General de Gaulle speaking on the BBC during the war.
Επειδή το τελευταίο διάστημα αναπαράγεται (άκριτα) ένας ακόμη εθνικιστικός urban legend, και για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, παραθέτω αρχικά ένα πολύ ωραίο άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη από την Καθημερινή, για να δείτε περί τίνος πρόκειται:
"Ενας από τους μύθους που ευρέως κυκλοφορούν έχει να κάνει με τη μετονομασία της Μεγάλης Βρετανίας σε «Ηνωμένο Βασίλειο», προκειμένου να καμφθούν οι αντιρρήσεις της Γαλλίας, όταν η Βρετανία ήταν να μπει στην ΕΟΚ.
Τον μετέφερε αυτούσιο στον δημόσιο διάλογο ο κ. Γιώργος Καρατζαφέρης. Βγαίνοντας από τη συνάντησή του με την υπουργό Εξωτερικών κ. Ντόρα Μπακογιάννη, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ δήλωσε, μεταξύ άλλων, τα εξής:
«Ο Ντε Γκωλ από τη δική του την πλευρά επέβαλε στην αυτοκρατορία της Μ. Βρετανίας να μπει στην Ευρώπη με το όνομα Ηνωμένο Βασίλειο, επειδή είχε και αυτός τη Γαλλική Βρετάνη. Εάν έχεις δίκιο επιμένεις, εάν αισθάνεσαι ότι έχεις άδικο τότε κάνεις τη μία υποχώρηση μετά την άλλη».
Αρες, μάρες, κουκουνάρες, που λέγαμε μικροί.
Η Μεγάλη Βρετανία είναι μέρος της χώρας που ονομάζεται «Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας». Το όνομα υπάρχει από πολύ παλιά, πριν καν υπάρξει ΕΟΚ.
Το «Ηνωμένο Βασίλειο» υπάρχει από το 1801 όταν ενώθηκε η Μεγάλη Βρετανία με την Ιρλανδία. Τότε το όνομα ήταν «Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας», για να αλλάξει μια τελευταία φορά το 1920, όταν μετά την επανάσταση των Ιρλανδών έγινε ανεξάρτητη χώρα η Ιρλανδία.
Εκτοτε το όνομα της χώρας είναι «Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Βορείου Ιρλανδίας» και δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τα βέτο του Ντε Γκωλ ούτε με τη γαλλική Βρετάνη.
Η αντίθεση της Γαλλίας του Ντε Γκωλ για είσοδο του «Ηνωμένου Βασιλείου» υπήρξε, αλλά για άλλους πολύ πρακτικούς λόγους που είχαν να κάνουν με την Κοινή Αγροτική Πολιτική, τον συσχετισμό δυνάμεων μέσα στην τότε ΕΟΚ, και τους φόβους του στρατηγού για αμερικανική επιρροή στην Ευρώπη.
Βέβαια, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ έχει παράδοση στην επισημοποίηση οποιασδήποτε μπαρούφας κυκλοφορεί στους καφενέδες της χώρας.
Το 2001 με ερώτησή του στη Βουλή ζητούσε από την κυβέρνηση να τον πληροφορήσει αν «οι Εβραίοι είχαν ειδοποιηθεί και φύγει από τους δίδυμους πύργους λίγο πριν το χτύπημα των τρομοκρατών». Από το κανάλι του μπορεί κάποιος να ακούσει και από την εφημερίδα του μπορεί να διαβάσει κάθε είδος εθνικοπατριωτικής αρλούμπας.
Το ερώτημα, βέβαια, δεν είναι γιατί κυκλοφορούν τέτοιοι μύθοι. Στους καφενέδες της επικράτειας, αλλά και στο Διαδίκτυο, κυκλοφορούν πολλοί αντίστοιχοι. Αλλοι είναι φοβικοί, (όπως, για παράδειγμα, η δήλωση Κίσινγκερ για «την ελληνική γλώσσα που πρέπει να καταστραφεί για να πληγεί η Ελλάδα»), και άλλοι κολακευτικοί (π.χ. ότι για δύο ψήφους στο πρώτο Κογκρέσο χάθηκε η ευκαιρία να είναι επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ η ελληνική!).
Το ζήτημα -καθόλου κολακευτικό για τη χώρα και τον δημόσιο διάλογο- είναι πως αυτοί οι αστικοί μύθοι επισημοποιούνται από τους πολιτικούς. Δεν μπορεί ο υπουργός Παιδείας μιας σοβαρής χώρας να ξεπατικώνει μια ανοησία από το Ιnternet και να την εκφωνεί δημόσια, ούτε ο αρχηγός ενός κοινοβουλευτικού κόμματος να μεταφέρει στις δηλώσεις του όποια «αρλούμπα» του κατέβει ή του έχουν πει. Αποτελούν μέρος -ίσως το πιο γραφικό- της αναξιοπιστίας του πολιτικού λόγου. Αν οι πολιτικοί μας δεν μπορούν ούτε τα στοιχεία να εκφέρουν σωστά, πόση εμπιστοσύνη μπορούμε να έχουμε στις εκτιμήσεις και τις δυνατότητές τους; [1]
***
Αυτό που εκπλήσσει είναι η ευκολοπιστία των περισσοτέρων και κυρίως η ταχύτητα με την οποία εξαπλώνονται τέτοιου είδους μύθοι, ειδικά μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.
Βέβαια η ανασκευή του ψεύτικου επιχειρήματος του αρχηγού του ΛΑΟΣ (ο οποίος δεν έχει πρόβλημα να "εκτίθεται" συνεχώς, αφού απευθύνεται σε πολίτες που δεν μπαίνουν στον κόπο να ψάξουν και να ψαχτούν) είναι σαν να παραβιάζει κανείς ανοιχτές πόρτες ή σαν να ... κλέβει εκκλησία...
Πάμε λοιπόν:
1) 1963: Στις 14 Ιανουαρίου ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας στρατηγός Ντε Γκωλ εκφράζει τις επιφυλάξεις της Γαλλίας για την πολιτική διάθεση της Βρετανίας να αναγνωρίσει το «κοινοτικό κεκτημένο» αλλά και για το ενδεχόμενο η ΕΟΚ να απορροφηθεί από την Ατλαντική Κοινότητα «υπό αμερικανική ηγεμονία» και αναγγέλλει ότι θα ασκήσει βέτο στην ένταξη της Βρετανίας στην ΕΟΚ.
Στις 29 Ιανουαρίου διακόπτονται μονομερώς οι διαπραγματεύσεις και με τις τέσσερις υποψήφιες χώρες. Παράλληλα, ο Αντενάουερ ανησυχεί από τις διμερείς σχέσεις Λονδίνου - Μόσχας και την προειδοποίηση του Ντε Γκωλ, σύμφωνα με την οποία οι Βρετανοί «θα πουλήσουν το Βερολίνο στους Σοβιετικούς», καθώς και από το ενδεχόμενο ανάπτυξης των γαλλοβρετανικών σχέσεων εις βάρος της Γερμανίας σε περίπτωση ένταξης της Βρετανίας στην ΕΟΚ. [...]
1967: [...] Στις 11 Μαΐου η Βρετανία υποβάλει εκ νέου αίτηση ένταξης στην ΕΟΚ με στόχο να βελτιώσει την ανησυχητική εξέλιξη της οικονομίας της και πολύ σύντομα την ακολουθούν η Ιρλανδία, η Δανία και η Νορβηγία.
Η Γαλλία εξακολουθεί να διατηρεί τις επιφυλάξεις της ως προς την ένταξη της Βρετανίας σε συνδυασμό πλέον και με την κατάσταση της οικονομίας της και με νέο βέτο «παγώνει» την έναρξη των διαπραγματεύσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει και απόρριψη της βρετανικής αίτησης [2] .
2) Modern History Sourcebook: President Charles de Gaulle: Le Grand "Non": Britain's Proposed Entry Into The Common Market, May 16, 1967. Αν διαβάσετε το κείμενο (το παραθέτω στην υποσημείωση 3), δεν θα βρείτε ούτε μια αναφορά του De Gaulle σχετικά με τις ασυναρτησίες περί υποχρεωτικής μεταβολής της ονομασίας της Μεγάλης Βρετανίας σε ... Ηνωμένο Βασίλειο [3].
3) Σχετικά με την ιστορία του Ην.Βασιλείου και των "επωνυμιών" τουμπορείτε να δείτε: α) Αcts of Union 1707 και β) Act of Union 1800 [4].
4) Από το BBC: 1967: De Gaulle says 'non' to Britain - againThe French President, Charles de Gaulle, has for a second time said he will veto Britain's application to join the Common Market. He warned France's five partners in the European Economic Community (EEC) that if they tried to impose British membership on France it would result in the break-up of the community. All five - Belgium, the Netherlands, Luxembourg, Italy and Germany - have said they would support negotiations towards British membership. Only France remains opposed [5].
5) De Gaulle's courting of West Germany (culminating in the Franco-German Treaty of Cooperation of January 1963) offers a striking contrast to his vetoing of Britain's application for membership of the Common Market in 1962.
The topic of de Gaulle's relations with Britain provides both the Mémoires de guerre and the Mémoires d'espoir with one of their richest and most constant themes. His continual use of the term 'Anglo-Saxons' with reference to the British and the Americans betrays his fundamental attitude: Britain is inextricably linked to the United States, historically, culturally, linguistically, economically and politically. Hence Britain's cold-shouldering of the Common Market when it was formed. Both history and geography, two other favourite themes of the author of the Mémoires, are invoked to justify his conviction that Britain has never favoured any form of European union, with or without her own participation:
How can one be surprised that Britain is fundamentally opposed to this enterprise, knowing that on account of her geography, and consequently on account of her politics, she has never accepted either that the Continent should unite or that she should join it? One could even say that in a way, Europe's last eight centuries of history are encapsulated by this observation. (Mémoires d'espoir, p.203) [6].
Όσο για την "Βρετάνη" που θέλησε -σύμφωνα με τον αρχηγό του ΛΑΟΣ- να διασφαλίσει ο Ντε Γκωλ και κατά πόσο "γαλλική" είναι:
Brittany (in Breton: Breizh pronounced [bʁejs]; in French: Bretagne, [bʁətaɲ] (help·info); Gallo: Bertaèyn) is a former independent kingdom and duchy, and a province of France. It is also, more generally, the name of the cultural area whose limits correspond to the old province and independent duchy. Brittany is one of the six Celtic nations. It was at one time called "Lesser Britain" [7].
Και όσο ψάχνει κανείς, τόσο περίτρανα αποδεικνύεται η ένδεια και η ρηχότητα του εθνικιστικού λόγου που δεν διστάζει να καταφεύγει σε πλήθος ιδεοληψιών, ιστορικών κατασκευών και άκριτης υιοθέτησης της κάθε αρλούμπας και σαχλαμάρας που κυκλοφορεί στην "πιάτσα". Βέβαια σε αυτούς που απευθύνεται ο εθνικιστικός λόγος, αυτά "πιάνουν" διότι οι αποδέκτες είναι απλοί δέκτες και φερέφωνα και όταν αυτά που πιστεύουν συγκρούονται με την πραγματικότητα, τότε τόσο το χειρότερο για την ...πραγματικότητα...
doctor
_________________________________________
[1] "Καθημερινή", 26/2/2008: http://www.medium.gr/articles/120403393654826.shtml
[2] "Το ΒΗΜΑ" , 31/12/2000 , Σελ.: D24, Κωδικός άρθρου: B13156D241ID: 231396 http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=13156&m=D24&aa=1
[3] Source:Remarks, made by President Charles de Gaulle at his fifteenth press conference on May 16, 1967, were made available through the courtesy of the French Press and Information Service, New York.http://www.fordham.edu/halsall/mod/1967-degaulle-non-uk.html
[4] Πηγή: Wikipedia, τα links παρατίθενται εντός των πράξεων "acts of union 1707" και της πράξης "act of union 1800".
[5] BBC NEWS: http://news.bbc.co.uk/onthisday/hi/dates/stories/november/27/newsid_4187000/4187714.stm [6] http://www.intellectbooks.com/europa/number1/pedley.htm
[7] http://en.wikipedia.org/wiki/Brittany
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου