Won't you die tonight for love? (η παραχάραξη του νομίσματος)

Myslovitz "I'd Like To Die Of Love"

Ο έρωτας κι ο θάνατος.
Πόσο μακριά και πόσο κοντά είναι ταυτόχρονα…
Στον θάνατο, η ύπαρξη χάνεται, εκμηδενίζεται, ενώ στον έρωτα έρχεται ο «μικρός θάνατος», ο οργασμός, τον τελειότερο ορισμού του οποίου έχει δώσει ο Βίλχελμ Ράιχ[1], στο βιβλίο του "Η Δολοφονία του Χριστού"("The Murder of Christ,1953): "Οργασμός είναι η απώλεια της ατομικότητας μέσα από μια διαφορετική κατάσταση ύπαρξης".

Υπάρχει ένα καταπληκτικό κείμενο σχετικά με την σχέση έρωτα και θανάτου και το έχει γράψει ο αγαπημένος μου συγγραφέας, ο Βασίλης Ραφαηλίδης[2]

:«H κατά Ρέημοντ Τσάντλερ «απλή τέχνη του φόνου» είναι πράγματι και απλή και τέχνη.
Με τρόπο ερασιτεχνικό, μπορούν να σκοτώσουν οι πάντες.
Μια δόση τρέλας, και η δουλειά έγινε.
Όμως τα πράγματα δυσκολεύουν σε μια δολοφονία οργανωμένη με επαγγελματική τάξη και ευσυνειδησία.
Μάλιστα, για να μάθεις να σκοτώνεις με πλήρη επαγγελματική επάρκεια πρέπει να φοιτήσεις στη Σχολή Ευελπίδων. Η οποία δε βγάζει, βέβαια, επαγγελματίες δολοφόνους, βγάζει όμως επαγγελματίες πολεμιστές, και από μία άποψη είναι το ίδιο.
Όπως λέει και ο Ντε Κουίνσυ στο «η δολοφονία ως μία εκ των καλών τεχνών» είναι ταλέντο το να’σαι καλός δολοφόνος.
Ο Ντε Σαντ μάλιστα φτάνει στο σημείο να υποστηρίζει ότι ο φόνος είναι ερωτογόνος.
Και πως πετυχαίνεις την ύψιστη ηδονή όταν σκοτώνεις την ερωμένη σου τη στιγμή του οργασμού.
Αν όλα αυτά σας φαίνονται υπερβολικά, φέρτε στο νου σας κάτι περίεργα ερωτόλογα όπως το «θα σε φάω», «θα τον φας», «θα σε σκίσω», «θα σε ρουφήξω» και άλλα τέτοια που λέγονται σε στιγμές που η συνείδηση χαλαρώνει πολύ κάτω απ’την πίεση μιας ηδονής που διεκδικεί το maximum.Λοιπόν, δεν είναι και τόσο αθώα όλα αυτά τα κανιβαλικά, σε στιγμές που το ένστικτο λειτουργεί ξεκομμένο από την λογική που το ελέγχει.
Στη χειρότερη περίπτωση εκφράζουν έναν αταβιστικό κανιβαλισμό απωθημένο βαθιά στο υποσυνείδητο, και στην καλύτερη μια επιθυμία για μετάληψη του σώματος και του αίματος του αγαπημένου.
«Λάβετε, φάγετε, τούτο μου εστί το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον».
Η Θεία Μετάληψη είναι το συμβολικό κατάλοιπο της πανάρχαιης Θεοφαγίας[3], τότε που ο πιστός έτρωγε στ’αλήθεια κάθε τι που πίστευε πως έχει υπερφυσικές ιδιότητες, που επιχειρούσε να τις οικειοποιηθεί.Κι αφού ο πιστός θέλει να βάλει μέσα του το Θεό, διότι πολύ τον αγαπάει, γιατί να μην πράξει ομοίως και ο τρελά ερωτευμένος;


H.I.M. "Join Me to Death"

Στην «Αυτοκρατορία των αισθήσεων» του Ναγκίζα Οσίμα[4], η πεολειχία καταλήγει σε πεοφαγία.Προσοχή, λοιπόν, στα πέη σας, όταν τα προσφέρετε σε πολύ ερωτευμένες γυναίκες, με έντονη θρησκευτικότητα ανθρωποφαγικού τύπου.
Ο Φρόυντ είναι σαφής επί του προκειμένου. Ο έρωτας κι ο θάνατος είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που ο οργασμός λέγεται και «μικρός θάνατος».
Στα λίγα δευτερόλεπτα που κρατάει, χάνεις την επαφή σου με τον κόσμο και για μια στιγμή περνάς στον παράδεισο.
Αν, μάλιστα, είσαι οπαδός της ινδουϊστικής αίρεσης του ταντρισμού[5], κάνεις ακατάπαυστα έρωτα χωρίς να εκσπερματώνεις ποτέ.
Κι όταν κάποτε εκσπερματώσεις πρέπει οπωσδήποτε να πεθάνεις από ηδονή στην κυριολεξία.
Είναι σίγουρα ο πιο ηδονικός θάνατος που θα μπορούσε να υπάρξει. Αλλά δεν σας τον συνιστώ.
Ούτε θα ήταν δυνατό να σας ευχηθώ να νοιώσετε κάποτε την υπέρτατη ηδονή που αισθάνεται ο κρεμασμένος την ώρα που ξεψυχάει εκσπερματώνοντας.
Μπορεί, λοιπόν, ο έρωτας και ο θάνατος να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, όμως καλό είναι επί του προκειμένου να παραχαράσσει κανείς το νόμισμα.
Πάντως, τα ειδικά μπορντέλα για στρατιώτες που πρόκειται να παν στο μέτωπο και τα ακόμα πιο ειδικά για τραυματίες πολέμου, οι άνθρωποι δεν τα έκαναν από βίτσιο.
Τα έκαναν γιατί ο έρωτας βρίσκεται πάρα πολύ κοντά στο θάνατο και τη δυστυχία και λειτουργεί αντισταθμιστικά και παραπληρωματικά.
Ο «μικρός θάνατος» είναι μια καλή άσκηση θανάτου, που θα συμβεί έτσι κι αλλιώς. Άλλωστε ούτε οι ανοργασμικοί, που είναι τέτοιοι γιατί φοβούνται το «μικρό θάνατο» έχουν κάποια πιθανότητα γλυτώσουν απ’τον άλλο, το μεγάλο, «Τον Μεγάλο Ύπνο», όπως θα’λεγε ο Τσάντλερ. Όνειρα γλυκά, λοιπόν, και για τον μικρό και για τον μεγάλο ύπνο» [6].

doctor
____________________________________________________________

[1] Βλ. παλαιότερο ποστ: Wilhelm Reich, o αιρετικός

[2] Βλ. παλαιότερο ποστ: Βασίλης Ραφαηλίδης

[3] «Tο πρόβλημα της αιμομειξίας είναι ακριβώς το ίδιο με το πρόβλημα της ανθρωποφαγίας» έγραφε ο Φρόυντ στη Mαρία Bοναπάρτη το 1932. Eάν προσθέσουμε αυτό το συλλογισμό στις παρατηρήσεις μας όσον αφορά την απουσία λέξεων για την ονομασία της θεοφαγίας και της αιμομειξίας στην αρχαία Eλλάδα και εάν λάβουμε υπ’ όψιν την σημασία των πιο αρχαίων (στοματικών, ανθρωποφαγικών) ταυτίσεων, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η θεοφαγία υπήρξε και εξακολουθεί να παραμένει μια από τις πυρηνικές φαντασιώσεις της ανθρωπότητας. Kαι τούτο, διότι οι φαντασιώσεις της ανθρωποφαγίας και της αιμομειξίας, που ενοποίησε ο Φρόυντ, περιλαμβάνονται αναπόσπαστα και αναμειγνύονται με τη φαντασίωση της θεοφαγίας. * Από την παρουσίαση του βιβλίου του Νικ.Νικολαϊδη, ψυχαναλυτή, με τίτλο "Θεοφαγία".

[4] πρώτη (ίσως και μοναδική) αληθινή hard-core ταινία που ξεπέρασε τα στενά όρια του είδους, και αναγνωρίστηκε ως μια ερωτικά επαναστατική ταινία, προβάλλεται ξανά σε παγκόσμια επανέκδοση με καινούριες κόπιες. Ξεπερνώντας τα καθιερωμένα, ο Οσίμα δημιουργεί ένα αριστούργημα πάνω στο θέμα του παράφορου έρωτα, που δε γνωρίζει όρια και δεσμά και καθοδηγείται αποκλειστικά από τις ορέξεις του υποσυνείδητου.
Ο έρωτας, στην πιο απλή και στοιχειώδη του έκφανση που είναι το σεξ, είναι ένα απλό φυσικό και βιολογικό γεγονός, όπως ακριβώς η γέννηση και ο θάνατος. Στις σύγχρονες κοινωνίες όμως έχει ηθικοποιηθεί και πολιτικοποιηθεί τόσο, ώστε να χάσει μεγάλο μέρος από την φυσικότητά του, και αντιμετωπίζεται ποικιλοτρόπως ανάλογα με την περιοχή, τη θρησκεία και την πολιτική κατάσταση. Ο Οσίμα θα επιχειρήσει μια "κάθαρση", αφαιρώντας ουσιαστικά ολόκληρο το εποικοδόμημα προκειμένου να καθαρίσει την ομίχλη γύρω από τις απόκρυφες λειτουργίες του σεξουαλικού ενστίκτου.

[5] Η διατήρηση του ελέγχου της διέγερσης, έτσι ώστε οι εραστές να μπορούν να παρατείνουν τη σεξουαλική πράξη και να την ολοκληρώσουν πριν φτάσουν στον οργασμό και την εκσπερμάτιση, έχει ως αποτέλεσμα όχι μόνο την αύξηση της ηδονής, αλλά και την ενεργειακή ανανέωση των δυο εραστών. Περισσότερα: Η Ασία στο κρεβάτι σας.

[6] Πηγή: Βασίλης Ραφαηλίδης, Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο, σελ.138-139.