Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007

Κλειστό λόγω διακοπών



Ο φόρτος εργασίας, αλλά κυρίως η επικείμενη γέννηση της δεύτερης κόρης μου (στις 2 Ιανουαρίου) με ό,τι αυτό συνεπάγεται (ψώνια, ετοιμασίες κ.λπ.) έχουν μειώσει κατά πολύ τον ελεύθερο χρόνο μου.
Θα ετοιμάζω χαλαρά τα επόμενα ποστ συλλέγοντας υλικό.
Ως τότε, εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και καλή χρονιά.

doctor

Y.Γ. ... και όσοι βγείτε για clubbing, προτιμήστε την Στοκχόλμη από το Newcastle:
Swedish versus British Nightclubs Can you tell the difference?
http://www.jacatu.de/wbb2/t7850-swedish-versus-british-nightclubs.html

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2007

Ο Έρμαν Έσσε γράφει στους συμπατριώτες του


Έρμαν Έσσε, 1877-1962



"Αν λοιπόν εσείς, εσύ και συ εκεί, αισθάνεσθε πόνους, αν δεν νιώθετε καλά στο σώμα ή την ψυχή, αν σας πιάνει φόβος, διασθάνεσθε κίνδυνο, γιατί δεν θέλετε, έστω και μόνο γι’ αστείο και από περιέργεια, από σωστή υγιή περιέργεια, να κάνετε κάποτε την δοκιμή να βάλετε διαφορετικά το ερώτημα;
Γιατί δεν θέλετε κάποτε να εξερευνήσετε μήπως ο πόνος βρίσκεται σε σας τους ίδιους;
Υπήρξε εποχή που όλοι σας για λίγο είχατε την πεποίθηση και ήσασταν βέβαιοι για τη στάση σας- ότι ο Ρώσος είναι εχθρός σας κι η πηγή κάθε κακού.
Κι αμέσως μετά ήταν ο Γάλλος και μετά ο Άγγλος και μετά κάποιοι άλλοι και ήσασταν πάντα πεισμένοι και βέβαιοι και ήταν πάντα μια θλιβερή κωμωδία που κατέληγε στην αθλιότητα.
Αφού καταλάβατε ότι οι ενδόμυχοι πόνοι δεν θεραπεύονται φορτώνοντας την ενοχή σε έναν εχθρό, γιατί δεν αναζητάτε τους πόνους σας εκεί που βρίσκονται; Μέσα σας;
Ίσως να μην είναι ο λαός που σε πονά, ούτε η πατρίδα, ούτε η κοσμοκρατορία, ούτε ακόμα η δημοκρατία.
Ίσως να’ναι ο εαυτός σου, το στομάχι σου ή το συκώτι σου, ένα οίδημα ή ένα καρκίνωμα μέσα σου και δεν πρόκειται παρά για νηπιακό φόβο όταν προσποιείσαι μπροστά στην αλήθεια και στο γιατρό πως, εσύ μεν, είσαι ολότελα υγιής, μα δυστυχώς σε συνθλίβει τόσο πολύ ένα πάθημα του λαού σου;
Μα το θεωρείτε εγωιστικό και μικροπρεπές να παρατήσετε την πατρίδα και να θεραπεύσετε τον εαυτό σας.
Δεν νομίζετε πως τελικά μια πατρίδα είναι υγιέστερη και ευδοκιμεί καλύτερα, όταν δεν προβάλλει μέσα σε αυτήν ο κάθε άρρωστος τις δικές του ατέλειες, κι όταν δεν την γιατροκομεί ο κάθε πάσχων;

(Έρμαν Έσσε , «η αγωνία ενός πολιτισμού», εκδόσεις Νεφέλη, σελ.49-50).





Ο Χέρμαν Έσσε γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου 1877 στον Μέλανα Δρυμό της Γερμανίας.
Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στο Calw (όπου και γεννήθηκε) εκτός από ένα διάστημα 6 ετών που έζησε στην Βασιλεία (1880-1886). Στην ηλικία των 19 ετών δούλεψε σε βιβλιοπωλεία στο Τούμπινγκεν και στην Βασιλεία.
Το 1899 εκδόθηκε το πρώτο του βιβλίο, μια μικρή ποιητική συλλογή, η οποία συνεχίστηκε με άλλες μικροεκδόσεις που πέρασαν απαρατήρητες, έως το 1904, που εκδίδεται στην Ελβετία το βιβλίο του Πέτερ Κάμενσιντ και γνωρίζει γρήγορα μεγάλη επιτυχία.
Τότε ο Έσσε εγκαταλείπει την δουλειά του βιβλιοπώλη, παντρεύεται και μετακομίζει στην εξοχή. Η ζωή κοντά στην φύση συνεχίστηκε μέχρι το 1912 που περνάει στην Ελβετία, βασικά λόγω της σύγκρουσης του με το Γερμανικό εθνικισμό.
Αρκετά χρόνια μετά εξακολουθεί να δέχεται υβριστικά γράμματα από την Γερμανία και τα βιβλία του που καταστράφηκαν στην περίοδο του Χιτλερισμού, πολλά χρόνια μετά δεν επανεκδόθηκαν.
Ο βαθύς του ανθρωπισμός και η κριτική του σκέψη τον τοποθέτησε στις κορυφές της Γερμανόφωνης Λογοτεχνίας. Όπως δήλωσε ο ίδιος επηρεάστηκε από την φιλοσοφία των Σπινόζα, Σοπενάουερ και Νίτσε αλλά περισσότερο από τις ανατολίτικες φιλοσοφίες των Ινδών και αργότερα των Κινέζων.
Το κορυφαίο μυθιστόρημα του Έσσε είναι το "Ντέμιαν" (1919), την σπουδαιότητα του οποίου ο Τόμας Μαν παρέβαλε με τον "Οδυσσέα" του Τζαίημς Τζόϋς.
Έχει κερδίσει το βραβείο Goethe στην Φρανκφούρτη το 1946, το βραβείο Νόμπελ για την λογοτεχνία την ίδια χρονιά, και τέλος το βραβείο Ειρήνης των Γερμανών Βιβλιοπωλών το 1955.
Μετά από το βραβείο νόμπελ δεν έγραψε σημαντικά έργα.
Πέθανε καθώς κοιμόταν στις 9 Αυγούστου του 1962 σε ηλικία 85 ετών.

doctor

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2007

Το παιχνίδι με τον χρόνο



Αυτές τις μέρες διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Συγγραφέας είναι ο Παντελής Λέκκας [1] και ο τίτλος του βιβλίου είναι "Το παιχνίδι με τον χρόνο, Εθνικισμός και νεωτερικότητα" [2]. Πρόκειται για μια νηφάλια και επιστημονική προσέγγιση του φαινομένου της "εθνογένεσης και εθναφύπνισης" (αναλόγως με το πως εκλαμβάνεται η έννοια του έθνους), πλήρως απηλλαγμένη από στερεότυπα και καθεστωτικές σκέψεις.
Αυτό που εντυπωσιάζει, είναι ο άψογος και πολύ καλός χειρισμός της ελληνικής γλώσσας εκ μέρους του κ.Λέκκα.
Παρουσιάζω σήμερα, ένα μικρό χαρακτηριστικό απόσπασμα:

"Ο εθνικισμός χρησιμοποιεί το παρελθόν για τους δικούς του σκοπούς. Το χρησιμοποιεί όμως ευφάνταστα και δημιουργικά, επειδή παρακινείται όχι από την πραγματικότητα του έθνους, αλλά από την ιδέα του έθνους. Οι ασυνέχειες εξομαλύνονται και η συνέχεια του χρόνου (του εθνικού χρόνου) εξασφαλίζεται ιδεολογικά.
Εκείνο που κάνει ο εθνικισμός, με το μισό βλέμμα στραμμένο πάντοτε σε τωρινές κι αυριανές ανάγκες, είναι να αποκολλά επιλεκτικά από το ενιαίο παραδοσιακό παρελθόν κάποιες από αυτές τις ετερογενείς, πολυσχιδείς και αλληλοεπικαλυπτόμενες συλλογικότητες για να νομιμοποιήσει υπαρκτές ή επίδοξες συσσωματώσεις του παρόντος.
Ο εθνικός κόσμος του παρόντος, απαιτεί τα έθνη που περιέχει και στα οποία είναι ή πρέπει να είναι διαιρεμένος, να διαθέτουν την δική τους το καθένα ιστορία.
Για να επιτευχθεί όμως κάτι τέτοιο, τα πολύμορφα και ανάμικτα σπαράγματα του πολύπλοκου παραδοσιακού παρελθόντος, όλες οι υπονομευμένες ή ήδη κονιορτοποιημένες από την πρόοδο του εκσυγχρονισμού μορφές συλλογικότητας και αλληλεγγύης που συναντά η εθνικιστική ιδεολογία στις ιστορικές της εξερευνήσεις, τήκονται και κρυσταλλώνονται εκ νέου στο δικό της χωνευτήρι.
[...]
Για να καταστεί ανάγλυφη η ιστορικότητα της εθνικής ιστορίας, απαιτείται η εκδρομή εκτός του αξιακού και νοηματικού κόσμου που πλάθει ο ίδιος ο εθνικισμός.
Τούτο σημαίνει ότι οφείλουμε να πάρουμε την μεγαλύτερη δυνατή απόσταση από τις δικές του κατεστημένες αρχές.
Προϋποθέτει, δηλαδή, την συνειδητή απόφαση να αντιμετωπίσουμε ως προβληματικό ό,τι έφθασε να ηχεί στ’αυτιά μας φυσιολογικό και αυτονόητο, χάρη ακριβώς στην καθολική επιτυχία της εθνικιστικής κοσμοαντίληψης στον σύγχρονο κόσμο" [3].

doctor

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Λόγω τεχνικού προβλήματος τα σχόλια δεν ήταν δυνατόν να μεταφερθούν από το προηγούμενο blog και έτσι τα έχω αντιγράψει στο παρόν blog και τα έχω συμπεριλάβει στο πρώτο σχόλιο. Αριθμός αρχικών σχολίων: 66.

_________________________________________________________

[1] Ο Παντελής Λέκκας γεννήθηκε το 1960 στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Σάσσεξ και στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ. Έχει διδάξει "Ιστορική Κοινωνιολογία και Σύγχρονη Κοινωνική Θεωρία" στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Σήμερα διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

[2] "Το παιχνίδι με τον χρόνο, Εθνικισμός και νεοτερικότητα".
Περιγραφή του βιβλίου:
Ο εθνικισμός είναι εκείνη η σύγχρονη ιδεολογία που νομιμοποιεί την πολιτική με πολιτισμικά επιχειρήματα που αντλεί απο το παρελθόν. Ωστόσο, η αναδρομή του εθνικισμού στο παρελθόν έχει να κάνει περισσότερο με τον νεοτερικό χαρακτήρα της συγκεκριμένης ιδεολογίας παρά με την ανέκαθεν ισχύ της Εθνικής Ιδέας.Πρόκειται λοιπόν για μια μορφή ιστορικής αναδρομής που είναι πρωτίστως συνδεδεμένη με την διαδικασία του κοινωνικού εκσυγχρονισμού, με την παρέλευση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης και αλληλεγγύης. [...] Ο νεοτερικός χαρακτήρας της εθνικιστικής δεοντολογίας σβήνει στο βάθος του χρόνου και το πρόσταγμα του εθνικισμού προσλαμβάνεται τελικά ως το φυσιολογικό συμπέρασμα στο οποίο φαίνεται να οδηγεί η ιστορία. Όσο αυτονόητο κι αν ακούγεται σήμερα κάτι τέτοιο, έχει την δική του ιστορία και την δική του λογική. Από την μία πλευρά έχει να κάνει με την εμφάνιση και την επιτυχία των σχετικών απόψεων στη σύγχρονη εποχή, ενώ από την άλλη σχετίζεται με την διατύπωση μιας συγκεκριμένης επιχειρηματολογίας που υποστηρίζει την εθνική θέαση του παρελθόντος. Το βιβλίο αναφέρεται σε αυτό ακριβώς το παιχνίδι του εθνικισμού με τον χρόνο επιχειρώντας να ερευνήσει τη μήτρα στην οποία τυποποιούνται τα ιστορικά του επιχειρήματα - και να καταδείξει έτσι το νεοτερικό χαρακτήρα της ίδιας της παραγωγής τους, δηλαδή την ποιοτική διαφορά που τα χωρίζει από την παράδοση στην οποία παραπέμπουν.

[3] "Το παιχνίδι με τον χρόνο", Π.Λέκκας, σελ.9-15.