Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

Εδώ Πολυτεχνείο



Του Βασίλη Ραφαηλίδη.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Γιώργο, έναν καλοκάγαθο αστυφύλακα μιας κάποιας ηλικίας που έπαιρνε σύνταξη σε λίγο. Απ’ αυτόν μαθαίναμε στο κρατητήριο, όπου οι εφημερίδες απαγορεύονταν αυστηρά, τα σημαντικά διεθνή γεγονότα. Αυτός ήταν που μας πληροφόρησε για το θάνατο του Γκεβάρα, για τον οποίο, άλλωστε, με δυσκολία έκρυβε το θαυμασμό του. Φυσικά, όλα αυτά μας τα’λεγε εμπιστευτικά, σχεδόν συνωμοτικά.
Ωστόσο, δεν έκανε ποτέ κουβέντα για τη χούντα και τα σχετικά με τον πάνω κόσμο, των ζώντων ελλήνων. Αυτών που ακόμα δεν ήξεραν τίποτα για τη μεγάλη ευκαιρία που θα τους προσέφερε το Πολυτεχνείο αργότερα, ώστε να νοιώσουν κι αυτοί λιγάκι αντιφασίστες, χαμένοι μέσα στη μεγάλη μάζα των δημοκρατών που πολιορκούσαν το Πολυτεχνείο.
Το μεγάλο πλήθος παρέχει ασφάλεια. Όσους κι αν συλλάβουν, όσους κι αν σκοτώσουν, ξέρεις πως οι πιθανότητες να σου συμβεί κακό είναι περίπου ίσες με τις πιθανότητες να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό του λαχείου. Ρισκάρεις λοιπόν, σχεδόν εκ του ασφαλούς κι έτσι ανέξοδα αποχτάς το δικαίωμα να παριστάνεις τον αντιστασιακό. Πού ήταν όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι όταν τους είχαμε ανάγκη; Μα, περίμεναν να ξεθυμάνει η χολέρα που λέγεται χούντα για να βγουν από το καβούκι, αυτοί οι καλοί νοικοκυραίοι.

Το μπουντρούμι της Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας βρίσκεται πίσω από το Πολυτεχνείο. Κι όσοι πέρασαν από εκεί, δεν νομίζω πως θα ήταν δυνατό να έχουν διάθεση να συνεορτάσουν με τους πανηγυριώτες της 17ης Νοέμβρη.
Ο λαός της Αθήνας έβλεπε την χούντα να καταρρέει από τα ίδια της τα ανομήματα και μπήκε στον εύκολο αγώνα, έτσι για την τιμή των όπλων, που λέμε, και ίσα-ίσα για να λέμε πως την χούντα την έριξε ο λαός, τη στιγμή που και οι κότες ξέρουν εκείνο που καμώνονται πως δεν ξέρουν τα μουλάρια, ότι δηλαδή η χούντα έπεσε γιατί σάπισε. Γιατί, λοιπόν, σκοτώνονται να μαζέψουν τα σάπια φρούτα που κάθε χρόνο πέφτουν κάτω από το δέντρο του Πολυτεχνείου οι όψιμοι αντιστασιακοί; Και, βέβαια, δεν αναφέρομαι εδώ στους έτσι κι αλλιώς ζωηρούς έφηβους που, με κάθε ευκαιρία, το παίζουν επαναστάτες ή περίπου.
Ένας κόμπος κάθεται στο λαιμό μου κάθε φορά που περνώ έξω από το Πολυτεχνείο.
Εκεί μπροστά μας ξεφόρτωσαν για να μας παν στη σήμανση, λίγο πιο κάτω, στα Χαυτεία. Από την Ασφάλεια μέχρι το Πολυτεχνείο, η απόσταση είναι δυο βήματα.
Κι ωστόσο μας φόρτωσαν στην κλούβα για να μας ξεφορτώσουν λίγο παρακάτω. Ίσως δεν ήθελαν να βλέπουν οι περαστικοί πως από την Ασφάλεια βγαίνουν πολιτικοί κρατούμενοι δεμένοι με χειροπέδες, σαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.
Ευτυχώς, να λες, που ήμουν δεμένος με τον Περικλή Κοροβέση –πάντα με τον Περικλή θα με δένουν από δω και πέρα σε κάθε μετακίνηση.
Ίσως γιατί στην πρεμιέρα ήμασταν πολύ καλοί σαν ζευγάρι κωμικών. Ασουλούπωτοι και οι δύο, άνθρωποι με χιούμορ και οι δύο, προσφέραμε θέαμα υψηλής ποιότητας στο εθνικό θέατρο του παραλόγου.
Μας μεταφέρουν την άλλη μέρα από την οδό Μπουμπουλίνας στην οδό Ρεθύμνης, εκεί κοντά, προς τη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Σε ένα νεοκλασικό της συμφοράς, ήταν οι κοιτώνες των αστυφυλάκων που υπηρετούσαν στην Ασφάλεια.
Ήταν σκοτάδι πίσσα εκεί μέσα.
Από πουθενά δεν έμπαινε φως και πουθενά δεν άναβε φως.
Καμιά εικοσαριά ανθρώπους, μας αδειάζουν στον καινούργιο μας τάφο.
Δεν έχω ιδέα, κανείς δεν θα ήταν δυνατό να έχει ιδέα, πόσες μέρες μείναμε εκεί.
Ούτε ρολόι, ούτε φως, ούτε ώρες ύπνου, ούτε ώρες ξύπνιου.
Προσπαθούσαμε να μετρήσουμε το χρόνο με το κατούρημα. Δύο κατουρήματα, μια μέρα.
Το φαΐ, οι μανάδες συνέχιζαν να το πηγαίνουν στην Μπουμπουλίνας.
Στη Ρεθύμνης ήμασταν ινκόγκνιτο. Κανείς δεν ήξερε πως υπάρχει κρατητήριο, παρεκκλήσιο το λέγαμε, στην οδό Ρεθύμνης. Όλοι γνώριζαν τον μητροπολιτικό ναό της οδού Μπουμπουλίνας, κι εκεί πήγαιναν τις προσφορές τους.
Και οι διάκονοι του εθνικού συμφέροντος, όπως λέμε στην Ελλάδα το ιδιωτικό συμφέρον, μετέφεραν τον άρτον ημών τον επιούσιον ιεροκρυφίως στο παρεκκλήσιον, όπου και κοινωνούσαμε των αχράντων μυστηρίων των σωτήρων του έθνους. Ανοίγαμε τα τάπερ στα τυφλά, κι ό,τι άρπαζαν τα δάχτυλα, τούτο το πανάρχαιο πηρούνι που είναι δυνατό να λειτουργήσει και σα μαχαίρι. Κεφτέδες, φώναζε ο ένας τυφλοπόντικας. Κοτόπουλο έλεγε από δίπλα ο άλλος τυφλοπόντικας. Ήταν το παιχνίδι μας. Κι ο Περικλής Κοροβέσης να λέει ανέκδοτα και να μη σώνει ποτέ.

Μεταφορά στις φυλακές Αβέρωφ: ρίγη συγκινήσεως ανεβοκατέβαιναν στην αντεθνική μου ράχη μου καθώς περνούσα στην πύλη των φυλακών Αβέρωφ. Κόσμος και κοσμάκης πέρασε από τις σωφρονιστικές φυλακές Αβέρωφ, από το 1892 που κτίστηκαν μέχρι πριν από λίγα χρόνια που κατεδαφίστηκαν για να χτιστεί στην θέση τους ο σημερινός Άρειος Πάγος, κοντά στην Ασφάλεια, επί της λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Το θέμα είναι να μην μπεις φυλακή. Όμως, έτσι και μπεις, αισθάνεσαι ελεύθερος. Κανείς δεν μπορεί να σε συλλάβει όταν ήδη σε έχουν συλλάβει και σε έχουν βάλει φυλακή. Παίζαμε σκάκι, παιχνίδι θα’ λεγες σπέσιαλ για φυλακισμένους που δεν κατάλαβα πως γίνεται και το παίζουν και εκτός φυλακής. Κάναμε διαλέξεις με θέματα γενικού εγκυκλοπαιδικού ενδιαφέροντος, αφήνοντας την πολιτικολογία για τις κατ’ ιδίαν ατέλειωτες συζητήσεις, και γενικά περνούσαμε την παγιδευμένη ζωή μας με τον πιο εποικοδομητικό τρόπο, όπως έλεγαν οι συνηθισμένοι στη χρηστομάθεια παλιότεροι σύντροφοί μας, που ένοιωθαν στη φυλακή σα στο σπίτι τους. Ειδικότερα ο Χρόνης Μίσσιος, που είχε πάθει τον παθών του τον τάραχο μια ζωή στις φυλακές και στα απομονωτήρια των φυλακών, ήταν σχεδόν ευτυχής που πρώτη φορά στην καριέρα του ως δεσμώτης βρίσκονταν ανάμεσα σε τόσους πολλούς και τόσο διαπρεπείς συντρόφους. Δίπλα μου ακριβώς, κολλημένο στη γωνία, ήταν το κρεβάτι του Λεωνίδα Κύρκου, που δεν ήταν ακόμα ούτε ευρωκομμουνιστής, ούτε ανανεωτικός.
Βρισκόμουν από την πρώτη μέρα της δικτατορίας στον προθάλαμο της κόλασης και ήδη είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι σιγά-σιγά με την ιδέα ενός θανάτου διά τυφεκισμού. Εκείνους τους πρώτους μήνες της αναγέννησης του φοίνικα από τις παλιές του στάχτες, που ξέμειναν από άλλους καιρούς, κανείς δεν ήξερε πως θα εξελιχτούν τα πράγματα. Οι αντιστασιακοί σε ένα χρόνο, όταν θα γίνει φανερό πως η χούντα είναι της πλάκας, θα πληθύνουν πολύ. Εύκολα αντιστέκεται κανείς όταν ξέρει πως τουλάχιστον η ζωή του δεν κινδυνεύει. Όμως, εμείς είχαμε αρχίσει την αντίσταση κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα, χωρίς να νοιαστούμε και πολύ για τις συνέπειες της στράτευσής μας.

Δεν ήμασταν μέλη της «Δημοκρατικής Άμυνας» που πάρα πολύ όψιμα αποφάσισαν να αντισταθούν κι αυτοί στη χούντα, κυρίως δια συνεδριάσεων.
Ήμασταν νέοι κομμουνιστές, που μπορεί να μην είχαμε ακόμα ιδιαίτερα αναπτυγμένη την πολιτική μας συνείδηση, πάντως συνείδηση του κινδύνου είχαμε. Το γεγονός πως τα ιδανικά μας αργότερα θα στραπατσαριστούν κι εδώ στην Ελλάδα, όπως παντού, απ’τους χυδαίους γραφειοκράτες, δεν μειώνει την αξία της στράτευσής μας σε έναν αγώνα που όχι μόνο δεν γινόταν για τα προσωπικά μας συμφέροντα, αλλά τα έβλαπτε στα σίγουρα.
Είχα μπει στο αγώνα κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα της δικτατορίας.
Αλλά στα μετά την πτώση της χούντας χρόνια δεν πήγα να γραφτώ στο σύλλογο των αντιστασιακών, για να μπορέσω να εξαργυρώσω σε κάποιο δημόσιο ταμείο τη μικρή, την ελάχιστη προσφορά μου στον αγώνα κατά της νέας παραλλαγής του παλιού φασισμού.
Ούτε δέχτηκα να γραφτώ στην ΕΣΗΕΑ, το επαγγελματικό μου σωματείο, ως αντιστασιακός. Ούτε πήγα να εξαγοράσω τα εφτά χρόνια της δικτατορίας για να μου αναγνωριστούν ως συντάξιμα.
Κι όταν κάποτε απόχτησα τα από το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ προβλεπόμενα τυπικά προσόντα και πήγα να γραφτώ στο επαγγελματικό μου σωματείο, με απέρριψαν ως στερούμενο… ουσιαστικών προσόντων.
Πέντε χρόνια απέρριπταν συνεχώς την αίτησή μου. Φαίνεται πως ούτε μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια κατάφερα να αποκτήσω ουσιαστικά προσόντα ως δημοσιογράφος.
Και ξέρετε ποιοι αντέδρασαν περισσότερο στην εγγραφή μου; Αυτοί που γράφτηκαν ως αντιστασιακοί!
Για μένα, η πιο σημαντική πράξη ήταν το ότι μπόρεσα και αντιστάθηκα στον πειρασμό να εξαργυρώσω καθ’οιονδήποτε τρόπο τη στράτευσή μου στον αγώνα κατά της χούντας. Κι ακόμα, το ότι πέτυχα την εγγραφή μου στην ΕΣΗΕΑ με δικαστική απόφαση. Ήμουν ο πρώτος δημοσιογράφος που εγγραφόταν στο επαγγελματικό του σωματείο με δικαστική απόφαση. Και η νομολογία που δημιουργήθηκε άνοιξε το δρόμο για πολλούς συναδέλφους. Δεν έχει σημασία που έχασα εφτά συντάξιμα χρόνια. Κέρδισα την αξιοπρέπειά μου. Άλλωστε από αξιοπρέπεια μάλλον παρά για λόγους ιδεολογικούς στρατεύτηκα στον αγώνα κατά της χούντας.

Πάντα έλεγα πως, ναι μεν είμαι κομμουνιστής, αλλά ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως από κομμουνιστής σκέτα είμαι επιπροσθέτως και καλός κομμουνιστής. Άλλωστε ένας ρεβιζιονιστής από πεποίθηση, όπως εγώ, ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει καλός κομμουνιστής. Εν πάση περιπτώσει, ήμουν και παραμένω ένας ελεύθερος σκοπευτής, που πάει με αυτούς που τον έχουν ανάγκη, και όχι με εκείνους που τους έχει ανάγκη για να τη βολέψει.
Στρατεύτηκα με το κομμουνιστικό ΠΑΜ όχι γιατί με επιστράτευσε το κόμμα, αλλά γιατί έτσι έκρινα σκόπιμο.
Όπως και να΄ναι, το καλοκαίρι του 1968 είμαι ελεύθερος, ύστερα από δέκα μήνες φυλακή. Εντάξει, ήμουν ελεύθερος, αλλά τι να την κάνω την ελευθερία χωρίς δουλειά, χωρίς τους φίλους που είχαν σκορπίσει εδώ και κει στην Ευρώπη, στα νησιά και στις φυλακές; Το πρώτο που σκέφτηκα ύστερα από μια εβδομάδα ελεύθερου βίου ήταν να κάνω κάτι κατεπειγόντως ώστε να ξαναμπώ φυλακή, ή έστω εξορία. Το σκέφτηκα μεν σοβαρά, όμως ήταν αδύνατο να έχω επαφή με κάποια αντιστασιακή οργάνωση. Αφενός γιατί οι αντιστασιακές οργανώσεις είχαν ήδη μετακομίσει στο εξωτερικό για να κάνουν από κει τουριστική αντίσταση εκ του ασφαλούς, και αφετέρου διότι ήμουν ήδη σεσημασμένος, και οι συνωμοτικοί κανόνες λεν να μην πλησιάζεις τους σεσημασμένους.

Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας.
Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ’την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε την βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απ’το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια.

Ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης, γνωστός και ως «πίθηκος», ήταν πολύ άτυχος. Διορίστηκε πρωθυπουργός την 8η Οκτωβρίου 1973, και ενάμιση μήνα μετά την ορκωμοσία του, εκδηλώνεται η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ήρθε στην εξουσία υποτίθεται για να εκτονώσει την κατάσταση και να κατασιγάσει τα πάθη μετά την εξέγερση της Νομικής αλλά τα πάθη φούντωσαν εντελώς απροσδόκητα στο Πολυτεχνείο από την 14η Νοεμβρίου 1973 που αρχίζει η κατάληψη, μέχρι τη νύχτα του Σαββάτου προς Κυριακή της 17ης Νοεμβρίου, που τα τανκς θα σπάσουν την πόρτα και θα καταστείλουν την αυθόρμητη, αυτοκαθοδηγούμενη και ακαθοδήγητη από τα κόμματα φοιτητική εξέγερση.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Τούτη η αυθόρμητη παθητική αντίσταση στη χούντα έχει μάλλον έναν λυρικό παρά έναν επικό χαρακτήρα. Και η επέλαση των τανκς κατά των νεαρών αόπλων έχει περισσότερη σχέση με γκραν κινιόλ μέσα στη νύχτα παρά με έπος.
Το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση -από το ραδιόφωνο των φοιτητών- των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής.
Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει.
Δεν πήγα ποτέ στο Πολυτεχνείο, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε τότε ούτε αργότερα.
Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της «επετείου του Πολυτεχνείου» τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού. Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νοιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια.

doctor

Υ.Γ. Τα προεκτεθέντα αποτελούν μία ανθολογία από τα όσα έγραψε ο Βασίλης Ραφαηλίδης σχετικά με τη φυλάκισή του στη χούντα και σχετικά με την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Πηγές:
1. Βασίλη Ραφαηλίδη, Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο, σελ.397-401, 402,408-9,419-20,444.
2. Βασίλη Ραφαηλίδη, Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974, σελ.419,436-7.

60 σχόλια:

Meropi είπε...

Δόκτωρ μου,
συγκινήθηκα τώρα.... Το 1973 ήμουν φοιτήτρια της Νομικής και φυσικά έλαβα μέρος στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Δεν είμαι ιδιαίτερα τολμηρή, γι' αυτό λάμβανα μέρος σε μαζικές διαδηλώσεις και όχι σε ατομικές πράξεις αντίστασης. Προσυπογράφω λοιπόν αυτό που αναφέρει ο Ραφαηλίδης, ότι δηλαδή Το Πολυτεχνείο (όπως και λίγο πριν τα γεγονότα της Νομικής) μας προσέφερε μια μεγάλη ευκαιρία να νιώσουμε κι εμείς λίγο αντιφασίστες, μέσα στη μεγάλη μάζα των δημοκρατών. Συμφωνώ κι εγώ μαζί του ότι το μεγάλο πλήθος παρέχει ασφάλεια. Γι' αυτό θαύμαζα πάντα αυτούς (τους λίγους) που ανυστερόβουλα αντιστάθηκαν από την πρώτη μέρα της δικτατορίας και συνελήφθησαν και βασανίστηκαν.
Θέλω να προσθέσω ότι η Χούντα έπεσε, όχι τόσο γιατί σάπισε, όπως λέει ο Ραφαηλίδης, αλλά γιατί κατέρρευσε κάτω από την τραγωδία του νησιού μου, της Κύπρου που αυτή προκάλεσε.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι τη μέρα που οι απανταχού Έλληνες πανηγύριζαν για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, εγώ (και όλοι οι Κύπριοι) θρηνούσα διωγμένη από το χωριό μου

KitsosMitsos είπε...

Καλό είναι να ακούγονται οι απλές ιστορίες των ανθρώπων. Γιατί περιέχουν περισσότερες αλήθειες από τις ευρέως γνωστές.
Να'σαι καλά και πάλι!

doctor είπε...

Meropi, πολύ συγκινητικό να ζεις από κοντά αυτά τα γεγονότα.
Δεν νομίζεις όμως κι εσύ ότι μέσα από τη λήθη που δημιουργεί η χρονική απόσταση, προστέθηκαν και "σάλτσες" στα γεγονότα;
Πιστεύω, ότι το Πολυτεχνείο για την καθεστωτική Αριστερά είναι ό,τι και το Κρυφό Σχολειό για την εθνικιστική Δεξιά.

doctor

doctor είπε...

kitsosmitsos, ευχαριστώ.
Ο Ραφαηλίδης θεωρήθηκε σχεδόν προδότης από τους γραφειοκράτες συντρόφους του διότι απλώς έγραψε αυτά που έζησε και όχι κάποια μεγαλόστομα του στυλ "η παλλαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου έριξε την χούντα".
Την ίδια στιγμή που όλοι γνωρίζουμε ότι η χούντα έπεσε μόνη της έπειτα από τα γεγονότα της Κύπρου.
Κάθε φορά που αναλαμβάνουν οι "σωτήρες" του έθνους τα ηνία της χώρας, ένα κομμάτι αυτής χάνεται.

doctor

MUSIC BODIES είπε...

είμαι 30. δεν τα έζησα όλα αυτά όμως πάντα με συγκινούσαν και μέχρι κάποτε με ενέπνεαν...τώρα αυτή η γενιά ολοκληρώνει (μάλλον έχει ολοκληρώσει) την αποκαθίλωση και της τελευταίας ελπίδας που οι ίδιοι είχαν κρεμάσει στο χρονοντούλαπο τους-πάντα ως άσυλο και άλλωθι..την συχάθηκα...οι αγώνες έμειναν.οι άνθρωποι ξεφτυλίστηκαν...

palalos είπε...

εγώ του τα ΄ρδωσα να τα γράψει ! (του παραπάνω) :)

την καλησπέρα μου!

argosholos είπε...

Ο δόκτωρ είπε:
Πιστεύω, ότι το Πολυτεχνείο για την καθεστωτική Αριστερά είναι ό,τι και το Κρυφό Σχολειό για την εθνικιστική Δεξιά.

Δεν θα μπορούσε να έχει περισσότερο δίκιο. Και πως να αμφισβητήσεις τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, αφού κινδυνεύεις να ανακαλύψεις ότι λες τα ίδια με τους Πλεύρηδες;...Μια ζωή καταπιεζόμαστε: μην αμφισβητείς το Πολυτεχνείο, γιατί η δεξιά καραδοκεί, μη λες για τον Εφραιμ γιατί κινδυνεύει το Πατριαρχείο, μη λες για τα "Ιεροσόλυμα real estate ltd" γιατί θα μας τα πάρουνε οι άραβες, οι εβραίοι, οι αρμένηδες. Σίγουρη η σχιζοφρένεια!

Τώρα επί της ουσίας: Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τους φοιτητές. Ούτε ξέρανε τότε ότι θα γίνουν υπουργοί, ούτε τα κόμματα όπως τα ξέρουμε υπήρχαν τότε για να τους καλύψουνε. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι ρισκάρανε τη καριέρα τους, θα πήγαιναν φυλακή και το χειρότερο, σύμφωνα με τις τότε φήμες, θα τους βασανίζανε ή θα τους καθαρίζανε...Κυριολεκτικά βάζαν το κεφάλι τους στο ντορβά. Μη τους υποτιμούμε, σκεπτόμενοι τη πορεία των περισσοτέρων επωνύμων από αυτούς...
Βέβαια αφού βρήκαμε παπά, θάψαμε και πεντέξι. Τα θύματα γίναν εκατοντάδες...Στο Γουδί υπήρχαν ομαδικοί τάφοι, ανάλογοι αυτών της Τιμισοάρα και του CNN κατά τη πτώση Τσαουσέσκου. Το τανκς καταπλάκωσε τους φοιτητές (υπήρχαν πράγματι τραυματισμοί), "Μαρία απ'τη Σπάρτη -Ορέστεια απ τον Βόλο, γυρεύω το γιο μου τη κόρη μου θέλω", κ.ο.κ. Οι γνωστοί μεγαλοδημοσιογράφοι, πολλοί από τους οποίους διαπρέπουν και σήμερα, πρωτοστατούσαν στην ηρωποίηση, αφού είχαν προλάβει να γλύψουν προηγουμένως τη Δέσποινα.
Βέβαια η πραγματικότητα ήταν μάλλον διαφορετική, όπως φαίνεται από τις συντάξεις που δόθηκαν για το Πολυτεχνείο. Ειπώθηκε μάλιστα ότι δεν καταδέχτηκαν τις συντάξεις, στη χώρα που ακόμα και 8χρονα τότε παιδιά τρέξανε για τις συντάξεις της Εθνικής Αντίστασης!
Επειδή δε, δεν υπήρχαν και επώνυμοι νεκροί, οργανωμένοι σε κόμματα και συλλόγους, πλην βέβαια του Διομήδη Κομνηνού, κάθε φορά που αναφερόμαστε στους "ήρωες" εννοούμε αναγκαστικά τους γνωστούς επώνυμους πολιτικούς...
Και για να κλείσω με τον έσχατο λαϊκισμό: Ο τρόπος ζωής των επιζόντων χουντικών (Δέσποινας, Παττακού κλπ) μάλλον δεν συγκρίνεται με αυτόν των σημερινών ευσεβών πολιτικών μας!

αθεόφοβος είπε...

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης ηταν ένα από τα πιο ανεξάρτητα και ευφυή πνεύματα που ύπήρξαν στην χώρα μας.
Έχει δίκιο σε όσα γράφει και συμφωνώ και εγώ την Μερόπη ότι αν δεν υπήρχε η εισβολή στην Κύπρο η χούντα δεν θα έπεφτε τόσο εύκολα.
Έχω γράψει στην προσωπική μου μαρτυρία για το Πολυτεχνείο την εικόνα της Αθήνας να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου(;) την ώρα που έμπαιναν τα τανκς μέσα.
http://atheofobos.blogspot.com/2007/11/17.html

doctor είπε...

music bodies, κι εγώ ως φοιτητής (είμαι 35 τώρα) πήγαινα στις πορείες αλλά με ενοχλούσε που οι οργανώσεις της Αριστεράς αποφάσιζαν, επαναστατικώ δικαίω, όσον αφορά το ποιος δικαιούται να καταθέσει στεφάνι, στο τι θα γράφουν τα πανώ, στο ποια πανώ θα είναι μπροστά και ποια πίσω και στο ποια πολιτικά κόμματα ή φορείς έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν στην πορεία.
Η "Δημοκρατία" σε όλο της το μεγαλείο. Επίσης, ως ανένταχτος, δύο φορές βρέθηκα στο μάτι του κυκλώνα από Κνίτες διότι έτσι που πήγαινα μόνος μου με την φωτογραφική μου μηχανή ή θα ήμουν δημοσιογράφος (αλήτης-ρουφιάνος φυσικά) ή θα ήμουν ασφαλίτης.
Τέλος πάντων, τα θυμάμαι και θλίβομαι...

***

παλαλέ, καλησπέρα!

doctor είπε...

argosholos,

1) σωστά, αν κατακρίνεις θεωρείσαι προδότης και ανακατωσούρας. Διάβασα και τις δηλώσεις του Οικουμενικού Πατριάρχη για τα χρυσόβουλα και αηδίασα.

2) Ο Ραφαηλίδης δεν κατηγορεί την Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη, τον Λαλιώτη, τον Τζουμάκα ως φοιτητές.
Τους κατηγορεί διότι εξαργύρωσαν τον αγώνα τους για να σταδιοδρομήσουν στον πολιτικό στίβο. Πάτησαν σε μια εξιδανικευμένη και υπερμεγεθυμένη αυθόρμητη διαμαρτυρία για να μας πούνε ότι αυτοί σχεδόν έριξαν την χούντα. Και ο Ραφαηλίδης δεν είναι μαλάκας, ειδικά αυτός που πήγε φυλακή στην μαύρη περίοδο της χούντας, τότε που κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει. Να θυμίσω ότι τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έγιναν 3-4 μήνες μετά από την αίρεση της απαγόρευσης του συνέρχεσθαι από τον Παπαδόπουλο σε μια προσπάθεια να νομιμοποιήσει την χούντα στα μάτια του κόσμου.

3) Ναι, πολλοί εκμεταλλεύτηκαν ξεδιάντροπα τις διατάξεις για την χορήγηση της σύνταξης του αντιστασιακού. Η κίνησή τους είναι το ίδιο κατάπτυστη με αυτή των όσων συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς.

doctor

pikos apikos είπε...

Το "οι διάκονοι του εθνικού συμφέροντος, όπως λέμε στην Ελλάδα το ιδιωτικό συμφέρον" τα λέει όλα...
Αν θα μου επέτρεπαν οι φίλοι θα προσθέσω ο,τι το "έπος του Πολυτεχνείου", δεν το εκμεταλλεύτηκαν πολιτικά μόνο τα πρόσωπα που αναφέρονται ήδη (και πόσα άλλα?!!), αλλά και "καλλιτέχνες" οι οποίοι έκαναν τότε "αντίσταση", και σήμερα διαπραγματεύονται εμφανίσεις και υπέρογκες αμοιβές μέσω μάνατζερ,ενώ κάποιοι από αυτούς στα γεράματα ονειρεύτηκαν μάλλον διεθνή καριέρα συμμετέχοντας στην τελετή λήξης των ολυμπιακών αγώνων.
Όταν έπεσε η χούντα, έσπευσαν όλοι να συμμετάσχουν σε συναυλία υπέρ της την δημοκρατίας. Κανέναν τους δεν βλέπω σήμερα σε μια συναυλία διαμαρτυρίας ας πούμε κατά της ακρίβειας, ή της κατάντιας του πολίτικου συστήματος.
Η νέα μορφή "αντίστασης" κάποιων καλλιτεχνών (κατά την γνώμη μου) , είναι πλέον να συμμετάσχουν στην εκπομπή του Λαζόπουλου τα λέει "έξω από τα δόντια". Εκεί καταντήσαμε.

vasikos metoxos είπε...

Μπράβο Δόκτορα για να μην ξεχνάμε και για μην περνιόμαστε και ως η χώρα της αντίστασης δηλαδή...

ΥΓ Ο συχωρεμένος τα λεγε χύμα. Και για αυτό όσοι τον αγαπούν τον αγαπάμε με πάθος.

doctor είπε...

pikos apikos, έχετε δίκιο. Υπάρχουν ακόμη καλλιτέχνες που "πουλάνε" τζάμπα επανάσταση στις συναυλίες και μετά μπαίνουν στο τζιπ τους και πάνε στην Εκάλη...

Ακόμα και ο Θεοδωράκης εδώ και δεκαετίες παίζει τα ίδια τραγούδια, κινείται με την φόρα της μεταπολίτευσης...

***

Βασικέ μέτοχε, ο Ραφαηλίδης είναι υπόδειγμα Αριστερού. Παραδέχεται τις πάμπολες λάθος κινήσεις της Αριστεράς (π.χ. η ανεγκέφαλη εξίσωση του Πλαστήρα με τον Παπάγο) και μέσα από την αυτοκριτική προχωρά στην σύνθεση, ενώ ένας δογματικός μέσα από την συγκάλυψη και τον εξωραϊσμό προχωρά στο επόμενο λάθος.

doctor

Περαστικός είπε...

Για κάποιο λόγο, τελειώνοντας την ανάγνωση αυτού του κειμένου, φαντάστηκα ένα μαθητή που θα το διάβαζε στο σχολείο του την ημέρα την επετείου, ανάμεσα στις μεγαλοστομίες και τους τόνους μπουρδολογίας και αυτοαγιοποίησης ενός παθητικού λαού.

Anef_Oriwn είπε...

Doctorε,

Ο Ραφαηλίδης (πολυγραφότατος και πολύ αγαπητός και σε μένα μελετητής και συγγραφέας – κρίμα που έφυγε νωρίς), μπορεί να ‘χει τα δίκια του (μέσα από τα βιώματα του) σ’ αυτά που γράφει για την Χούντα και το Πολυτεχνείο (για τη χλιαρή αντίσταση με την οποία αντιμετώπισε ο ελληνικός λαός τη χούντα και για τους διάφορους “μύθους” και υπερβολές γύρω από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Όμως κάπου θα συμφωνήσω με τον Αrgosholos όταν λεει να “… μη τους υποτιμούμε [τους τότε φοιτητές], σκεπτόμενοι τη [μετέπειτα] πορεία των περισσοτέρων επωνύμων από αυτούς...”. Το Πολυτεχνείο ήταν μεν (όπως λέει και ο Ραφαηλίδης) μια “… αυθόρμητη, αυτοκαθοδηγούμενη και ακαθοδήγητη από τα κόμματα φοιτητική εξέγερση ...”, αλλά ήταν παράλληλα και μια λαϊκή εξέγερση και (κατ’ εμένα) Η κορυφαία πράξη αντίστασης ενάντια στην χούντα. Αν κάποιοι από τους τότε συμμετέχοντες, επώνυμοι και τρανοί σήμερα (Ανδρουλάκης , Δαμανάκη, Λαλιώτης, Τζουμάκας, Μπίστης, Μικρούτσικος Αντρέας), το εκμεταλλεύτηκαν μετά, για ίδιο προσωπικό (πολιτικό κι άλλο) όφελος, τούτο δεν μειώνει τη αντιστασιακή σημασία και την αγνότητα των σκοπών (ή να θες και το ρομαντισμό) εκείνης της φοιτητικής εξέγερσης (αλλά ούτε και δικαιολογεί τις απάνθρωπες και βάρβαρες μεθόδους που χρησιμοποίησε η χούντα για την καταστολή της εξέγερση – έφοδος με τα τανκς, ματοκύλισμα, συλλήψεις).

(Όντας στα εφηβικά και μαθητικά μου χρόνια τότε, έψαχνα αγωνιωδώς για ειδήσεις και νέα για το θέμα από τις εφημερίδες και τη την “Χαραυγή” – την εφημερίδα της Αριστεράς).

Πέραν τούτου, σίγουρα η ελληνική χούντα κατάρρευσε υπό το βάρος της προδοσίας της Κύπρου (πραξικόπημα και εισβολή)., όμως η εξέγερση του Πολυτεχνείου αλλά και τα γεγονότα της Νομικής (το Φεβρουάριο του 1973) αποτελούν εκφράσεις της εσωτερικής αντιχουντικής αντίστασης (δράσης). Κατανοητές οι κινήσεις για την απομυθοποίηση τους (από τες υπερβολές τους – έτσι χάνουν και τα ιδεολογικοπολιτικά τους ερείσματα τους οι διάφοροι φαφλατάδες), αλλά ας μην οδηγούμαστε και στο άλλο άκρο, την αποδόμηση και το μηδενισμό των εκδηλώσεων αυτών.

Υ.Γ.: Για τους τούρκους στην ελληνική ιστοριογραφία πότε α γράψεις;

Anef_Oriwn
Τρίτη 11/11/2008 – 4:03 μ.μ.

doctor είπε...

Περαστικέ, αν αυτό το κείμενο δεν το έγραφε ο Ραφαηλίδης, ένας κομμουνιστής που φυλακίστηκε από την χούντα αλλά ο οποιοσδήποτε άλλος και το διάβαζε ο μαθητής σε εκδήλωση για το Πολυτεχνείο, τότε ίσως να τον χαρακτήριζαν φιλοχουντικό!

doctor

doctor είπε...

anef oriwn,

στο σχόλιό μου (11 Νοέμβριος 2008 10:17 πμ) προς τον arghosholos έγραψα σχετικά με αυτά που γράφεις.
Ο Ραφαηλίδης αποδομεί, δεν μηδενίζει.
Και δεν μηδενίζει διότι και ο ίδιος αποτελεί έναν άνθρωπο που φυλακίστηκε από την χούντα για 10 μήνες.

Είναι άλλο πράγμα η αποδόμηση και εντελώς διαφορετικό ο μηδενισμός και κακώς συγχέονται ως όροι.

Γράφει ο κ.Λιάκος (Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών):

"Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και με την έννοια της αποδόμησης (deconstruction). Δεν σημαίνει καταστροφή, ξεθεμελίωμα, αλλά έρευνα της ιστορικότητας των εννοιών και των ιδεών, αυτοψία στα δομικά υλικά, στη συνδεσμολογία, στο αρχιτεκτονικό σχέδιο.
Η αποδόμηση είναι ένα μεγάλο θεωρητικό ρεύμα, που διέτρεξε όλες τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες στις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα, θέτοντας εν αμφιβόλω συμβάσεις οι οποίες κάλυπταν βεβαιότητες και αγκυλώσεις" ("Πως το παρελθόν γίνεται ιστορία", σελ.22).

Κοινώς είναι ή δεν είναι ψέμμα ότι το τανκ μπαίνοντας σκότωσε πολλούς φοιτητές;
Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι την επομένη του Πολυτεχνείου όχι μόνον δεν έπεσε η χούντα αλλά τότε ακριβώς τερματίστηκε μια προσπάθεια ημινομομιμοποίησής της και η έναρξη ενός ακόμη σκληρότερου και αδιάλλακτου καθεστώτος, μιας πολύ δυσκολότερης περιόδου που ξεκίνησε με την ανατροπή του Παπαδόπουλου και την ανάληψη της εξουσίας από τον Ιωαννίδη στις 25/11/73;

Το δικτατορικό καθεστώς του Ιωαννίδη αποδείχτηκε σκληρότερο από το προηγούμενο. Η επιθετική εξωτερική πολιτική που εφάρμοσε, επιχειρώντας την ανατροπή του Μακαρίου, οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου του 1974, για την οποία φέρει μεγάλη ευθύνη. Συνέπεια ΑΥΤΩΝ των γεγονότων ήταν η πτώση της χούντας και όταν παρέδιδε η χούντα την εξουσία στους πολιτικούς το έκανε λόγω της Κύπρου και όχι λόγω του Πολυτεχνείου.

Τώρα, αν με τα παραπάνω κινδυνεύει να χαλάσει το επικό, το πανηγυρικό, το μυθικό κλίμα της 17ης Νοεμβρίου, είναι τόσο μηδενιστικό να αποδομεί κάποιος (δηλαδή να φέρει υπό το φως της ιστορικής αλήθειας τα φερόμενα ως γεγονότα) τα όσα τερατώδη έχουν γραφτεί, όσο μηδενιστικό είναι να
αποδομεί κάποιος τον μύθο του κρυφού σχολειού.

Δεν είμαι βέβαια ο αρμόδιος να αντικαταστήσω το όραμα κάποιου επειδή του το αποδόμησα, ούτε και με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.
Αυτό είναι πρόβλημα αυτού που αρέσκεται στο να ζει μέσα σε μύθους, μέσα σε όνειρα και νευριάζει όταν τον ξυπνάνε.

doctor

Υ.Γ. Αντί της ημέρας του Πολυτεχνείου θα μπορούσαμε να γιορτάζουμε, βουβά, την ημέρα προδοσίας της χούντας απέναντι στον Κυπριακό λαό για όσα έπαθε από τους ...εθνοσωτήρες του.

Dormammu είπε...

Με πολλές αλήθειες το κείμενο του ραφαηλίδη. Μια εξ αυτών και το γεγονός ότι η ελληνική Χούντα ήταν της πλάκας. Καμμία σχέση, για παράδειγμα, με το καθστώς Πινοσέτ.

Βέβαια, κάθε λαός έχει και την Χούντα που του αξίζει.

Ευχαριστώ Γιατρέ που μου έδωσες την ευκαιρία να το διαβάσω.

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Επίκαιρο Post :)

"για να λέμε πως την χούντα την έριξε ο λαός", Ας μην ήταν οι Τούρκοι και η απόβαση τους στη Κύπρο και θα σου έλεγα τι δημοκρατία θα είχαμε...

"Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας."
Όπως γράφω και πριν η μόνη αντίσταση που έγινα ήταν οι μερικές μέρες του Πολυτεχνείου και οι αντιστασιακοί της Σουηδίας και λοιπών ακριτικών πόλεων (παρεπιπτώντως τέτοιος αντιστασιακός γίνομαι με τα χίλια :))

"Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος."
Γιατί στη χώρα μας η υπερβολή κυριαρχεί και για να αυτοδικαιολογιθούμε που 7 χρόνια οι συνταγματάρχες μας κυβερνούσαν, απλό :P

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Διαβάζοντας και το σχόλιο του dormammu προσθέτω πως ούτε μία χούντα της προκοπής δεν μπορούμε να κάνουμε :)

doctor είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
doctor είπε...

dormammu, ο παραλληλισμός με την χούντα του Πινοσέτ είναι εύστοχος.
Εκεί μιλάμε για πραγματικό φασιστικό καθεστώς.
Εδώ, το μόνο που άλλαξε ήταν η κατάργηση της κατ'επίφασιν Δημοκρατίας που έστελνε τους μισούς έλληνες στα ξερονήσια, προς αποφυγήν του κινδύνου του κομμουνισμού.

***

Γιάννη, ο Ανδρέας Παπανδρέου (και ο liten Γιωργάκης) στην Σουηδία καθώς και οι έλληνες της Στοκχόλμης έκαναν φοβερούς αγώνες. Έμεναν τσάμπα ως πολιτικοί πρόσφυγες, έτρωγαν, έπιναν και τα απογεύματα για να χωνέψουν έριχναν και μια πορεία εναντίον της χούντας...

doctor

Univers είπε...

Εξαιρετικό κείμενο, αποδομεί άλλο ένα μύθο που δημιούργησε η μεταπολιτευτική Ελλάδα ως άλλοθι για χτίσει πολιτικές καρριέρες "αντιστασιακών" και να βαυκαλισθεί με ηρωοποιήσεις.

Βεβαίως και δεν είναι όλοι ήρωες, ελάχιστοι για την ακρίβεια είναι διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν την ατομικότητά τους και την οικογένειά τους για την ελευθερία. Ανθρώπινο και αναμενόμενο.

Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι το φαινόμενο να στέφονται ήρωες και αντιστασιακοί οι πάντες, το χάσμα είναι τεράστιο και για να το διαβεί ένας λαός χρειάζεται μαζικές ψευδαισθήσεις.

Παρδαλό είπε...

Αντιγράφω από τις σελίδες του Νίκου Σαραντάκου ένα ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη

Φοβάμαι

Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

giant13 είπε...

Κάπου αλλού σε παρόμοιο θέμα το χω ξαναγράψει.

Γέμιζε το Παναθηναικό στάδιο όπως και το Καυτατζόγλειο απ τις χαζοχαρούμενες εορταστικές εκδηλώσεις της Χούντας.
Αν εξαιρέσεις ένα κομμάτι αναγκαστικής προσέλευσης μαθητών, όλοι οι υπόλοιποι χειροκροτητές, αργότερα στην πτώση της, πανηγύριζαν και φούσκωναν από αντιστασιακή περηφάνεια, πανηγυρίζοντας στους δρόμους.

Οσο για τον "αιρετικό" Ραφαηλίδη, φυσικό είναι τα γραφτά του να ενοχλούσαν αρκετούς, που κατάφεραν να ανδρωθούν μέσα απ τους αγώνες κάποιων άλλων, που με περισσή αξιοπρέπεια, προτίμησαν να μείνουν στην αφάνεια και το περιθώριο.

doctor είπε...

Univers, τελικά, για όλες τις ιδεολογίες χρειάζονται οι μύθοι (Πολυτεχνείο), τα θαύματα (Οκτωβριανή Επανάσταση), οι άγιοι (Στάλιν, Λένιν), οι μάρτυρες (Τσε, Δημητρώφ), οι προδότες (Τρότσκι)...

Για τους ανεγκέφαλους που κάθε βράδι καίνε τα αυτοκίνητα του κόσμου, τράπεζες και καταστήματα τι να πει κανείς. Η τέλεια ψευδαίσθηση ότι βάλλουν κατά του συστήματος. Μου θυμίζουν κουνούπι που προσπαθεί να βιάσει ελέφαντα και νομίζει ότι το κάνει!

doctor

doctor είπε...

παρδαλό, συγκλονιστικό! Δεν το γνώριζα, να΄σαι καλά.
Ένα ποίημα γεμάτο αλήθειες. Νομίζω θα αρέσει και στον σπίθα!

***

Γίγαντα, ευτυχώς ο λαός συμμετείχε νοερά μόνο σε τέτοιες καρικατούρες και εκδηλώσεις.
Ενώ στην Γερμανία του Χίτλερ, την Ισπανία του Φράνκο και την Ιταλία του Μουσολίνι, ο λαός στήριξε τα καθεστώτα. Ευτυχώς στην Ελλάδα, ακόμη και οι ακραιφνείς Δεξιοί ήταν μουδιασμένοι και μόνο οι ακροδεξιοί στήριξαν το καθεστώς (με το αζημίωτο φυσικά. Ο οικοδομικός οργασμός στην Αθήνα δημιούργησε πολλλούς νεόπλουτους εθνοσωτήρες).

doctor

doctor είπε...

Και μια ιστορική αναδρομή:

Την 29η Απριλίου 1967 τα πολιτικά κόμματα διαλύθηκαν και στις αρχές Μαΐου, με απόφαση του αρχηγού ΓΕΣ καταργήθηκαν 161 οργανώσεις και σωματεία στην περιοχή της πρωτεύουσας και 113 στην επαρχία. Απαγορεύτηκαν οι συναθροίσεις άνω των πέντε ατόμων και την 1η Αυγούστου καταργήθηκε η ισοβιότητα των δημοσίων υπαλλήλων, με αποτέλεσμα να απολυθούν όλοι οι μη νομιμόφρονες υπάλληλοι και λειτουργοί. Την επόμενη ημέρα καταργήθηκε η ισοβιότητα των δικαστικών λειτουργών. Προχωρώντας, το στρατιωτικό καθεστώς έθεσε υπό τον απόλυτο έλεγχό του και εκκαθάρισε την εκκλησία, την Παιδεία, τη Δημόσια Διοίκηση και Αυτοδιοίκηση, χωρίς να εκδηλωθεί καμία αντίδραση. Ο φόβος είχε καταβάλει τους πάντες. Ο Τύπος τέθηκε σε προληπτική λογοκρισία και ο έλεγχος υπήρξε ολοκληρωτικός. Στις διατάξεις περί λογοκρισίας υπάγονταν ακόμη και οι αρχαίες τραγωδίες. Ο Μ.Θεοδωράκης απαγορεύτηκε αμέσως, ενώ την ίδια τύχη είχαν και άλλοι συνθέτες και στιχουργοί.
Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του βασιλιά, τον Δεκέμβριο του 1967, η διαδικασία σταθεροποίησης και νομιμοποίησης της στρατιωτικής δικτατορίας μόλις άρχιζε. Οι Η.Π.Α. , προχώρησαν τον Ιανουάριο του 1968 στην αποκατάσταση λειτουργικών σχέσεων με το νέο καθεστώς και ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της Μ.Βρετανίας, της Αυστραλίας, της Ν.Αφρικής, της Πορτογαλίας, της Κίνας, της Ιταλίας, του Καναδά κ.α.
Έως τα χρόνια της δεκαετίας του 1970 το δικτατορικό καθεστώς είχε καταφέρει να σταθεροποιηθεί. Χρησιμοποιώντας τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, αντιμετώπισε τη δράση των αντιστασιακών οργανώσεων και πέτυχε την ουσιαστική απομόνωση των παλαιών πολιτικών.
Η αποπομπή της Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης στις αρχές του 1969 και η συνακόλουθη απομόνωση του καθεστώτος οδήγησε τη χούντα στο να αναδιπλωθεί στον εαυτό της και ο Παπαδόπουλος εκδηλώνοντας μια τάση αυτονόμησης από τους συνεργάτες του απάντησε με πολιτικά ανοίγματα και η μελλοντική «φιλελευθεροποίηση» του καθεστώτος αποτελούσε στόχο τόσο μελών της χουντικής κυβέρνησης όσο και πολιτικών προσωπικοτήτων.
Στις 6 Οκτωβρίου 1971, ο Παπαδόπουλος ανακοίνωνε την κατάργηση των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων. Παράλληλα, το καθεστώς ξεκινούσε επαφές με εκπροσώπους του παλαιού πολιτικού κόσμου της χώρας, ενώ οι κατασταλτικοί μηχανισμοί σχετικά υποαπασχολούνταν. Η κίνηση του Παπαδόπουλου για την πορεία προς φιλελευθεροποίηση οδήγηση στην εκδήλωση ισχυρών και με μεγάλη διάρκεια λαϊκών αντιδράσεων το 1973, γεγονός που οδήγησε στην αποδυνάμωση του Γ.Παπαδόπουλου και την ανατροπή του από αυτούς που επεδίωκαν την επιστροφή στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας.
Τα πρώτα μέτρα φιλελευθεροποίησης και η αδυναμία νομιμοποίησης του καθεστώτος είχαν ως άμεσο αποτέλεσμα στις 22/2/73 να πραγματοποιηθεί η κατάληψη της Νομικής Σχολής. Η ευρύτερη λαϊκή ανταπόκριση ήταν εντυπωσιακή, γεγονός που αναδείκνυε την άρση της φοβίας και προσδιόριζε πολιτικά την επόμενη περίοδο. Μαζικές αντιδικτατορικές συγκεντρώσεις ακολούθησαν την άνοιξη του 1973, οι οποίες είχαν ιδιαίτερη λαϊκή συμμετοχή.
Το καλοκαίρι του 1973, ο Παπαδόπουλος αποφάσισε να αναθέσει στον Μαρκεζίνη την πρωθυπουργία και την ευθύνη για την ολοκλήρωση της μετάβασης προς την πολιτική ομαλότητα, οδηγώντας τη χώρα σε εκλογές.
Τον Αύγουστο του 1973, ο Παπαδόπουλος ανακοίνωνε και την πλήρη άρση του στρατιωτικού νόμου και τη γενική αμνηστία όλων των τελεσθέντων επί «επαναστάσεως» πολιτικών αδικημάτων.
Ο Μαρκεζίνης επεδίωξε να αυτονομήσει την κυβέρνησή του έναντι του στρατιωτικού καθεστώτος ώστε να αυξήσει την αξιοπιστία της τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Οι διευρυμένες ελευθερίες έκφρασης, εκδηλώσεων και διαδηλώσεων, έπειτα από τόσα χρόνια καταπίεσης, είχαν ως αποτέλεσμα την έκρηξη των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων, με κορυφαία την εκδήλωση αντίστασης την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Το πείραμα Παπαδόπουλου-Μαρκεζίνη, η «περεστρόϊκα», το «τανζιμάτ» της χούντας οδηγείτο σε αποτυχία και η νομιμοποίηση του καθεστώτος φάνταζε αδύνατη.
Έτσι, ο Ιωαννίδης, στις 25/11/73 ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο και ο ρόλος της ΕΣΑ ενισχύθηκε και αποτέλεσε τον κεντρικό μηχανισμό καταστολής, ενώ ο Ιωαννίδης εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια νομιμοποίησης του καθεστώτος και αναγνώρισής του από την ευρωπαϊκή κοινότητα (βασικός στόχος της εξωτερικής πολιτικής του Γ.Παπαδόπουλου).
Το μοναδικό διεθνές στήριγμα της δικτατορίας του Ιωαννίδη παρέμεναν οι Η.Π.Α.
Η συνέχεια γνωστή: η τραγωδία της Κύπρου, η πτώση της χούντας και η μεταπολίτευση.
Μέσα από αυτή την γρήγορη ιστορική αναδρομή της επταετίας (πηγή: ΔΟΜΗ, 14ος τόμος, σ.210-220) είναι σαφές ότι στην αρχή η χούντα ήταν πολύ σκληρή, ενώ οι παλλαϊκές διαδηλώσεις εντοπίζονται στο διάστημα που η χούντα έκανε ένα «άνοιγμα» στην κοινωνία. Τηρουμένων των αναλογιών, η χούντα μέσω μιας «περεστρόϊκας» προσπάθησε να κερδίσει την συμπάθεια των πολιτών. Η μετέπειτα επαναφορά (μετά το Πολυτεχνείο) στην αρχική «σκληρή» χούντα, θύμισε κάτι από Τσαουσέσκου, όπου έχοντας χάσει κάθε επαφή με τον λαό, χρησιμοποίησε ένα κύμα τρομοκρατίας με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς προσπαθώντας να παραμείνει στην εξουσία, γνωρίζοντας ότι εξουσία χωρίς τη στήριξη του λαού πέφτει σχετικά γρήγορα και απότομα.
Κατά την εδραίωση της χούντας, η αντίσταση ήταν μηδαμινή και είναι χαρακτηριστικό ότι ως πρώτη πράξη αντίδρασης καταγράφεται η κηδεία του Γ.Παπανδρέου, στις 3/11/68 που μετατράπηκε σε μαζική εκδήλωση αποδοκιμασίας της χούντας, ενάμιση χρόνο δηλαδή από την εκδήλωση του πραξικοπήματος.

doctor

salvatore1789 είπε...

Ε ρε ΚΝΑΤ που σας χρειάζονται εδώ μέσα....:):):):):):):):):):):):):

mtryfo είπε...

bravo giatre mou
exairetiko to afierwma ston Rafailidi...anexartito pnevma, ligoi apemeinan san afton ki aftoi fevgoun siga siga...

sygnwmi gia ta greeklish, alla vriskomai ektos Elladas (pou allou sta eggonia sthn Angletera!)

doctor είπε...

salvatore, ας μην μιλήσω για την σχέση της ΚΝΕ με την Δημοκρατία και την ελευθερία έκφρασης.
ΚΝΑΤ. Πόσο καιρό είχα να ακούσω αυτή τη λέξη...

***

mtryfo, μόλις είδα τα greeklish κατάλαβα ότι είσαι στην Αγγλία.
Ego eimai sto elliniko Kongo!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Δυστυχώς, ο λαός δεν αντιστάθηκε στη χούντα!
Η συντριπτική πλειοψηφία, συμβιβάστηκε, λούφαξε, βολεύτηκε, περίμενε τους άλλους να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα!
Υπήρχαν και αρκετοί πρώην οπαδοί της ΕΡΕ που στήριξαν ενεργά το άθλιο καθεστώς. Είναι αυτοί που και σήμερα μας ζαλίζουν τα ούμπαλα με το "πόσο καλύτερα περνούσαμε επί χούντας"!
Μια ακόμη αλήθεια είναι πως το καθεστώς δεν έπεσε απ' το Πολυτεχνείο αλλά απ' την προδοσία της Κύπρου!
Βέβαια υπήρξε και η οικονομική κρίση που έπληττε τα συντηρητικά μεσοστρώματα που ήθελαν πλέον αλλαγή!
Αν δεν γινόταν το Πολυτεχνείο και η Κύπρος θα επιτύγχανε μάλλον το "σχέδιο Μαρκεσίνη"...

Locus Publicus είπε...

Εξοχη και τίμια η προσωπική εκτίμηση του κ. Ραφαηλίδη. Προσυπογράφω την αποτίμησή του. Η αντίσταση κατά της χούντας ήταν μηδαμινή. Απο τις εικόνες της εποχής, θυμάμαι τον Μουστακλή, που είδα κάποτε σε μιά ταβέρνα στην επαρχία, να τον κρατούν δύο άτομα. Είχα ρωτήσει τότε τον πατέρα, τί έπαθε, και εκείνος μου απάντησε απλά οτι τον σακάτεψαν στο ξύλο. Αυτή η εικόνα ήταν η μόνη που έμεινε στο παιδικό τότε μυαλό μου, σαν μέτρο του τί σημαίνει δικτατορία. Αυτή, και χρόνια μετά, οι αφηγήσεις ενός Κύπριου στην Αμερική, που ήταν στο προεδρικό μέγαρο τη μέρα που ρίξαν τον Μακάριο. Ειδικά το ΚΚΕ εξαργύρωσε πολύ ακριβά την δήθεν αντίστασή του. Ο εορτασμός του Πολυτεχνείου έγινε της μόδας για λίγα χρόνια, και σήμερα είναι η επέτειος των εκλεκτών κουκουλοφόρων με το περίφημο άσυλο. Κάθε φορά που βιώνουμε απο κοντά την Ιστορία, είναι πάντως μια συγκλονιστική εμπειρία. Πολύ θα ήθελα να ήμουνα στη θέση της Μερώπης.

doctor είπε...

ασκαρδαμυκτί, αυτή η μπαρούφα του στυλ "ε ρε χούντα που μας χρειάζεται" λέγεται από ανθρώπους που πιθανόν να είναι και ...κομμουνιστές!
Αναπολούν την αυστηρότητα του καθεστώτος του Παπαδόπουλου σε αντιδιαστολή με την αναρχία που επικρατεί σήμερα παντού.
Φυσικά το καθεστώς τότε ήταν αυστηρό μόνο εξωτερικά, διότι εσωτερικά η μίζα και η διαφθορά βασίλευαν.
Να σημειώσω όμως ότι σχεδόν όλοι οι δικτάτορες δεν έκαναν προσωπική περιουσία όπως κάποιοι "Δημοκράτες" και αγωνιστές μετά την Μεταπολίτευση και αυτό είναι γεγονός.

doctor

doctor είπε...

locuspublicus, έχεις δίκιο. Η πορεία του Πολυτεχνείου έχει εκφυλιστεί και νομίζω ότι πολλοί από όσους συμμετείχαν στις διαδηλώσεις τον Νοέμβριο του 1973 θλίβονται με αυτή την κατάντια.
Πέφτει ξύλο ακόμη και για το που θα μπούνε τα τραπεζάκια των οργανώσεων επί της Πατησίων.
Μου θυμίζουν τους καυγάδες μικροπωλητών στα πανηγύρια έξω από τις εκκλησίες...
Για να μην μιλήσω για την αφισορύπανση, την ηχορύπανση και την ρύπανση γενικά του περιβάλλοντος χώρου...

doctor

argosholos είπε...

Ας καταχραστώ λίγο ακόμα τον χώρο, γιατί η συζήτηση είναι ωραία πάνω απ'όλα θυμίζει σε μένα εποχές που μάλλον δεν θα ξανάρθουν...
Τότε πήγαινα 5η Γυμνασίου στον Αγ Νικόλαο Νεάπολης στα Εξάρχεια ψηλά. Θυμάμαι το Σάββατο ότι οι πυροβολισμοί δεν σταματούσαν καθόλου όλο το πρωί, παρόλο που η κυκλοφορία δεν είχε διακοπεί τελείως.
Μετά θυμάμαι τη πρώτη ελεύθερη γιορτή του Πολυτεχνείου. Κάποιος τύπος είχε βάλει κιόσκι και έκλαιγε την Ιλεάνα του, μια πολύ όμορφη κοπέλα, τουλάχιστον στη φωτογραφία, που τη σκότωσαν εκείνη τη νύχτα. Πολλοί συγκινήθηκαν τότε από το δράμα του και γράφανε και οι εφημερίδες συγκινητικές στιγμές. Τότε είδα πρώτη φορά κεριά να καίνε γύρω από τη φωτογραφία, σε στύλ Νταϊάνας.
Τελικά η φωτογραφία ήταν από διαφήμιση σαμπουάν και ο τύπος απλώς προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί το κλίμα της εποχής για να βρει γκόμενα...
Πάντως από την εποχή εκείνη το μόνο που έμεινε είναι η ηχορύπανση, η αφισορύπανση και πάνω απ'όλα η εξοικείωση του ματιού με τη κατάντια των πανεπιστημιακών χώρων και του κέντρου της πόλης. Ομολογώ ότι η εποχή 1975-80 ήταν δύσκολη για τους αφισοκολλητές, αφού ήταν το τελευταίο οχυρό της δεξιάς για να σέρνει τους αριστερούς στα δικαστήρια για "παράνομη αφισοκόλληση" και ρύπανση. Ακόμα η έκφραση "αφισοκολλητής" είναι αρνητική, άσχετα αν πια την αφισοκόλληση των κομμάτων την κάνουν αλλοδαποί και όχι νεολαίοι (τι λέξη!).
Η εκδίκηση ήρθε από την δεκαετία του 80 και μετά. Σήμερα φτάσαμε στο σημείο να μη τολμάει κανένας να αφαιρέσει τα κουρέλια που κρέμονται στις Εθνικές οδούς και τις κολώνες για να μη κατηγορηθεί για φασίστας (άσε που αν είναι υπάλληλος καθαριότητας, βαριέται κιόλας...). Μάλιστα αυτοί που καλούν σε συγκεντρώσεις που ήδη εχουν γίνει 1 χρόνο πρίν, δεν σκέφτονται να αφαιρέσουν τα κουρέλια τους που καταγγέλουν τη καταστροφή του περιβάλλοντος από τον καπιταλισμό και υπόσχονται ένα όμορφο μέλλον...Ειδικά οι υποψήφιοι δήμαρχοι, 2 χρόνια μετά τις εκλογές, ακόμα μας χαμογελάνε και μας εκδικούνται που δεν τους αφήσαμε να ομορφήνουν τη πόλη μας.

Tέλος σε παρακαλώ γράψε κάτι για τη Κύπρο. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι απλώς έγινε προδοσία. Ειδικά εσύ που ψάχνεις τα πάντα, ξέρεις ότι η Λευκωσία δεν διαιρέθηκε το 74, αλλά 10 χρόνια πριν. Άλλωστε δεν νομίζω ότι ο μειωμένης ευφυίας Ιωαννίδης έκανε ότι έκανε επειδή ήταν προδότης. Απλώς προσπάθησαν να κάνουν την Ένωσιν, που ήταν καθολικός εθνικός πόθος, γιατί αυτή ήταν η ιδεολογία, ακόμη και του Γ. Παπανδρέου ή του Μακάριου. Ακόμη και σήμερα μας αρέσουν και επιτρέπουμε ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας τα συνθήματα να σπάσουμε τα σύνορα να μπούμε στη Τουρκία ή να πάρουμε τα Σκόπια και φυσικά θεωρούνται εθνικώς ορθά. Ποιος ονομάζει προδοσία αυτά τα συνθήματα και την ιδεολογία; Υπάρχει λογικός άνθρωπος που δεν ξέρει ότι αν τυχόν γίνονταν κάτι τέτοιο, τα αποτελέσματα θα ήταν οδυνηρά και τουλάχιστον ανάλογα του Κυπριακού;

vripol είπε...

Αχ ρε Βασίλη.Σέ φαντάζομαι νά ζούσες καί να μπλογκάριζες..Μπράβο Δόκτορα. Καλύτερο δώρο δέν θα μπορούσες να μας κανεις...

vripolίδης rafailίδης

glam είπε...

Επ' ευκαιρία , είδε κανείς την (επικεφαλής ) σημαία στην περσινή πορεία;
Ήταν πολύ μικρότερη απ' ότι των προηγούμενων ετών.....
Ασε το τι ξύλο έχει πέσει για το ποιός θα την κατέχει......

hasapi grammata είπε...

O athanatos Rafailidis...

Mia "*Misirlou" sti mnimi tou
(* O N F M itan proswpikos tou filos kai tou ekane kathe xrono plaka sto verolino se mia elliniki taverna pou eixe amesi sxesi me afto to tragoudi. Anekdotologika exei ipothi pws itan ena apo ta teleftea pragmata pou anefere kai o idios ws edoni mnimi)

ΣΠ είπε...

Ο κυνισμός, δεν είναι πάντοτε η καλύτερη θεώρηση της σημασίας ορισμένων γεγονότων.
Το θέμα είναι ότι, όπως ο Ανδρέας Λεντάκης ΔΙΚΑΙΟΥΤΟ να δηλώνει ότι ως Άνθρωπος δεν αισθανόταν άνετα στην προοπτική να πεθάνουν οι Χουντικοί στην Φυλακή, άλλο τόσο ο Ραφαηλίδης ΔΙΚΑΙΟΥΤΟ να γράφει και να λέει ότι είπε για την Αντίσταση (και ας ήταν οι συντάκτες του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και της ΑΥΓΗΣ αυτοί που ήταν "στην απέξω" της ΕΣΗΕΑ και που μαζί του κέρδισαν τις προσφυγές).
Εμείς όμως δικαιούμαστε έστω και αν συμμετείχαμε ή όχι ότι του Νοέμβρη του 73 προηγήθηκε ο Φλεβάρης; Ότι τότε, στη Νομική, δεν είχε αρθεί τίποτα περί του "συνέρχεσθαι"; Και ότι τότε, εκείνον τον Φλεβάρη οι "στρατεύσεις" (ανάκληση αναβολής) οι φυλακίσεις, οι βασανισμοί, ήταν στην ημερήσια διάταξη; Δικαιούμαστε να ξεχνάμε τις εκατοντάδες που έμειναν 77 μήνες φυλακή και όχι "μόνο" δέκα; Διακαιούμαστε να ξεχνάμε τις δίκες της Δημοκρατικής Άμυνας, του ΠΑΜΕ, του "Ρήγα"; το χτύπημα της ΚΝΕ μετά το Πολυτεχνείο; Δικαιούμαστε να ξεχνάμε γιατί οι ώμοι του Ανδρουλάκη είναι όπως τους βλέπουμε τώρα; Δικαιούμαστε να ξεχνάμε τα σημάδια από ασβέστη στο πρόσωπο του Κώστα Κάππου;
Και επί τέλους, πιο πολλά δικαιώματα στην πολιτική καριέρα είχε κάποιος (ή κάποια ή κάποιοι) που "διάβαζε" την εποχή εκείνη (δεν μιλάω για τον Χριστόδουλο - αυτοί που γνωρίζουν ...ξέρουν για ποιόν, για ποιαν ή ποιους μιλώ) από όσους έγιναν "γνωστοί" στο Πολυτεχνείο;
Δημήτρη μου, φίλτατε doctor επίτρεψέ μου να διαφωνώ για το τι εστί "αποδόμηση" και τι "ισοπέδωση".
Και, σαν μεγαλύτερος μια συμβουλή: Διδάξου από την σεμνότητα της Μερόπης που εγκαινίασε τους σχολιασμούς.

ΣΠ είπε...

Ο κυνισμός, δεν είναι πάντοτε η καλύτερη θεώρηση της σημασίας ορισμένων γεγονότων.
Το θέμα είναι ότι, όπως ο Ανδρέας Λεντάκης ΔΙΚΑΙΟΥΤΟ να δηλώνει ότι ως Άνθρωπος δεν αισθανόταν άνετα στην προοπτική να πεθάνουν οι Χουντικοί στην Φυλακή, άλλο τόσο ο Ραφαηλίδης ΔΙΚΑΙΟΥΤΟ να γράφει και να λέει ότι είπε για την Αντίσταση (και ας ήταν οι συντάκτες του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και της ΑΥΓΗΣ αυτοί που ήταν "στην απέξω" της ΕΣΗΕΑ και που μαζί του κέρδισαν τις προσφυγές).
Εμείς όμως δικαιούμαστε έστω και αν συμμετείχαμε ή όχι ότι του Νοέμβρη του 73 προηγήθηκε ο Φλεβάρης; Ότι τότε, στη Νομική, δεν είχε αρθεί τίποτα περί του "συνέρχεσθαι"; Και ότι τότε, εκείνον τον Φλεβάρη οι "στρατεύσεις" (ανάκληση αναβολής) οι φυλακίσεις, οι βασανισμοί, ήταν στην ημερήσια διάταξη; Δικαιούμαστε να ξεχνάμε τις εκατοντάδες που έμειναν 77 μήνες φυλακή και όχι "μόνο" δέκα; Διακαιούμαστε να ξεχνάμε τις δίκες της Δημοκρατικής Άμυνας, του ΠΑΜΕ, του "Ρήγα"; το χτύπημα της ΚΝΕ μετά το Πολυτεχνείο; Δικαιούμαστε να ξεχνάμε γιατί οι ώμοι του Ανδρουλάκη είναι όπως τους βλέπουμε τώρα; Δικαιούμαστε να ξεχνάμε τα σημάδια από ασβέστη στο πρόσωπο του Κώστα Κάππου;
Και επί τέλους, πιο πολλά δικαιώματα στην πολιτική καριέρα είχε κάποιος (ή κάποια ή κάποιοι) που "διάβαζε" την εποχή εκείνη (δεν μιλάω για τον Χριστόδουλο - αυτοί που γνωρίζουν ...ξέρουν για ποιόν, για ποιαν ή ποιους μιλώ) από όσους έγιναν "γνωστοί" στο Πολυτεχνείο;
Δημήτρη μου, φίλτατε doctor επίτρεψέ μου να διαφωνώ για το τι εστί "αποδόμηση" και τι "ισοπέδωση".
Και, σαν μεγαλύτερος μια συμβουλή: Διδάξου από την σεμνότητα της Μερόπης που εγκαινίασε τους σχολιασμούς.

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

"Tέλος σε παρακαλώ γράψε κάτι για τη Κύπρο"
Δεν είμαι ειδικός στο θέμα αλλά η εντύπωση που έχω είναι πως πάλι καλά που οι δικτάτορες ήταν καραγκιόζηδες και έκαναν την βλακεία με το πραξικόπημα. Αν δεν το είχαν κάνει η χούντα θα βασίλευε για αρκετά χρονάκια ακόμα :(

Anef_Oriwn είπε...

Doctorε,

Ίσως να ήταν πιο ορθό αν έγραφα για “… την αποδόμηση Ή/ΚΑΙ το μηδενισμό των εκδηλώσεων αυτών …” ... Όμως εξακολουθώ να έχω την (αιρετική σε σχέση με τους πλείστους σχολιογράφους εδώ μέσα) άποψη ότι το Πολυτεχνείο αποτελεί πρώτον, μια εξέγερση που δεν ήρθε ουρανοκατέβατη και δεύτερον ΤΗΝ πιο μεγάλη αντιστασιακή πράξη κατά την χουντική επταετία. Έτσι έχει καθιερωθεί μάλιστα στη συλλογική συνείδηση του ελληνικού (και όχι μόνο) λαού. Ίσως όπως κάθε τι το έντονο παρήγαγε και μύθους που έφτασαν στην υπερβολή, όμως το αγωνιστικό φρόνημα, ο ηρωισμός και η αυτοθυσία από πολλούς ήταν εκεί.
Το σημαντικό (κατά τη γνώμη μου) είναι ότι όταν αποδομούμε ή απομυθοποιούμε κάποια γεγονότα (Πολυτεχνείο, Ελληνική Επανάσταση 1821, Εθνική Αντίσταση, Ρωσική Επανάσταση του 1917), να μην ακολουθούμε την τακτική του να προσπαθούμε “να σώσουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος”.

Επίσης να δηλώσω ότι σε μεγάλο βαθμό με εκφράζουν αυτά που γράφει (εις διπλούν) ο σχολιογραφος Stavros. Και διώξεις υπήρξαν και βασανιστήρια, αλλά και αντιστάσεις!

******
@ Argosholos & ΙωάννηςΚ (πρώην ioannisk),

“...οι δικτάτορες [ΔΕΝ] ήταν [ΑΠΛΩΣ] καραγκιόζηδες και [ΔΕΝ] έκαναν [ΑΠΛΩΣ] την βλακεία με το πραξικόπημα...”, αλλά ενσυνείδητα οργάνωσαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15ης του Ιούλη του 1974 για να δώσουν την ευκαιρία στην Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο κι έτσι να πετύχουν τη Διπλή Ένωση (κλείνοντας και το κυπριακό και ξεμπερδεύοντας και με το Μακάριο και με τους κουμμουνιστάς). Δεν είναι τυχαίο που τα πλείστα φυλάκια της Εθνικής Φρουράς στα παράλια της Κερύνειας παρέμειναν άδεια - χωρίς επάνδρωση!
Τι παει να πει, Argosholε, “… Απλώς προσπάθησαν να κάνουν την Ένωσιν…”;

Anef_Oriwn
Κυριακή 16/11/2008 – 9:02 μ.μ.

Greek Rider είπε...

@doctor πολύ εύστοχο το κείμενο που δημοσιεύεις.

Νομίζω ότι η κατάληψη του πολυτεχνείου δεν έριξε τη χούντα αλλά βοήθησε στην αποδυνάμωσης της δήθεν φιλελευθεροποίησης που επιχείρησε η χούντα. Χωρίς αυτή την κατάρρευση της άτυπης νομιμοποίησης το πιο πιθανό είναι ότι θα ήμασταν κάτι σαν τη "δημοκρατία" της Τουρκίας με το βαθύ κράτος των στρατιωτικών.

Αν βέβαια πει κάποιος για το σημερινό δικό μας "βαθύ" και διεφθαρμένο ελληνικό κράτος δεν θα έχει άδικο.

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Αγαπητός ο Β.Ραφαηλίδης
(Θυμάμαι τις συζητήσεις μας κάθε Σάββατο στην "θεωρία". Είχε εκδώσει βιβλία του)
Εξαιρετικός στην μουσική και στην κριτική ταινιών και όχι μόνο.

Καλή εβδομάδα doctor.

Zaphod είπε...

Πολύ καλό το άρθρο. Τίμιος και αγωνιστής ο Ραφαηλίδης, αλλά για μένα η ουσία είναι αλλού:

Μπορεί το Πολυτεχνείο να λειτούργησε ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ για μια ολόκληρη χώρα, αλλά ας μην ξεχνάμε πως ήταν μια :
"αυθόρμητη, αυτοκαθοδηγούμενη και ακαθοδήγητη από τα κόμματα φοιτητική εξέγερση"

Αν θυμάμαι καλά τα τότε κόμματα και οι νεολαίες της εποχής είχαν περίπου αποκυρήξει την έμπρακτη αντίθεση (εξέγερση) ενάντια στο καθεστως. Ακόμα και το ΚΚΕ.

Πως κατάφεραν μετά (όλοι μαζί) και την καπέλωσαν ένας θεός το ξέρει!

Δεν νομίζω πως οι πρωτεργάτες του όλου κινήματος (φοιτητές, αγρότες από τα Μέγαρα, αν θυμάμαι καλά, κτλ) είχαν κάποιο δόλο ή κάτι τέτοιο. Απεναντίας έβαζαν εν γνώση τους το κεφάλι τους στον Ντορβά, όπωε ειπώθηκε παραπάνω. Τώρα αν η ιστορία φουσκώθηκε δεν φταίνει αυτοί. Και όντως υπάρχουν άνθρωποι που ήταν εκεί από την μέρα, που έφαγαν το ξυλο της αρκουδας και δεν καταδέχτηκαν ποτέ να ζητήσουν την περιβόητη.....σύνταξη.

Παραπέρα είναι αστείο να υποστηρίζουμε πως το Πολυτεχνείο έριξε την χούντα - ούτε οι ημερομηνίες δεν βολεύουν!
Κατά την γνώμη μου την χούντα δεν την έριξε ούτε το Κυπριακό, ούτε βεβαίως η λαϊκή αποδοκιμασία. Την έριξε η ίδια της η ανικανότητα, η οποία ειδικά επί Ιωαννίδη είχε φτάσει στα όρια της βλακείας.

Meropi είπε...

Δόκτωρ μου,
έβαλα λινκ στο ιστολόγιο μου για την ανάρτηση σου αυτή που μου άρεσε τόσο πολύ.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αυτές είναι εμπειρίες. Συγκηνητικό ακι τόσο αληθινό.

doctor είπε...

Αργόσχολε, χαίρομαι πολύ τα σχόλιά σου, πάντα είναι εύστοχα και πίσω από αυτά κρύβεται ένα συνειδητοποιημένο και σοβαρό άτομο. Κρίμα που δεν αναρτάς θέματα στο ιστολόγιό σου. Μου άρεσε η προσπάθεια του κουτοπόνηρου να βγάλει γκόμενα κλαίγοντας για μια άλλη γκόμενα που βρήκε σε ένα σαμπουάν!
Για την αφισορύπανση τι να πω. Πριν λίγους μήνες, μια μέρα που έβρεχε καταρρακτωδώς με πολύ αέρα, μία τεράστια αφίσα από χαρτόνι (μία από τις χιλιάδες που τοποθετούνε διπλές με συρραπτικό γύρω από κολώνες της ΔΕΗ) που βρισκόταν στην νησίδα της Κύμης (ακριβώς στην γέφυρα της Καποδιστρίου) έφυγε και προσγειώθηκε στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου μου, ευτυχώς καλύπτοντας μόνο το οπτικό πεδίο του συνοδηγού. Κόλλησε στο τζάμι και δεν έφευγε με τίποτα. Στο φανάρι έβγαλα alarm , κατέβηκα και μέσα στην καταιγίδα κατάφερα έπειτα από αρκετή προσπάθεια να την αποκολλήσω. Αν είχε κολλήσει λίγο πιο πέρα, και βρισκόμουν στην εθνική ή έτρεχα φαντάζεστε τι θα είχε συμβεί. Στην χώρα της ατιμωρησίας όμως όλα αυτά φαντάζουν γραφικά.
Όσο για την Κύπρο, θα γράψω, εν καιρώ, και «πιάνω» αυτό που λες. Ακόμη και σήμερα, η συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων (ελλαδιτών τε και Κυπρίων) όταν λέει λύση του κυπριακού εννοεί την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και την εκδίωξη όλων των τούρκων από εκεί (τούρκων τε και τουρκοκυπρίων). Οπότε, τα φορτώνουμε όλα στον ημιηλίθιο Ιωαννίδη και …καθαρίσαμε.

-***
Vripol, να’σαι καλά. Έστω κι έτσι, εισάγω τον Ραφαηλίδη ως …blogger και νομίζω ότι αν ζούσε θα είχε σίγουρα blog. Εδώ έχει ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος.

-***

Glam, καλά με αυτή τη σημαία τι έγινε; Την είχε το ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια; Την φύλαγε λέει… και όπως λένε τα καρντάσια στο Ράδιο Αρβύλα (Κανάκης, Σερεβέτας και λοιποί) τι είναι το ΠΑΣΟΚ, εταιρεία φύλαξης; Φυλάει χαλιά και σημαίες;

doctor είπε...

Hasapi grammata, ευχαριστώ και όσον αφορά το nick name σου, ο Ραφαηλίδης (ως φοβερός κριτικός κινηματογράφου) είχε γράψει σχετικά και πολύ εύστοχα (με την έκφραση «χασάπη γράμματα»). Αν το βρω θα σου το γράψω.
-***

Σταύρο, νομίζω ότι λέμε τα ίδια πράγματα με διαφορετικά λόγια.
Στην σύντομη ιστορική αναφορά που παρέθεσα παραπάνω νομίζω ότι είναι σαφές ότι το «ξύπνημα» του λαού συνέπεσε με το «άνοιγμα» της χούντας, με την φιλελευθεροποίηση.
Δεν έγραψα ότι δεν υπήρξε αντίσταση στην χούντα. Απλώς έγραψα ότι αυτή η αντίσταση που υπήρξε, υπερμεγεθύνθηκε και επικοποιήθηκε (συγχωρήστε μου το ρήμα, δεν ξέρω αν υπάρχει) από την επίσημη Αριστερά. Έτσι, συν τω χρόνω, κατέστη ένα είδος Ευαγγελίου, μία γιορτή, ένα Πάσχα της Αριστεράς, όπου οι Πασόκοι και οι νεοδημοκράτες δεν πρέπει να καταθέτουν στεφάνι, ούτε να αναρτούν πανώ σε αυτό το Πάσχα της Αριστεράς, με σκηνές που παραπέμπουν σε μαλλιο και γενιοτραβήγματα των ορθοδόξων με τους αρμένιους παπάδες στον Πανάγιο Τάφο. Η γιορτή έτσι, έγινε μία τελετουργία, με όλα όσα χαρακτηρίζουν το τελετουργικό της: ιερείς (βουλευτές και πολιτικούς αρχηγούς), ιερά βιβλία και βίους αγίων (πάσης φύσεως απομνημονεύματα αγωνιστών, διανθισμένα φυσικά με πολλές προσθήκες επί το επικότερον ή αποσπάσματα από τον παράνομο τύπο της εποχής), ύμνους (τραγούδια του Θεοδωράκη και του Λοΐζου), δοξολογίες (τα ηχητικά ντοκουμέντα με την φωνή της αγίας Δαμανάκη και του Παπαχρήστου), σταυρό του μαρτυρίου (τα στραπατσαρισμένα κάγκελα που διέλυσε το τανκ), Εσταυρωμένο (η τεράστια κεφαλή που βρίσκεται στον προαύλιο χώρο όπου και γίνεται η απότιση του φόρου τιμής των επισκεπτών), άγιες εικόνες (η κλασσική ασπρόμαυρη εικόνα με το «έξω αι ΗΠΑ» εκ δεξιών και το «έξω το ΝΑΤΟ» εξ ευωνύμων (νομίζω) της πύλης του Πολυτεχνείου, η εικόνα με το τανκ να εισβάλει στο Πολυτεχνείο αλλά και πιο παλιά η εικόνα του Λαμπράκη να κρατάει το πανό που γράφει «Ειρήνη» ή του Μπελογιάννη με το γαρύφαλλο), πετραχήλι (η αιματοβαμμένη σημαία), και συχνάκις το απαραίτητο θυμίαμα (οι μολότοφ) στο καρβουνάκι (τα δακρυγόνα των μπάτσων). Έτσι τα γεγονότα από τον Φλεβάρη στην Νομική μέχρι τον Νοέμβριο στο Πολυτεχνείο βιώνονται ως η μεγάλη Εβδομάδα και η πτώση της χούντας βιώνεται ως το Πάσχα (τι κι αν συνέπεσε με την τραγωδία της Κύπρου ή με την επίσης τραγωδία της επιστροφής εν δόξη αυτού που την κοπάνησε στο εξωτερικό, του Καραμανλή καθώς και με την (άλλη μία) παροιμιώδη βλακεία που ειπώθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη: Καραμανλής η τάνκς).
Όλα αυτά τα σύμβολα συνθέτουν μιας θεολογικής και μεταφυσικής φύσεως δοξολογία της Αριστεράς απέναντι στην επίφαση νίκης της εν είδει ρεβάνς για τον εμφύλιο, επί της επάρατης δεξιάς και του παρακράτους της. Μιας Αριστεράς με τίμιους αγωνιστές, με ιδεολόγους που προτίμησαν να περάσουν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους στα ξερονήσια, στις φυλακές. Τόσο ιδεολόγους που πολλοί από αυτούς που «γεύτηκαν» τα καλά του σοσιαλισμού μετά τον εμφύλιο (στην Τασκένδη, στην Ρουμανία, στην Πολωνία κ.λπ.), όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα, προτίμησαν να μην αναφέρουν τίποτα από όσα έζησαν για να μην βλάψουν το Κόμμα, και για να μην θεωρηθούν χαφιέδες, ρεφορμιστές, ρεβιζινιοστές, φραξιονιστές και άλλα τόσα σε –ιστές. Ένα δογματικό καθεστώς πλήρως εφάμιλλο με τον δογματισμό της εκκλησίας ή των ιδεολογημάτων της άκρας Δεξιάς. Ένα καθεστώς που κονιορτοποίησε, πολτοποίησε και ευνούχισε κάθε υποψία κριτικής στο Μεγάλο Πείραμα (τον υπαρκτό σοσιαλισμό): με διαγραφές και ανήθικες συμπεριφορές (βλ.Πλουμπίδη).
Ίσως αυτό δεν βλέπει η Αριστερά: ότι έχει στηθεί ως ιδεολογία χρησιμοποιώντας τα όπλα των εχθρών της και έτσι έχει εκφυλιστεί σε ένα κακό παραπλήρωμα θρησκείας. Μετά το 1990, ο εναγκαλισμός της με την εθνικιστική ιδεολογία αποτελεί –κατ’εμέ- το άκρον άωτον του δογματισμού και του τραγελαφισμού. Έτσι, θεωρείται σωστό από την Αριστερά να υποστηρίζει τους κηφήνες της Ολυμπιακής ή του ΟΣΕ που με κύρια ευθύνη τους οδήγησαν αυτούς τους οργανισμούς στην χρεωκοπία.
Σταύρο, αν ήθελα να ισοπεδώσω, θα μίλαγα περί ανυπαρξίας του Πολυτεχνείου, περί ανυπαρξίας νεκρών κ.λπ. Ξέρεις πολύ καλά τι θέλω να πω και τα έχουμε ξανασυζητήσει πολλάκις και αλλού (στο φόρουμ λογιστών taxheaven) . Ίσως η αποδόμηση, όταν αγγίζει τα χωράφια μας να φαίνεται ως ισοπέδωση, όμως η γραφή του Ραφαηλίδη δεν ισοπεδώνει αλλά εξορθολογίζει, αποκαθάρει και ευεργετεί την Αριστερά. Το λάθος της Αριστεράς είναι ότι δεν έδωσε το δικαίωμα στην άλλη γνώμη, στο διαφορετικό και στο αποκλίνον. Γι’αυτό και έχασε την επαφή της με τον κόσμο και έτσι σήμερα κάνει μόνο αυτό που μπορεί να φέρει ψήφους διαμαρτυρίας: φτηνή και λαϊκίστικη αντιπολίτευση εκ του ασφαλούς, μιας και αποκλείει συνεργασίες και συμμετοχή στην κυβέρνηση. Κόμμα που δεν θέλει να κυβερνήσει είναι κόμμα διαμαρτυρίας. Σ’ευχαριστώ πολύ για την συζήτηση και χαίρομαι για το ότι μπορούμε να διαφωνούμε επιχειρηματολογώντας και όχι με αλαλαγμούς και βρυχηθμούς που δυστυχώς βιώνουμε στα τηλεπαράθυρα…

doctor είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
doctor είπε...

Γιάννη, νομίζω ότι η χούντα –αν δεν γινόταν το Κυπριακό- θα έπεφτε μετά από αυτήν της Πορτογαλίας.

-***
Άνευ ορίων, δεν νομίζω ότι προσπαθώ να δω το δέντρο χάνοντας το δάσος. Το αντίθετο κάνω. Θα μου ήταν πιο εύκολο, πιο ευχάριστο και σίγουρα θα «πούλαγε» περισσότερο αν αναλωνόμουν σε έναν διθύραμβο της επικής αντίστασης του Πολυτεχνείου, με ηχητικά ή οπτικά ντοκουμέντα. Απλώς εγώ μπήκα πιο βαθιά, έψαξα και να ξέρεις ότι πονάω συχνά όταν ψάχνω. Πονάω διότι είμαι αναγκασμένος (με μια περίεργη χαρά) να αναθεωρήσω κάποια πράγματα που είχα στην σκέψη μου. Όμως, αυτό είναι που θέλω και γι’αυτό ψάχνω. Το έγραψα και πιο πάνω: δεν είναι ισοπέδωση να γράφει κανείς ότι ουσιαστική αντίσταση δεν υπήρξε (είναι κοινό μυστικό ότιεκτός Αθηνών και ειδικά στην επαρχία υπήρξε πρωτοφανής στήριξη της χούντας η οποία υπάρχει ακόμα, ειδικά όταν απαξιώνεται το πολιτικό σκηνικό λόγω της εκτεταμένης διαφθοράς) και να την φέρει υπό τις κανονικές συνθήκες. Αυτό γράφει ο Ραφαηλίδης, στηλιτεύοντας μάλιστα τους αντιστασιακούς του Παρισιού που ήρθαν με την μεταπολίτευση για να δηλώσουν αγωνιστές και αυτοί…
-****
Greek rider, ομολογώ ότι δεν μπορώ να σκεφτώ το σενάριο με βαθύ ελληνικό κράτος και δημοκρατία σε στυλ Τουρκίας. Οι παπαριές της χούντας περί ελληνισμού και το overdose της προγονολατρείας έκαναν τον κόσμο να σιχαθεί αυτή την παρελθοντολαγνεία. Όμως αυτή επέστρεψε δριμύτερη μέσα από τις λαθρόβιες μεταμεσονύχτιες εκπομπές και μέσα από έναν υφέρποντα εθνικισμό σε όλα τα επίπεδα (ο αλβανός που σηκώνει βάρη είναι ομογενής ενώ ο ομογενής που βιάζει είναι ο αλβανός βιαστής κ.λπ.).

-***

Σπίθα, γνώριζες προσωπικά τον Ραφαηλίδη; Περιμένω σχετικό ποστ!

-***
Zaphod, έχεις δίκιο για τις ημερομηνίες. Μόνο αν η χούντα έπεφτε στις 18 Νοεμβρίου θα μιλούσαμε για ανεπανάληπτο έπος…
-***
Μερόπη, σε ευχαριστώ πολύ.

-***

Δείμε, όλο το βιβλίο του Ραφαηλίδη, όπως και όσα δικά του έχω διαβάσει είναι καταπληκτικά.

ΓΙΑΝΝΗΣ είπε...

Τήν καλημέρα μου στήν συντροφιά
μία κουβέντα μόνο αφορμής δοθείσης από τόν τίτλο τής αναρτήσεως σας doctor
"...μία δε κλίνη κενή φέρεται εστρωμένη των αφανών"
γιά αυτούς τούς αφανείς, πού υπήρξαν όποτε τό εκάλεσαν οί περιστάσεις διαχρονικά, δυστυχώς δέν υπήρξε ποτέ επέτειος..καλόν είναι λοιπόν πρίν ολοκληρωθεί μιά ανάλυση σχετικά μέ αυτά τά γεγονότα νά σταθμίζεται καί ή προσφορά αυτών τών "αφανών" ώς προϊόν γνήσιας έκφρασης, τής αμφισβήτησης καί τής εξέγερσης, τού ανθρωπίνου όντος. Δέν είναι όλα ορατά μόνο υπό τό πρίσμα τού κοματικού ή τού προσωπικού κρυστάλου. Καλές οί αποδομήσεις οί ισοπεδώσεις καί όλα τά σχετικά εργαλεία τής διαλεκτικής αλλά υπάρχει, πάντα, ή πραγματική διάσταση τών πραγμάτων άς μήν χάνουμε λοιπόν τό μέτρο προσπαθώντες νά ενισχύσουμε τά επιχειρήματα μας ή νά αποδομήσουμε τών άλλων ή ακόμα χειρότερα προσπαθώντες νά υπερθεματίσουμε...
Αυτά είχα νά καταθέσω γιά τήν πρόοδον τής συζητήσεως καί γράματα γνωρίζω

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι η αποδόμηση του Ραφαηλίδη είναι ακόμη επίκαιρη. Η αριστερά δεν το κατανοεί (ή το κατανοούν ελάχιστοι εξ αυτής).

Είναι η πρώτη φορά που δεν πέρασα από εκεί φέτος και μου είναι πολύ γνωστά όλα αυτά με τις καρέκλες και τα τραπεζάκια (τα οποία έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να τα βγάλω στο youtube).

Παρόλα αυτά είναι η μόνη από τις επετείους που με αγγίζει (παρότι έχει καταπατηθεί από κομματίστικες φαρφάρες και δογματισμούς).

υ.γ . στο κέντρο μας ανάγνωσαν κείμενο για την επέτειο και πρόβαλαν και αντίστοιχο βίντεο (ναι για το στρατό μιλάω). ξαφνικά νόμιζα ότι ήμουν σε φοιτητική συνέλευση με τις τόσες επαναλήψεις της λέξης εξέργεση.

by cortlinux

ΣΠ είπε...

Όχι Δημήτρη, δεν λέμε τα ίδια πράγματα!
Φυσικά, έχεις κάθε δικαίωμα να βγάζεις συμπεράσματα για το "Πολυτεχνείο" από τη στάση των Πολιτικών Προσφύγων στην Πολωνία ή όπου αλλού, ή από την άσχετη με την πραγματικότητα ιδεοληψία σου με την Ολυμπιακή και τους Συνδικαλιστές της.
Όπως έχεις κάθε δικαίωμα να πιστεύεις, με θρησκευτικό τρόπο ότι η Αριστερά κατασκευάζει σύμβολα επειδή δεν είναι τίποτα άλλο από κατασκευασμένα σύμβολα, και να εκθέτεις διάφορα κυκλικά επιχειρήματα για να το υποστηρίξεις.
Να με συγχωρείς, αλλά δεν λέμε τα ίδια πράγματα.

Έχω και εγώ το δικαίωμα να λέω τα παραπάνω έτσι; Παραδέχομαι ότι δεν είμαι αμερόληπτος. Επίσης ότι δεν έβαλα ούτε μισό επιχείρημα, επειδή πίστευα ότι θα πήγαινε χαμένο.

Και μια και βασίστηκες πολύ στον "απόντα" Β. Ραφαηλίδη. Επίτρεψέ μου να βάλω ένα link με την μαρτυρία κάποιου από τους πρωταγωνιστές της βραδυάς εκείνης, όπου γίνεται φανερό ότι η "ασφάλεια του πλήθους" δεν είναι πάντοτε "ασφαλής επένδυση"

http://stigalaria.wordpress.com/2008/11/16/odhgos-tank/#more-927

doctor είπε...

Σταύρο, σεβαστά τα όσα λες, όμως στο θέμα με την Ολυμπιακή ώς έμμεσα επαγγελματικά εμπλεκόμενος με αυτήν και κυρίως ως πολλάκις παθών ως ταξιδιώτης, επίτρεψέ μου να διαφωνήσω καθέτως, οριζοντίως, διαγωνίως και βουστροφηδόν.

Το δικαίωμα στην εργασία είναι ιερό. Το δικαίωμα στην τεμπελιά και το οθωμανικού τύπου δημοσιοϋπαλληλήκι, όπως και το δικαίωμα να απαιτούνε να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το απαράδεκτο καθεστώς δεν μπορεί να γίνει δεκτό.

doctor

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Ας μην σχολιάσω τα τζάκια τύπου Ολυμπιακή...

doctor είπε...

Γιάννη, καλωσόρισες. Σχετικά με τα της αποδομήσεως και της ισοπεδώσεως έχω ήδη τοποθετηθεί και νομίζω ότι η αποδόμηση αν δεν έχει ιδεολογικά κίνητρα (που στην περίπτωση την δική μου δεν έχει) αυτό ακριβώς ψάχνει: τις πραγματικές διαστάσεις, αφαιρώντας τις επιπρόσθετες ωραιοποιήσεις που προσθέτονται με την πάροδο του χρόνου.

Γιάννη (σακίδιο), το θέμα της Ολυμπιακής είναι πολύ μεγάλο και δυστυχώς σε αυτό το σημείο τα κόμματα της Αριστεράς είναι εντελώς λάθος.

Αν διαβάσει κανείς τον κανονισμό εργασίας της Ολυμπιακής θα φρίξει με τα δικαιώματα που έχουν οι εργαζόμενοι, πολλά εκ των οποίων είναι προκλητικά για τις εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.

doctor

Unknown είπε...

Έχουμε ανάγκη από θρύλους. Είναι αυθόρμητη τάση των ανθρώπων, όπως αυθόρμητα βγήκαν στους δρόμους πολλά από τα παιδιά τότε. Είναι δύσκολο να είμαστε απολύτως δίκαιοι με τους ανθρώπους και τις καταστάσεις. Δεν μπορούμε να εξιδανικεύουμε γεγονότα και να ανιχνεύουμε ήρωες - φαντάσματα ούτε, απ' την άλλη πλευρά, να ευτελίζουμε το φόβο και να απαξιώνουμε τις πράξεις του καθένα ως "εκ του ασφαλούς" εκπορευόμενες. Μόνο την καπηλεία μπορούμε και οφείλουμε να καυτηριάζουμε.
Κι αν όλα τα παραπάνω ακούγονται ιδιαίτερα αόριστα, η μεγάλη μου απορία - που δεν νομίζω ποτέ να αντιπαρέλθω - είναι το ΠΩΣ μία ολόκληρη χώρα βυθίστηκε στην αφασία, τη μιζέρια, την ανυπαρξία, για εφτά ολόκληρα χρόνια.
"...οι Έλληνες προτιμούν να μην έχουν ψωμί να φάνε, παρά να μη λένε ελεύθερα αυτό που πιστεύουν." Μπααα!! Το "κι ο εαυτούλης τους πέταξε βζούμ, ταρατατατζούμ..." μου πάει πιο πολύ...
Όπως και νά' χει...ωραίο ποστ φίλε μου. Την ανάλυση και τις λεπτομέρεις τα περιμένω δια ζώσης σε λίγες μέρες ελπίζω. Στα πάτρια...

doctor είπε...

Ein, φίλε μου, τώρα το είδα (αμεσότης ε;).
Τι είναι το lifo? Ο γνωστός χυμός;
Δεν ασχολούμαι φίλε. Το επίπεδό του ο καθένας το δείχνει στην πράξη. Η τήρηση μιας στοιχειώδους δεοντολογίας είναι αυτή που χαρακτηρίζει έναν ιστότοπο ως σοβαρό ή ως ....τρομακτικό. Οπότε η lifo απλώς επέλεξε...