Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

Ο κατήφορος του Μίκη τελειωμό δεν έχει...



Την περασμένη Τρίτη, ο κ.Λαζόπουλος διάβασε στην εκπομπή του μια επιστολή που του έστειλε ο Μίκης Θεοδωράκης και την οποία μπορείτε να την "απολαύσετε" στο βίντεο που παραθέτω.

Ο κ.Θεοδωράκης δεν είναι ιστορικός, ούτε πολιτικός αναλυτής, και όποτε προσπαθεί με βάση την επωνυμία του να το παίξει ιστορικός ή πολιτικός αναλυτής αποδεικνύει την ρηχότητα της σκέψης του και την απλοϊκότητα των απόψεών του. Ούτε φυσικά ο κ.Λαζόπουλος είναι ιστορικός ή πολιτικός αναλυτής. Δεν κατηγορώ ούτε τον κ.Θεοδωράκη που έγραψε αυτήν την επιστολή, ούτε τον κ.Λαζόπουλο που την διάβασε δημόσια. Κατηγορώ όσους κατάπιαν αμάσητες όλες τις ανακρίβειες και απλοϊκότητες που γράφει αυτή η επιστολή και επισημαίνω αμέσως τώρα:

Τέλος στην προδοσία και στην ασχήμια.

Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, δηλαδή ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο μελλοντικός πρόεδρος, η κολοσσιαία πολεμική μηχανή έχει ήδη μπει μπροστά με στόχο την εξόντωση όλων όσων θεωρεί εχθρούς της ακόμα και αυτών όπως η Ελλάδα που δεν υπακούνε τυφλά της εντολές της.

Ο κ.Θεοδωράκης εδώ παρουσιάζει την Ελλάδα ως το ανυπότακτο χωριό της ρωμαϊκής επικράτειας που βγάζει τη γλώσσα στους ισχυρούς ρωμαίους-αμερικάνους! Θα ήταν καλό ο κ.Θεοδωράκης να παρέθετε κάποια δείγματα ανυπακοής αυτής της αγέρωχης χώρας διότι η ιστορία μας άλλα έχει αποδείξει. Η συμμετοχή της χώρας μας στο ΝΑΤΟ πιστοποιεί ότι ο κ.Θεοδωράκης βρίσκεται στον δικό του κόσμο.

Ιράν, Κορέα, Αραβικός κόσμος νέοι υποτελείς και φυσικά άμεσα η Ρωσία και στο βάθος η Κίνα.

Ο κ.Θεοδωράκης μας συγκαταλέγει στις αντιδημοκρατικές χώρες, ίσως γιατί εκεί θα ήθελε να είμαστε. Ο παλαιοκομμουνιστικού τύπου αντιαμερικανισμός του, τον τυφλώνει τόσο, που παρουσιάζει το Ιράν και την Κορέα ως θύλακες αντίστασης εναντίον των Αμερικανών!!!
Και συνεχίζει:

Μετά θα έρθει η σειρά των "ατάκτων" της Νότιας Αμερικής, ένας νέος θανάσιμος κίνδυνος πολυπρόσωπος, πολυπλόκαμος σαν χταπόδι κάνει αργά αλλά σταθερά την εμφάνισή του στο προσκήνιο της παγκόσμιας ιστορίας.


Εδώ μιλά με θαυμασμό για τις λαϊκίστικες κυβερνήσεις της Νότιας Αμερικής και κάνει μια περιγραφή -αλά Σπίλμπεργκ- του … τέρατος των Η.Π.Α. Η ιδεολογική τύφλωση σε όλο της το μεγαλείο. Ίσως το πρότυπο της δημοκρατίας για τον κ.Θεοδωράκη να είναι ο λαϊκιστής Τσάβες. Δικαίωμά του.

Σημερινός στόχος είναι τα Βαλκάνια, με κύριο σύμμαχο την "Μεγάλη Αλβανία" ξεκινώντας από το Κόσοβο με συνεργάτες τους υπεύθυνους για μαζικές δολοφονίες UCK.

Εδώ ο κ.Θεοδωράκης διαλέγει στρατόπεδο: τους σέρβους. Αγνοεί φυσικά τις ενέργειες του Μιλόσεβιτς εναντίον των αλβανοφώνων του Κοσυφοπεδίου και τις αυθαιρεσίες του γιουγκοσλαβικού στρατού και αστυνομίας. Δεν ξέρω αν θα αντιδρούσε στην ανεξαρτητοποίηση της Βορείου Ηπείρου και την δημιουργία της Μεγάλης Ελλάδας. Άλλη μια απόδειξη ότι η κρίση του δεν είναι αντικειμενική.


Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, γεγονός πρωτοφανές για την χώρα μας, μερικοί "επιστήμονες" επέλεξαν το αμφιθέατρο του Παντείου Πανεπιστημίου για να αναπτύξουν δημόσια την υποστήριξή τους σε ένα βασικό αίτημα της "Μεγάλης Αλβανίας" την κατάκτηση της Ηπείρου έως την Πρέβεζα με την δικαιολογία ότι ανήκει στην Αλβανική Τσαμουριά απ' όπου τους έδιωξαν με εγκληματικές πράξεις οι Έλληνες.

Το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση μάλλον δεν το έχει ακούσει ο αγαπητός Μίκης. Ναι κύριε Θεοδωράκη, έχει δικαίωμα ο κάθε έλλην πολίτης, πόσο μάλλον ένας πανεπιστημιακός στο αντικείμενό του, να εκφράζει αυτό που νομίζει, ακόμη κι αν αυτό αποτελεί μειοψηφούσα θέση.
Κανένας δεν έχει δικαίωμα να επιβάλλει στον συμπολίτη του το τι θα σκεφτεί ή στο πως θα εκφραστεί. Κατανοούμε την έννοια "Ελευθερία της έκφρασης" ή θεωρούμε πως ό,τι δεν ταιριάζει στην πλειοψηφική τάση πρέπει να φιμώνεται;

Η "αποδόμηση" αποτελεί την κύρια σταθερά της επιστήμης. Η αμφιβολία είναι η κινητήριος δύναμη κάθε επιστήμης ενώ η εμμονή σε θέσφατα και αξιώματα οδηγεί στην στασιμότητα. Αν δεν αμφισβητούσε ο Γαλιλαίος τα κρατούντα θα προέβαινε σε τόσο σημαντικές ανακαλύψεις;Όσο μια κοινωνία δεν κατανοεί την έκφραση "τα πάντα ρει" του Ηράκλειτου, τόσο θα σαπίζει στο τέλμα της στασιμότητας χωρίς να τροφοδοτείται από πουθενά.

Η φίμωση της μειοψηφούσας γνώμης και έκφρασης είναι η απαρχή του ολοκληρωτισμού και ο ορισμός της κατάργησης της ελευθερίας της έκφρασης και άρα της λειτουργίας της ίδιας της Δημοκρατίας.

Η Δημοκρατία, αν θέλει να ονομάζεται Δημοκρατία, θα πρέπει να ανέχεται την άλλη άποψη και να δίνει βήμα ακόμη και σε όσους αμφισβητούν την κυρίαρχη ή πλειοψηφούσα άποψη ή θέση. Εκτός κι αν ονειρεύομαστε μια κοινωνία που σε μια προκρούστεια κλίνη θα κόβει ό,τι δεν ταιριάζει στα κρατούντα, με απαγορεύσεις, με Index Librorum Prohibitorum και με επιβολές. Αν είναι έτσι, τότε, να το πούμε και να μην κρυβόμαστε πίσω από δήθεν δημοκρατικές διακηρύξεις.

Ασφαλώς πρόκειται για οργανωμένη προβοκάτσια των ΗΠΑ ώστε να μελετηθούν οι δικές μας αντιδράσεις και να προπαρασκευαστεί ψυχολογικά η εδαφική επέκταση της Αλβανίας μετά το Κόσοβο και σε ένα μεγάλο τμήμα των αλβανόφωνων περιοχών των Σκοπίων και ακολούθως και σε δικά μας εδάφη.

Ξεκινάει με το «ασφαλώς» ώστε να μην του ζητήσει κανείς αποδείξεις για τον ισχυρισμό του. Το πώς έφτασε στο παραπάνω συμπέρασμα μόνο ο ίδιος το ξέρει. Θα τον δικαιολογούσα αν στην θέση του «ασφαλώς» υπήρχε το «Νομίζω», το «ως εμοί δοκεί» του μεγάλου Ηροδότου.

Από την άλλη μεριά η σύμπλευση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ στο Κόσοβο που έσπευσε πρώτη αυτή να το αναγνωρίσει προετοιμάζει το έδαφος για πονηρά σχέδια σε βάρος της χώρας μας, με βάση όχι μόνο το Αιγαίο και την Κύπρο αλλά και την Μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη που ακολουθώντας το παράδειγμα του Κοσόβου μπορεί να διεκδικήσει τη δική της ανεξαρτησία.

Εδώ η πολιτική ρηχότητα και η απλοϊκότητα της σκέψης του κ.Θεοδωράκη φλερτάρει με την ευήθεια. Ασυνάρτητες συνεπαγωγές και καφενειακού τύπου συμπεράσματα διαδέχονται το ένα το άλλο.
Το κυριότερο όμως είναι ότι μπλέκει τη μειονότητα της Θράκης σε αυτό το παραλήρημα, ενώ ποτέ το κομμάτι της μειονότητας που αυτοπροσδιορίζεται εθνικά ως τουρκικό δεν έχει ζητήσει απόσχιση της Δυτικής Θράκης από την Ελλάδα και ένωσή του με την Τουρκία.
Ως Θρακιώτης αντιδρώ έντονα και λυπάμαι που ένας τόσο μεγάλος συνθέτης πέφτει τόσο χαμηλά, πυροδοτώντας και δυναμιτίζοντας ένα αρμονικό κλίμα που υπάρχει στην Θράκη. Με εκνευρίζει να μπλέκει ο καθένας την Θράκη χωρίς να έχει ούτε ένα στοιχείο παρά μόνο την «τρικυμία εν κρανίω»…
Όσο για τη σπουδή της Τουρκίας να αναγνωρίσει το Κόσοβο, έχει αμφιβολίες ο κ.Θεοδωράκης για το αν η Ελλάδα δεν θα έπραττε το ίδιο στην περίπτωση που το τουρκικό Κουρδιστάν γινόταν ανεξάρτητο κράτος;
Η έλλειψη στοιχειώδους γνώσης διπλωματίας και άσκησης ρεαλιστικής εξωτερικής πολιτικής εκ μέρους του κ.Θεοδωράκη είναι και εδώ εμφανής.


Η ηγεσία των Σκοπίων φαίνεται να γνωρίζει από πρώτο χέρι τα σχέδια των ΗΠΑ και γι' αυτό δείχνει αυτή την αλαζονική αδιαλλαξία.

Η ηγεσία της ΠΓΔΜ έκανε αρκετές υποχωρήσεις μέχρι που κατάλαβε ότι απέναντί της έχει ένα λαϊκίστικο τσίρκο που άγεται και φέρεται από τις ορέξεις της εθνικιστικής δεξιάς και των παπάδων. Έτσι, σήμερα εκλιπαρούμε για κάτι που απορρίψαμε πριν 16 χρόνια επιδεικνύοντας αδιαλλαξία και «τσαμπουκά»… Αυτό βέβαια ουδόλως αγιοποιεί τους βόρειους γείτονές μας οι οποίοι έχουν πέσει σε ένα εθνικιστικό τέλμα το οποίο αποτελεί τροχοπέδη στην ανάπτυξή τους και ίσως μελλοντικά να αποτελέσει την ταφόπλακά τους.

Και πράγματι σε αυτή τη φάση συμπορεύονται με την πολιτική που εκθέσαμε. Όμως, τι θα κάνουν όταν ξεκινήσει η επόμενη φάση της φιλοαλβανικής τακτικής οπότε το κρατίδιό τους θα κοπεί στη μέση.
Γιατί θα πρέπει να γνωρίζουν τόσο αυτοί όσο και οι ΗΠΑ ότι μπορούν να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες όμως φυλετικά είναι Σλάβοι και ως εκ τούτου κατατάσσονται ουσιαστικά στη χωρία των εχθρών των ΗΠΑ μαζί με τη Ρωσία τη Σερβία αλλά και την Βουλγαρία που και αυτή δεν πρέπει να έχει αυταπάτες. Έτσι γυρίζοντας σε 'μας τους Έλληνες θα πρέπει να δούμε ότι η κατάσταση όντως εξελίσσεται όπως εξελίσσεται είναι παραπάνω από τραγική.


Εδώ ο κ.Θεοδωράκης παραδίδει μαθήματα φυλετικής ιστορίας. Οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν υπάρχουν πια και η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της ελληνικής Μακεδονίας αποτελείται από πρόσφυγες που ουδεμία σχέση έχουν με τους αρχαίους Μακεδόνες. Ο κ.Θεοδωράκης εδώ ταυτίζεται απόλυτα με την κυρίαρχη εθνικιστική θεώρηση της ιστορίας.

Δεδομένου ότι οι Αμερικανοί δεν πείθονται πια από τις όσες υποκλίσεις και αν κάνουν απέναντί τους οι ποικιλόμορφες αμερικανόφιλες ηγεσίες και αυτό γιατί φοβούνται και μισούν το λαό μας για τον οποίο είναι βέβαιοι ότι στη μεγάλη του πλειοψηφία απορρίπτει τα φιλοπόλεμα σχέδιά τους και γι' αυτό θέλει να μας τιμωρήσει με κάθε τρόπο.

Δηλαδή, οι αμερικάνοι ενώ κάνουν ό,τι θέλουν στην Ελλάδα, είτε κυβερνά η ΝΔ είτε το ΠΑΣΟΚ, εν τούτοις φοβούνται τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού της Ελλάδος που κατά 85-90% στηρίζει αυτά τα δύο κόμματα. Αν το ... 10-15% είναι η συντριπτική πλειοψηφία, τότε ο κ.Θεοδωράκης μάλλον θα πρέπει να ξαναπάει στο σχολείο για να κάνει αριθμητική…


Εκτός και αν αποφασίσουμε όλοι μαζί να γονατίσουμε και να φιλήσουμε τα πόδια τους κάνοντας όρκους ότι από εδώ και στο εξής θα ήμαστε καλά παιδιά και πειθήνια όργανα στην όποια πολιτική τους, όμως αφού το παιχνίδι είναι έτσι και αλλιώς για εμάς χαμένο τότε ας πέσουμε με το κεφάλι ψηλά. Ας μην περιμένουμε βοήθεια από πουθενά ούτε έχουμε συμμάχους. Είμαστε εμείς και εμείς. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να είμαστε τουλάχιστον ωραίοι, περήφανοι και γιατί όχι χαρούμενοι αφού θα έχουμε πάρει τη μεγάλη απόφαση να γίνουμε όλοι μας μια γροθιά ενωμένοι μπροστά στην προδοσία και την ασχήμια που χτυπάει την πόρτα μας,

Ο κ.Θεοδωράκης ζει αλλού και πραγματικά λυπάμαι για το κατάντημα ενός τόσο μεγάλου μουσικού. Ο άνθρωπος ζει σε ένα παραλήρημα, ίσως να φταίει και το προχωρημένο της ηλικίας του, όμως η οργουελική κατάσταση που περιγράφει δεν υφίσταται στην πραγματικότητα. Δυστυχώς η ιδεολογική του τύφλωση, μια τύφλωση που απαρτίζεται από τον συγκερασμό δύο παντελώς αντιθέτων ιδεολογιών (κομμουνισμός και εθνικισμός) οδηγεί τον κ.Θεοδωράκη σε μια τόσο απλοϊκή θεώρηση της σημερινής πραγματικότητας.

...γιατί είναι προδοσία η αναγνώριση του Κοσόβου χωρίς την έγκριση της Διεθνούς Κοινότητας του ΟΗΕ δηλαδή μιας επαρχίας που από αιώνες αποτελεί τμήμα της Σερβίας, και τι θα νοιώθαμε εμείς αν μεθαύριο έπαιρναν με το έτσι θέλω την μισή Κύπρο, τη Θράκη ή την Ήπειρο.

Η αναγνώριση του Κοσόβου όντως είναι παράνομη και εναντίον του απαραβιάστου των συνόρων. Ακόμη κι αν είχε όμως την έγκριση του ΟΗΕ, τα ίδια νομίζω ότι θα έγραφε ο κ.Θεοδωράκης επικαλούμενος συνωμοσίες και άλλα τέτοια χαριτωμένα…

Όπως είναι ασχήμια να ανεχόμαστε να μας περιφρονούν και να μας υβρίζουν οχυρωμένοι κάτω από τα σκέλια των Αμερικανών οι Σκοπιανοί και εμείς να τους παρακαλάμε και να ζητάμε μεσολάβηση των Αμερικανών χάνοντας κάθε μέρα πιο πολύ την αξιοπρέπειά μας και την υπερηφάνειά μας.


Όταν είχαμε την ευκαιρία κ.Θεοδωράκη την αφήσαμε στους παπάδες και στα εθνικιστικά συλλαλητήρια… και τώρα ζητάμε την βοήθεια των αμερικανών. Βάλαμε ένα αυτογκόλ και τώρα ζητάμε να ακυρωθεί ως … οφ σάιντ…

Ας κλείσουμε τα σύνορα ας σταματήσουμε τις διπλωματικές και οικονομικές μας σχέσεις και ας τους αφήσουμε να αυτοαποκαλούνται όπως θέλουν κοροϊδεύοντας τους εαυτούς τους.

Και … ερχόμαστε στα βαθιά νερά του εθνικιστικού παραληρήματος του Θεοδωράκη: προτείνει το εμπάργκο, για το οποίο η χώρα μας έχει ήδη τιμωρηθεί στο παρελθόν και ως μέλος της Ε.Ε. δεν της επιτρέπεται (πολύ σωστά) να εφαρμόσει. Όσο κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους οι νεοέλληνες κ.Θεοδωράκη ότι είναι τόσο σπουδαίοι όσο οι αρχαίοι Αθηναίοι, τόσο τους κοροϊδεύουν και οι βόρειοι γείτονές μας που νομίζουν ότι είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου…
Το δικαίωμα στην βλακεία δεν γνωρίζει σύνορα…

Οφείλουμε να περάσουμε και από αυτή τη νέα δοκιμασία με το κεφάλι ψηλά. Μπορεί να υποφέρουμε όμως το ζητούμενο για μας είναι να παραμείνουμε Έλληνες. Και θα παραμείνουμε Έλληνες. Ας μην ξεχνάμε από πόσες σκληρές δοκιμασίες περάσαμε ως τώρα όμως στο τέλος πάντα βγήκαμε νικητές. Το ίδιο θα συμβεί και στο μέλλον.

Και ως επίλογο, ο κ. Θεοδωράκης παραθέτει όση μιζέρια και κλάψα του απέμεινε. Το κλωτσοσκούφι των μεγάλων, η αιωνίως αδικημένη Ελλάς που όλοι την εποφθαλμιούν και άρες μάρες κουκουνάρες….

Αντί επιλόγου, παραθέτω από τα επίκαιρα του Νίκου Δήμου:

Επέτειος

Δεκαέξι χρόνια (ακριβώς) έχουν περάσει από τότε που πρότεινα δημόσια την ονομασία «Άνω Μακεδονία» για την ακατανόμαστη χώρα. Η πρότασή μου συνοδεύτηκε από ομόφωνη αποδοκιμασία: ονομάστηκα προδότης, ανθέλληνας, άπατρις, εθνικός μειοδότης.

Και να που τώρα, δεκάξι χρόνια μετά, όλοι συμφωνούν ότι θα ήταν η καλύτερη δυνατή λύση και οι διαπραγματευτές μας την θέτουν ως τον βέλτιστο στόχο.

Όχι, δεν επιχαίρω. Λυπάμαι.
http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=252

doctor

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Μαρκήσιος Ντε Σαντ


Jean-Baptiste François Joseph κόμης de Sade, 1740-1814


Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το "Μαρκήσιος ντε Σαντ ή τα υπόγεια του Χριστιανισμού" του Θανάση Τριαρίδη:

"Ντελάλισε με πρωτοφανή ελευθεροστομία την κυρίαρχη εξουσιαστική φαντασίωση (που την τράβηξε από την καρδιά του φεουδαρχικού Μεσαίωνα – όπως άλλωστε και τα όργανα των βασανιστηρίων του): οτιδήποτε υπάρχει στη φύση ως δυνατότητα πρέπει να επιβληθεί από τον ισχυρό προς τον αδύναμο.
Ο ιεροκήρυκας ντε Σαντ (ο ίδιος άνθρωπος που γύρευε από τα νοσοκομεία να μην έχουν περισσότερους από έναν ασθενή σε κάθε κρεβάτι) δίδαξε το έγκλημα, το βιασμό, το φόνο, την ταπείνωση, ως προβλεπόμενο στο σχέδιο της «φύσης» – άρα ως πολιτικο-κοινωνικό ανθρώπινο καθήκον.
Μέσα στη γοητεία του χριστιανικού κακού που σκηνογράφησε στο υπόγειο του Κάστρου, ο ντε Σαντ έβαλε στο στόμα όλων εκείνων των βουλιμικών φονιάδων του την διακήρυξη μιας παιδαριώδους «ελευθερίας» (που προσδιορίζεται ως νόμος του ισχυροτέρου – δηλαδή ακριβώς όπως την προσδιορίζει η εξουσιαστική θεολογία όπου ένας Παντοδύναμος αποφασίζει στο όνομα ετούτης της παντοδυναμίας του και τιμωρεί κάποιους αδύναμους που τον παρακούνε).
Όσοι λογαριάζουν αυτές τις διακηρύξεις πέρα από φαντασιοκοπία και ως κάλεσμα ελευθερίας παρακάμπτουν συνειδητά την βασικότερη προϋπόθεση της ελευθερίας:
πως επιτρέπονται όλες οι επιθυμίες – άρα και οι επιθυμίες όσων έβαλε στη θέση των θυμάτων.

Και πως σε κάθε ελευθεριακή θεώρηση του κόσμου ο καθένας μας αποφασίζει για το σώμα του (habeo corpus) άρα η επιθυμία κάποιου να μην είναι θύμα υπερέχει της επιθυμίας του θύτη να τον καταστήσει θύμα.

Αυτοί που ονομάζουν τον ντε Σαντ «ελευθεριακό» φιλόσοφο/ιεροκήρυκα προσπαθούν να δικαιώσουν την αβάσταχτη (για τους ίδιους) γοητεία στην οποία τούς εγκλώβισε το κείμενό του – οι υπερρεαλιστές τον ύμνησαν με τον ίδιο ανόητο τρόπο που ύμνησαν τον μεγαλοφονιά Λένιν ή τον μεγαλοφονιά Στάλιν.
Η εκπληκτική δύναμη της σαντικής φαντασιοκοπίας δεν μπορεί να θαμπώνει μια προφανή πραγματικότητα (την οποία ο Παζολίνι περιέγραψε καθαρά στο Σαλό): πως ο ιεροκήρυκας (αν είναι τέτοιος) ντε Σαντ ευαγγελίζεται έναν στρατοπεδικό κόσμο, ένα Lager".

Όλο το κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ: http://www.triaridis.gr/keimena/keimA029.htm

***

Το κείμενο είναι τεράστιο όμως αξίζει να το διαβάσετε.
Εγώ το εκτύπωσα και το διάβασα σαν ένα μικρό βιβλίο. Ο Θανάσης Τριαρίδης κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση του φαινομένου Ντε Σαντ και μέσα από το κείμενο και την καταπληκτική του γραφή σίγουρα έχει να κερδίσει κάποιος , ακόμη κι αν διαφωνεί.
Τέλος, παραθέτω μια άλλη προσέγγιση του Ντε Σαντ από την Λίνα Λυχναρά, καθηγήτρια στα πανεπιστημιακά τμήματα του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Το ΒΗΜΑ, 29/04/2001: http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13250&m=S47&aa=1

doctor

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2008

Η φιέστα της Μακρονήσου


Μακρόνησος

Σήμερα θα διαβάσουμε μια επιστολή ενός πρώην κομμουνιστή, του Τάκη Λαζαρίδη προς την Ελευθεροτυπία και την απάντηση του Μίκη Θεοδωράκη, σχετικά με τις συναυλίες που έγιναν στην Μακρόνησο πριν λίγα χρόνια [1].
Εκεί θα δείτε ότι η πολιτική σκέψη του Θεοδωράκη διακατέχεται από μια μεταφυσική θεολογία καθαγίασης των όσων πιστεύει.
Απλοϊκή σκέψη, επιφανειακή, εξόχως λαϊκίστικη.
Βέβαια και ο Λαζαρίδης περνώντας στην άλλη όχθη έγινε σφοδρός πολέμιος του κομμουνισμού και εν πολλοίς βρέθηκε σε μια σχιζοφρενική σχέση με το παρελθόν, νιώθοντας ότι έχασε πολλά χρόνια από την ζωή του άνευ λόγου και αιτίας.
Έκτοτε εξαπέλυσε έναν αγώνα εναντίον του κομμουνισμού, που τουλάχιστον από την δεκαετία του 1990 και μετά είναι παρωχημένος και άνευ νοήματος, αφού η Ε.Σ.Σ.Δ. είναι παρελθόν.
Μάλιστα έστειλε και επιστολή στον κ.Καραμανλή επειδή μίλησε κολακευτικά για τον Χαρίλαο Φλωράκη [2].

Που βρίσκεται η αλήθεια;
Ποιος από τους δύο είναι πιο κοντά σε αυτήν;
Πόσο αντικειμενικές μπορούν να είναι οι κρίσεις όταν ο φέρων αυτές διακατέχεται από ιδεολογικό φανατισμό;

Νομίζω ότι η ειλικρίνεια και η ευθυκρισία του Γρηγόρη Φαράκου τα λέει όλα, αποδομώντας την θεολογικής-μεταφυσικής προέλευσης αποκοτιά των κομμουνιστών να υπομένουν -όπως οι πρώτοι χριστιανοί στις αρένες ή όπως οι εβραίοι στο Άουσβιτς- τα μύρια όσα και να μην υπογράφουν την δήλωση για να ελευθερωθούν.
Από το βιβλίο «Μαρτυρίες Για Τον Εμφύλιο Και την Ελλ. Αριστερά»:

"Θα μπορούσαν να υπογράψουν μια δήλωση ότι αποκηρύσσουν τον κομμουνισμό και να σωθούν.
Και όμως οι περισσότεροι δεν το έκαναν.
Μπορούσες να κάνεις μια δήλωση συνειδητά, για να ξεφύγεις από τον αντίπαλο,στο κάτω κάτω συμφέρον είναι του κομμουνιστικού κινήματος να ξεφύγεις από τον αντίπαλο, και να μπορέσεις να συνεχίσεις τον αγώνα σου.
Όμως στην Ελλάδα επικράτησε αυτή η παράδοση, το στίγμα του δηλωσία, που τελικά απέβη ολέθρια για το κομμουνιστικό κίνημα" (Γρηγόριος Φαράκος) [3].

Ορίστε οι δύο επιστολές:

Τάκης Λαζαρίδης - Συλλυπητήρια για τη φιέστα στη Μακρόνησο

Ο κ. Τάκης Λαζαρίδης, Λαρύμνης 7, Αθήνα, απευθύνει μέσω της «Κ.Ε.» την παρακάτω ανοιχτή επιστολή προς τον Μίκη Θεοδωράκη:

«Αγαπητέ Μίκη,

Προς αποφυγήν τυχόν παρεξηγήσεων, είμαι υποχρεωμένος ευθύς εξαρχής να δηλώσω την ταυτότητά μου.
Είμαι παλιός συναγωνιστής σου στους αγώνες για «λαϊκή δημοκρατία», «ειρήνη» και «σοσιαλισμό».
Καταδικασμένος σε θάνατο μαζί με τον Μπελογιάννη και εν συνεχεία τρόφιμος, επί δεκαπενταετία, των εγκληματικών φυλακών της χώρας.
Ο πατέρας μου, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, Γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ στην Κατοχή, καταδικάστηκε για την αντιστασιακή του δράση σε θάνατο από γερμανικό στρατοδικείο και εκτελέστηκε το Μάη του '43.
Και η μητέρα μου καταδικάστηκε για την αντιστασιακή της δράση σε ισόβια δεσμά από βουλγαρικό στρατοδικείο και στη διάρκεια του Εμφυλίου πέρασε και αυτή από τη Μακρόνησο...
Στη φυλακή, Μίκη, είχα το χρόνο να διαβάσω αρκετά, να σκεφτώ πολλά και να καταλάβω περισσότερα.
Και μετά τη φυλακή, διαπιστώνοντας τη σκληρή πραγματικότητα στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», βλέποντας τις αλλεπάλληλες λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες αυτές και τις ισάριθμες επεμβάσεις των σοβιετικών τανκς στους δρόμους της Βουδαπέστης, του Βερολίνου και της Πράγας, κατάλαβα τη φοβερή αλήθεια.
Ενώ νομίζαμε ότι πολεμούσαμε για τα ανώτερα ιδανικά της «ελευθερίας», της «δημοκρατίας» και του «σοσιαλισμού», στην πραγματικότητα πολεμούσαμε και θυσιαζόμασταν για την επιβολή της στυγνής δικτατορίας των Ζαχαριάδη - Ιωαννίδη, για τη μετατροπή της πατρίδας μας σε σοβιετικό προτεκτοράτο. Δεν μπορώ λοιπόν, Μίκη, να σε συγχαρώ για τη φιέστα στη Μακρόνησο.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου απευθύνω ειλικρινή συλλυπητήρια. Γιατί ενώ η πατρίδα μας έχει ζωτική ανάγκη από εθνική ενότητα και ομοψυχία, εσύ και όσοι συνεργάστηκαν μαζί σου, επιμένετε να ξύνετε πληγές, επιμένετε να βρικολακιάζετε ένα παρελθόν για το οποίο μόνο ντροπή μπορούμε να νιώθουμε.
Πασχίζετε, για λόγους ευτελούς κομματικής σκοπιμότητας, να διαιωνίσετε ανύπαρκτες, πλέον, «διαχωριστικές γραμμές».
Είναι, πράγματι, πρωτοφανείς οι αγριότητες που διέπραξαν οι αντίπαλοί μας στη Μακρόνησο.
Ομως οι αγριότητες, Μίκη, είναι νόμος του Εμφυλίου. Και σε αγριότητες δεν υστερήσαμε κι εμείς. Ας θυμηθούμε την Ελένη Γκατζογιάννη και τις άλλες μαρτυρικές μανάδες της Ηπείρου. Ας θυμηθούμε τον Χρήστο Λαδά.
Κι ας μην ξεχνάμε τις βιαίως στρατολογημένες ανήλικες χωριατοπούλες που με το ζόρι βάζαμε να πολεμήσουν, με το ζόρι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν!
Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι ποιος ευθύνεται για τις αγριότητες του Εμφυλίου αλλά ποιος ευθύνεται για τον ίδιο τον Εμφύλιο και συνεπώς και για τις αγριότητές του.
Και οι μεγάλοι ένοχοι, Μίκη, είμαστε εμείς. Αυτή είναι η οριστική και τελεσίδικη κρίση της Ιστορίας.
Και την κρίση αυτή έρχεται να επικυρώσει με τον πιο έγκυρο και αδιαμφισβήτητο τρόπο ο ίδιος ο «μεγάλος αρχηγός», ο Νίκος Ζαχαριάδης.Στο «Χρονικό» του, που άρχισε να γράφει την Πρωτομαγιά του 1966 (βλ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» 17-8-2003), χαρακτηρίζει «κάλπικη» την άποψη ότι το ελληνικό αριστερό κίνημα παρασύρθηκε στον ένοπλο αγώνα από τους Αγγλους.
Και απερίφραστα δηλώνει: «Στην πραγματικότητα, οι Αγγλοι θέλαν να μας παρασύρουν στις δικές τους εκλογές για να επικυρώσουν έτσι κοινοβουλευτικά, «λαϊκά», το καθεστώς που επέβαλαν με την ένοπλη επέμβασή τους και με τη Βάρκιζα».
Δεν μας έσπρωξαν λοιπόν οι Αγγλοι στον Εμφύλιο, Μίκη.
Μόνοι μας μπήκαμε στο σφαγείο!
«Για να σώσουμε την τιμή του ΚΚΕ», καμαρώνει ο Ζαχαριάδης!
Κάποια στιγμή, Μίκη, αντί να θρηνούμε για τις αγριότητες του Εμφυλίου και να επιδιώκουμε «ρεβάνς», αντί να παριστάνουμε τους κήνσορες και τους τιμητές, θα πρέπει να κρύψουμε το πρόσωπο από ντροπή και να κλάψουμε πικρά για το αδικοχυμένο αίμα των δικών μας αλλά και των αδελφών μας της άλλης πλευράς.
Κι όμως, θα μπορούσες, Μίκη, να οργανώσεις μια πραγματικά εθνική γιορτή στη Μακρόνησο. Μια γιορτή εθνικής συναδέλφωσης και συμφιλίωσης.
Οπου θα καλούσες να παραστούν όλοι.
Και οι δικοί μας αλλά και οι «άλλοι».
Οι συγγενείς της Ελένης Γκατζογιάννη και του Χρήστου Λαδά.
Τα αδέλφια και τα παιδιά όχι μόνο των δικών μας μαχητών αλλά και των χιλιάδων ανδρών και αξιωματικών του ελληνικού στρατού που έπεσαν στο Γράμμο και στο Βίτσι για να παραμείνει η χώρα μας ελεύθερη και δημοκρατική.
Σ' αυτή τη γιορτή, Μίκη, θα τραγουδούσαμε και θα κλαίγαμε μαζί, θα ταξιδεύαμε σε έναν κόσμο αγάπης και αδελφοσύνης με τα φτερά της υπέροχης μουσικής σου.
Κι όρκο βαρύ θα παίρναμε ότι ποτέ πια δεν θα σηκώναμε όπλα εναντίον αλλήλων.
Σ' αυτή τη γιορτή, Μίκη, θα μπορούσες να υψωθείς σε εθνική μορφή, σε πανελλήνιο σύμβολο ενότητας και συμφιλίωσης.
Δεν το έπραξες.
Προτίμησες να περιχαρακωθείς στο ιδεολογικό και πολιτικό γκέτο της χρεοκοπημένης και ανυπόληπτης Αριστεράς, αυτής που τόσες συμφορές προκάλεσε στον τόπο με την ανεύθυνη και τυχοδιωκτική πολιτική της.
Δεν είναι κρίμα, Μίκη;

Με βαθύτατη απογοήτευση
Τάκης Λαζαρίδης»

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ- 07/09/2003, Copyright © 2003, Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.

***
Μίκης Θεοδωράκης - «Δεν παλέψαμε για να επιλέξουμε τυράννους»

Ο Μίκης Θεοδωράκης απαντά στην ανοιχτή επιστολή με θέμα τις συναυλίες στη Μακρόνησο, που του απηύθυνε ο Τάκης Λαζαρίδης μέσω της «Κ.Ε.» (φύλλο της 7ης Σεπτεμβρίου 2003), γράφοντας τα εξής:

«Κύριε διευθυντά,
Γνωρίζω και τιμώ τους αγώνες και τις θυσίες του κ. Λαζαρίδη.
Συμβαίνει όμως οι εκτιμήσεις μου για τα γεγονότα που αναφέρει να είναι εντελώς διαφορετικές.
Σ' ένα τόσο μαζικό και μεγάλο λαϊκό κίνημα όπως υπήρξε το ΕΑΜ, που μάλιστα δημιουργήθηκε μέσα στο καμίνι της αντίστασης κατά των κατακτητών, μέσα σε χρόνο ρεκόρ, ήταν επόμενο να μην υπάρχει ούτε ομοιογένεια ούτε ομοιομορφία και επομένως ούτε κοινές εμπειρίες και αντιλήψεις και τελικά ούτε και η ίδια αποτίμηση συνθηκών και γεγονότων...
Αλλιώς έζησε και είδε τα γεγονότα ο απλός αγράμματος αντάρτης, αλλιώς ο διανοούμενος της πόλης, αλλιώς ένα μεσαίο στέλεχος στην Ικαρία ή στη Μακρόνησο και αλλιώς ένα μέλος ενός ανώτατου κομματικού μηχανισμού, όπως ήταν ο κ. Λαζαρίδης.
Ο οποίος πιθανόν να γνώρισε από κοντά τις αρνητικές πλευρές της κομματικής ηγεσίας που ασκούσε την εξουσία (στον βαθμό και με τον τρόπο που θα μπορούσε να την ασκήσει μέσα σ' ένα τόσο πλατύ, ζωντανό, ανεξάρτητο και δυναμικό κίνημα όπως το δικό μας, με την έντονη σφραγίδα του πατριωτισμού) και που σαν κάθε εξουσία είχε και αυτή τις αμαρτίες της.
Είχαμε λοιπόν κι εμείς εδώ τους δικούς μας «πρίγκιπες», τους δικούς μας «βαρόνους», «παιδιά ενός ανώτερου θεού» -του κομματικού κατεστημένου- που μας έβλεπαν εμάς τους απλούς οπαδούς σαν πιόνια που μπορούσαν τάχα να τα κινούν κατά τις ορέξεις τους.
Η αλήθεια είναι ότι η συνεισφορά τους κατάντησε να είναι μόνον αρνητική, γιατί όπως αποδείχθηκε ήσαν κατώτεροι του λαϊκού κινήματος που συνέτειναν κάποτε οι ίδιοι να δημιουργηθεί.
Μιλάω φυσικά για μια χούφτα γνωστούς και μη εξαιρετέους ηγέτες και τους «μηχανισμούς» που τους πλαισίωναν εδώ κι εκεί.
Στη συνέχεια όμως μπερδεύτηκαν καθώς δεν είχαν τη δύναμη να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με τα «αδελφά κόμματα» και τα ξεπερασμένα εγχώρια κατεστημένα ιερατεία, ομάδες και ομαδούλες που επειδή ακριβώς μερικοί απ' αυτούς είχαν στο νου τους μειοδοσίες και ξεπουλήματα, μας λένε τώρα πως όλοι εμείς οι απλοί και αγνοί και κυρίως οι πολλοί δεν ήμασταν παρά ένα άβουλο κοπάδι που υποχρεωτικά θα τους ακολουθούσε στα βρόμικα σχέδιά τους...
Δυστυχώς στο σημείο αυτό όλοι μιλούν με υποθέσεις.
«Εάν νικούσε το ΕΑΜ, τότε θα είχαμε τη δικτατορία των Ζαχαριάδη-Ιωαννίδη».
Με τα ίδια «εάν» μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι δεν θα είχαμε δικτατορία και ότι, αν κάποιος την επιχειρούσε, θα σκόνταφτε στη συντριπτική πλειοψηφία των μελών του ΕΑΜ.
Η απόδειξη ότι άλλο ήταν το λαϊκό κίνημα και άλλο ο ασφυκτικός και ξεκομμένος κόσμος των μηχανισμών είναι ότι το κίνημα αυτό επέζησε μετά την ήττα και, αλλάζοντας μορφές και μεθόδους, ανέδειξε την ΕΔΑ σε κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης, εννέα μόλις χρόνια μετά το τέλος του Εμφυλίου, κυριάρχησε στη δεκαετία του '60 στους αγώνες για τη Δημοκρατία και τον Πολιτισμό και, τέλος, μπήκε επικεφαλής στον αντιδικτατορικό αγώνα, πληρώνοντας συνάμα και το ακριβότερο τίμημα για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.ΟΧΙ, το ελληνικό αριστερό κίνημα δεν είχε καμία σχέση με τις εξελίξεις σε κράτη που κατά την περίοδο της κοσμογονίας, της αντίστασης κατά των χιτλερικών, εκείνα πολεμούσαν στο πλευρό του Χίτλερ. Γι' αυτόν το λόγο το δικό μας κίνημα δεν ήταν διατεθειμένο να δεχτεί στην πλάτη του την εξουσία της οποιασδήποτε κομματικής φατρίας με όποιο φανταχτερό περικάλυμμα...
Εμείς στη Μακρόνησο δεν παλέψαμε για καμία κλίκα Ζαχαριάδη-Ιωαννίδη.
Παλέψαμε για τον ελληνικό λαό, για την ιστορία και τις παραδόσεις μας, για τη δική μας λευτεριά, την τιμή, την αξιοπρέπεια και τη δική μας απόλυτη ανεξαρτησία.
Δεν παλέψαμε για να επιλέξουμε τυράννους.
Δυστυχώς όμως αυτοί που έζησαν κάτω από τη σκιά της Εξουσίας και μέσα στους σκοτεινούς κόσμους των κομματικών μηχανισμών είναι φυσικό να επηρεάστηκαν απ' αυτούς, να διαμορφώθηκαν απ' αυτούς και τελικά να μην μπορούν να δουν την πραγματικότητα παρά μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς μιας μίζερης κομματικής εξουσίας που, επειδή συνωμοτούσε όταν εμείς σφαδάζαμε στα νύχια των δημίων, νόμιζε ότι διαφεντεύει τη Μοίρα μας.
Και τώρα, κάποιος που υπήρξε γέννημα-θρέμμα και, τελικά, θύμα αυτών των μηχανισμών μάς καλεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, να φτύσουμε επάνω στις πληγές και στους νεκρούς μας. Να φτύσουμε επάνω στη μνήμη των αγώνων μας.
Να φτύσουμε επάνω στη Μακρόνησο.
Είναι περίεργο, όμως αληθινό, το γεγονός ότι οι φανατικότεροι τιμητές των κομμουνιστών και των εαμιτών προήλθαν από ανθρώπους που έζησαν πλάι σε ηγετικούς κύκλους και υψηλούς κομματικούς μηχανισμούς.
Πάντως, σε τέτοια αθλιότητα δεν τόλμησαν να φτάσουν ακόμα και οι χειρότεροι εχθροί μας... Φαίνεται ότι πραγματικά δεν έχει τέλος η άβυσσος της ψυχής του ανθρώπου.
Κλείνοντας, θα ήθελα να ομολογήσω ότι, διαβάζοντας το εν λόγω κείμενο, άρχισα να βυθίζομαι στους εφιάλτες και τους ιλίγγους της Μακρονήσου, τότε που για να σωθώ έπρεπε να υπογράψω τη Δήλωση Μετανοίας, να δεχτώ ότι ανήκα σε μια παράταξη λαθών και εγκλημάτων και να τα αποκηρύξω, και μάλιστα «μετά βδελυγμίας».
Την ίδια αποκήρυξη των ίδιων λαθών και εγκλημάτων καλούμαι να πράξω σήμερα από τον κ. Λαζαρίδη και να υπογράψω Δήλωση Μετανοίας, γιατί τόλμησα να τιμήσω μαζί με χιλιάδες προσκυνητές τη μνήμη των θυμάτων μιας βάρβαρης εποχής κατά την οποία και ο τελευταίος Ελληνας γνωρίζει καλά σε ποια πλευρά υπήρξαν τα θύματα και ποιοι ήσαν οι θύτες, ποιος ήταν ο ρόλος των Αγγλων που βεβαίως ΑΥΤΟΙ οδήγησαν στον εμφύλιο, ενώ τα όποια δικά μας «λάθη» μόνο ως άλλοθι μπορεί να χρησίμευσαν.
Η μόνη διαφορά, ευτυχώς, είναι ότι σήμερα λείπουν τα ρόπαλα και τα μπαμπού, με τα οποία η φαλκίδευση της ιστορίας γινόταν «πειστικότερα» αποδεκτή.Ομως, έστω και σαν μια εφιαλτική ανάμνηση, η νεκρανάσταση της λογικής της «εθνικοφροσύνης» με τη μορφή «ανοιχτής επιστολής» ξύνει μέσα μου πληγές που δεν έκλεισαν και τις κάνει να αιμορραγούν.
Αλλά και ο κ. Λαζαρίδης παραδέχεται ότι όλοι αυτοί που πέρασαν από τη Μακρόνησο, βρέθηκαν εκεί και υπέφεραν όσα υπέφεραν διότι πίστευαν σε ιδανικά. «Νομίζαμε», γράφει, «ότι πολεμούσαμε για τα ανώτερα ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού».
Και όλοι αυτοί (15.000 άτομα κατά τους διοργανωτές) που αποτέλεσαν το κοινό των τριών συναυλιών, πήγαν βεβαίως για να αποτίσουν έναν φόρο τιμής.
Πώς δικαιούται λοιπόν κανείς να εκστομίσει τον χαρακτηρισμό «φιέστα» σ' αυτό το προσκύνημα, σ' αυτό το «μνημόσυνο», που (σε αντίθεση με την «άλλη» πλευρά) ήταν το μοναδικό μέσα σε 55 χρόνια;
Οσο για τα σχετικά με την... προσπάθειά μου να «διαιωνίσω ανύπαρκτες πλέον διαχωριστικές γραμμές», δεν χρειάζεται νομίζω να υπενθυμίσω τη θέση μου, που είναι πραγματικά στάση ζωής, αφιερωμένης ακριβώς στην υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών και στην Εθνική Ενότητα.
Από την 1η Συμφωνία που συνέθεσα ΜΕΣΑ στη Μακρόνησο, και την αφιέρωσα ΕΚΕΙ σε δύο φίλους μου που σκοτώθηκαν σε αντίθετα στρατόπεδα, και το «Τραγούδι του νεκρού αδελφού», μέχρι σήμερα...
Ας μου επιτρέψει όμως ο κ. Λαζαρίδης να είμαι από εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα ότι «συμφιλίωση» δεν επιτυγχάνεται χωρίς ΜΝΗΜΗ.Είθε αυτή να είναι η τελευταία φορά που αναγκάζομαι να αναφερθώ στους εφιάλτες της Μακρονήσου
Μίκης Θεοδωράκης»

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ- 14/09/2003, Copyright © 2003, Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε. [4]

doctor
__________________________________________________________________

[1] Σχετικά με την συναυλία, Το ΒΗΜΑ, 24/08/2003 : http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=13946&m=C10&aa=1
[2] Ποιοί είναι οι τίτλοι τιμής του Χαρίλαου Φλωράκη; Επιστολή ενός παλιού κομμουνιστή προς τον Κώστα Καραμανλή: http://www.e-grammes.gr/article.php?id=699
[3] Σ.Κούλογλου: «Μαρτυρίες Για Τον Εμφύλιο Και την Ελλ. Αριστερά»: http://www.megamarket.gr/-p-54052.html
[4] Πηγή: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/history/3contemporary/celebration_makronissos.htm

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008

Goodbye Lenin



Δύο από τις πιο μυθοποιημένες προσωπικότητες είναι ο Χριστός και ο Λένιν.
Η μυθοποίησή τους έχει να κάνει με την ηθική (αλλά και πολιτική) δικαίωση των δύο δογμάτων/ιδεολογιών των οποίων αυτές οι προσωπικότητες είναι οι θεμέλιοι λίθοι: του χριστιανισμού και του κομμουνισμού.
Τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει και οι δύο αυτές κοσμοθεωρίες είναι αμέτρητα, ενώ ταυτόχρονα και οι δύο (ίσως και παραπληρωματικά ο ένας στον άλλον) ευαγγελίζονται, τάζουν και ονειρεύονται έναν καλύτερο, έναν τέλειο κόσμο: ο κομμουνισμός αναφερόμενος στον παρόντα και ο χριστιανισμός στον μετά θάνατον (στον άλλον) κόσμο.
Οι ταγοί των οπαδών αυτών των ιδεολογιών, προσπέρασαν τις εγγενείς και προβληματικές αφετηρίες, μέσω της μυθοποίησης και ιεροποίησης (και άρα της τοποθέτησής τους στο απυρόβλητο) των δύο αυτών προσωπικοτήτων και τη μετακύλιση της ευθύνης των εγκλημάτων όχι στην ιδεολογία αλλά στην εκτροπή από αυτήν.
Όσον αφορά τα του Ιησού, μία εκπληκτική και κατατοπιστική ανάλυση έχει κάνει στο παρελθόν ο φίλος blogger Π, μέσα από το blog του curysgeo: http://gravityandthewind.blogspot.com/2006/04/b-3-o.html

Εμείς σήμερα θα ασχοληθούμε με τον Λένιν. Η σημερινή καθεστωτική κομμουνιστική θεώρηση της ιστορίας λέει το εξής απλό (απλοϊκό όπως θα φανεί στη συνέχεια): «ο Κομμουνισμός είναι καλός, ο Λένιν ήταν καλός, αλλά ο Στάλιν ήταν αυτός που εξέτρεψε τον κομμουνισμό από την πορεία του, ο Στάλιν ήταν και είναι ο μόνος υπεύθυνος για τα εγκλήματα του κομμουνισμού και ο κύριος αίτιος για την (αναπόφευκτη και παρά τις προσπάθειες των διαδόχων του) κατάρρευσή του».
Έτσι, όλη η κριτική στρέφεται εναντίον του Στάλιν (ή του Μάο, του Πολ Ποτ κ.λπ.) και ταυτόχρονα ο Λένιν σχεδόν αγιοποιείται, όπως ακριβώς και η Οκτωβριανή Επανάσταση.
Μία σοβαρή ανάγνωση της ιστορίας της Οκτωβριανής Επανάστασης όμως, κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνει αυτόν τον ισχυρισμό. Ας δούμε μερικές «φωτογραφίες» του «Αγίου» Λένιν για να αντιληφθούμε πόση σχέση είχε ο ίδιος με την ευνομούμενη και την συντεταγμένη κοινωνία για την οποία (ορθώς) αγωνίζεται η Αριστερά σήμερα:

1) Το δικαίωμα της ύπαρξης αντιπολίτευσης.
Στις 28 Νοεμβρίου 1917 η κυβέρνηση θεσμοποίησε την έννοια του «εχθρού του λαού». Ένα διάταγμα που το υπέγραφε ο Λένιν, καθόριζε ότι «τα μέλη των διευθυντικών οργάνων του συνταγματικού-δημοκρατικού κόμματος, ενός κόμματος των εχθρών του λαού, τίθενται εκτός νόμου και υπόκεινται σε άμεση σύλληψη και παραπομπή ενώπιον των επαναστατικών δικαστηρίων»[1].
Χιλιάδες κομμουνιστές στην Ελλάδα (αλλά και σε άλλες χώρες) φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν, υπερασπιζόμενοι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήθελε (και τα κατάφερε εύκολα) ο Λένιν: το δικαίωμα στην διαφορετική άποψη, το δικαίωμα στην πολιτική ύπαρξη.

2) Το δικαίωμα των αντιπάλων στην ζωή.
Παίρνοντας τον λόγο σε μια συνέλευση εργατών, ο Λένιν επικαλέστηκε, ακόμη μία φορά, την τρομοκρατία, αυτή την «επαναστατική ταξική δικαιοσύνη»:
«Οι στρατιώτες και οι εργάτες πρέπει να καταλάβουν πως κανένας δεν θα τους βοηθήσει αν δεν βοηθήσουν τους εαυτούς τους. Αν οι μάζες δεν ξεσηκωθούν αυθόρμητα, δεν θα καταφέρουμε τίποτα […] Όσο δεν εφαρμόζουμε την τρομοκρατία απέναντι στους κερδοσκόπους –μια σφαίρα στο κεφάλι επιτόπου- δεν θα φτάσουμε πουθενά!»[2].
Αξιωματικοί και «μπουρζουάδες» δέθηκαν και ύστερα πετάχτηκαν στην θάλασσα, αφού προηγουμένως βασανίστηκαν.
Παρόμοιες βιαιότητες έλαβαν χώρα στις περισσότερες πόλεις της Κριμαίας που κατέχονταν από τους μπολσεβίκους. Οι ίδιες φρικαλεότητες μετά τον Απρίλιο-Μάιο του 1918 συνέβησαν στα εξεγερμένα κεφαλοχώρια των Κοζάκων. Τα πολύ λεπτομερή ντοκουμέντα της επιτροπής Ντενίκιν κάνουν λόγο για «πτώματα με κομμένα χέρια, σπασμένα κόκκαλα, αποκεφαλισμένα, με τσακισμένες γνάθους, πετσοκομμένα γεννητικά όργανα» [3].
Αυτού του είδους την «δημοκρατία» την γεύτηκαν οι έλληνες κομμουνιστές οι οποίοι διέφυγαν στις χώρες του ανατολικού μπλοκ μετά την ήττα τους στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο.

3) Ο Λένιν επιπλήττει τον Ζινόβιεφ για μη χρήση βίας.
Από την Μόσχα, ο Λένιν έστειλε ένα γράμμα στον Ζινόβιεφ, πρόεδρο της επιτροπής του κόμματος των μπολσεβίκων του Πέτρογκραντ, ένα αποκαλυπτικό ντοκουμέντο ταυτοχρόνως για την λενινιστική αντίληψη της τρομοκρατίας:
«Σύντροφε Ζινόβιεφ!
Μόλις πληροφορηθήκαμε ότι οι εργάτες του Πέτρογκραντ επιθυμούν να απαντήσουν με την τρομοκρατία των μαζών στη δολοφονία του συντρόφου Βολοντάρσκι κι ότι εσείς (όχι εσείς προσωπικά αλλά μέλη της κομματικής επιτροπής του Πέτρογκραντ) τους συγκρατήσατε. Διαμαρτύρομαι ενεργητικά!
Εκτιθέμεθα: από τη μία υιοθετούμε την τρομοκρατία των μαζών στις αποφάσεις των σοβιέτ κι από την άλλη, όταν έρχεται η ώρα της δράσης, φέρνουμε εμπόδια στην απόλυτα ορθή πρωτοβουλία των μαζών.
Είναι α-πα-ρά-δε-κτο!
Οι τρομοκράτες θα πιστέψουν ότι είμαστε μαλθακοί. Είναι ώρα πολέμου. Είναι απαραίτητο να ενθαρρύνετε την ενέργεια και το χαρακτήρα της μαζικής τρομοκρατίας που κατευθύνεται κατά των αντεπαναστών, ειδικά στο Πέτρογκραντ, του οποίου το παράδειγμα είναι μεγάλης σημασίας.
Με τους χαιρετισμούς μου,
Λένιν» [4].
Φυσικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν γνώριζαν οι ανά τον κόσμο κομμουνιστές που φυλακίζονταν και βασανίζονταν για χάρη της Ε.Σ.Σ.Δ., περισσότερο υπερασπιζόμενοι μια ουτοπία που είχαν πλάσει γι’αυτήν και όχι για κάτι που ήξεραν πραγματικά.

4) Ο κομμουνισμός στην πράξη αλλά και … μαθήματα ηθικής.
«Είναι ολοφάνερο ότι οι Λευκοφρουροί προετοιμάζουν εξέγερση στο Νίζνι-Νόβγκοροντ», τηλεγραφούσε ο Λένιν στις 9/8/1918, στον πρόεδρο της Εκτελεστικής Επιτροπής του σοβιέτ της εν λόγω πόλεως, ο οποίος τον είχε πληροφορήσει για επεισόδια αναφορικά με τους αγρότες που διαμαρτύρονταν για τις επιτάξεις.:
«Πρέπει να σχηματίσετε αμέσως μια δικτατορική «τρόικα», να εφαρμόσετε πάραυτα τη μαζική τρομοκρατία, να τουφεκίσετε ή να εκτοπίσετε τις εκατοντάδες πόρνες που μεθάνε τους στρατιώτες μας, όλους τους πρώην αξιωματικούς, κ.λπ.
Μη χάνετε ούτε λεπτό…
Πρέπει να δράσετε αποφασιστικά: με μαζικές διώξεις.
Εκτέλεση για όσους μεταφέρουν όπλα.
Μαζικές εκτοπίσεις μενσεβίκων και άλλων ύποπτων στοιχείων» [5].

5) Η παραδειγματική τιμωρία για όσους έχουν αντίθετη άποψη.
Στις 10/8/1918, ο Λένιν έστειλε ένα τηλεγράφημα στην Εκτελεστική Επιτροπή της Πέντζα:
«Σύντροφοι!
Η εξέγερση των κουλάκων στις πέντε επαρχίες σας πρέπει να συντριβεί αμείλικτα.
Το απαιτούν τα συμφέροντα ολόκληρης της επανάστασης, γιατί παντού έχει αρχίσει ο «τελικός αγώνας» κατά των κουλάκων.
Να σας δώσω ένα παράδειγμα:
1.Κρεμάστε (και λέω, κρεμάστε έτσι ώστε οι άνθρωποι να τους βλέπουν) όχι λιγότερους από 100 κουλάκους, γνωστούς πλούσιους, που πίνουν το αίμα του λαού.
2. Δημοσιεύστε τα ονόματά τους.
3.Αρπάξτε όλο τους το βιος.
4. Προσδιορίστε τους ομήρους όπως σας υποδείξαμε με το χτεσινό μας τηλεγράφημα.
Κάντε το με τέτοιο τρόπο ώστε σε εκατοντάδες χωριά στην περιφέρεια οι άνθρωποι να βλέπουν, να τρέμουν, να μαθαίνουν και να λένε: σκοτώνουν και θα εξακολουθήσουν να σκοτώνουν τους κουλάκους τους διψασμένους για αίμα.
Τηλεγραφήστε ότι έχετε λάβει τις οδηγίες σωστά και ότι τις εκτελέσατε δεόντως.
Δικός σας, Λένιν.
Υ.Γ. Βρείτε πιο σκληρούς άντρες [6].


Τον Σεπτέμβριο του 1918, ένας από τους βασικούς μπολσεβίκους ιθύνοντες, ο Γκριγκόρι Ζινόβιεφ, διακήρυξε:
«Για να νικήσουμε τους εχθρούς μας, πρέπει να διαθέτουμε την δική μας σοσιαλιστική τρομοκρατία.
Πρέπει να πάρουμε με το μέρος μας τα 90 από τα 100 εκατομμύρια των κατοίκων της Σοβιετικής Ρωσίας.
Όσο για τους άλλους, δεν έχουμε τίποτα να τους πούμε.
Οφείλουμε να τους εξοντώσουμε» [7].

Έτσι στήθηκε εξαρχής αυτή η κόκκινη τρομοκρατία, αυτό το στυγνό αστυνομικό καθεστώς από το οποίο υπέφεραν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Ακόμη και μια επιδερμική ή γρήγορη ματιά στην ρωσική ιστορία καταδεικνύει ότι οι πρακτικές των μπολσεβίκων δεν ήταν πρωτόγνωρες για τη χώρα αυτή, μια χώρα η οποία ουδέποτε είχε δημοκρατία και ακόμη και σήμερα είναι πολύ πίσω.
Με δεδομένη επίσης την απίστευτη βία που βασίλευε στον μεσοπόλεμο, όπου εμφανίστηκε ο φασισμός και ο κομμουνισμός, δεν μπορούμε να κρίνουμε όλες αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις, ούτε φυσικά τις παραινέσεις-παραγγέλματα του Λένιν για λουτρά αίματος, με βάση τα σημερινά δεδομένα, έναν αιώνα σχεδόν μετά-χωρίς να σημαίνει ότι τα δικαιολογούμε.
Αυτό που θέλω να καταδείξω με το σημερινό ποστ είναι η αφέλεια με την οποία εκατομμύρια άνθρωποι ακόμη και σήμερα θεωρούν τον κομμουνισμό ως το πιο δίκαιο πολιτικό σύστημα (ενώ είναι η επιβολή δικτατορίας από μία κοινωνική τάξη προς όλη την κοινωνία), θεωρούν την Οκτωβριανή Επανάσταση (το πραξικόπημα των μπολσεβίκων δηλαδή) ως την πολιτική Αναγέννηση, και κυρίως θεωρούν τους φέροντες αυτή την παρωχημένη ιδεολογία ως «προοδευτικούς».
Τον τίτλο του ποστ (Goodbye Lenin) τον πήρα από την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία και τις παραπάνω «φωτογραφίες» από τις σκέψεις, τις παραινέσεις, τις εντολές, τις διαταγές του Λένιν (καθώς και τις παραπομπές που ακολουθούν) τις πήρα από ένα πολύ καλό βιβλίο που πρωτίστως πρέπει να διαβάσουν οι κομμουνιστές [8]: «Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού» [9].
Ίσως η πιο έξοχη στιγμή του βιβλίου είναι η εισαγωγή στην ελληνική έκδοση, εισαγωγή που τιτλοφορείται ως «Η Νέμεση της Ιστορίας» και έχει γράψει ο κ.Δημήτρης Δημητράκος, καθηγητής της Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μπορείτε να την διαβάσετε ολόκληρη εδώ: http://www.in.gr/BOOKS/kourtoua/default.htm
Βεβαίως όλα αυτά που έγιναν στις χώρες του τέως ανατολικού μπλοκ, δεν έχουν καμία σχέση με τους μεγάλους αγώνες των ελλήνων αριστερών και με τα όσα υπέστησαν για να έρθει η Δημοκρατία στην χώρα μας το 1974. Γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει λαϊκή δημοκρατία, αγωνίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις για την Δημοκρατία και όχι για την δικτατορία του προλεταριάτου.

Αντί επιλόγου, παραθέτω ένα απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου που έχει γράψει ο Stephane Courtois:
«Ορισμένοι από τους συγγραφείς του παρόντος βιβλίου δεν έμειναν πάντα αλώβητοι από την γοητεία του κομμουνισμού. Μερικές φορές, μάλιστα, συμμετείχαν ενεργά, από την δική τους ταπεινή θέση, στο κομμουνιστικό σύστημα, είτε στην ορθόδοξη λενινιστική-σταλινική εκδοχή του, είτε σε εκδοχές που απετέλεσαν παραρτήματά του (μαοϊσμός) ή αποστασίες (τροτσκισμός).
Κι έστω κι αν παραμένουν αγκυροβολημένοι στην Αριστερά- και ακριβώς επειδή παραμένουν στην Αριστερά- έχουν ανάγκη να στοχαστούν για τις αιτίες της τύφλωσής τους. Αυτός ο στοχασμός ακολούθησε επίσης τους δρόμους της γνώσης, που οριοθετούνται από την επιλογή των θεμάτων των μελετών τους, από τις επιστημονικές τους δημοσιεύσεις και από τη συμμετοχή τους σε διάφορες επιθεωρήσεις, όπως η La Nouvelle Alternative ή η Communisme. Αυτό το βιβλίο δεν αποτελεί παρά ακόμα μια στιγμή του συγκεκριμένου στοχασμού. Αν τον ακολουθούν χωρίς ανάπαυλα είναι επειδή έχουν συνείδηση ότι δεν πρέπει να αφεθεί σε μια άκρα Δεξιά –ολοένα και πιο παρούσα- το προνόμιο να λέει την αλήθεια. Οφείλουμε να αναλύσουμε και να καταδικάσουμε τα εγκλήματα του κομμουνισμού στο όνομα των δημοκρατικών αξιών και όχι των εθνικιστικών-φασιστικών ιδανικών» [10]


doctor

___________________________________________________________________

[1] G.A. Belov, Iz istorii Vserossiiskoi Crezvycainoi komisii, 1917-1921: Sbornik dokumentou (Ιστορία της Έκτακτης Επιτροπής, 1917-1921: απάνθισμα ντοκουμέντων), Μόσχα, 1958, σελ.66. C.Legget, The Tceka, Lenin’s Political Police, Oxford, 1981, σελ.13-15.
[2] V.I. Lenine, Polnoie sobranie socineii (Άπαντα), Μόσχα, 1958-1966, τόμος ΧΧΧV, σελ.311.
[3] Τα ντοκουμένα αυτά βρίσκονται στα Κρατικά Αρχεία της Ομοσπονδίας της Ρωσίας που αποκαλούνται και «αρχεία της Πράγας», φάκελοι 1-195. Για τη συγκεκριμένη περίοδο, οι υπ’ αριθμόν 8,2,27.
[4] V.I. Lenine, Polnoie sobranie socineii (Άπαντα), Μόσχα, 1958-1966, τόμος L, σελ.106.
[5] ο.π., σελ.142.
[6] Ρωσικό Κέντρο Διατήρησης Μελέτης και Τεκμηρίωσης της Σύγχρονης Ιστορίας, 2/1/6/898.
[7] Severnaia Kommuna, αρ.109,19 Σεπτεμβρίου 1918, σελ.2, παρατίθεται στο: G.Legget, o.π. σελ.114.
[8] Ιδού πως «υποδέχτηκε» το ΚΚΕ το εν λόγω βιβλίο-oι συνειρμοί με τις σκοταδιστικές αντιδράσεις των φανατισμένων χριστιανών κατά την διάρκεια της προβολής της ταινίας «ο τελευταίος πειρασμός» του Σκορτσέζε είναι αναπόφευκτοι:
http://www.medium.gr/articles/108668770413773.shtml
[9] Πληροφορίες για το βιβλίο, Το ΒΗΜΑ, 17/02/2002 : http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=13494&m=B55&aa=1
[10] «Η Μαύρη βίβλος του Κομμουνισμού», Εστία, Γ’ έκδοση, σελ.68.

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Ινδιάνοι- Μύθοι και πραγματικότητα



«Σ’αυτά τα σαράντα χρόνια, περισσότερα από 12.000.000 ψυχές, άνδρες, γυναίκες και παιδιά πέθαναν άδικα από την τυραννία και τις μοχθηρές πράξεις των χριστιανών.
Ο αριθμός είναι εξακριβωμένος και αληθινός. Και νομίζω πραγματικά –δε γελιέμαι- ότι θα ξεπερνούν τα 15.000.000.
Αυτοί που πήγαν εκεί κάτω και αυτοαποκαλούνται χριστιανοί, συνήθιζαν να χρησιμοποιούν δύο, κυρίως, τρόπους για να εξολοθρεύουν και να σβήσουν από το πρόσωπο της γης τα δυστυχισμένα αυτά έθνη.
Ο ένας, με το να διεξάγουν εναντίον τους άδικους πολέμους, σκληρούς, αιμοσταγείς, τυραννικούς.
Ο άλλος, με το να σκοτώνουν αυτούς που θα ήταν δυνατό να επιθυμήσουν ή να σκεφτούν την ελευθερία τους, ή να θελήσουν να ξεφύγουν από τα βασανιστήρια που τους υπέβαλλαν, σκότωναν και όλους τους ιθαγενείς άρχοντες και τους άντρες… τους σκότωναν λοιπόν με το να τους υποβάλλουν στον καταναγκασμό τον πιο σκληρό, τον πιο φριχτό και τον πιο κτηνώδη που υποβλήθηκαν ποτέ άνθρωποι ή ζώα…
Αν οι χριστιανοί σκότωσαν και αφάνισαν τόσες και τόσες ψυχές, αυτό έγινε μόνο και μόνο για το χρυσάφι, για να γεμίσουν πλούτη σε μικρό διάστημα και να υψωθούν σε θέσεις υψηλές, δυσανάλογες προς τις ικανότητές τους. Επειδή ήταν άπληστοι και αχόρταγα φιλόδοξοι –δε γίνεται να έχουν υπάρξει χειρότεροι στον κόσμο- και επειδή η γη ήταν πλούσια και οι άνθρωποί της τόσο ταπεινοί, τόσο υπομονετικοί και τόσο εύκολα μπορούσαν να τους υποτάξουν, δεν είχαν γι’αυτούς ούτε σέβας, ούτε υπόληψη, ούτε εκτίμηση…
Μ’ αυτόν τον τρόπο φρόντισαν για τη ζωή και την ψυχή αυτών των ανθρώπων, και έτσι είναι που απειράριθμες ψυχές χάθηκαν, χωρίς πίστη και χωρίς μετάληψη. Είναι πασίγνωστο, αλήθεια εξακριβωμένη, την παραδέχονται όλοι, ακόμα και οι τύραννοι και οι δολοφόνοι, ότι ποτέ οι Ινδιάνοι, σε όλες τις Ινδίες, δεν προξένησαν κακό σε χριστιανούς.
Αρχικά, είχαν νομίσει ότι είχαν έρθει από τον ουρανό, ωσότου πια, επανειλημμένα, οι χριστιανοί τους έκαναν να υποστούν, και αυτοί και οι γείτονές τους, όλα τα δεινά, κλεψιές, φόνους, βιαιότητες, καταπιέσεις…» (Βαρθολομαίος Ντε Λας Κάζας, 1552) [1].

Τι έβλεπαν οι Ευρωπαίοι στην Αμερική;
Οι ουμανιστές πρόβαλαν στο Νέο Κόσμο τις ελπίδες τους μαζί με την απογοήτευσή τους από την παρακμή του παλιού κόσμου. Οι κοινωνίες των γυμνών αλλά αθώων ιθαγενών αντιπροσώπευαν στα μάτια των Ουμανιστών την κοινοκτημοσύνη, την ισοπολιτεία, τις ουτοπικές πολιτείες τους.
Προβάλλοντας μιαν ιδεαλιστική απεικόνιση του Νέου Κόσμου, οι Ευρωπαίοι λόγιοι εξέφραζαν τη σφοδρή τους απογοήτευση για τη διαφθορά και την παρακμή των δικών τους κοινωνιών. Η Αμερική ήταν το αμόλυντο αντίθετο της διεφθαρμένης, γι’αυτούς, Ευρώπης και κινδύνευε να διαφθαρεί με τη σειρά της από τους «βάρβαρους» Ευρωπαίους.
Παρά τη συμπάθειά τους για τις κοινωνίες των ιθαγενών, οι Ουμανιστές της Δύσης πρόβαλαν τελικά μια εικόνα που μικρή σχέση είχε με την πραγματικότητα των κοινωνιών των ιθαγενών.
Γιατί οι αυτόχθονες δεν ήταν πάντοτε οι «ευγενείς άγριοι» των συγγραμμάτων. Συχνά ήταν βίαιοι, φιλοπόλεμοι, ενώ δεν έλειπαν και οι περιπτώσεις κανιβαλισμού μεταξύ τους. Η ουτοπική απεικόνιση του Νέου Κόσμου από τους Ουμανιστές αποτελούσε μια ακόμα δυτική επινόηση.
Δεν αντανακλούσε τις ιδιαιτερότητες ούτε την πραγματικότητα των τοπικών κοινωνιών και της τοπικής κουλτούρας. Γι’ αυτό, παρέμεινε ουσιαστικά ξένη προς τον κόσμο των ιθαγενών πληθυσμών της Αμερικής [2].

Οι Ιησουίτες μοναχοί προσπάθησαν να εξοικειωθούν με την θρησκεία των αυτοχθόνων, με τους συμβολισμούς και την τελετουργία ώστε να συμπεριλάβουν στοιχεία της λατρείας τους στην χριστιανική λατρεία. Έτσι, ήρθαν πιο κοντά με τους αυτόχθονες και πολλές φορές ήρθαν σε αντίθεση με την άγρια εκμετάλλευση των Ινδιάνων από τους Ισπανούς [3].
Οι οπαδοί των προτεσταντικών δογμάτων που εποίκισαν διωγμένοι από την Ευρώπη, αποδείχτηκαν λιγότερο ευαίσθητοι. Γι’αυτούς οι Ινδιάνοι ήταν μια φυλή που εξουσίαζε ο Διάβολος. Η εξόντωσή της επομένως, καθόλου δεν παραβίαζε τη θεϊκή εντολή «ου φονεύσεις».

Ο ίδιος ο Κολόμβος γράφει για τους ιθαγενείς της Αμερικής: «Πρέπει να κάνουν για καλοί και έξυπνοι υπηρέτες γιατί παρατήρησα πως επαναλάμβαναν αμέσως οτιδήποτε τους λέγαμε και πιστεύω πως εύκολα θα μπορούσαν να γίνουν χριστιανοί, επειδή μου φάνηκε πως δεν είχαν θρησκεία» [4] .
Η φύση του Ινδιάνου της Αμερικής αποτέλεσε εξαρχής πεδίο έντονου προβληματισμού. Πολλές, διαμετρικά αντίθετες, απόψεις διατυπώθηκαν. Η εικόνα του «αθώου πρωτόπλαστου» συνυπήρχε με την εικόνα του «κτήνους.
Η εικόνα του «ευγενούς άγριου» με αυτή του «βαρβάρου κανίβαλου».
Συνοδεύοντας τον Κολόμβο στο δεύτερο ταξίδι του στη νήσο Ισπανιόλα, ο γιατρός Τσάνκα παρατηρούσε, αναφερόμενος στους ιθαγενείς και τις συνήθειες διατροφής τους, ότι « η κτηνωδία τους ξεπερνά την κτηνωδία όλων των γνωστών ζώων».
Για τους Ευρωπαίους της εποχής, δεν ήταν αυτονόητο ότι οι Ινδιάνοι ήταν άνθρωποι. Έτσι, το 1537, ο πάπας Παύλος ΙΙΙ, υπογράμμιζε ότι «οι Ινδιάνοι είναι αληθινοί άνθρωποι». Πως, διαφορετικά θα μπορούσαν να διδαχθούν και να ασπασθούν την ορθή πίστη;
Σύντομα όμως υπήρξε απογοήτευση, γιατί οι ιθαγενείς δεν ανταποκρίθηκαν στον ζήλο των ιεραποστόλων.
Εφόσον λοιπόν αμφισβητήθηκε η ικανότητα των ιθαγενών να καταλάβουν το χριστιανικό κήρυγμα, αμφισβητήθηκε και η ικανότητά τους να σκέπτονται λογικά.
Μάλιστα τα επιχειρήματα που στήριξαν μια τέτοια άποψη στηρίχθηκαν σε βιολογικά χαρακτηριστικά. Τονίζοντας την κατωτερότητα των Ινδιάνων απέναντι στους Ευρωπαίους, ο Φερναντέζ ντε Οβιέδο έδειχνε, πέρα από τη «φυσική» ροπή τους προς το κακό και την οκνηρία, πόσο χονδροειδές ήταν το κρανίο τους, πόσο παραμορφωμένη η σωματική διάπλασή τους [5].

Το Hollywood δαιμονοποίησε τους Ινδιάνους οι οποίοι σε όλες τις ταινίες γουέστερν παρουσιάζονται ως οι «κακοί», απολίτιστοι, άξεστοι, σε αντίθεση με τους καλούς cow boys.
Η τακτική αυτή (που άνθισε στις δεκαετίες 1950-1960) σταδιακά εγκαταλείφθηκε και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η τεράστιας επιτυχίας ταινία «The Last of the Mohicans» [6] έδειξε μία εντελώς διαφορετική εικόνα για τους Ινδιάνους, σε πλήρη αντιδιαστολή με τις παλιές πρακτικές του Hollywood.




Σήμερα, έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο, αυτό της πλήρους αγιοποίησης των Ινδιάνων, οι οποίοι παρουσιάζονται ως σοφοί, ως συνετοί διαχειριστές των φυσικών πόρων, ως εραστές του περιβάλλοντος, ως υπόδειγμα της αρμονικής συμβίωσης ανθρώπου και φύσης. Οι νέο-ουμανιστικές αυτές τάσεις [7] όπως αναφέρθηκε παραπάνω, αποτελούν ανεστραμμένη και εξίσου λάθος αποκωδικοποίηση της εικόνας των Αμερικανών αυτοχθόνων, αφού αυτή γίνεται με «δυτικά» κριτήρια και αποτελεί την άλλη όψη του ιδίου νομίσματος: την -λάθος- τακτική να κρίνουμε τα πάντα μέσα από τα δικά μας καλούπια, μέσα από τα δικά μας –αυθαίρετα- κριτήρια, ενώ ο μόνος τρόπος είναι η ενσυναίσθηση [8].
doctor
____________________________________________________________


[1] «Η καταστροφή των Ινδιάνων», Βαρθολομαίος Ντε Λας Κάζας, 1552, μεταφρ.ΙΙ.Μαξίμου, Αθήνα, Στοχαστής 1989, σελ.23-25.
[2] Ένας αστικός μύθος που έχει κάνει τον γύρο του κόσμου πολλές φορές, έχει γίνει βιβλίο, έχει μπει σε σχολικό βιβλίο, έχει δημοσιευτεί από σοβαρές ελληνικές εφημερίδες κ.λπ. είναι η περίφημη «Επιστολή του ινδιάνου αρχηγού»:
http://www.lifo.gr/blogs/u50/1162.html
Και η αποδόμησή της:
http://www.snopes.com/quotes/seattle.asp
[3] Μια σχετική και πολύ ωραία ταινία είναι «Η Αποστολή» (the mission) : http://us.imdb.com/title/tt0091530/
[4] Χριστόφορου Κολόμβου, Το πρώτο ταξίδι (1492-1493), Cultur and Belief in Europe, 1450-1600, σελ.319.
[5] «Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός και οι ρίζες του», σελ.72-78, ΟΕΔΒ, μάθημα επιλογής Α’ τάξη Ενιαίου Λυκείου.
[6] Πληροφορίες για την ταινία:.
http://www.imdb.com/title/tt0104691/
[7] Τέτοιες νέο-ουμανιστικές τάσεις εκφράζει στην Ελλάδα ο Νϊκος Γκαραβέλας, (πολύ καλός και αγαπημένος) ραδιοφωνικός παραγωγός:
http://www.garavelas.gr/site/about.htm
[8] Ο κ.Μήλλας δίνει υπέροχα τον ορισμό της "Ενσυναίσθησης" («εικόνες ελλήνων και τούρκων» σελ.13-14):"Ενσυναίσθηση σημαίνει να μπορείς (και να θέλεις) να βλέπεις τον "Άλλο" όπως τον "Εαυτό σου", να τον βιώνεις. Η λέξη είναι νέα στα ελληνικά και κάποτε χρησιμοποιείται ο όρος "εμβίωση".Στα αγγλικά είναι "empathy"- που σημαίνει κάθε άλλο παρά εμπάθεια".

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

H πιο μεγάλη χωματερή σε όλο τον κόσμο


Currents in the North Pacific move in a clockwise spiral, or gyre, which tends to trap debris originating from sources along the North Pacific rim.
Plastics and other waste have accumulated in the region, which includes the foraging areas of Pacific bird colonies, such as that of the Tern Island albatross, shown in blue, and that of the Guadalupe Island albatross, shown in green [1].
Στον... Ειρηνικό βρίσκεται η πιο μεγάλη χωματερή σε όλο τον κόσμο

ΗΜΕΡΗΣΙΑ 6/2/2008

Της Ντίας Ζάβρα

Ο μεγαλύτερος σκουπιδότοπος στον κόσμο βρίσκεται κάτω από την... επιφάνεια της θαλάσσης.
Μία «μάζα πλαστικών», διπλάσια ίσως των ΗΠΑ, που επιπλέει στον Ειρηνικό Ωκεανό, εκτείνεται από τις ακτές της Καλιφόρνιας, περνά τη Χαβάη και φτάνει έως την Ιαπωνία, σημαίνοντας συναγερμό και απειλώντας με οικολογική καταστροφή, όπως αποκαλύπτει η Independent.
Ο Τσαρλς Μουρ, ο Αμερικανός ωκεανογράφος που ανακάλυψε τη «Μεγάλη Χωματερή του Ειρηνικού», εκτιμά ότι περίπου 100 εκατομμύρια τόνοι από επιπλέοντα σκουπίδια βρίσκονται ακριβώς κάτω από την επιφάνεια της θαλάσσης -γι αυτόν τον λόγο δεν εντοπίζονται από δορυφόρους παρά μόνο από πλοία- και παραμένουν σε διαρκή κίνηση λόγω των υποθαλάσσιων ρευμάτων.

Η ανακάλυψη

Ο Μουρ ανακάλυψε αυτή την τεράστια μάζα σκουπιδιών το 1997, σε έναν αγώνα ιστιοπλοϊας από το Λος Αντζελες στη Χαβάη. «Κάθε φορά που ανέβαινα στο κατάστρωμα, έβλεπα γύρω μου να επιπλέουν απορρίμματα», δήλωσε χρόνια αργότερα ο Μουρ, ο οποίος τελικά αποφάσισε να εγκαταλείψει τις οικογενειακές επιχειρήσεις και να αφοσιωθεί στη διάσωση του περιβάλλοντος.
Τo 1/5 των απορριμμάτων -τα οποία περιλαμβάνουν τα πάντα, από ποδοσφαιρικές μπάλες έως τουβλάκια λέγκο και τσάντες- προέρχεται από πλοία ή πετρελαϊκές πλατφόρμες και τα υπόλοιπα από την ξηρά. Ένα συνονθύλευμα απορριμμάτων, άκρως επικίνδυνο για το θαλάσσιο οικοσύστημα αλλά και για οποιαδήποτε ακτή αγγίξει ο... κινούμενος σκουπιδότοπος. «Κινείται σαν ένα μεγάλο ζώο, δίχως λουρί.
Όταν αυτό το ζώο πλησιάσει την ακτή, τα αποτελέσματα είναι δραματικά...», δηλώνει χαρακτηριστικά ο ωκεανογράφος Κέρτις Εμπερσμέγιερ. Το πλαστικό πιστεύεται ότι αναλογεί στο 90% όλων των απορριμμάτων που επιπλέουν στους ωκεανούς.
Σύμφωνα με πρόσφατες εκτιμήσεις του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του ΟΗΕ, κάθε τετραγωνικό μίλι του ωκεανού εμπεριέχει 46.000 κομμάτια πλαστικού, ενώ τα πλαστικά απορρίμματα ευθύνονται για τον θάνατο τουλάχιστον 1 εκατ. θαλασσοπουλιών και 100.000 θαλάσσιων θηλαστικών τον χρόνο. Οι συνέπειες όμως δεν σταματούν εκεί... Αυτή η ανεξέλεγκτη μάζα σκουπιδιών εγκυμονεί κινδύνους και για τον άνθρωπο, προειδοποιεί ο δρ Μάρκους Ερικσεν, υποστηρίζοντας ότι οι τόνοι πλαστικού που καταλήγουν στη θάλασσα και δρουν ως μαγνήτες χημικών, εντάσσονται στην τροφική αλυσίδα[2].
***
Άκουσα σήμερα στον Μελωδία την παραπάνω είδηση και μπήκα στο διαδίκτυο να δω περεταίρω πληροφορίες.
Ομολογώ ότι αυτό που με εξέπληξε είναι το μέγεθος αυτού του σκουπιδαριού και κυρίως το ότι κανείς δεν ασχολείται με αυτό το θέμα.
Και να σκεφτείς ότι οι εμπλεκόμενοι (Η.Π.Α., Ιαπωνία) είναι πλούσιες χώρες...
doctor
_________________________________________
[1] Trashed Across the Pacific Ocean, Plastics, Plastics, Everywhere CHARLES MOORE : http://www.mindfully.org/Plastic/Ocean/Moore-Trashed-PacificNov03.htm