Ο ψυχρός πόλεμος έχει ήδη τελειώσει.
Σε ένα ψαράδικο πλοίο τριάντα μέτρων, που έχει μετατραπεί σε ωκεανογραφικό, Ρώσοι και Αμερικανοί επιστήμονες φορτώνουν επιστημονικά όργανα και ξεκινούν να ανακαλύψουν τα μυστικά της Μαύρης Θάλασσας.
Τα μυστικά που βρίσκονται κάτω από τη λάσπη του βυθού, η οποία διαβάζεται σαν ένα βιβλίο ιστορίας από όσους ξέρουν να μελετούν τα στρώματα ιζημάτων, που χρονολογούνται χιλιάδες ή ακόμα εκατομμύρια χρόνια πριν.
Για να τα μελετήσουν, τρυπούν το θαλάσσιο βυθό με έναν ατσάλινο σωλήνα που τον σπρώχνει βάρος ενός τόνου.
Όταν ο σωλήνας, μήκους 2 με 3 μέτρων, εισέρχεται στο βυθό, γεμίζει με ιζήματα.
Τους Ρώσους τους ενδιαφέρουν τα λίγα εκατοστά που βρίσκονται πάνω πάνω, τα οποία περιέχουν ραδιενεργά κατάλοιπα μιας σύγχρονης καταστροφής, αυτής του Τσέρνομπιλ.
Οι Αμερικανοί γεωλόγοι – ωκεανολόγοι Bill Ryan και Walter Pitman, του περίφημου Γεωφυσικού Εργαστηρίου Lamont – Doherty του Πανεπιστημίου του Columbia, ενδιαφέρονται για ένα μέτρο πιο κάτω και χιλιάδες χρόνια πριν.
Walter Pitman, William Ryan Ψάχνουν για σημάδια μιας παλιάς καταστροφής, που πιστεύουν ότι ενέπνευσε κατακλυσμικές ιστορίες.
Και θα τα βρουν.
Θα βρουν ενδείξεις ότι γύρω στο 5.600 π.Χ. η Μαύρη Θάλασσα ξαφνικά πλημμύρισε εξαιτίας μαζικής εισροής αλμυρού νερού από τη Μεσόγειο.
Το κλειδί για τις έρευνες ήταν το στενό του Βοσπόρου.
Ο Βόσπορος έχει μήκος 30 χιλιόμετρα, είναι στενός, με πλάτος από 3 χιλιόμετρα μέχρι μόλις 800 μέτρα.
Επιπλέον μπορούσε να χρησιμεύσει ως βαλβίδα για τα νερά της βόρειας Μεσογείου στη ροή τους προς τη Μαύρη Θάλασσα.
Κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών, η Μαύρη Θάλασσα είχε μετατραπεί, τουλάχιστον 6 φορές, από απομονωμένη λίμνη γλυκού νερού σε αλμυρή θάλασσα και το αντίστροφο.
Αλλά η τελευταία ήταν η πιο δραματική.
Πριν από 120.000 χρόνια, στις αρχές του τελευταίου κύκλου παγετώνων, το κλίμα της Γης και η στάθμη των θαλασσών ήταν περίπου όπως είναι σήμερα.
Από τότε όμως και για τα επόμενα 100.000 χρόνια, το νερό των ωκεανών εξατμιζόταν και παρασυρόμενο από τους ανέμους έπεφτε σαν χιόνι, κοντά στις αρκτικές περιοχές, αυξάνοντας έτσι τα στρώματα πάγου, που σε πολλά μέρη έφτασαν μέχρι και 3.000 μέτρα ύψος!
Πριν από 20.000 χρόνια, τόσο πολύ νερό από τους ωκεανούς είχε μετατραπεί σε πάγο, ώστε το επίπεδο της θάλασσας ήταν 150 μέτρα χαμηλότερο απ’ ότι σήμερα.
Πελώριοι παγετώνες κάλυπταν τη μισή Βόρεια Αμερική, όλη την Σκανδιναβία, Βόρεια Ευρώπη, καθώς και τη Βόρεια Ασία.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, η στάθμη του νερού της Μεσογείου να είναι κάτω από τον πυθμένα των Δαρδανελίων και του Βοσπόρου.
Τα ποτάμια σταμάτησαν να φέρνουν νερό στη Μαύρη Θάλασσα με αποτέλεσμα τη δραματική συρρίκνωσή της.
Τότε η Μαύρη Θάλασσα κάλυπτε το 65% περίπου της σημερινής της έκτασης.
Το λιώσιμο των παγετώνων προκάλεσε την άνοδο της στάθμης της θάλασσας πριν από 14.000 χρόνια, με αποτέλεσμα η Μεσόγειος να φουσκώσει και να ξαναρχίσει να χύνεται στη Μαύρη Θάλασσα.
Το κλειδί στην πόρτα της αποκρυπτογράφησης του μεγάλου κατακλυσμού βρισκόταν στα ταπεινά λείψανα παλιών μαλακίων αλμυρού νερού, που είχαν θαφτεί στο βυθό της θάλασσας.
Εάν δεν επρόκειτο για πλημμύρα, δηλαδή αν η θάλασσα είχε επεκταθεί σιγά σιγά το ίδιο θα έπρεπε να γίνει και με τον πληθυσμό των μαλακίων.
Όμως, εάν επρόκειτο για ξαφνική καταστροφή, τότε τα μαλάκια θα έπρεπε να είχαν φτάσει από τη Μεσόγειο μαζικά και σε αυτή την περίπτωση τα απολιθώματα πρέπει να είχαν πάνω κάτω την ίδια ηλικία σε όλη τη Μαύρη Θάλασσα.
Πριν ξεκινήσουν τη δειγματοληψία άρχισαν να χαρτογραφούν τον πυθμένα με τη βοήθεια ενός ειδικού σόναρ, που είχε κατασκευάσει ο William Ryan.
Μετά τη χαρτογράφηση άρχισε η δύσκολη δουλειά της δειγματοληψίας ιζημάτων από το βυθό.
Ανέβαζαν στο πλοίο τους σωλήνες με τα δείγματα και τους άδειαζαν σαν οδοντόκρεμα.
Τα πρώτα κιόλας ευρήματα δικαίωσαν την επιστημονική ομάδα.
Σε μερικούς σωλήνες βρέθηκαν ξερά ιζήματα που περιείχαν μερικές φορές ρίζες από φυτά, απόδειξη ότι ο πυθμένας κάποτε ήταν ξερή γη.
Πάνω από αυτά τα στρώματα βρέθηκαν βρήκαμε τα περίφημα μαλάκια, που αποδείκνυε ότι η γη αυτή είχε σκεπαστεί από θάλασσα.
Για να αποδειχθεί όμως ότι επρόκειτο για ξαφνική πλημμύρα, έπρεπε τα μαλάκια αυτά, από τις 20 διαφορετικές δειγματοληψίες να έχουν την ίδια ηλικία.
Τα απολιθώματα στάλθηκαν για εξέταση το φθινόπωρο του 1993.
Χρειάστηκαν όμως 4 μήνες για να πάρουν τα αποτελέσματα.
Κι ενώ βρισκόταν σε αναμονή, ο Jones, ο οποίος είχε και ο ίδιος μελετήσει τη Μαύρη Θάλασσα, θα προσθέσει και αυτός μια νέα ανακάλυψη: Η Μαύρη Θάλασσα είναι μια πελώρια λεκάνη με βάθος μεγαλύτερο από 2.000 μέτρα που τροφοδοτείται με νερό από τη βροχή και από πολλά μεγάλα ποτάμια.
Το γλυκό αυτό νερό είναι τόσο πολύ, που δεν προλαβαίνει να εξατμιστεί όλο.
Από την άλλη μεριά, μπαίνει από τη Μεσόγειο αλμυρό νερό, το οποίο, επειδή είναι πιο βαρύ, παραμένει κάτω.
Αποτέλεσμα είναι η θάλασσα να φουσκώνει και να δημιουργείται ένα αντίθετο ρεύμα στην επιφάνεια της ροής γλυκού νερού προς τη Μεσόγειο μέσω των Δαρδανελίων.
Όμως υπάρχει και άλλη μια συνέπεια του φαινομένου αυτού.
Ενώ στα πρώτα 150 μέτρα, λόγω μικρής περιεκτικότητας αλατιού, υπάρχει ζωή, το οξυγόνο δε φτάνει ποτέ στα βάθη, με συνέπεια να δημιουργείται εκεί μια νεκρή ζώνη, κάτι που είναι γνωστό με το όνομα anoxia.
Εκεί ζουν μόνο αναερόβια βακτήρια.
Οι επιστήμονες πίστευαν ότι αυτά τα χαμηλά στρώματα έγινα ανοξικά σε μια περίοδο χιλιάδων ετών, καθώς τα νερά της Μεσογείου σιγά σιγά αυξάνονταν ρίχνοντας όλο και περισσότερο αλάτι στο βυθό της.
Ο Jones χρονολόγησε κομμάτια από αχιβάδες που βρέθηκαν στα δείγματα των Ryan και Pitman.
Εάν τα βαθιά νερά είχαν χάσει το οξυγόνο τους σταδιακά, τα ζώα που είχαν την ανάγκη οξυγόνου για να ζήσουν μέσα στις αχιβάδες, έπρεπε να είχαν πεθάνει σε μια περίοδο πολλών ετών.
Αλλά εάν τα νερά είχαν γίνει απότομα ανοξικά, έπρεπε να είχαν εξαφανιστεί με ξαφνικό θάνατο. Η έκπληξή του ήταν μεγάλη όταν οι μετρήσεις έδειξαν ότι όλοι αυτοί οι θαλάσσιοι οργανισμοί είχαν πεθάνει ταυτόχρονα το 5.600 π.Χ.
Το Φεβρουάριο του 1994 έφτασαν και τα αποτελέσματα της χρονολόγησης των δειγμάτων. Και ήταν ακριβώς η ίδια ημερομηνία, 5.600 π.Χ., που είχε βρει και οJones ότι τα βάθη της Μαύρης Θάλασσας είχαν γίνει νεκρή ζώνη.
Χάρη στον Jones, οι Ryan και Pitman διέθεταν όχι μία, αλλά, δύο αποδείξεις πλημμύρας.
Το πόρισμα των ερευνών ήταν το ακόλουθο:
Το 5.600 π.Χ. η επιφάνεια της Μαύρης Θάλασσας ήταν 120 μέτρα χαμηλότερη από το φράγμα του Βοσπόρου.
Τότε ήταν που η Μεσόγειος άρχισε να ξεχειλίζει.
Και αναπόφευκτα το φράγμα του Βοσπόρου υποχώρησε.
Το θαλασσινό νερό ξεχύθηκε στη Μαύρη Θάλασσα με τόση δύναμη, όση 200 καταρράκτες του Νιαγάρα προκαλώντας ένα θόρυβο που έπρεπε να ακουγόταν τουλάχιστον 700 χιλιόμετρα μακριά.
Και ήταν τέτοιο το σύννεφο των υδρατμών πάνω από τον καταρράκτη αυτόν, που εδημιουργούντο συνεχώς αστραπές, φοβερές ηλεκτρικές εκκενώσεις και απίστευτης δύναμης καταιγίδες.
Για 60 ολόκληρες μέρες το νερό χυνόταν με ταχύτητα 80 χιλιομέτρων την ώρα, καλύπτοντας καθημερινά 2 χιλιόμετρα γης και ανέβαζε την επιφάνειά της 15 εκατοστά τη μέρα.
Τα χωριά εξαφανιζόταν στο βάθος της αβύσσου σε μερικές εβδομάδες.
Έντρομοι οι κάτοικοι της περιοχής σκόρπισαν στους τέσσερις ανέμους.
Η πλημμύρα αυτή ενέπνευσε όλους τους εμπλεκόμενους λαούς.
Κάθε λαός περιέγραψε την απίστευτη αυτή πλημμύρα ως οργή των Θεών.
Από τους ιστορικούς έχει βρεθεί ότι υπήρχε ένας αρχικός κεντρικός μύθος ο οποίος με την πάροδο των γενεών άλλαζε από λαό σε λαό, χωρίς όμως να χάνει την κεντρική ιδέα: Ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από τον Θεό, και ο Θεός του έστειλε αυτή την καταστροφή για να τον τιμωρήσει.
Οι επιζήσαντες της τραγωδίας θεώρησαν τους εαυτούς τους ως τους εκλεκτούς του Θεού.
Γι’ αυτό και σε όλους τους μύθους της αρχαιότητας γίνεται αναφορά σε κάποιους ενάρετους οι οποίοι είχαν προειδοποιηθεί από τον Θεό για την επικείμενη συμφορά.
Αυτός ο μύθος πέρασε από λαό σε λαό και έτσι οι τότε διηγήσεις περιέχουν πολλά κοινά σημεία.
Οι Βαβυλώνιοι αναφέρουν τον κατακλυσμό στην επική ιστορία του Γκιλγκαμές, οι Εβραίοι αναφέρουν τον κατακλυσμό του Νώε, οι Έλληνες τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, μύθο που δανείστηκαν από τους Φοίνικες.
Η επιστήμη προχωρά αφήνοντας τους μύθους για τους αφελείς...
doctor
(Πηγή: Ελευθεροτυπία, Τρίτη 30 Μαρτίου 1999, ένθετο info).
Βλ.Επίσης:
1) B.B.C. Producer Richard Curson SmithSeries Editor John Lynch
A Third Eye Production in association with BBC Worldwide.
http://www.bbcprograms.com/pbs/catalog/noah/noahmain.htm
2) Noah's Flood: The New Scientific Discoveries About The Event That Changed History (Paperback) by William Ryan (Author), Walter Pitman (Author):
http://www.amazon.com/exec/obidos/tg/detail/-/0684859203/103-9464025-7251035?v=glance
3) Inventory of Conflict and Environment: http://www.american.edu/TED/ice/noah.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου