Η εθνική συνείδηση και συναίσθηση των επαναστατών του 1821

Αποσπάσματα από την "Ιστορία των Ελλήνων" (9ος τόμος-Εκδόσεις ΔΟΜΗ).

Πολλά κεφάλαια του βιβλίου έχει γράψει ο κ. Γιώργος Μαργαρίτης, Καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ο οποίος έχει και την εποπτεία του όλου έργου (παρεμπιπτόντως έχει κάνει σκληρή κριτική στο βιβλίο της ΣΤ' Δημοτικού, κρίνοντάς το επιστημονικά, αλλά οι λαϊκισμοί των εθναμυντόρων είναι προτιμότεροι απ' ότι βλέπω για τους αντιδρώντες).

Τα παρακάτω γεγονότα δεν υπάρχουν σε κανένα βιβλίο ιστορίας.
Λέτε να τα βάλουμε στο καινούργιο, αφού θέλουν όλοι να διδαχθεί η ... αληθινή ιστορία;

Προσέξτε πόσο απέχει η πραγματικότητα από τους μύθους που λένε για τους έλληνες που πολεμούσαν σαν τον Κόναν και τον Σούπερμαν τους τούρκους αλλά και για την ... εθνική συνείδηση και συναίσθηση που είχαν.
Επίσης για το ότι οι έλληνες ήταν ... ευγενείς (πουθενά δεν περιγράφονται οι φόνοι τους) και ότι οι τούρκοι ήταν ανθρωπόμορφα κτήνη, κάτι σε Orks στον "Άρχοντα των δαχτυλιδιών" (και φυσικά οι φόνοι τους περιγράφονται λεπτομερώς).

Η συντριπτική πλειοψηφία των επαναστατών ήταν παρίες, αναλφάβητοι, κακόμοιροι, απελπισμένοι άνθρωποι που πολέμησαν για την ελευθερία τους και τίποτα άλλο.
Ούτε ήρωες, ούτε υπεράνθρωποι, ούτε συνειδητοποιημένοι πολίτες ήταν.
Και όταν πολεμάς, σκοτώνεις, καις, βιάζεις και ρημάζεις.
Όπως κι ο τούρκος.
Εμείς όμως στην ιστορία μας γράφουμε για τα των τούρκων και τα καρντάσια απέναντι για τα δικά μας.
Αυτό όμως δεν λέγεται ιστορία αλλά προπαγάνδα.
Ορίστε χαρακτηριστικά αποσπάσματα:


Η ελληνική επανάσταση.

1) Πειθαρχία επαναστατημένων.

Όπως και για τον οθωμανικό στρατό, έτσι και για τον ελληνικό, η έλλειψη πειθαρχίας των πολεμιστών ήταν επίσης σημαντικό πρόβλημα.
Τα κυριότερα κίνητρα στρατολογίας ήταν ο μισθός, η ελπίδα για λάφυρα, και οι δυνατότητες κοινωνικής και οικονομικής ανόδου που έδινε η συμμετοχή στον πόλεμο (σελ.115).
Οι έλληνες μαχητές αποσύρονταν όταν καθυστερούσε η καταβολή των μισθών ή όταν πλησίαζε ισχυρός οθωμανικός στρατός.
Οι έννοιες της στρατιωτικής πειθαρχίας και του εθνικού πατριωτισμού ήταν προφανώς πολύ διαφορετικές και πολύ λιγότερο δεσμευτικές σε εποχές που το έθνος βρισκόταν υπό διαμόρφωση (σελ.116).

2) Επιχειρήσεις στη δυτική Στερεά και την Ήπειρο.

Την 1/9/1821 οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι των Σουλιωτών, των Αλβανών αληπασαδικών αγάδων και των χριστιανών αρματολών της Άρτας και της Αιτολοακαρνανίας υπέγραψαν συνθήκη συμμαχίας.
Από την συνθήκη λείπουν ορισμένοι αρματολοί της περιοχής που φαίνεται ότι συντάσσονταν με τους σουλτανικούς (σελ.123).

3) Προσκυνούν οι ήρωες;

Ήδη από το καλοκαίρι είχαν προσκυνήσει ο Γ.Μπακόλας, οι Κουτελιδαίοι, ο Ν.Στορνάρης και ο Γ.Καραϊσκάκης – ο τελευταίος με αντάλλαγμα το αρματολίκι των Αγράφων.
Μόνο τρεις αρματολοί της περιοχής παρέμειναν σε αυτή την φάση με την επανάσταση.
Στη συνέχεια ο Ομέρ Βρυώνης προχώρησε προς το Μεσολόγγι, για το οποίο επιζήτησε τη συνθηκολόγηση με διαπραγματεύσεις.
Στις συζητήσεις οι Γ.Βαρνακιώτης και Άγος Βασιάρης ήταν οι διαπραγματευτές από την πλευρά του Ομέρ Βρυώνη και ο Μάρκος Μπότσαρης από την πλευρά των πολιορκημένων (σελ.129).

4) Η επανάσταση αναζητά τον στρατό της .

Το πιο επείγον ήταν να μεταπλαστούν οι χωρικοί σε πολεμιστές.
Με την εμφάνιση κάποιου οθωμανικού σώματος οι νεόκοποι στρατιώτες διασκορπίζονταν αφήνοντας μόνους τους αρχηγούς τους.
Στην Καρύταινα, στην Πιάνα, στην Βλαχοκερασιά, γύρω από τον Λάλα, οι με κόπο στρατολογημένοι χωρικοί έφευγαν μόνο στο άκουσμα ότι έρχονται τούρκοι.
Ο κίνδυνος του συμβιβασμού και του προσκυνήματος άρχισε να γίνεται ορατός.
Χρειάστηκαν άμεσα και σκληρά μέτρα για να περιοριστεί το κακό.
Οι αιχμάλωτοι τούρκοι, κυρίως άμαχοι, άρχισαν να θανατώνονται μεθοδικά, για να κοπούν οι γέφυρες συνεννόησης.
Επισημοποιήθηκε έτσι μια πρακτική, η τελική κατάληξη της οποίας ήταν η σχεδόν ολοκληρωτική εξόντωση των μουσουλμάνων στις επαναστατημένες περιοχές.

Επιστρατεύτηκε ακόμα ο φόβος του Θεού.
Με επικεφαλής τον Επίσκοπο του Έλους, Άνθιμο, πολλοί ιεράρχες επιστράτευσαν τις πλέον φρικτές απειλές ενάντια σε εκείνους που δείλιαζαν.
Για ένα διάστημα το δικαίωμα στην Θεία Κοινωνία είχαν μόνον εκείνοι που αποδεδειγμένα είχαν βάψει τα χέρια τους με το αίμα του Τούρκου.
Το ανάθεμα δε περίμενε εκείνους που προσκυνούσαν ή παρακολουθούσαν αμέτοχοι τα γεγονότα (σελ..145-148).

«… Ο δε της ξηράς Έλλην, είχε ερριζωμένον τον φόβον εις την καρδίαν του, του Τούρκου, ον διέδωσεν ο πατήρ αυτού, ο πάπους και ο προπάπους του. Δια να τον πείσουν όθεν οι νοήμονες ν’αδράξη όπλα, μύρια ψεύδη έπρεπε να του επιπορεύσουν: πότε του έλεγον, ιδού οσονούπω πλάκωσαν στρατοί από την Ευρώπην, πότε δε από την Ρωσσίαν, ή άλλο μέρος.Και όταν εφαίνοντο παραπλέοντα πλοία εμπορικά εις την θάλασσαν, του έλεγον: ιδού, τα βλέπεις; εδώ έρχονται, μας φέρνουν στρατόν, πολεμοφόδια, τροφάς κ.λπ.
Δια να δοκιμάσω ένα πεφοβισμένον χωρικόν, έθεσα έμπροσθέν του φονευμένον Τούρκον και του είπον να τον κτυπήση με την μάχαιραν. Αλλ’αυτός τρέμων, δεν ετόλμησε.

Πολλάκις οι κινούντες τα όπλα σωματάρχαι, έθετον έμπροσθεν των χωρικών αιχμαλώτους δεμένους τούρκους, δια να συνηθίζουν να φονεύουν αυτούς, δια να εξαλειφθή ο ερριζωμένος φόβος των (Απόσπασμα από το «Απάνθισμα του ιστορικού αγώνος των Ελλήνων» του Κάρπου Παπαδόπουλου. Γράφτηκε στο Μεσολόγγι το 1858).

5) Η πολιορκία της Τριπολιτσάς.

Αποφασίστηκε η μαζική υποχρεωτική στρατολόγηση όλων των δυνάμενων να φέρουν όπλα χωρικών.
Στη Γορτυνία οι Δεληγιάννης και Πάνος Κολοκοτρώνης προχώρησαν στην παραδειγματική πυρπόληση των σπιτιών όσων κρύβονταν για να αποφύγουν την στράτευση.
Το μέτρο απέδωσε και η επιχείρηση εκεί απέφερε από εκεί 2.000 νεοσύλλεκτους (σελ.154).

Κατά την πολιορκία της Τριπολιτσάς το μεγάλο εμπόδιο ήταν η αρπακτική διάθεση των Μανιατών, οι οποίοι αν και κρατούσαν γερά την πολιορκία και αντιμετώπιζαν με σθένος κάθε απόπειρα εξόδου των τούρκων, συχνά υπέκυπταν στις προσφορές των τούρκων πλουσίων οι οποίοι στις νυχτερινές τους διαπραγματεύσεις πρόσφεραν υπέρογκα ποσά για λίγο ψωμί και σπάνια αποτύγχαναν τον σκοπό τους.
Λίγες μέρες πριν από το Πάσχα, πολλοί έλληνες άρχισαν να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους και να πηγαίνουν στα σπίτια τους, για να γιορτάσουν το Πάσχα.Μάταια αγωνίζονταν οι αρχηγοί, μάταια τους μιλούσαν και προσπαθούσαν να τους πείσουν ή ακόμα και τους απειλούσαν.


Την ημέρα του Πάσχα μόνο 150 άντρες βρίσκονταν εκεί.
Κι άλλοι 50 φρουρούσαν την Μεθώνη.
Αλλά αν και είχαν παρακληθεί να μείνουν στις θέσεις τους, τίποτα δεν μπορούσε να τους εμποδίσει να γιορτάσουν το Πάσχα με τον συνηθισμένο τους τρόπο, πίνοντας κρασί, χορεύοντας και ρίχνοντας πιστολιές στον αέρα. (Χάου, Σάμουελ Γκρίντλεϋ, «Ιστορική σκιαγραφία της Ελληνικής Επανάστασης», σελ.80-81).

Ο Δημήτριος Υψηλάντης σε διαταγή του προειδοποιούσε τους έλληνες: «Τους δε μη ακολουθούντας μήτε μένοντας εκεί, αλλά λειποτακτούντας και αφίνοντας το κει διορισμένον πόστον, βεβαιώσατέ τους ότι δεν έχουν μήτε σπίτι, μήτε ζωντανά, μήτε πατρίδα, αλλά θέλει τους αναποδογυρίση η πατρίς ως προδότας και φιλότουρκους»
Τρίκορφα, την 6 Αυγούστου 1821Δημήτριος Υψηλάντης. Πληρεξούσιος του Γενικού Επιτρόπου(Φιλήμων, Τόμος Δ’, σελ.426).

Η συνοχή του στρατοπέδου των πολιορκητών οφειλόταν κυρίως στην προσδοκία για απόκτηση λαφύρων.
Ως εκ τούτου, οι οπλαρχηγοί που λάμβαναν εντολή να μεταβούν μακριά από την πολιορκημένη πόλη για να καλύψουν τις προς αυτή διαβάσεις, δυσανασχετούσαν και αυτοί και οι στρατιώτες τους σε μια εξορία που κινδύνευε να τους στερήσει από την προσδοκώμενη ανταμοιβή των κόπων τους.
Ο δρόμος για την κατασκευή συνειδητών Ελλήνων και του αντίστοιχου κράτους ήταν μακρύς ακόμη.
Όταν ο Πάνος Κολοκοτρώνης, ο Δικαίος, ο Νικόλαος Πετμεζάς και άλλοι οπλαρχηγοί στάλθηκαν να φυλάξουν τις διαβάσεις της Μεγαρικής, χρειάστηκαν ειδικές διαβεβαιώσεις ότι αυτοί και οι άνδρες τους θα λάβουν μερίδιο εκ των αναμενομένων λαφύρων (σελ.178).

Η γενική κακοποίηση των πτωμάτων των θανόντων μουσουλμάνων όσο και αν φαίνεται βάρβαρη πρακτική έδωσε θάρρος και πολεμική διάθεση σε ανθρώπους που τώρα μόλις μάθαιναν να μισούν και να σκοτώνουν (σελ.159).

- Όσοι τούρκοι γλίτωσαν τοποθετήθηκαν σε έναν τόπο πίσω από τα στρατόπεδα των πολιορκητών και εκεί, φρουρούμενοι, αφέθηκαν να πεθαίνουν από την πείνα (σελ.184).

6) Η πολιορκία της Κορίνθου (σελ.172-174)

- Οι Νοταράδες, προύχοντες των ορεινών Τρικάλων Κορινθίας, δεν επιθυμούσαν ουδεμία ανάξειξη στα υπονομευτικά σχέδια των ομοθρήσκων τους.

- Δεν υπήρχε πειθαρχία και μόνο οι θρύλοι για τα προσδοκώμενα από την άλωση του φρουρίου υλικά οφελήματα κρατούσε στις θέσεις τους τους πολιορκητές.

- Ο Τρικούπης (Β’, σελ.65) γράφει χαρακτηριστικά: «Η εγγίζουσα δε εκπολιόρκησις έφερεν έξωθεν των τειχών τόσον πλήθος οπλοφόρων επ’ ελπίδι λαφυραγωγίας, ωστ’ ελαθροπώλουν τινές αισχροκερδείς προς τους πολιορκουμένους υπό το σκότος της νυκτός τροφάς».

7) Η πολιορκία του Νεοκάστρου.

Η πρόσκαιρη αναχώρηση του εκπροσώπου του Υψηλάντη με σκοπό την αναζήτηση ουδετέρων πλοίων για την ασφαλή μεταφορά όσων τούρκων θα παραδίδονταν, επιτάχυνε τις εξελίξεις.
Οι έως τότε συμφωνίες ακυρώθηκαν και υπογράφηκε νέα σύμβαση εξαιρετικά περίεργη ως προς τη μορφή, καθώς εξαρτούσε τη μετέπειτα τύχη των παραδιδομένων αποκλειστικά και μόνο στην φιλανθρωπία (των πολιορκητών).
Ενώ οι παραδοθέντες τούρκοι περίμεναν την επιβίβασή τους στα πλοία, πλήθη ανθρώπων όρμησαν προς αυτούς, αρχικά για την αρπαγή οτιδήποτε πολύτιμου ή μη είδους που έφεραν μαζί τους, στη συνέχεια δε για να θανατώσουν τους πάντες.

Οι 60 μουσουλμάνοι που είχαν καταφύγει στην νησίδα Χελωνάκι, βασιζόμενοι σε υποσχέσεις των πολιορκητών, αφέθηκαν εκεί να πεθάνουν από τη δίψα.

Έτσι σχεδόν το σύνολο των πολιορκημένων Οθωμανών του Νεοκάστρου βρήκαν τον θάνατο (σελ.169-172).

doctor

Υ.Γ. Θεωρώ άδικο και άτιμο να φορτώνουμε με υπερφυσικές δυνάμεις απλούς ανθρώπους και να μεταφέρουμε στα μυαλά τους τις ιδεοληψίες μας για να νιώσουμε εμείς εθνικά υπερήφανοι.
Ο υπερτονισμός των ακροτήτων "των άλλων" και η απόκρυψη των ακροτήτων ημών (με ήτα) οδηγεί σε διαθλάσεις και μυωπισμούς.
Μετά από τόσα χρόνια, ήρθε νομίζω η ώρα να δούμε τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση και να αποδεχτούμε ότι τις παραμονές της αλώσεως της Τριπολιτσάς ο μέγας Κολοκοτρώνης είχε επιδοθεί σε πλιάτσικο και σε κατ' ιδίαν συναλλαγές με επιφανείς τούρκους -φυγάδευσε αρκετούς- αποκομίζοντας τεράστια πλούτη που κουβαλούσαν οι δικοί του σε γαϊδούρια και μουλάρια, πλούτη που χρησιμοποίησε μετά για να ενισχύσει τα σχέδιά του για την προσωπική του ανάδειξη.
Οι ... άλλοι (Αφοί Κουντουριώτη και Σία) με τα χρήματα του δανείου που πήρε η Ελλάδα από την Αγγλία εξαγόραζαν ψηφοφόρους για τις εκλογές του Οκτώβρη του 1824...