Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2006

Απόσπασμα από τη ''Γκέμμα'' του Δ.Λιαντίνη [σελ.188],
Καθηγητή Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών











''Ο ίδιος όμως ο Ιησούς, και έξω από τη χρήση που του κάμανε οι άνθρωποι, έζησε αυθεντικά το ταξίδι του στον Άδη.

Έζησε δηλαδή την ουσία του θανάτου του όχι στο σταυρό αλλά στο νου του.

Όπως περίπου και ο Οδυσσέας.


Ο Ιησούς, δεν επέθανε την Παρασκευή στο λόφο του Γολγοθά, αλλά την Τετάρτη στο Όρος των Ελαίων.

Ερη­μίτης, από τους άλλους παραμελημένος, και παράμερα.

Ήτανε τότε που ίδρωνε αίμα, και ψιθύριζε ένδακρυς «περίλυπός έστιν ή ψυχή μου έως θανάτου».Εκεί και τότε έπαιξε στο ζάρι την αγάπη του για τη ζωή και τον τρόμο του για το θάνατο. Ό,τι αποφασίστηκε, το αποφάσισε η σκοτεινή βούληση της ζαριάς. Όχι αυτός. Με τέτοιο νόημα πρέπει να ιδούμε εκείνα τα λόγια, που από μόνα τους συνιστούν μια μαθηματική ανωμαλία (singularity): «παρελθέτω απ' εμού το ποτήριον τούτο, πλην ουχ ως εγώ θέλω αλλ' ως συ».


Στην πρόταση αυτή έχουμε ένα ακόμη ακριβές παράδειγμα, ή διανοητικό πείραμα, της Απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ.




















Κατά τα υπόλοιπα ο Ιησούς ετελείωσε στα καρφιά με τη διαυγή συνείδηση του πλήρους εξευτελισμού και της τέλειας αποτυχίας.


Απάνω στον σταυρό και κοντά στο τέλος του, ο ίδιος ούτε είδε ούτε φαντάστηκε την υστε­ροφημία, την τιμή και τη λατρεία που του φύλαξε το μέλλον.

Στον εαυτό του, ελκόμενο και θνήσκοντα είδε έναν ποιητή των ονείρων που πεθαίνει αισχρά και ατιμα­σμένα.

Ο Ιησούς είναι ο άνθρωπος της εποχής του, αλλά και ο διαλεχτός της νέκυιας των ποιητών. Ξεψύχησε κυκλωμέ­νος από τις ίδιες σκέψεις καλιακούδες, που θα είχε κάμει ο καθένας από κείνους τους έξι χιλιάδες δούλους του Σπάρτακου, όταν τους είχε σταυρώσει εκατό χρόνια πα­λαιότερα ο Κράσσος στο δρόμο από την Καπούη για τη Ρώμη.


Στα λόγια του «ίνατί με εγκατέλειπες;» βλέπω ένα συντριμμό χωρίς όρια.

Το πιο αξιοθρήνητο ναυάγιο της υπαρκτικής βίωσης του ανθρώπου.


Αν γινότανε τρόπος να ξαναγυρίσει σήμερα κοντά μας, και έβλεπε τη χάρη με την οποία τον έχρισε η ιστορία, θα χαιρότανε.


Γιατί θα 'βρισκε πως την άξιζε τέτοια τιμή από τους ελάχιστους εκείνους που κατανοούν το δράμα του. Επειδή έζησε ζωντανός το θάνατο του. Στην ίδια τροχιά του Οδυσσέα και του Αινεία.

Όμως, στα εκατοντάδες εκατομμύρια που τον λατρεύ­ουν σήμερα σα θεό, τους χριστιανούς καθώς τους λένε, θα είχε να ειπεί. Αυτός, ο φάγος και οινοπότης:


Μα εγώ δεν είμαι χριστιανός, βρε σαφρακιάρηδες.

Κι εσείς μοιάζετε σε μένα, όσο μοιάζει ο ρυπαρός ιπποπότα­μος στο περήφανο άλογο με το κατάλευκο δέρμα και τα κατάμαυρα μάτια.


Όλους εσάς δεν ήρθα να σώσω.

Να σας καταγγείλω ήρθα, και να σας φραγγελώσω.

Το μυαλό σας,

την ψευτιά σας,

την αχρεία ψυχή,

και τις δολερές σας πράξεις.


Αυτά είχα στο νου μου, την ώρα που τίναζα τα αστροπελέκια με τα απανωτά «ουαί» για τη φαρισαϊκή ηθική σας.



Με αστραπές τρεκλές, με βροντή και με λάμψη εμαστίγωσα την υποκρισία σας.

Και σεις με κάματε ση­μαία στα ψεύδη και σάλπιγγα στις πομπές σας.
















Γιατί όλοι σας, από τον πάπα της Ρώμης και τον πατριάρχη της Πό­λης, από το σοφό θεολόγο και το φοροφυγά επίτροπο της ενορίας ως τον τουρλωτό καθηγούμενο του μοναστηριού, είσαστε ίδιοι οι τάφοι που παράσταινα.




Γιομάτοι ακαθαρ­σίες, μύγα κουλουμωτή, και σάπια κόκαλα.
Και τούτο το τέρας των τεράτων δύο χιλιάδες χρόνους τώρα.

Το σέρνετε και χαράζετε την τροχιά της ιστορίας, όπως οι Τρώες που έσερναν εκείνο το ξύλινο άλογο με χαχανητά και αλλη­λούια από τα τείχη στην πόλη.


Χωρίς να ξέρουν ότι ετοί­μαζαν το χαμό τους.


Σας βλέπω χωσμένους στα ερείπια της ιστορίας, που οι ίδιοι στο όνομά μου θα την γκρεμί­σετε. Διπλοεντέληνοι και παχυμουλαράτοι.

Κακά σας έμα­θε, όποιος σας είπε ότι σας φέρνω ειρήνη.

Ρομφαία και μαχαίρια σας έφερα.

Και το μεγάλο πόλεμο στον εαυτό σας πρώτα, και ύστερα στους υποκριτές του κόσμου.

Καμωθήκατε πως δεν καταλάβατε αυτά που σας είπα.
Όμως τα λόγια μου ήσαν κρυστάλλινα και καθαρά σαν τα μάτια μου.
Εκείνος που είναι να τραβήξει το δρόμο μου, είπα, θα σηκώσει τον δικό του σταυρό.
Αλλο πέρασμα δεν υπάρχει.
Ούτε άλλη ερμηνεία στα λόγια μου.


Μα εσείς διακωμωδήσατε την τραγωδία.
Ανοίξατε πόρτα εκεί που δεν υπάρχει.


Την οδηγία μου την κατεβάσατε στη λασπουριά και στα έλη σας.
Όπου κοάζετε και βουτάτε με τους βαθράκους.


Εγώ να σηκώσω τις δικές σας αμαρτίες; Για ποιο λόγο τάχα, χαραμήδες;


Το χρώσταγα στην αμά­θεια, στην οκνηρία, στο βόλεμά σας;
Στο λιανό άντερο και στο χοντρό σας;


Ναι.
Είναι αλήθεια πως σας ζήτησα ν' αγαπάτε τους άλλους.
Αλλά πώς ημπορείτε, θεομπαίχτες, ν' αγαπάτε τους άλλους, αν δεν πάψετε πρώτα ν' αγαπάτε τον εαυτό σας;


Που ο καθένας σας πιστεύει πως είναι ο άξονας, που γύρω του κινείται η γη και η ιστορία;


Με παραχαράξατε ως το τελευταίο μου κύτταρο.
Και διδάξατε πονηρά ότι ανέβηκα στο σταυρό, για να σας λυτρώσω, Όχι.
Εκείνος που είναι να σωθεί, που σημαίνει εκείνος που διάλεξε τη ζωή της αρετής και του δίκιου, θα τραβή­ξει αναπόφευγα για το δικό του λόφο και το δικό του όρος.


Τέλος, κιοτήδες και κάλπηδες.
Αγιορείτες, μαδεμλίνοι, δομηνικανοί, σαβουρώματα.
Τέλος.
Αρκετά στο όνομά μου σταυρώσατε το ανθρώπινο γένος!''


Πηγή: http://www.liantinis.gr/

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2006

Ο νέος δίσκος της Loreena Mc Kennitt : "An ancient muse"


«Πες μου, Ω Μούσα, γι’ αυτούς που ταξίδεψαν πέρα μακριά»


Η Loreena McKennitt παρουσιάζει τον 7ο δίσκο της, τον τελευταίο καρπό ενός έργου που η ίδια περιγράφει ως «συλλογή μουσικών ταξιδιωτικών διηγημάτων», παραπέμποντας εύλογα στο διαχρονικό έπος του Ομήρου, Οδύσσεια.

Αυτή τη φορά, το ταξίδι την οδηγεί σε αναζήτηση των μονοπατιών που ακολούθησαν οι Κέλτες στα βάθη της Ανατολής, από τις πεδιάδες της Μογγολίας έως το βασίλειο του Μίδα και τη βυζαντινή αυτοκρατορία.
Καθοδόν, η McKennitt καταπιάνεται με τις έννοιες της πατρίδας, του ταξιδιού σε όλες του τις μορφές, της ανάμειξης των πολιτισμών που έχει σημαδέψει την ανθρώπινη ιστορία, τη σύγκρουση και την ελπίδα.

Ο δίσκος, ο οποίος ηχογραφήθηκε στη Real World Studios με τη συμμετοχή πληθώρας αναγνωρισμένων μουσικών, προσφέρει έναν ανεκτίμητο θησαυρό μουσικών οργάνων, από την άρπα, το hurdy-gurdy και το ακορντεόν, έως το ούτι, τη λύρα, το κανονάκι και τη σκανδιναβική νικελάρπα.
Το Caravanserai, με τους σαγηνευτικούς του ρυθμούς και τις επιρροές από το Δρόμο του μεταξιού,
το Penelope’s Song, ένας παιάνας στο όνομα της ακλόνητης αγάπης,
η μουσική σκηνογραφία της Loreena για το ποίημα του Sir Walter Scott "The English Ladye and The Knight", είναι μερικά από τα δυνατά σημεία του δίσκου.
Όλα μαζί, τα εννέα τραγούδια του An Ancient Muse συνθέτουν ένα μωσαϊκό ανθρώπινων ιστοριών, τόσο μοναδικών όσο και αξέχαστων.

******


Πάρτε μια γεύση από αυτό το καταπληκτικό μουσικό αριστούργημα, από αυτό το μουσικό ταξίδι με την ethnic μουσική να κυριαρχεί συνοδευόμενη από την καταπληκτική φωνή της Loreena:


http://www.quinlanroad.com/ecard/ecard-eng.html




http://www.quinlanroad.com/ecard/ecard3-eng.html


Το επίσημο site της Loreena Mc Kennitt είναι το http://www.quinlanroad.com/
το οποίο υπάρχει σε πολλές γλώσσες, μεταξύ των οποίων και τα ελληνικά!
Δείτε εδώ το Caravanserai από το νέο δίσκο:
Loreena McKennitt - Caravanserai (Live @ Alhambra 2006)


doctor