Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

Wilhelm Reich, o αιρετικός

Μου αρέσουν οι αιρετικοί.
Είτε είναι συγγραφείς, είτε είναι καλλιτέχνες, είτε είναι ο,τιδήποτε.
Αυτοί κυοφορούν το "νέο" όντας έξω από καλούπια, συμβιβασμούς και σταθερές.

Είναι αυτοί που βγάζουν τη γλώσσα στην ευταξία και στο "πρέπει".
Είναι αυτοί που βάζουν βόμβες στους πυλώνες του καθωσπρεπισμού.
Είναι αυτοί που είναι απόβλητοι από ένα σύστημα που μαντρώνει και περιφράσσει.

Το σύστημα όταν δεν μπορεί να τους απομονώσει τους θεωρεί τρελούς, γραφικούς, εκκεντρικούς ή ιδιόρρυθμους και πολλές φορές όχι άδικα διότι για τους τρελούς ο γνωστικός είναι ο τρελός...

Ίσως γι΄αυτό οι δύο αγαπημένοι μου έλληνες συγγραφείς είναι ο Νίκος Δήμου και ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης.









Ένας από τους μεγαλύτερους αιρετικούς ήταν ο Wilhelm Reich (1897-1957):
Ο Β. Ράιχ γεννήθηκε το 1897 στη Γαλικία, την περιοχή που βρισκόταν τότε στην ανατολική παραμεθόριο, κομμάτι της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.

Ο Ράιχ ήταν παιδί μιας οικογένειας γερμανόφωνων εύπορων αγροτών.
Το 1920, ενώ ήταν ακόμα φοιτητής, έγινε δεκτός σαν μέλος στη Ψυχαναλυτική Εταιρεία της Βιέννης, που καθοδηγούσε τότε ο Σίγκμουντ Φρόυντ. Οι στενές σχέσεις του με τον Φρόυντ και την ψυχανάλυση συνεχίστηκαν μέχρι το 1934.

Το 1922 άρχισε μια λαμπρή καριέρα σαν ψυχαναλυτής.
Έγινε ένας από τους καλύτερους θεραπευτές της Βιέννης και υπήρξε πιθανόν ο λαμπρότερος ψυχαναλυτής της δεύτερης γενιάς, αυτής που διαδέχτηκε τους μεγάλους προκατόχους του σαν τον Φρόυντ, τον Φερέντσι, τον Άμπραχαμ κ. α.










Από εκεί κι έπειτα η ζωή του ακολούθησε μια ταραχώδη πορεία, όπως άλλωστε ήταν και η προσωπικότητά του.






1) Για τις θεωρίες του και τις ανακαλύψεις του διώχθηκε από τέσσερα ευρωπαϊκά κράτη και διαγράφηκε από το Κομουνιστικό κόμμα της Γερμανίας και της Δανίας.

2) Οι εκπρόσωποι του φασισμού τον θεώρησαν κομμουνιστή και πράκτορα της Μόσχας και οι κομμουνιστές τον θεώρησαν αντεπαναστάτη και πράκτορα της αστικής τάξης.

3) Οι ψυχαναλυτές της εποχής του τον θεώρησαν αιρετικό και τον διέγραψαν από την Ψυχαναλυτική Ένωση.


Η αντίληψη που είχε για τα πράγματα και οι ανακαλύψεις του ήταν πολύ πλατιές και δεν μπόρεσαν να χωρέσουν στα "στενά καλούπια" της τότε επίσημης επιστήμης.

Έτσι έφτασε στο σημείο να θεωρηθεί από πολλούς ως τρελός.

Ήταν ένας από τους επιστήμονες που δυσφημήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό και προκάλεσε μεγάλη επίθεση από διαφορετικά συμφέροντα και ομάδες ανθρώπων.







4) Τα βιβλία του απαγορεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση και κάηκαν στη Γερμανία, ενώ στις Η.Π.Α. κατέστρεψαν όλες τις επιστημονικές του συσκευές, απαγόρευσαν οποιαδήποτε περαιτέρω εφαρμογή ανακαλύψεών του σε ανθρώπους και συνέχιση των ερευνών και πειραμάτων.

Ο Βίλχελμ Ράιχ στο βιβλίο του "Η Δολοφονία του Χριστού"("The Murder of Christ,1953) δίνει ίσως τον καλύτερο ορισμό για τον οργασμό:


"Οργασμός είναι η απώλεια της ατομικότητας μέσα από μια διαφορετική κατάσταση ύπαρξης".

Τα βιβλία του βρίσκονται εδώ: http://www.protoporia.gr/protoporia/author.asp?author%5Fid=929043&product%5Fid=161425&mscssid=L2TGV5MUA6N98P2ADMUP83

Πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του : http://en.wikipedia.org/wiki/Wilhelm_Reich

Ένα απόσπασμα από το "άκου ανθρωπάκο": http://hellenicpantheon.gr/Raix.htm


Η επιστήμη προχωρά μόνο με αμφισβητήσεις και ποτέ με απαγορεύσεις.

doctor

1 σχόλιο:

coolplatanos είπε...

Ψάχνω να βρω κάτι που είχες δημοσιεύσει κάποια στιγμή και το είχα διαβάσει. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά ανακαλύπτω για ποιο λόγο μου άρεσε να σε διαβάζω. Εχουμε κάποιες κοινές συμπάθειες. Πρώτον η συμπάθεια στους "αιρετικούς", άσχετα αν δεν είναι για τους ίδιους. Αλλά για τον Ράιχ συμπίπτει. Είναι από τους πολύ αγαπημένους μου. Είχα διαβάσει την αλληλογραφία του με τον Ο'Νηλ,ιδρυτή του αντιαυταρχικού σχολείου στο Σάμερχιλ (πέρα από αρκετά έργα του ίδιου του Ράιχ). Εκεί γίνεται εμφανές ότι μετά από τις πολλές ταλαιπωρίες πράγματι είχε αρχίσει να το "χάνει" και να φαντάζεται συνωμοσίες. Αυτό ίσως στάθηκε και κομβικό σημείο στο ότι δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην εξόντωση του τελικά.

Επίσης έχουμε κοινή συμπάθεια για τον Λιαντίνη, του οποίου την ύπαρξη δεν γνώριζα πριν την εθελουσία έξοδό του. Διότι αντίθετα με μένα που διαδίδω ότι ακούω και διαβάζω η φίλη μου που τον είχε καθηγητή στη Μαράσλειο και τον κατασυμπαθούσε δεν είχε πει τίποτα η άχρηστη! Έτσι πέρα από τη Γκέμμα διάβασα και μερικά ακόμα έργα του που είχε εκείνη από τη σχολή. Τη δε Γκέμμα ένα διάστημα τη συζητούσαμε με email με μία φίλη από Θεσσαλονίκη που την είχε διαβάσει επίσης μετά που της είχα μιλήσει για κείνον. Πρέπει να γράψαμε κοντά βιβλίο με σχόλια πάνω στα λεγόμενά του.

Mου έχει μείνει απωθημένο που δεν έχω διαβάσει ακόμα Ραφαηλίδη...