


Όπως σημειώνει ο Π. Κιτρομηλίδης: ο «εθνικιστικός λαϊκισμός, από τον οποίο δεν μπόρεσε να χειραφετηθεί η Αριστερά, προσέδωσε στη ρομαντική θεωρία [περί έθνους] κανονιστικό χαρακτήρα με γενικότερη απήχηση στην κοινωνία και τη διανοητική ζωή.
[...] το κανονιστικό πλαίσιο του εθνικού λόγου που καθιέρωσε το παπαρρηγοπούλειο σχήμα ως μια από τις θεμελιώδεις του παραδοχές υπήρξε κοινό σε κορυφαίους συντηρητικούς στοχαστές που εξέφρασαν με απόλυτη σοβαρότητα και συνοχή τη συμβατική αντίληψη του έθνους, όπως ο Κ. Τσάτσος ή ο Δ. Ζακυθηνός, σε φιλελεύθερους που αναζητούσαν εναλλακτικούς τρόπους πνευματικής έκφρασης του Ελληνισμού, όπως ο Γ. Θεοτοκάς, ο Γ. Σεφέρης και ο Ι.Θ. Κακριδής, και σε αριστερούς στοχαστές, όπως ο Νίκος Βέης, ο Αλέξανδρος Σβώλος και ο Νίκος Σβορώνος» (Π. Κιτρομηλίδης, «Η ιδέα του έθνους και της εθνικής κοινότητας στην ελληνική ιστοριογραφία», στο Πασχάλης Κιτρομηλίδης – Τριαντάφυλλος Σκλαβενίτης (επιμέλεια), Ιστοριογραφία της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας 1833-2002, τόμ. Α΄, Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Αθήνα 2004, σσ. 42-43.. ).
7) Για το ίδιο θέμα σημειώνει ο Γ. Δερτιλής:
«Από συστάσεως του ελληνικού κράτους έως τη δεκαετία του 1970, οι περισσότεροι έλληνες ιστορικοί (διότι υπήρξαν και εξαιρέσεις, βεβαίως) ασχολήθηκαν αμέσως ή εμμέσως με την προσπάθεια να δομήσουν το λόγο του ελληνικού εθνικισμού και να νομιμοποιήσουν την πράξη του [...].
Ήταν τόσο πολύ αφοσιωμένοι […] σ’ αυτό το ειδικό ζητούμενο της εθνικής τους συνείδησης, ζητούμενο έμμονο και συμπλεγματικό, ώστε προσανατολίστηκαν σχεδόν αποκλειστικώς στη σύνδεση του Ελληνισμού με το Βυζάντιο και με την αρχαιότητα, άμεση ή έμμεση [...].
Όλο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: http://www.alfavita.gr/artra/artro20070417c.php
***
Αντί επιλόγου παραθέτω μια υπέροχη σκέψη του Γιώργου Γιαννουλόπουλου από άρθρο του στην Ελευθεροτυπία της 14/3/2007 (Η γελοιογραφία της Ιστορίας) στο οποίο αποδομεί εύκολα τον λαϊκίστικο βερμπαλιστικό αριστερο-εθνικιστικό λόγο του γελοιογράφου Στάθη (επίσης της Ελευθεροτυπίας):
"Εδώ σκαλώνουν όσοι διαλαλούν την αδιάλειπτη συνέχεια του Ελληνισμού:
η εθνική ταυτότητα, μια έννοια που δημιουργήθηκε μαζί με το εθνικό κράτος για να υποκαταστήσει τις ταυτότητες που προηγήθηκαν (φυλετική, εθνοτική, θρησκευτική), προβάλλεται αναχρονιστικά στο παρελθόν ως προϋπάρξασα και αναλλοίωτη επί χιλιάδες χρόνια.
Ετσι η Ιστορία γίνεται μεταφυσική, με προφανείς ιδεολογικές προεκτάσεις.
Δηλαδή, αντί να παράγει τα κοινωνικά φαινόμενα, αναδεικνύει την ουσία των πραγμάτων.
Εδώ όμως παραμονεύει και η ειρωνεία: ενώ επικρίνουν όσους μιλούν για ιστορικές κατασκευές, οι ελληνόφρονες κάνουν ανεπίγνωστα ακριβώς αυτό που καταδικάζουν, εφόσον η θεωρία τους εξουσιοδοτείται από μια στιγμή ιδεολογικής λήθης -δηλαδή, δεν ξεχνούν απλώς, αλλά ξεχνούν ότι ξεχάσαν-, για να μπορέσουν στη συνέχεια να ανακαλύψουν ως πραγματολογικό στοιχείο ό,τι έχουν οι ίδιοι κατασκευάσει: τον διαχρονικό Ελληνα ως ιστορικό υποκείμενο που δεν υπόκειται στην Ιστορία.
Όλο το άρθρο: http://www.diamet.gr/sx_printText.asp?textID=3225
doctor