Οι εθνικοί ύμνοι

Τους ακούμε συχνά και παντού -σε αθλητικά γεγονότα, κατά τη διάρκεια επισκέψεων αξιωματούχων, σε εθνικούς εορτασμούς και χαρμόσυνα γεγονότα σε χώρες σε όλο τον κόσμο. Και ο κάθε πολίτης πιστεύει ότι ο πιο μελωδικός είναι φυσικά αυτός της χώρας του.Αν δώσουμε όμως λίγη περισσότερη προσοχή στους εθνικούς ύμνους θα διαπιστώσουμε ότι σπάνια αποτελούν ωδές στην ειρήνη και την αρμονία.

Αντίθετα, ο πόλεμος, οι σκληρές συγκρούσεις και το αιματοκύλισμα των εχθρών είναι συνήθως το κοινό τους νόημα.

Μπορεί το Παγκόσμιο να τελείωσε με μία γαλλική κουτουλία και ιταλική νίκη στα πέναλτι, ξεκίνησε όμως με τη γαλλική «Μασσαλιώτιδα», και το «Τραγούδι των Ιταλών».«Συγκροτήστε τις δυνάμεις σας. Θα κάνουμε επέλαση. Είθε το ακάθαρτο αίμα να ποτίσει τα χωράφια μας» τραγουδούσαν οι Γάλλοι παίχτες. «Η μητέρα Ιταλία μάς καλεί. Είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε» τραγουδούσαν οι Ιταλοί.Τις περισσότερες φορές, οι πολίτες των χωρών γνωρίζουν και απαγγέλλουν μόνο τις δύο πρώτες στροφές των εθνικών τους ύμνων, που μιλούν για την όμορφη πατρίδα και το καθήκον του πατριώτη. Οι επόμενες στροφές είναι σκληρότερες, και γι' αυτό συνήθως αποφεύγονται.

Οι Δανοί τραγουδούν για το πώς θα συνθλίψουν τα κρανία των Σουηδών, οι Αργεντίνοι για το δοξασμένο θάνατο για το έθνος, οι Βιετναμέζοι δοξάζονται όταν περνούν πάνω από τα πτώματα των εχθρών τους.

«Οι εθνικοί ύμνοι δημιουργούνται συνήθως σε αποφασιστικές στιγμές στην ιστορία των εθνών, οι οποίες συνήθως χαρακτηρίζονται από πολέμους, βιαιότητες και αιματοκύλισμα», λέει ο Σβερ Λοντγκάαρντ, διεθυντής του Ινστιντούτου Διεθνών Σχέσεων στο Οσλο.Η Νορβηγία, η πατρίδα των Νόμπελ, έχει εθνικό ύμνο που εξυμνεί τις ομορφιές της χώρας -στις πρώτες στροφές, γιατί προς το τέλος καλεί τους Νορβηγούς «να ακονίσουν τα δρεπάνια τους για να αντιμετωπίσουν τους Σουηδούς στη μάχη».

Ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ, που υιοθετήθηκε με έγκριση του Κογκρέσου το 1931, περιγράφει τη μάχη του 1814, στην οποία οι Αμερικανοί από το Φρούριο ΜακΧένρι αντιστάθηκαν στους Βρετανούς.Αν ακούσεις το μεξικανικό εθνικό ύμνο σού δημιουργείται η εντύπωση ότι οι πολίτες είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να αρπάξουν ένα πολυβόλο και να πηδήξουν στη σέλα του αλόγου τους για να αντιμετωπίσουν την οποιαδήποτε απειλή.

Η ίδια εντύπωση δημιουργείται και για τους Βρετανούς, καθώς στον εθνικό τους ύμνο επαναλαμβάνεται η φράση «να διασκορπίσουμε τους εχθρούς μας και να τους δούμε να πέφτουν στο έδαφος». Οι Ιρλανδοί με παρόμοιο πάθος τραγουδούν «είμαστε τα παιδιά πολεμικής φυλής και δεν έχουμε ποτέ γνωρίσει την ατίμωση».


Υπάρχουν και χώρες με ειρηνικότερους εθνικούς ύμνους, όπως αυτός των Ελβετών που περιγράφει την ομορφιά του φωτός του ήλιου στις Αλπεις. «Βέβαια δεν πρέπει να μας εκπλήσσει κάτι τέτοιο, γιατί οι Ελβετοί δεν έχουν πολεμήσει τουλάχιστον για 500 χρόνια», σχολιάζει ο Λοντγκάαρντ.Ο προτεινόμενος εθνικός ύμνος για το Αφγανιστάν ηχεί με απαισιόδοξη νότα -«όσο αναπνέει ακόμη και ο τελευταίος Αφγανός, αυτό το Αφγανιστάν θα παραμείνει». Και στο Ιράκ, τρία χρόνια μετά την στρατιωτική επιχείρηση, στον προτεινόμενο εθνικό ύμνο εξαίρεται η ομορφιά της χώρας αλλά και οι αποφασιστικότητα των νεών Ιρακινών να πεθάνουν για την ανεξαρτησία.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 15/07/2006

http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,dt=15.07.2006,id=98457004