Ο Dick Hoyt είναι πατέρας ενός ανάπηρου παιδιού, του Rick.
Εξαιτίας κάποιου ατυχήματος κατα τη γέννησή του, προκλήθηκε βλάβη στον εγκέφαλό του, μη επιτρέποντάς τον να ελέγξει τα μέλη του σώματός του.
Οι γιατροί πίστευαν πως ο Rick θα έμενε φυτό για την υπόλοιπη ζωή του και συνέστησαν εισαγωγή σε ίδρυμα.
Οι γονείς του δεν δέχτηκαν.
Με το πέρασμα των χρόνων και με τη βοήθεια ενός ειδικού υπολογιστή κατάφεραν να επικοινωνούν με το παιδί τους.
Κάποια στιγμή ο Rick είπε στον πατέρα του πως θα ήθελε να μπορούσε να τρέξει και να πάρει μέρος σε έναν αγώνα δρόμου που θα γινόταν στην πόλη τους.
Ο Dick Hoyt αποφάσισε να κάνει την επιθυμία του γιού του πραγματικότητα και πήρε μέρος στον αγώνα τρέχοντας και ταυτοχρονα σπρώχνοντας τον Rick στο αναπηρικό καροτσάκι του.
Μετά απο τον αγώνα ο Rick είπε "Μπαμπα, την ώρα που τρέχαμε, ένιωθα πως δεν ήμουν ανάπηρος πια ."
Αυτή πρόταση άλλαξε τη ζωή του Dick και απο τότε προσπαθεί να δίνει αυτό το συναίσθημα στο γιό του όσο πιο συχνά γίνεται.
Σήμερα ο Dick είναι 65 ετών και ο Rick 43.
Μαζί έχουν τρέξει 85 φορές σε μαραθώνιους αγώνες, 8 φορές σε αγώνες τριάθλου (ironman: 4 km κολύμβηση ,180 km ποδηλασία και 42.5 km τρέξιμο ), και έχουν κάνει τον γύρο των Ηνωμένων Πολιτειών με ποδήλατο.
Πριν δυο χρόνια ο πατέρας του Dick έπαθε καρδιακή προσβολή σε έναν απο τους αγώνες και σώθηκε.
Οι γιατροί του είπαν πως αν δεν γυμναζόταν όλα αυτά τα χρόνια, θα είχε πεθάνει απο έμφραγμα περίπου 15 χρόνια νωρίτερα.
Έτσι κατα κάποιο τρόπο, πατέρας και γιός σώζουν ο ένας τη ζωή του άλλου.Ο Dick λέει σήμερα πως το μόνο δώρο που θα θελε να κάνει στον πατέρα του, είναι κάτι που δεν αγοράζεται με χρήματα.
Θα θελε ο πατέρας του να κάτσει στο αναπηρικό καροτσάκι, και αυτός να τον σπρώξει... μία μόνο φορά.
***
Τι επίλογο να γράψω; Το βίντεο και το κείμενο τα λένε όλα. Και να σκεφτεί κανείς ότι τις καθημερινές που η κόρη μου θέλει να πάει στην παιδική χαρά της λέω ότι είμαι κουρασμένος από την δουλειά και δεν μπορώ.
Πηγή: http://zekiahome.blogspot.com/2008/02/blog-post_25.html
Η επίσημη ιστοσελίδα του Hoyt: http://www.teamhoyt.com/
25 σχόλια:
Απίστευτη ιστορία!
Ουδέν κακόν...
Ρε γαμώτο τί άνθρωποι υπάρχουν! Bigger than life! Κάτι τέτοια κάνουν εμάς τους "υγιείς" να αισθανόμαστε μηδενικά, όχι γιατί δεν κάναμε κάτι παρόμοιο. αλλά, ακόμη χειρότερα, γιατί ξέρουμε ότι δεν θα κάνουμε...(αλλιώς υπάρχουν οι δυνατότητες)!
Και με την ευκαιρία: όταν πήγα για σπουδές στην εσπερία, μου έκανε εντύπωση ότι τα σαββατοκύριακα υπήρχαν φοιτητές που έπαιρναν καροτσάκια με ΑΜΕΑ και τους πήγαιναν βόλτα στα πάρκα. Δυστυχώς δεν πρόκειται να δούμε κάτι παρόμοιο στη χώρα όπου και το αίμα για τους εξπέρ οδηγούς της που σκοτώνονται σαν τις μύγες, εισάγεται από την Ελβετία!!!Η δε πλειοψηφία ούτε καν φαντάζεται τι χρειάζονται οι παράξενες διαγραμμίσεις στα πεζοδρόμια (γραμμές και βούλες). Μάλιστα πληρώσαμε €€€€ για ειδικές ράμπες στις διασταυρώσεις, ώστε να διευκολύνεται το παρκάρισμα των μηχανών στα πεζοδρόμια!!
Θα συμφωνήσω με το σχόλιο του αργόσχολου :)
Καταπληκτική ιστορία.
Όσο αφορά το "....άν εμείς στην θέση του θα μπορούσαμε......" λένε μιά ευχή στο χωριό μου " Να μη σου δώσει ο Θεός, όσα μπορείς να αντέξεις "
Για να είμαι ειλικρινής, μου βγαίνει και ο έμφυτος κυνισμός μου, αν έπρεπε να αποφασίσω την ώρα της γέννησης να ζήσει ή όχι, τι θα επέλεγα; Μάλλον το "όχι".
Αποφεύγετε τους χριστιανούς - γυναικολόγους .....
Τι συγκινητική ιστορία αυτή δόκτωρ μου!! Μέχρι που έκλαψα.
Βλέπω πως το post δεν "πουλάει" πολύ:(
Ίσως να πρέπει να το ξανάρίξεις στα πολιτικά...
οταν διαβάζω τέτοιες ιστορίες, νοιώθω τόσο μα τόσο "λίγη" που κολλάω σε "μικρά" πράγματα σ αυτή τη ζωή....αλλά και πάλι θα το ξεχάσω, γιατί έτσι νομίζω ότι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος, με κοντή μνήμη...
Νομίζω ότι όταν βλέπουμε τέτοια παραδείγματα ανθρώπων δεν θα πρέπει να "καταδικάζουμε" τους εαυτούς μας. Θα χαθεί έτσι η δύναμη τους, το παράδειγμά τους. Να παίρνουμε δύναμη βλέποντας ότι άνθρωπος μπορεί να υπερβεί πολλές δύσκολες καταστάσεις ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν να είναι ενάντιά μας.
Το να πω ότι απλά συγκινήθηκα θα ήταν κοιτότυπο. Πήρα δύναμη από αυτούς τους ανθρώπους.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με παρόμοια προβλήματα. Υπάρχουν και αρκετοί που τα βοηθούν. Αντί να μηδενίζουμε την όποια προσπάθεια καλό θα ήταν να προβάλουμε τα "καλά" παραδείγματα όχι ως εθελοτυφλία. Απλά πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει την τάση να "αγαπάει" τα αρνητικά και να αποφεύγει τα θετικά. Προβάλοντας τα πρότυπα ανθρώπων που επιθυμούμε σπρώχνουμε σε ένα μοντέλο κοινωνίας διαφορετικό από το σημερινό.
Και ναι ως κοινωνία χρειάζεται να προχωρήσουμε πάρα πολύ προς σε αυτή την κατεύθυνση τόσο προβάλοντας τα κακώς κείμενα (που είναι πάρα πολλά) αλλά και τα θετικά πρότυπα.
Α ρε γιατρέ πρωί πρωί με κανεσ να καλίω σα μωρό παιδιί. Απιστευτα συγκινητικό και διδαχτικό. Η ζωη είναι αλλού παιδιά!
Άγγελε, απίστευτη και συγκινητική.
***
Αργόσχολε, ας μην πιάσουμε το θέμα με την οδική-οδηγική συμπεριφορά των νεοελλήνων διότι θα με πιάσουν τα διαόλια. Ειδικά αυτή η κακή συνήθεια να μην ανάβουν φλας καθώς και η τριτοκοσμική εικόνα των δικυκλιστών να κυκλοφορούν με το κράνος στο χέρι...
doctor
glam, αν το πας πιο βαθιά, φτάνεις στην κύηση όπου οι γιατροί αν διαγνώσουν κάτι τέτοιο, τότε τι θα πράξουν οι γονείς; Θα αφήσουν να γεννηθεί ένα τέτοιο παιδί το οποίο θα ταλαιπωρείται μια ζωή και θα ταλαιπωρεί και τους γύρω του;
Το δικαίωμα στην ζωή είναι δεκτό, όπως όμως και το δικαίωμα στον θάνατο. Γι'αυτό και είμαι υπέρ της ευθανασίας σε βεβαωιμένες μη αναστρέψιμες περιπτώσεις.
doctor
meropi, σε καταλαβαίνω. Και αν αναλογιστεί κανείς την δυσκολία αυτού του αγωνίσματος (τριάθλου)...
Γιάννη, ό,τι θέμα και να βαζα, ο κόσμος είναι στις παραλίες και ξεκουράζεται. Κι εγώ όλο το Σ/Κ ούτε που πλησίασα τον υπολογιστή μου! Από Σεπτέμβριο θα επανέλθουμε όλοι μας.
doc
mtryfo, πολλές φορές η "κοντή" μνήμη, ή ο "πανδαμάτωρ χρόνος" είναι που μας σώζουν από την τρέλα...
Όσο για τα μικροπράγματα, ελλείψει ...μεγαλοπραγμάτων είναι κι αυτά σημαντικά. Και όπως λέμε στο χωριό μου: simple things are the most important things in life!
***
sakidio, ο κ. Hoyt απλά μας ανεβάζει τον πήχυ πολύ ψηλά και μας κάνει να δούμε τι μπορεί να κάνει η αγάπη. Όχι μόνο στις οικογενειακές ή στις στενές κοινωνικές μας σχέσεις αλλά γενικά στην κοινωνία.
Έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους να μαλώνουν, να πλακώνονται, να δέρνονται και να μισεί ο ένας τον άλλον. Επίσης έχω βαρεθεί να θεωρείται ουτοπία το να προσπαθείς να συζητάς και να μην γαυγίζεις, το να είσαι ευγενικός στον δρόμο ή στις κοινωνικές σου συναλλαγές...
doctor
Σταύρο, η ζωή είναι αλλού. Εμείς που είμαστε είναι το θέμα!!!
doc
"άνθρωποι και ΑΝΘΡΩΠΟΙ!"
Είμαι υπέρ της προβολής φωτεινών δειγμάτων της δύναμης της αγάπης, της ανθρωπιάς και του ωραίου.
Όχι μόνο αναφορές στα κακώς κείμενα.
Ανατρίχιασα...Στιγμές που σου δείχνουν ότι η ζωή είναι δυνατότερη από όλα...
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα.
Τέτοιες ιστορίες μας κάνουν να νοιώθουμε πως οι ίδιοι είμαστε χειρότεροι από γαιδούρια (χωρίς να με φταίνε σε τίποτα τα συμπαθή και εργατικά τετράποδα).
Να χαίρεσαι τις ώρες ξενοιασιάς με τις γυναίκες σου.
bravo!
Είδα ότι μετέφερες τα παλιά σου posts :)
Ήταν δύσκολο?
σπίθας, η ισοπέδωση των πάντων θυμίζει τηλεοπτικό σκηνικό των ιδιωτικών καναλιών και ...μακριά από εμάς!
***
kitsosmitsos, η ζωή με ανθρωπιά είναι το μεγαλείο της ύπαρξης. Η μεμψιμοιρία και η κλάψα το γνώρισμα των περισσοτέρων.
***
giant13, ευχαριστώ.
***
Γιάννη, τα μετέφερα. Απλώς τα μετέφερα ... δύο φορές και από ένα σημείο και μετά δεν πέρασαν τα σχόλια. Ελπίζω μέχρι τον Σεπτέμβρη να γίνουν όλα καλά και ωραία!
Μένω άφωνος, πραγματικά. Είναι αυτό που λέω πάντα: Ανάμεσά μας υπάρχουν αφανής γίγαντες, κι ακριβώς, σκόπιμα μένουν αφανής. Γιατί έτσι και εμφανιζόντουσαν όλοι μαζί, θα πεθαίναμε από το σοκ της συνειδητοποίησης της μηδαμινότητάς μας.
Ο doctor είπε...
Ελπίζω μέχρι τον Σεπτέμβρη να γίνουν όλα καλά και ωραία!
---------------------------
Και να πεις του μπλόγγερ να μη με λέει ραντανπλαν γιατί θα του πάρει ο διάολος τον πατέρα.
Μένω ενεός (το καθωσπρέπει του μ@^@*@$ - δεν άντεξα!) Για ποιο λόγο να ξαναπαραπονεθω τώρα εγώ;
Η σημερινή λέξη είναι ojwvj
Ναυτίλε και darkwhisper, από κάτι τέτοιες ιστορίες παίρνουμε όλοι θάρρος και συνειδητοποιούμε την ρηχότητα των προβλημάτων μας που τα παρουσιάζουμε φουσκωμένες θάλασσες ενώ είναι μικρά ρυάκια...
***
the god, με τον μπλόγκερ έχω μαλώσει διότι μου έκλεισε το μπλογκ "δι'ασήμαντον αφορμήν"!
***
Εζησα την εμπειρια να συμμετασχω περσυ στον μαραθωνιο της βοστωνης οπου ηταν εκει και ο Rick με τον πατερα του.
Το τι γινοταν απο τους θεατες στο περασμα τους ασυλληπτο. Τετοια εκδηλωση θαυμασμου, τετοια εμψυχωση τετοιο χειροκροτημα που δεν απολαυσε ουτε ο επαγγελματιας νικητης του αγωνα. Τρεχεις διπλα τους.. δε θες να τους περασεις..θες να πεις κατι, τι; τα λογια ειναι περιττα.
Δεν το κανει για να του πεις κατι, δεν το κανει για το χειροκροτημα . Με κινητρο την αγαπη προς το παιδι του , γεμιζει το ματι μας ενα δακρυ και γινεται σε μας παραδειγμα προς μιμηση, δειχνοντας μας παραλληλα πως οι ηρωες ειναι ανθρωποι απλοι αναμεσα μας.Μπραβο που αναδειξατε και εσεις αυτη τηνιστορια.
Τρεχαλάκη, θα πρέπει να είναι απίστευτη η εμπειρία να δεις live αυτόν τον άνθρωπο!
doc
Δημοσίευση σχολίου