H Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει

Ραφαήλ: Η Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας

O Eric Hobsbawm έγραψε για το "Έθνος" ότι είναι "επινοημένη παράδοση" (invented tradition) [1], o Benedict Anderson, στην ίδια γραμμή πλεύσης, μίλησε για "φαντασιακή κοινότητα" (imagined community) [2], η Anne-Marie Thiesse γράφει ότι "ο εθνικισμός επινοεί την παράδοση που προβάλλεται ως Έθνος" [3] και για να έρθω στα καθ'ημάς, ο Mark Mazower έγραφε:

"Η αδιαφορία των χριστιανών υπηκόων του σουλτάνου για τις εθνικιστικές κατηγοριοποιήσεις εξέφραζε το αίσθημά τους ότι ανήκαν σε μια κοινότητα της οποίας προσδιοριστικό στοιχείο ήταν η θρησκεία και όπου οι γλωσσικές διαφορές μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων είχαν λιγότερη σημασία από την κοινή πίστη τους στην ορθοδοξία"[4].

Αυτά συνέβαιναν έως ότου συγκροτήθηκε σταδιακά η αίσθηση εθνικής ταυτότητας μεταξύ διανοουμένων και ελλήνων της διασποράς, η οποία στην συνέχεια εμφυτεύτηκε στην λαϊκή συνείδηση μέσω της ιδεολογικής χρήσης της ιστορίας και της πλύσης εγκεφάλου.

Το ιδεολόγημα της συνέχειας του ελληνικού Έθνους που κατασκευάστηκε από τον εθνικισμό, χαρακτηρίζεται από βαθύτατες αντιθέσεις, λογικά ολισθήματα, αυθαίρετες συνεπαγωγές και παράδοξες παραδοχές αλλά αυτά είναι συνήθη χαρακτηριστικά των ιδεοληψιών: θρησκόληπτοι εθνικιστές, για να "αποδείξουν" την συνέχεια του έθνους, παραθέτουν τον Γεώργιο Γεμιστό Πλήθωνα, του οποίου οι χριστιανοί έκαψαν δημόσια τα έργα του!!!

Τα "έθνη" που υποτίθεται ότι προϋπάρχουν των κρατών ως πρωτογενείς οντότητες με ρίζες που βυθίζονται στα βάθη ενός μακρινού παρελθόντος, "αφυπνίζονται" σε κάποια στιγμή της ιστορίας και ανακαλύπτουν εκ νέου τη βαθιά κρυμμένη ουσία τους στον ξεχωριστό τρόπο σκέψης τους και ζωής τους, στην κοινή τους γλώσσα και θρησκεία, αλλά και στην ίδια την επιθυμία τους για αυτονομία.

Εδώ, βρισκόμαστε στα βαθιά νερά του εθνικιστικού μυστικισμού, που θεωρεί την συγκρότηση του έθνους ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης ενός δεδομένου πυρήνα ενύπαρκτου σε κάθε έλληνα, ως εκδήλωση μιας πνευματικής ουσίας που μεταβιβάζεται από γενεά σε γενεά, και επομένως ήταν πάντοτε εκεί περιμένοντας να αφυπνισθεί[5].

Μπορεί ο καθένας να πιστεύει ως πραγματικότητα αυτό που θέλει: ακόμη και ότι είναι εξωγήινος ή τα βράδια γίνεται ο σούπερμαν.

Δεν έχει όμως το δικαίωμα να θεωρεί ολόκληρες κοινωνίες επί πολλούς αιώνες-αναφέρομαι στους ελληνόφωνους χριστιανούς που δεν ένιωθαν έλληνες, αλλά χριστιανοί ρωμιοί- ως ευρισκόμενες εν υπνώσει, εν αφασία, σε πλήρη ασυνειδησία, και να θεωρεί εκατομμύρια ανθρώπους ως σχεδόν ηλίθιους και υπνωτισμένους προκειμένου να εξυπηρετήσει το ιδεολόγημά του...

Η φράση "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει" είναι καθαρά μεταφυσικής/θεολογικής προέλευσης, ουδεμία σχέση έχουσα με την αρχαιοελληνική Λογική, και ειδικά με την ελληνική αντίληψη του χρόνου, του επέκεινα, και της εξέλιξης των πάντων.

Τα έθνη, αφού γεννήθηκαν, μια μέρα θα πεθάνουν διότι "τα πάντα ρει" σύμφωνα με τον Ηράκλειτο και σύμφωνα με την αναπόφευκτη φθορά του χρόνου στα πάντα.

Θα πεθάνουν ως κοινωνικές συσσωματώσεις και ως συμβάσεις μαζικής συμβίωσης, όπως πέθανε παλαιότερα η κοινωνία των πρωτογόνων, οι πόλεις-κράτη, οι αυτοκρατορίες.

"Ποταμώ γαρ, ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ" έγραφε ο Ηράκλειτος [6], δηλαδή "δεν μπορείς να περάσεις δύο φορές τον ίδιο ποταμό" γιατί την δεύτερη φορά, ο χρόνος θα έχει δράσει έτσι ώστε και εσύ δεν θα είσαι ο ίδιος αφού θα έχεις μεγαλώσει απειροελάχιστα, τα νερά του ποταμού θα είναι άλλα από αυτά που πέρασες πριν, ο αέρας που αναπνέεις θα είναι διαφορετικός, η θέση του ήλιου λίγο πιο πέρα κ.λπ.

Όμως, η ανατολική μεταφυσική και ο μυστικισμός, η συντριπτική θέση του υπέρλογου έναντι της λογικής, διεπότισαν την σκέψη όλης της Ευρώπης -μέσω του χριστιανισμού φυσικά- με αποκορύφωμα τον Μεσαίωνα, και σήμερα οι νεοέλληνες (λόγω του ότι στα Βαλκάνια δεν έφτασε η Αναγέννηση εξ αιτίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) σκέφτονται χιλιαστικά, μεταφυσικά, προνοιακά, με όρους Δευτέρας Παρουσίας και την Λογική που επινόησε ένας νεκρός σήμερα λαός, την έχουν αποβάλλει από το σύστημα σκέψης τους, την ίδια ώρα που θεωρούν εαυτούς (εδώ και δύο αιώνες) ως φυσικούς απογόνους των αρχαίων ελλήνων ενώ δεν μπορούν να αποδείξουν πρωτίστως ότι είναι τουλάχιστον κοινωνοί της σκέψης των υποτίθεται προγόνων τους...

Οπότε: "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει". Πετάει η Ελλάδα; Πετάει...

doctor

_____________________________________

[1] Eric Hobsbawm, Terence Ranger, Η Επινόηση της παράδοσης, εκδόσεις Θεμέλιο, 2004. Στο πρωτότυπο, "The invention of Tradition", εκδόσεις Canto. Βλ.επίσης, Ηλία Ιωακείμογλου-Σώτη Τριανταφύλλου "Για τη σημαία και το έθνος", εκδόσεις Μελάνι, σελ.65.

[2] Benedict Anderson, "Φαντασιακές κοινότητες. Στοχασμοί για τις απαρχές και τη διάδοση του εθνικισμού, εκδόσεις Νεφέλη, 1997. Στο πρωτότυπο Imagined Communities, εκδόσεις Verso, 1983.

[3] Anne-Marie Thiesse - La création des identités nationales, Éditions du Seuil, 1999.

[4] Mark Mazower, "Τα Βαλκάνια", εκδόσεις Πατάκη, 2002, στο πρωτότυπο, "The Balkans", The Modern Library, New York,2002.

[5] Ηλίας Ιωακείμογλου-Σώτη Τριανταφύλλου, "Για τη σημαία και το έθνος", εκδόσεις Μελάνι, σελ.68,70.

[6] Ο Ηράκλειτος έμεινε στην ιστορία της φιλοσοφίας ως ο "σκοτεινός" φιλόσοφος λόγω της ερμηνευτικής δυσκολίας των έργων του.