Διάλογος δύο σκύλων

Εκεί πίσω, γύρω στο 1610, 1611, 12, 13, ο Miguel De Cervantes έγραψε μια νουβέλα με τίτλο "Διάλογος δυο σκύλων" (*) όπου ένας σκύλος, ο Μπεργκάνθα, αφηγείται -στον άλλο σκύλο...- τι γινόταν στο μαντρί...

Του διηγείται, λοιπόν, ότι είχε πιάσει δουλειά σε ένα μαντρί και πως, κάθε βράδυ, οι βοσκοί έστελναν τους σκύλους να βρουν τους λύκους που ορμάγανε μες στο σκοτάδι.

Οι σκύλοι έτρεχαν όλη νύχτα, ξεσκίζονταν, λύκους όμως δεν έβρισκαν. Αλλά, επιστρέφοντας, όλο και κάποιο ζωντανό αντίκρυζαν σκοτωμένο από λύκο.

Ερχόταν το αφεντικό, έβλεπε τι είχε γίνει, έβαζε τις φωνές στους βοσκούς και αυτοί, με τη σειρά τους, μαστίγωναν τα σκυλιά.

Έτσι, κάποιο βράδυ ο Μπεργκάνθα αποφάσισε να μη φύγει για το κυνήγι του λύκου, να μην ακολουθήσει τα άλλα σκυλιά αλλά να κρυφτεί και να το περιμένει το λύκο εκεί, στο μαντρί, όπου θα πήγαινε να φάει. Ιδού, λοιπόν, τι είδε:

"Βίγλιζα απ' την κρυψώνα μου και είδα τους βοσκούς ν' αρπάζουνε ένα κριάρι, απ' τα καλύτερα της στάνης, και να το μακελλεύουνε με τρόπο ώστε το πρωί να φανεί πως γίνηκε το μακελλειό απ' τον λύκο.

Σάστισα, απόρησα, σαν είδα ότι λύκοι γινήκανε οι βοσκοί και το κοπάδι μακελλεύουν αυτοί που τάχτηκαν να το φυλάγουν.

Ταχιά, στον αφέντη μαντάτευαν το μακελλειό του λύκου κι έδιναν το τομάρι και μια στάλα κρέας, ενώ εκείνοι έτρωγαν το περισσότερο και πιο εκλεκτό.

Ξανά τους μάλωνε ο αφέντης.

Ξανά έδερναν τα σκυλιά.

Μα λύκοι δεν υπήρχαν.

Το κοπάδι λιγόστευε, ήθελα να το μαρτυρήσω, αλλά λαλιά δεν είχα.

Θλιβόμουνα και απορούσα.

"Θε μου!" έλεγα "ποιος θα γιατρέψει ετούτη την πληγή; Ποιος θα εξηγήσει πως η φύλαξη βλάφτει, πως κοιμούνται οι φρουροί, πως κλέβει ο μπιστεμένος και ο φύλακας σκοτώνει;"
Τέτοια γινόταν εκεί, μεταξύ 1610 και 1613...

Όσο για τις εκλογές:

Ντέρμπυ κληρονόμων

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Γυρίζοντας από το εξωτερικό ανήμερα των εκλογών εκόμιζα μία παράξενη γεύση. Οι συνομιλητές μου έξω ρώταγαν: «Μα ακόμα ζει ο Παπανδρέου;». Εξηγούσα ότι είναι γιος (και εγγονός) και ο αντίπαλος του, ανεψιός. Δεν το καταλάβαιναν. Βλέπετε δεν κυβέρνησε έξω γιος του Αντενάουερ, του Ντε Γκώλ, ή εγγονός του Τσώρτσιλ. «Καλά,» με ρωτούσαν, «τόσα χρόνια δεν βγήκε άλλος πολιτικός;».
Παράδοξο να παίζεται η μοίρα με δυναστείες. Να όμως που κυβερνούν άνθρωποι που δεν θα είχαν ποτέ φτάσει τόσο ψηλά, αν είχαν ένα κοινό όνομα. «Έλαβαν μόνο τον κόπο να γεννηθούν» όπως έγραψε ο Μπωμαρσαί. Και μόνο για την εξαίρεση, άξιζε ο Σημίτης.
Έτσι τώρα, μόλις μας απογοητεύσει ο ένας, τρέχουμε στον άλλο. Είμαστε βέβαια πια σε τέτοια χάλια, που μόνο θαύματα θα μας σώσουν. Μπορεί να κάνει θαύματα ο Γιώργος Παπανδρέου; Δύσκολο. Αλλά δεν έχουμε άλλη λύση. Τόσα χρόνια τον βλέπαμε σαν εξωγήινο, τώρα τον χρίσαμε σωτήρα. Η απελπισία φτιάχνει θεούς και μάγους.
Ξαφνικά θυμηθήκαμε πως ο Γιώργος έχει και κάποια πείρα. Ε, βέβαια, διοίκησε και δύο υπουργεία. Ενώ ο Κώστας, ούτε καν ένα περίπτερο. Γιατί τον εκλέξαμε; Αχ, εκείνο το όνομα! Και Κώστας, μάλιστα! Ούτε στο νυχάκι του θείου του δεν έφτασε.
Έτσι λοιπόν, οι ίδιοι που κορόιδευαν τον Γιώργο, τώρα τον ψήφισαν. Και ελπίζουν. Όλοι ελπίζουμε. Αν τώρα κι αυτός μας απογοητεύσει, υπάρχει και η Τρίτη Δυναστεία. Από ηγετική γενιά να είναι – οι αυτοδημιούργητοι δεν έχουν αρκετά μόρια στην κληρονομική μας δημοκρατία..
Εν τω μεταξύ η Ελλάδα βυθίζεται. Κι εμείς προσκυνάμε ένα νέο είδωλο. Έτσι είναι. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Νίκος Δήμου

(Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 5.10.09)

doctor

_________________
(*) περιλαμβάνεται στο δίτομο έργο "Υποδειγματικές νουβέλες" που, σε μετάφραση Σοφίας Κορνάρου, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Printa.
Πηγή: http://lexidia.pblogs.gr/2007/03/kathe-omoiothta-me-proswpa-kai-katastaseis.html