαρκές σαδιστικό παιχνίδι, στο πλαίσιο του οποίου κάθε υπόσχεση (και κάθε προσδοκία) αποκαλύπτεται ως δόλια προετοιμασία για την επερχόμενη σφαγή.Η εικόνα του ανθρώπου ως ανυπεράσπιστου θηράματος, παγιδευμένου στη σκοτεινή του μοίρα και προορισμένου να ικανοποιήσει τα θηριώδη ένστικτα ενός κόσμου που επιδίδεται στην παραπλάνησή του, επιτρέπει την ανάγνωση του κειμένου ως ψυχογραφικού αναλόγου της πολιτικής αλληγορίας του Μπρεχτ.


Michel Leiris (Παρίσι 1901-1990)

Γάλλος λογοτέχνης και εθνολόγος.
Νέος είχε προσχωρήσει στο υπερρεαλιστικό κίνημα, γεγονός που φαίνεται από το ενδιαφέρον του για τις ιδέες του Φρόυντ και τη μελέτη των ονείρων. Ασχολήθηκε κυρίως με την αυτοβιογραφία.Έργα του: «Ηλικία ανδρός» (1939), «Ο κανόνας του παιχνιδιού» (4 τόμοι, 1948-1976), κ.α.

Δευτέρα 8 Μαΐου 2006

Οι εθνικοί ύμνοι

Τους ακούμε συχνά και παντού -σε αθλητικά γεγονότα, κατά τη διάρκεια επισκέψεων αξιωματούχων, σε εθνικούς εορτασμούς και χαρμόσυνα γεγονότα σε χώρες σε όλο τον κόσμο. Και ο κάθε πολίτης πιστεύει ότι ο πιο μελωδικός είναι φυσικά αυτός της χώρας του.Αν δώσουμε όμως λίγη περισσότερη προσοχή στους εθνικούς ύμνους θα διαπιστώσουμε ότι σπάνια αποτελούν ωδές στην ειρήνη και την αρμονία.

Αντίθετα, ο πόλεμος, οι σκληρές συγκρούσεις και το αιματοκύλισμα των εχθρών είναι συνήθως το κοινό τους νόημα.

Μπορεί το Παγκόσμιο να τελείωσε με μία γαλλική κουτουλία και ιταλική νίκη στα πέναλτι, ξεκίνησε όμως με τη γαλλική «Μασσαλιώτιδα», και το «Τραγούδι των Ιταλών».«Συγκροτήστε τις δυνάμεις σας. Θα κάνουμε επέλαση. Είθε το ακάθαρτο αίμα να ποτίσει τα χωράφια μας» τραγουδούσαν οι Γάλλοι παίχτες. «Η μητέρα Ιταλία μάς καλεί. Είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε» τραγουδούσαν οι Ιταλοί.Τις περισσότερες φορές, οι πολίτες των χωρών γνωρίζουν και απαγγέλλουν μόνο τις δύο πρώτες στροφές των εθνικών τους ύμνων, που μιλούν για την όμορφη πατρίδα και το καθήκον του πατριώτη. Οι επόμενες στροφές είναι σκληρότερες, και γι' αυτό συνήθως αποφεύγονται.

Οι Δανοί τραγουδούν για το πώς θα συνθλίψουν τα κρανία των Σουηδών, οι Αργεντίνοι για το δοξασμένο θάνατο για το έθνος, οι Βιετναμέζοι δοξάζονται όταν περνούν πάνω από τα πτώματα των εχθρών τους.

«Οι εθνικοί ύμνοι δημιουργούνται συνήθως σε αποφασιστικές στιγμές στην ιστορία των εθνών, οι οποίες συνήθως χαρακτηρίζονται από πολέμους, βιαιότητες και αιματοκύλισμα», λέει ο Σβερ Λοντγκάαρντ, διεθυντής του Ινστιντούτου Διεθνών Σχέσεων στο Οσλο.Η Νορβηγία, η πατρίδα των Νόμπελ, έχει εθνικό ύμνο που εξυμνεί τις ομορφιές της χώρας -στις πρώτες στροφές, γιατί προς το τέλος καλεί τους Νορβηγούς «να ακονίσουν τα δρεπάνια τους για να αντιμετωπίσουν τους Σουηδούς στη μάχη».

Ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ, που υιοθετήθηκε με έγκριση του Κογκρέσου το 1931, περιγράφει τη μάχη του 1814, στην οποία οι Αμερικανοί από το Φρούριο ΜακΧένρι αντιστάθηκαν στους Βρετανούς.Αν ακούσεις το μεξικανικό εθνικό ύμνο σού δημιουργείται η εντύπωση ότι οι πολίτες είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να αρπάξουν ένα πολυβόλο και να πηδήξουν στη σέλα του αλόγου τους για να αντιμετωπίσουν την οποιαδήποτε απειλή.

Η ίδια εντύπωση δημιουργείται και για τους Βρετανούς, καθώς στον εθνικό τους ύμνο επαναλαμβάνεται η φράση «να διασκορπίσουμε τους εχθρούς μας και να τους δούμε να πέφτουν στο έδαφος». Οι Ιρλανδοί με παρόμοιο πάθος τραγουδούν «είμαστε τα παιδιά πολεμικής φυλής και δεν έχουμε ποτέ γνωρίσει την ατίμωση».


Υπάρχουν και χώρες με ειρηνικότερους εθνικούς ύμνους, όπως αυτός των Ελβετών που περιγράφει την ομορφιά του φωτός του ήλιου στις Αλπεις. «Βέβαια δεν πρέπει να μας εκπλήσσει κάτι τέτοιο, γιατί οι Ελβετοί δεν έχουν πολεμήσει τουλάχιστον για 500 χρόνια», σχολιάζει ο Λοντγκάαρντ.Ο προτεινόμενος εθνικός ύμνος για το Αφγανιστάν ηχεί με απαισιόδοξη νότα -«όσο αναπνέει ακόμη και ο τελευταίος Αφγανός, αυτό το Αφγανιστάν θα παραμείνει». Και στο Ιράκ, τρία χρόνια μετά την στρατιωτική επιχείρηση, στον προτεινόμενο εθνικό ύμνο εξαίρεται η ομορφιά της χώρας αλλά και οι αποφασιστικότητα των νεών Ιρακινών να πεθάνουν για την ανεξαρτησία.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 15/07/2006

http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,dt=15.07.2006,id=98457004