Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007

Ο «συνωστισμός»



Ελάχιστοι από όσους αντέδρασαν τόσο έντονα με την έκφραση «συνωστίζονται» του βιβλίου ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού γνωρίζουν τα παρακάτω, ή μάλλον, εύχομαι να μην τα γνωρίζουν διότι αν τα γνωρίζουν και τους πείραξε αυτό το ρήμα τότε μάλλον τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά για την κοινωνία μας.
Τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι από το βιβλίο του Βλάση Αγτζίδη (δρ. Σύγχρονης Ιστορίας) "Έλληνες του Πόντου, η Γενοκτονία από τον τουρκικό εθνικισμό" (Ελληνικές εκδόσεις Α.Ε., κυκλοφόρησε στις 19/5/2007 σε συνεργασία με την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ), κεφάλαιο 15.5 ("Η ήττα στην Ιωνία και η καταστροφή της Σμύρνης") σελίδες 215-223.
Τα γεγονότα διαδραματίζονται λίγο πριν την τουρκική είσοδο στην Σμύρνη:
1) Με νόμο που εξέδωσε η ελληνική κυβέρνηση στις 28 Ιουλίου 1922, απαγορεύτηκε η έξοδος στους ελληνικούς πληθυσμούς.
Το νομοθέτημα αυτό προέβλεπε αυστηρές ποινές, πειθαρχικές και χρηματικές, στην περίπτωση σύλληψης πλοίων που μετέφεραν πληθυσμό.
Η απαγόρευση αυτή θεσπίστηκε, παρόλο που η εκκένωση της Μικράς Ασίας είχε αρχίσει να συζητιέται πολύ καιρό πριν στα ανώτερα κυβερνητικά και στρατιωτικά κλιμάκια.
2) Στις 26/8/1922 έσπασε το ελληνικό μέτωπο στο Αφιόν Καραχισάρ. Ο ελληνικός στρατός διαλύθηκε μέσα σε λίγες μέρες.
Αντί να επεξεργαστούν σχέδιο για την άμυνα της Σμύρνης, αποφάσισαν την εκκένωση της πόλης από τον στρατό και την παράδοσή του ελληνικού πληθυσμού της Ιωνίας στη σφαγή.
Μέχρι την τελευταία στιγμή εξέδιδαν διαταγές που απαγόρευαν στον ελληνικό πληθυσμό να επιβιβαστεί στα πλοία.
Υπήρχαν συγκεκριμένες καταγγελίες ότι οι ελληνικές αρχές εμπόδισαν με βίαιο τρόπο, την αναχώρηση των Ελλήνων της Ιωνίας λίγες μόνο μέρες πριν από την είσοδο του τουρκικού στρατού.
Είναι χαρακτηριστικός –και απίστευτος- ο διάλογος του Γεωργίου Παπανδρέου με τον έλληνα αρμοστή Σμύρνης, Αριστείδη Στεργιάδη.
Όταν ο Στεργιάδης ανακοίνωσε στον νεαρό τότε πολιτικό Γ.Παπανδρέου την επερχόμενη καταστροφή, δέχτηκε την ερώτηση:
«Γιατί δεν ειδοποιείτε τον κόσμο να φύγει;»
Η απάντηση του έλληνα αρμοστή της Σμύρνης ήταν η εξής:
«Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα».
3) Οι Μικρασιάτες, διαισθανόμενοι την επερχόμενη θύελλα, ίδρυσαν τη Μικρασιατική Άμυνα με στόχο τη δημιουργία τοπικού ελληνικού στρατού για την υποστήριξη της αυτονομίας της Ιωνίας.
Κάλεσαν μάλιστα τον Βενιζέλο να τεθεί επικεφαλής του κινήματος σωτηρίας του μικρασιατικού ελληνισμού.
Ο Βενιζέλος δεν αποδέχτηκε τον προτεινόμενο ρόλο και απέφυγε να συμβουλεύσει τους Μικρασιάτες για το σκόπιμο της ένοπλης αντιμετώπισης στην περίπτωση επαναφοράς του τουρκικού καθεστώτος στην Σμύρνη.
4) «Κατά την είσοδο των Τούρκων στην Σμύρνη αρκετοί κάτοικοι αντιστάθηκαν ένοπλα στην πόλη και στις συνοικίες ενώ ο ελληνικός στρατός είχε εγκαταλείψει την Ιωνία».
5) Οι βασιλικοί που διαδέχτηκαν τον Βενιζέλο στην εξουσία (Νοέμβριος 1920) κινούνταν περισσότερο από το μίσος για τους βενιζελικούς, ακόμα και για τους Μικρασιάτες, παρά από τη διάθεση για ολοκλήρωση του μεγάλου εγχειρήματος.
Αποκαλυπτικές είναι οι επιστολές του αυτοεξόριστου στο Παρίσι Ίωνα Δραγούμη:
"Ο μέγιστος εχθρός ήταν ο Βενιζέλος και οι συμπαραστάτες του, κρητικοί και μικρασιάτες".
Και όλα αυτά εν μέσω πολέμου!
Παρόμοιες θέσεις εκείνη την εποχή είχαν και οι ακραίες τάσεις του ελλαδικού κομμουνιστικού κινήματος, οι οποίες στο μέτωπο προπαγάνδιζαν την «απεργία πολέμου. .
***
Οι ευθύνες του ελληνικού κράτους και όλων των τότε κομμάτων είναι τεράστιες και όλοι είναι συνυπεύθυνοι για την μικρασιατική καταστροφή, ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης. Για μένα φταίει πρωτίστως το επίσημο ελληνικό κράτος, έπειτα οι σύμμαχοι και το μικρότερο μερίδιο ευθύνης φέρουν οι τούρκοι.
Το επίσημο ελληνικό κράτος έκανε ό,τι μπορούσε για δεκαετίες μετά την μικρασιατική καταστροφή για να μην ξύνονται τέτοιες πληγές.
Το επίσημο ελληνικό κράτος που συνειδητά και ανερυθρίαστα εγκατέλειψε τους έλληνες της Ιωνίας και τους απαγόρευε να φύγουν πριν έρθουν οι τούρκοι, κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια και επικέντρωσε το ενδιαφέρον των νεοελλήνων στην ακριβή και λεπτομερή καταστροφή της Σμύρνης αυτής καθ’αυτής και όχι στο τι προηγήθηκε αυτής καθώς και ποιοι ευθύνονται.
Και το κατάφερε καλά.
Το επίσημο ελληνικό κράτος κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να «περάσει» στον κόσμο ότι την αποκλειστική ευθύνη της μικρασιατικής καταστροφής φέρουν οι τούρκοι πρωτίστως και λίγο πιο κάτω οι σύμμαχοί μας.
Όταν όμως εγκαταλείπεις ένα μωρό δεν φταίει ούτε το κρύο ούτε η πιθανή αδιαφορία της κοινωνίας. Πρωτίστως φταις εσύ!
Ο ελληνικός στρατός εγκατέλειψε –κατ’ εντολή της πολιτικής ηγεσίας- την Σμύρνη και σήμερα κανείς δε μιλάει γι’αυτό αλλά για τα 21 πλοία των συμμάχων που ήταν αγκυροβολημένα στην προκυμαία της Σμύρνης ,κοιτούσαν το θέαμα και δεν περισυνέλλεξαν τους έλληνες ως όφειλαν-λέει!!!
Όφειλαν να συνδράμουν τα συμμαχικά πλοία και όχι ο ελληνικός στρατός!!!
Αυτό κι αν είναι παραλογισμός...
Με αυτόν τον τρόπο, εντέχνως και τεχνηέντως καλλιεργήθηκαν στην κοινή γνώμη τα παραπάνω στερεότυπα και έτσι σήμερα η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αντιδρά (υποκινούμενη φυσικά) ως το σκυλάκι του Pavlov για τον «συνωστισμό» στο λιμάνι της Σμύρνης, αγνοώντας τα παραπάνω παρατεθέντα ιστορικά γεγονότα.
Αντιδρά για το δέντρο χάνοντας το δάσος.
doctor
Υ.Γ. Διαβάστε για τον μυστηριώδη κύριο Στεργιάδη: http://www.inarcadia.gr/news/arthra/istorika/arist-stergiadis.pdf
____________________________________________________________________________
Βιβλιογραφία:
1. Περ. «Αιολικά Γράμματα», Αθήνα, τεύχος 69 σελ.237, Βασίλειος Κουλίγκας, ο.π. σελ.251.
2. Γρηγόρης Δαφνής, Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων, 2η εκδ., Αθήνα, εκδόσεις Ίκαρος, 1974, σ.16.
3. Rene Puaux, La Mort de Smyrne, Παρίσι, εκδ. Edition de la revue des Balkans, 1922, σ.47-51.
4. Ι.Δραγούμης, «Έθνος, Σοσιαλισμός, Ανατολή», η Αριστερά και το Ανατολικό ζήτημα, Αθήνα, εκδ.Ενναλακτικές Εκδόσεις, 1998, σ.153-163.

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2007

Οι τσιγγάνοι

Τι να γράψει κανείς για τους αιώνια κυνηγημένους;
Τους αιώνια απόβλητους και εσταυρωμένους;
Κανείς δεν διώχθηκε,
κανείς δεν διώκεται,
κανείς δεν θα διώκεται σαν τους τσιγγάνους.
Αφήνω την μουσική, τις εικόνες και τον Θανάση Τριαρίδη να πούνε τα υπόλοιπα:




Του Θανάση Τριαρίδη

Οι τσιγγάνοι αποτελούν ένα άλυτο αίνιγμα στην ιστορία του ευρωπαϊκού πολιτισμού:
για χίλια χρόνια περιπλανιώνται μέσα στην Ευρώπη, για χίλια χρόνια διώκονται, για χίλια χρόνια καίγονται από τις διάφορες εξουσίες, για χίλια χρόνια διατηρούν μια προφορική γλώσσα, ήθη, παραδόσεις, έναν νομαδικό τρόπο ζωής, μια κυκλική αντίληψη του χρόνου, μια συλλογική λογική αναίρεσης του θανάτου.
Ποτέ δεν πολέμησαν οι τσιγγάνοι, ποτέ δεν σήκωσαν όπλα εναντίον κανενός, ποτέ δεν φόρεσαν την στολή του στρατιώτη ακόμη κι όταν το αντάλλαγμα ήταν η ίδια τους η ζωή - όπως ποτέ δεν καλλιέργησαν την γη.






Όλοι τους κυνήγησαν:
η Εκκλησία τους έδιωχνε, η Ιερή Εξέταση τους έκαιγε, όλες οι εξουσίες εκπόνησαν δραστήρια προγράμματα εξόντωσής τους, με πρώτη την καθολική Ισαβέλλα της Καστίλης, η Ναζιστική Γερμανία τους έκαψε στα φούρνους των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Σήμερα σε όλη την Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα οι τοπικές αρχές θέλουν να τους εκβάλλουν εκτός των πόλεων, σε ένα αόρατο πουθενά, ει δυνατόν να αφανιστούν. Όσο τους έκαιγαν, τόσο περισσότερο οι τσιγγάνοι στοίχειωναν την Ευρώπη, στοίχειωναν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Αναμφίβολα υπήρξαν οι σημαντικότεροι μουσικοί της Ευρώπης, αυτοί ήταν που μορφοποίησαν και διέσωσαν τις παραδοσιακές μουσικές όπου κι αν πήγαν: το ισπανικό φλαμέγκο, που όλοι ξέρετε, είναι δικό τους, το ίδιο και τα βαλκανικά κρουστά με τις τρομπέτες που τόσο μας γοητεύουν τον τελευταία χρόνια, το ίδιο και η ελληνική δημοτική μουσική με την σχεδόν αποκλειστικά δική τους χρήση του κλαρίνου, το ίδιο και οι μελωδίες της Ιβηρικής με την σχεδόν αποκλειστική χρήση της κιθάρας τους.
Μα και οι ιρλανδικές ή οι σαξονικές μπαλάντες μέσα από τους τσιγγάνους πέρασαν - και βέβαια οι παραδουνάβιες μελωδίες δεν θα υπήρχαν δίχως αυτούς.
Για αιώνες ήσαν οι κορυφαίοι βιολιστές στον κόσμο: τσιγγάνικη καταγωγή λένε πως είχε ο Παγκανίνι, τσιγγάνος ήτανε ο Σαραζάτ - κοντά σε αυτούς, θυμηθείτε τα τσιγγάνικα βιολιά της Βουδαπέστης.

Σήμερα είναι κοινή παραδοχή: οι τσιγγάνοι ήταν που όργωσαν το χωράφι για να γεννηθεί η κλασσική μουσική μα και οι εθνικές μουσικές του εικοστού αιώνα.
Αυτό που ακούμε ως μουσική σήμερα υπάρχει στο μεγαλύτερο μέρος του χάρη στους τσιγγάνους.
Δεν ήσαν μονάχα μουσικοί οι τσιγγάνοι, ήσαν και τεχνίτες, σιδεράδες, γανωτήδες, ξυλουργοί, καλαθοπλέχτες, έφτιαχαν κεντήματα γεμάτα με τους ουρανούς, τους ήλιους και τα αστέρια τους.
Κι ακόμη ήσαν φημισμένοι καβαλάρηδες -λένε πως αυτοί δίδαξαν στους μαγιάρους την ιππασία κι ακόμη ήσαν έμποροι, στα κάρα τους μπορούσες να βρεις ό,τι θέλεις, από φυλαχτά μέχρι μαγικά βοτάνια που γυρίζουν πίσω τον αγαπημένο.
Και τέλος ήσαν πανηγυρτζήδες, ταχυδαχτυλουργοί, ζογκλέρ κι ακροβάτες, χορευτές και τραγουδιστές, ηθοποιοί ενός παράξενου θεάτρου του δρόμου εδώ και αιώνες.





Κι ακόμη: οι τσιγγάνοι ήταν που μας δώρισαν τους χιλιάδες ανεξίτηλους μύθους του τσιγγάνικου πάθους, της τσιγγάνικης τιμής και της γενναιότητας, της μαγείας, της μελαγχολίας και του παραπόνου, της ομορφιάς που δίνεται με τίμημα τον θάνατο, ρομαντικά σχήματα που ενέπνευσαν αναρίθμητους καλλιτέχνες και συγγραφείς.
Ενδεικτικά αναφέρω: την Καταιγίδα του Τζορτζόνε, την Κάρμεν του Μεριμέ και την όπερα του Μπιζέ, ή τον Ιππότη και τον Θάνατο του Γκαίτε, την Παναγία των Παρισίων του Ουγκό (τσιγγάνα είναι και η Εσμεράλδα, τσιγγάνος και ο Κουασιμόδος), τον Τροβατόρε του Βέρντι, τα ποιήματα του Λόρκα (που έμαθε κιθάρα από τους τσιγγάνους της Ανδαλουσίας), τον "Δωδεκάλογο του Γύφτου" του Παλαμά και την "Τσιγγάνα Μάγισσα" του Τσιτσάνη, τις ταινίες του Κουστορίτσα με την μουσική του Μπρέγκοβιτς, τις ταινίες του Τόνι Γκάτλιφ και τόσες άλλες.
Ο νομπελίστας συγγραφέας Γκίντερ Γκρας έγραψε πως οι τσιγγάνοι είναι οι πρώτοι που συνειδητοποίησαν την ευρωπαϊκή τους ταυτότητα.


Σίγουρα δεν υπάρχει Ευρώπη χωρίς τσιγγάνους διότι η ιστορία των διωκόμενων είναι και η ιστορία των διωκτών τους.
Εδώ και χίλια χρόνια, οι παράξενοι νομάδες με τα πολύχρωμα ρούχα και την ακατανόητη γλώσσα γυρίζουν ολόκληρη την Ευρώπη από την Ιρλανδία μέχρι την Κρήτη και γίνονται στόχος κάθε λογής διώξεων που εμφορούνται από κάθε είδους κίνητρο: θρησκευτικό, φυλετικό, γλωσσικό, κοινωνικό, ξενοφοβικό.

Η ιστορία των τσιγγάνων θα μπορούσε να είναι η ιστορία των διωγμών τους, που περιλαμβάνει παπικά διατάγματα, βασιλικές αποφάσεις, διοικητικά διατάγματα, διωγμούς, προσπάθειες αφομοίωσης, απαγορεύσεις διέλευσης, κυνηγητό της ιερής εξέτασης, ολοκαυτώματα.
Στα αλήθεια, πόσοι γνωρίζουν πως 500.000 τσιγγάνοι (κυρίως από Πολωνία, Ουγγαρία και Βαλκανική) βρήκαν τον θάνατο στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως του 1939-1945;
Πόσοι γνωρίζουν πως ο διωγμός για την καθαρότητα της Ιβηρικής των καθολικών βασιλέων της Ισπανίας του τέλους του 15ου αιώνα αφορούσε Άραβες, Εβραίους και Τσιγγάνους;
Σας ζήτησα πριν να μην μετέχετε στον ρατσισμό των στερεοτύπων: να μην λέτε πως οι τσιγγάνοι είναι κλέφτες και να μην αποκαλείτε «γυφτιά» ό,τι σας φαίνεται για αναξιοπρέπεια. Σας λέω πως αντίστοιχες παροιμίες του τύπου:
«οι τσιγγάνες της Σιέρα Μορένα, πίνουν τις νύχτες ανθρώπινο αίμα», «την μέρα οι δαίμονες γίνονται τσιγγάνοι» ή το γνωστότερο «οι γύφτοι φτιάξαν τα καρφιά που σταυρώθηκε ο Χριστός» καταγράφονται ως αιτιολογία για καούν άνθρωποι, να σκλαβωθούν παιδιά, να ξεριζωθούν πληθυσμοί ή να οδηγηθούν στους θαλάμους αερίων.


Σήμερα στην Ευρώπη ζούνε 10-12.000.000 τσιγγάνοι. Οι μεγαλύτεροι τσιγγάνικοι πληθυσμοί ζούνε στην Ρουμανία (κοντά δύο εκατομμύρια), στην Ουγγαρία (περισσότεροι από ένα εκατομμύριο), στην Ιβηρική (περίπου ένα εκατομμύριο), στην Τουρκία και εν γένει στα Βαλκάνια, στην Τσεχία, στη Σλοβακία, στις Δημοκρατίες του Καυκάσου.
Μιλούνε την ίδια προφορική γλώσσα, την ρομανί, όπως την λένε οι γλωσσολόγοι (που εδώ και εκατό χρόνια κάνουν προσπάθεια για την γραπτή καταγραφή της), και είτε είναι Χριστιανοί είτε Μουσουλμάνοι (συνήθως αποκτούνε το θρήσκευμα του τόπου όπου ζούνε) επί της ουσίας λατρεύουν τον Άη Γιώργη σε μια παγανιστική μυσταγωγία της άνοιξης που κλείνει τον κύκλο του χρόνου και ακυρώνει τον θάνατο και τον φόβο του θανάτου είναι το γνωστό σε όλους σας Εντερλέζι.








Σήμερα οι τσιγγάνοι της Ευρώπης διώκονται: τώρα δεν υπάρχουν στους νόμους των κρατών της ρητές διατάξεις που να τους θεωρούν επικίνδυνη φύρα, όπως υπήρχαν για αιώνες σε όλα σχεδόν τα βασίλεια της Ευρώπης, με αποκορύφωμα την καθολική Ισπανία και την ναζιστική Γερμανία, υπάρχουν όμως οι περίφημες «τοπικές κοινωνίες» που γυρεύουν με κάθε τρόπο να τους αφανίσουν.
Σε όλες σχεδόν τις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης (Πράγα, Βουδαπέστη, Βερολίνο, Μόναχο, Βουκουρέστι, Παρίσι, Μασσαλία, Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Βαλένθια, Σεβίλλη, Μιλάνο) έχουν δημιουργηθεί παραγκουπόλεις εκτός του αστικού ιστού που κατοικούνται από μετανάστες και σκηνίτες τσιγγάνους.
Τα βράδια νεοφασιστικές οργανώσεις κάνουν επιδρομές εναντίων αυτών των πληθυσμών, τους τρομοκρατούν, τους καίνε τα σπίτια τους, ενώ οι καθώς πρέπει δημοτικοί άρχοντες ψηφίζουν διατάγματα διωγμού των τσιγγάνων από τα όρια των πόλεων τους για να μην υποβαθμιστεί η περιοχή τους.
Οι τσιγγάνοι ανήκουν πια στο επικίνδυνο περιθώριο των φτωχών, ανέργων, αποκλεισμένων από το σχολείο, απελπισμένων, το περιθώριο που όλοι αποστρέφονται.





Στην Ελλάδα σήμερα ζούνε 250.000 τσιγγάνοι οι μισοί από αυτούς είναι εγκατεστημένοι και σχετικά ενταγμένοι στον κοινωνικό ιστό, δηλαδή έχουν δουλειά και έχουν συμμετοχή τουλάχιστον στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση (ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η συνοικία της Αγίας Βαρβάρας των Αθηνών).
Οι άλλοι μισοί τσιγγάνοι της Ελλάδας (περίπου 100.000 έως 120.000 άνθρωποι) είναι σκηνίτες και ζουν διασκορπισμένοι σε 70 περίπου καταυλισμούς: Αλάν Κόγιου της Κομοτηνής, Ασπρόπυργος, Χωματερή των Λιοσίων, Μενίδι, Ζεφύρι, Χαλάνδρι, Νέα Αλικαρνασσός Κρήτης, Ριγανόκαμπος Πάτρας, Τρίπολη, Νέα Κίος, Καλαμάτα, Καρδίτσα, Σοφάδες, Ρόδος, Κέρκυρα, Κεφαλλονιά, Νέα Ιωνία Βόλου, Σέρρες, Δράμα, Διδυμότειχο, Παραλίμνη Ιωαννίνων, Πρέβεζα, Άρτα και αλλού.


Απόσπασμα από ομιλία του Θανάση Τριαρίδη στο Τεχνικό-Επαγγελματικό Λύκειο Πυλαίας, σε εκδήλωση ενάντια στο ρατσισμό και την ξενοφοβία.

Όλη η ομιλία: http://www.sep.org.gr/forum/viewtopic.php?p=13101&sid=e0160df7ae8d863a86ec8ceee35a30cd

Πηγή: Θανάσης Τριαρίδης, "Σημειώσεις για το τρεμάμενο σώμα", εκδόσεις "Τυπωθήτω", σελ.75-78.


Πληροφορίες για το "Ederlezi", από το blog της Ergotelina: http://ergotelina.blogspot.com/2007/05/ederlezi-in-collages.html






Πληροφορίες για το βιβλίο: http://www.dardanosnet.gr/home/book-details.php?id=1320


doctor

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007

Αμαρτάνουν οι άγγελοι;



Μήπως και οι άγγελοι αμαρτάνουν;
Μήπως αυτά τα αιμοβόρα κτήνη, οι τούρκοι είναι και λίγο ... άνθρωποι;
Για να δούμε παρακάτω.

H πολιορκία της Ακρόπολης της Αθήνας (3 Μαΐου 1826- 25 Μαΐου 1827)

Οι αντιμέτωποι:

1) Οθωμανοί (τούρκοι): Ο Κιουταχής (Μεχμέτ Ρεσήτ Πασάς) με 10.000 άνδρες (7.000 μισθοφόροι Αλβανοί και Γκέγκηδες και 1.200 ιππείς δελήδες) και σημαντικό για τα τότε μέτρα πυροβολικό (20 κανόνια και 6 οβιδοβόλα).
Μαζί του ο Ομέρ Πασάς της Καρύστου με 1.000 ενόπλους.
Ετοιμασίες πολιορκίας: Με επιδρομές που έφταναν μέχρι τον Πειραιά, οι οθωμανοί ιππείς έκαιγαν τα αθέριστα σπαρτά και άρπαζαν όσα κοπάδια μπορούσαν και έτσι στερούσαν εφόδια από τους μετέπειτα πολιορκημένους.

2) Έλληνες (ρωμιοί): Φρούραρχος ήταν ο Γκούρας, ο οποίος έφερε τον βαρύ τίτλο του αρχηγού των στρατοπέδων της ανατολικής στερεάς με κυβερνητική βούλα από τις αρχές Μαΐου 1826.
Ετοιμασίες πολιορκίας: Η βασική του μέριμνα η διατήρηση της θέσης του και η όσο το δυνατό πιο ελκυστική διαβίωση του προσωπικού του στρατού, των περίπου 300 οπλοφόρων ακολούθων του με τους οποίους διαφέντευε το κάστρο της Αθήνας.
Όσο γι’ αυτούς που όφειλαν να προστατεύσουν (τους κατοίκους του λεκανοπεδίου) ήταν τέτοιο το πλιάτσικο εναντίον τους καθώς και η υφαρπαγή των περιουσιών τους από τους άνδρες του Γκούρα που οι κάτοικοι του λεκανοπεδίου έφτασαν σε απόγνωση.

«Υπό τοιούτον αρχηγόν οι επιρρεπείς εις την αταξίαν στρατιώται (του Γκούρα ) πριν κλεισθώσιν (εις την οχυρή πόλη), όσα αισχρόν και λέγειν κατά των δυστυχών χωρικών και τους έφεραν εις τοιαύτη απόγνωσιν , ώστε επί της μικράς εισβολής του Ομέρ Πασά τα δύο χωρία Χασιά και Μενίδι επροσκύνησαν και υπεδέχθησαν τους ολίγους εχθρούς ως λυτρωτάς των» («Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» του Σπ. Τρικούπη, τόμος Δ’ , σελ.57).


Στο κάστρο της Ακρόπολης κλείστηκαν 1.600 έλληνες (οι άνδρες του Γκούρα και πολίτες της Αθήνας που είχαν συγκροτήσει ένα είδος πολιτοφυλακής) και πολλοί άμαχοι (γυναικόπαιδα), είχαν τροφή για ένα χρόνο και πυρομαχικά για τρεις μήνες.

«Από τους ακολούθους του Γκούρα, ο εγκλεισμός στην Ακρόπολη, απέναντι σε έναν αποφασισμένο εχθρό, κρίθηκε υπερβολικά επικίνδυνη για το επαγγελματικό τους μέλλον επιχείρηση και οι περισσότεροι από αυτούς αποφάσισαν να καταγγείλουν –όπως θα λέγαμε σήμερα- τις συμβάσεις εργασίας που τους καθήλωναν στην ελάχιστα υποσχόμενη αυτή θέση. Άρχισαν λοιπόν να διαρρέουν, δηλαδή να λιποτακτούν, διασχίζοντας τις γραμμές του εχθρού μέσα από τα ερείπια της κάτω του φρουρίου πόλης.
Ο Γκούρας αντιλαμβανόμενος την τροπή που πήραν τα πράγματα, σκέφτηκε να σταματήσει την διαρροή των πιστών του διά της αποκάλυψης των οδών διαφυγής στους εχθρούς» («Η πολιορκία της Ακρόπολης της Αθήνας» Ιστορία των Ελλήνων, Τόμος 9, σελ.521. Συγγραφέας ο Γ.Μαργαρίτης, Καθηγητής Σύγχρονης ιστορίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης) .


Καταλαβαίνετε όλοι τι σήμαινε η λέξη «Έθνος» εκείνα τα χρόνια και πόσο επιμελώς η επίσημη ιστοριογραφία κρύβει τέτοια αναρίθμητα περιστατικά για να μην «τσαλακωθεί» η μεταφυσική έννοια του έθνους και χαθεί ο μύθος της συνέχειας, μύθος ο οποίος δεν αντέχει σε σοβαρή επιστημονική κριτική αλλά απαιτεί μεγάλη φαντασία για να προσληφθεί.

Ο ιστορικός Γεώργιος Ασπρέας (βραβευθείς από την Ακαδημία Αθηνών το 1932) στην «Πολιτική Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδος" (κεφ. «Η μεγάλη πολιορκία» σελ.5) γράφει χαρακτηριστικά για την … κοπάνα των «επαγγελματιών» ελλήνων:

« (Ο Γκούρας)… ανήλθε μιαν νύκτα επί του τείχους της Ακροπόλεως και δια στεντορείας φωνής ανήγγειλεν εις τους τουρκαλβανούς και τους Γκέκας την δραπέτευσιν ταύτην. Οι μισθοφόροι πτοηθέντες έμειναν εις τας θέσεις των, αλλά και ο κίνδυνος ούτος δεν κατόρθωσε να τους συγκρατήση, διότι, αν εδραπέτευον πρότερον αθρόοι, έκτοτε ήρξαντο να δραπετεύωσιν ανά εις ή δύο».

Οι κυβέρνηση προσπάθησε να ενισχύσει τους πολιορκημένους. Ξεκίνησε λοιπόν ο Φαβιέρος με δύο τάγματα πεζικού (1.000 άνδρες), δύο ίλες ιππικού (80 ιππείς) και πυροβολαρχία 80 ανδρών. Το τακτικό σώμα του Φαβιέρου συνόδευαν και 600 άτακτοι έλληνες.
Η εκστρατεία απέτυχε όταν με την είσοδο στην Βοιωτία οι 600 άτακτοι –αν και αμειβόμενοι καλύτερα από τους τακτικούς ομολόγους τους- λιποτάκτησαν ομοθυμαδόν προκαλώντας οργή και δυσπραγία στο τακτικό.




Ο Κιουταχής έπειτα από αποτυχία της έκρηξης ενός υπονόμου που σκάφτηκε δίπλα στην Ακρόπολη, διέταξε να σουβλιστούν δύο τεχνίτες από την Ήπειρο που είχαν εργαστεί στην προετοιμασία του υπονόμου.
Σε αντίποινα, οι πολιορκημένοι ανασκολόπισαν 18 Οθωμανούς αιχμαλώτους στα τείχη της Ακρόπολης.

Στο μεταξύ άρχισε να μαζεύεται κόσμος στην περιοχή.
Ήρθε ο Καραϊσκάκης και 3.000 έλληνες προς υποστήριξη των πολιορκημένων.
Επίσης ήρθε προς βοήθεια των Οθωμανών ο Μουστάμπεης με 2.000 ενόπλους.
Ο Καραϊσκάκης «κανόνισε» τον Μουστάμπεη και τον στρατό του και ως … πολιτισμένος έλλην ιδού τι έπραξε:

«Την επιούσαν δε της μάχης συλλέξαντες οι περί τον Καραϊσκάκην 300 κεφαλάς, ανήγειραν εξ’ αυτών, κατά την επικρατούσαν βάρβαρον συνήθειαν, επί τινος λόφου εκτός του χωρίου κωνοειδή πύργον και απέγραψαν τα εξής: Τρόπαιον των Ελλήνων κατά των βαρβάρων Οθωμανών, ανεγερθέν κατά το 1826 έτος Νοεμβρίου 24 εν Αράχωβα. Τας δε κεφαλάς του Μουστάμπεη και Κεχαγιάμπεη έστειλαν εις την κυβέρνησιν» ("Ιστορία της ελληνικής επαναστάσεως", Σπ.Τρικούπη Δ’ τόμος, σελ.93).

Ο άμοιρος ο Σπ.Τρικούπης συνέγραψε την ιστορία του όπως την έζησε χωρίς να ξέρει να κρύβει γεγονότα ή πράγματα που θα τσαλάκωναν την μετέπειτα κατασκευασθείσα… αγγελική εικόνα του έλληνα.
Μακάρι να μπορούσαν να κάψουν τα βιβλία του σήμερα οι εθνικοί παραμυθάδες…

Οι Οθωμανοί έστειλαν ενισχύσεις ένα τακτικό σώμα 5.000 ανδρών που ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη. Από αυτούς μόνο οι 500 έφτασαν στη Στερεά.
Οι υπόλοιποι 4.500 … διέρρευσαν στον δρόμο κι οι εναπομείναντες 500 διαλύθηκαν λίγο μετά κι αυτοί.
Από … εθνική συνείδηση και οι γείτονες μια από τα ίδια απ’ ότι βλέπετε…
Στις 20 Φεβρουαρίου 1827 οι Οθωμανοί κατάφεραν να ανατρέψουν τους υπερασπιστές των τριών πύργων στο Φάληρο. Οι υποχωρήσαντες έλληνες έφεραν στην Καστέλα τρόπαιο από 35 κεφάλια φονευθέντων εχθρών.

Τον Απρίλιο του 1827 οι έλληνες καταφέρνουν μεγάλη νίκη στο Φάληρο την Καστέλα και το Κερατσίνι και κατέλαβαν 9 οχυρά συγκροτήματα.
Στο ερειπωμένο μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα μένουν έγκλειστοι 300 τούρκοι.
Οι τελευταίοι αντιστάθηκαν ηρωικά και απεγνωσμένα.
Ο Καραϊσκάκης έπειτα από διαπραγματεύσεις με τους έγκλειστους, τους πείθει να παραδώσουν το οχυρό τους και να οδηγηθούν με ασφάλεια στις οθωμανικές γραμμές.
Ο ίδιος ο Καραϊσκάκης θα ανελάμβανε την εκτέλεση των συμφωνηθέντων.
Έλληνες ιππείς συνόδευαν τους οθωμανούς διαμέσου των ελληνικών δυνάμεων.
«Ξαφνικά, χιλιάδες οπλοφόροι έλληνες έπεσαν πάνω στους αιχμαλώτους και μέσα σε ελάχιστο χρόνο, παρά τις προσπάθειες των οπλαρχηγών και λίγων στρατιωτών που υπάκουαν ακόμη σε διαταγές, η σύρραξη –δηλαδή η σφαγή- γενικεύτηκε. Σε λίγη ώρα σχεδόν 200 από τους συνοδευόμενους είχαν σκοτωθεί και μόνο λίγοι έφθασαν στις γραμμές των δικών τους απέναντι» (Γ.Μαργαρίτης, σελ.554).

Έπειτα από την ήττα των ελλήνων στον Ανάλατο οι τούρκοι κατέστησαν απόλυτοι κυρίαρχοι.
Στις 16 Μαϊου 1827, με τη μεσολάβηση του Γάλλου ναυάρχου Δεριγνύ, οι διαπραγματεύσεις για την παράδοση του φρουρίου ξεκίνησαν επίσημα. Δεν κράτησαν πολύ.
Δέκα ημέρες αργότερα η συμφωνία επιτεύχθηκε και υπογράφηκε η συνθήκη παράδοσης του φρουρίου.
Ο Κιουταχής μερίμνησε, ώστε η συμφωνία να τηρηθεί μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια, θέλοντας ίσως να αποδείξει στους ευρωπαίους ότι τα δικά του στρατεύματα ήταν σαφώς πιο πειθαρχημένα και αξιόπιστα και ότι η υποταγή των εχθρών της αυτοκρατορίας μπορούσε να γίνει με τον πλέον πολιτισμένο τρόπο.
Με αυτόν τον τρόπο, οι πολιορκημένοι, 2.110 άτομα, αληθινά ανθρώπινα ράκη, διεκπεραιώθηκαν στη Σαλαμίνα.

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι ρόλοι (καλοί-κακοί) εδώ αντεστράφησαν και φυσικά το παραπάνω γεγονός αποκρύπτεται από την ελληνική ιστορία και αντίστοιχα υπερπροβάλλεται από την τουρκική.
Το κακό είναι ότι οι αγώνες απλών (και ενίοτε απλοϊκών) ανθρώπων που αν δεν πληρωνόταν, απλά δεν πολεμούσαν, έχουν βιαστεί και κατασκευαστεί από τους εθνικούς παραμυθάδες (και στις δύο... όχθες του Αιγαίου) και αποδίδονται σε απλά γεγονότα επικές διαστάσεις ουδεμία σχέση έχουσες με την πραγματικότητα, κάτι που αποτελεί προσβολή στη μνήμη τόσων χιλιάδων νεκρών, οι αγώνες των οποίων χρησιμοποιήθηκαν για να κατασκευαστεί ένα φαντασιόπληκτο ιδεολόγημα, αυτό του ελληνοχριστιανισμού και της δήθεν εθνικής συνέχειας του ελληνικού έθνους, ανάγοντας σημερινές ιδέες σε εποχές που αυτές οι ιδέες απλά δεν υπήρχαν.
Κύρια πηγή του άρθρου μου, ο 9ος τόμος της "Ιστορίας των Ελλήνων" (σελ.515-565,εκδόσεις ΔΟΜΗ) και η υπέροχη δουλειά του κ.Γιώργου Μαργαρίτη, Καθηγητή σύγχρονης ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

doctor
Υ.Γ. 1 Συνοπτική (αποστειρωμένη) περιγραφή της πολιορκίας της Ακρόπολης (χωρίς τις ...ενοχλητικές λεπτομέρειες που παρέθεσα παραπάνω) μπορείτε να δείτε εδώ:
Υ.Γ.2 Παραθέτω αυτούσια την συνθήκη παραδόσεως της Ακρόπολης. Προσέξτε το άρθρο ΣΤ' (το οποίο φυσικά και πραγματοποιήθηκε) . Στο Μουσείο Μπενάκη υπάρχει μια υπέροχη αναπαράσταση της εξόδου των πολιορκημένων από την Ακρόπολη.
Δεξιά και αριστερά οι τούρκοι παραταγμένοι και οπλισμένοι και στη μέση σαν σε πορεία οι εξαθλιωμένοι πολιορκημένοι. Αν βρω αυτόν τον θαυμάσιο πίνακα θα τον ανεβάσω στο blog.
Συνθήκη παραδόσεως της Ακρόπολης

Άρθρο Α’
Τα στρατεύματα της φρουράς θέλουσι εκβή με τα όπλα και τα πράγματά των.

Άρθρο Β’
Όλαι αι οικογένειαι Αθηναίαι θέλουσι εκβή χωρίς όπλα, με τα πράγματά των όμως, και θέλουσι υπάγει εις τα σπίτια των, όπου τους υπόσχομαι να τους δώσω την ιδιοκτησίαν των ομού με την ασφάλειαν της ζωής των, τιμής των και των υπαρχόντων των. Και επειδή μεταξύ αυτών ευρίσκονται χήραι και ορφανά παιδία, υπόσχομαι να προστατευθώσι και να τους δοθή εκ μέρους μας το αναγκαίον ταγήνι των.

Άρθρον Γ’
Όλοι οι μουσουλμάνοι κάθε ηλικίας και γένους οίτινες ευρίσκονται εις την Ακρόπολιν θέλουν δοθή εις χείρας μας.

Άρθρον Δ’
Ο τόπος όλος εκτός του Χαβαλέ (Φιλοπάππου) θέλει είναι εύκαιρος από στρατεύματα έως εις το παραθαλάσσιον των Τριών Πύργων.

Άρθρον Ε’
Τρεις αξιωματικοί μας Δελίδες, ο Καφτάν αγάς, ο Τζοχαντάραγας και ο Σελήχ μπέης, ομού με άλλους τρεις αρχηγούς Αλβανούς δοσμένοι ως ενέχυρον εις χείρας των, θέλουν συνοδεύσει τα στρατεύματά των έως το ευτυχές εμβαρκάρισμα.

Άρθρον ΣΤ’
Διά την μετακόμισιν των ασθενών και των πληγωμένων θέλουσι δοθή εκ μέρους μας 60 άλογα.

Άρθρον Ζ’
Η Ακρόπολις θέλει μας παραδοθή εις τον τρόπον και την κατάστασιν όπου ευρίσκεται, δηλ.με τα πολεμοφόδια, πυροβολικά και τροφάς όπου ευρίσκονται εντός.

Άρθρον Η’
Θέλει σταλθώσιν εκ μέρους μας εις την Ακρόπολιν τρεις άνθρωποι δια να περιεργασθώσιν αν είναι υπόνομοι καθώς ακούσαμεν και τούτο θέλει γίνει όταν υπογραφώσιν αι συμφωνίαι των εκ μέρους των.

Άρθρον Θ’
Αυτοί λοιπόν οι τρεις άνθρωποι επειδή θέλουν λογισθή ως ενέχυρον εις χείρας των, να μας σταλούν εις ανταλλαγήν τρία μετρημένα υποκείμενα που θέλουν αποδοθή ευθύς άμα αδειάση η Ακρόπολις.

Άρθρον Ι’
Εάν οι αποσταλέντες εις την Ακρόπολιν τρεις άνθρωποι θέλουν ιδή καμμίαν βλάβην μετά την υπογραφή των συνθηκών εις τας πηγάς ή εις τον Πύργον ή αλλού, αι συνθήκαι θα ακυρωθώσιν.

Άρθρον ΙΑ’
Και το τελευταίον θέλει ορισθή μια ώρα δια την αρχήν της εκτελέσεως και της εξόδου.

Αυτά λοιπόν τα 11 άρθρα υπόσχομαι μεθ’ όρκου να φυλαχθώσιν απαρασαλεύτως χωρίς να γενούν διαφορετικά.

Τη 24 Μαΐου του 1827
Βεζύρης Μεχμέτ Ρεσής Πασάς

Πηγές:
«Πολιτική Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδος Γ.Ασπρέα, σελ.27-28,
«Η Ιστορία των ελλήνων» 9ος τόμος, σελ.565

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007

Αγαπάει ο Θεός τον Συνασπισμό;



Του Πάσχου Μανδραβέλη

Αγαπάει ο Θεός τον Συνασπισμό;

Η πολιτική είναι διάλογος.
Είναι σύγκρουση απόψεων, για να υπερισχύσει η προσφορότερη σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Στον δημοκρατικό διάλογο υπάρχει μόνο μια σύμβαση, κάτι που αξιωματικά γίνεται δεκτό.
Ουδείς έχει εκ των προτέρων δίκιο.
Όλοι καταθέτουν τις απόψεις τους για να κριθούν: για να υιοθετηθούν ή να απορριφθούν από την πλειοψηφία.
Μόνο στις δικτατορίες κάποια άποψη θεωρείται εκ των προτέρων ορθή.
Η θρησκεία δεν είναι διάλογος. Είναι εξ αποκαλύψεως αλήθεια. Δεν ισχύει η δημοκρατική αρχή, ότι «ουδείς αλάνθαστος μέχρι αποδείξεως του εναντίου».
Κανείς μουσουλμάνος, για παράδειγμα, μπορεί να αμφισβητήσει ότι «ένας είναι ο Θεός και ο προφήτης αυτού Μωάμεθ», όπως και όλοι οι Χριστιανοί οφείλουν να πιστεύουν «σε ένα Θεό, πατέρα παντοκράτορα, ποιητή ουρανή και γης».
Διάλογος σε ότι αφορά τα θρησκευτικά θέματα δεν χωρά.
Αυτά είναι σαν τα αξιώματα στην ευκλέιδιο γεωμετρία.
Ή πιστεύεις στις Γραφές και στην ερμηνεία που οι εκπρόσωποι του Θεού επί της γης δίνουν, ή θέτεις εαυτόν εκτός δόγματος.

Οι από του άμβωνος ομιλίες έχουν ένα σκοπό: να εξηγήσουν στους πιστούς τον λόγο του Θεού.
Βλέπετε οι Γραφές δεν απαντούν σε όλα και με την απαιτούμενη για τα σύγχρονα πράγματα λεπτομέρεια. Χρειάζεται η ερμηνεία τους.
Γι' αυτό υπάρχουν ιερείς, επίσκοποι κι αρχιεπίσκοποι. Να μεταφράσουν τις γενικές αρχές των γραφών στην σύγχρονη πραγματικότητα.

Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει μετά τις από του άμβωνος ομιλίες του αρχιεπισκόπου Αθηνών είναι απλό: αγαπάει ο Θεός τον Συνασπισμό;
Προφανώς όχι, αφού ο επί της γης εκπρόσωπός Του ζητά να τον καταψηφίσουν.

Και σ' αυτό δεν χωρά συζήτηση.
Οι από άμβωνος ομιλίες δεν είναι δημοκρατική διαδικασία.
Δεν μπαίνουν σε ψηφοφορία και δεν μπορούν να υπάρξουν αντιρρήσεις.
Η εκκλησία δεν είναι αμφιθέατρο για να κατέβει μια πρόταση και να υιοθετηθεί ή να απορριφθεί από την πλειοψηφία.
Ένας μιλά και οι πολλοί υπακούν.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο κ. Χριστόδουλος δικαιούται να ομιλεί.
Υποστηρίζουν το αυτονόητο.
Το δικαίωμα αυτό έχει κατακτηθεί για κάθε Έλληνα πολίτη.
Είτε αυτός είναι εργάτης, είτε πρωθυπουργός, είτε αρχιεπίσκοπος.
Βεβαίως το δικαίωμα κάποιου να ομιλεί δεν προϋποθέτει την υποχρέωση των άλλων να τον παίρνουν στα σοβαρά.
Εκτός αν απευθύνεται σε πιστούς.
Σ' αυτή την περίπτωση το εκκλησίασμα πρέπει να τον πάρει στα σοβαρά, διότι δεν μιλά κάποιος άνθρωπος, αλλά κάποιος που μεταφέρει τον λόγο του Θεού.
Και ο λόγος του Θεού θέλει τον κ. Στυλιανό Παττακό να έχει «ανυπόκριτο πατριωτικό φρόνημά» του και να είναι ότι «εκφραστής ξεχωριστών προσόντων και αρετών», ενώ ο Συνασπισμός δεν πρέπει να μπει στη Βουλή διότι καταπιέζει το 98% του ελληνικού λαού.

Κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι ο αρχιεπίσκοπος εκφράζοντας πολιτικές απόψεις δεν μεταφέρει τον λόγο του Θεού, αλλά τις προσωπικές του απόψεις.
Θεμιτό κι αυτό, αλλά τότε ο αρχιεπίσκοπος όποτε ανεβαίνει στον άμβωνα πρέπει να συστήνεται:

«Γεια σας! Λέγομαι Χρήστος Παρασκευαϊδης και θέλω να σας πω δυό λογάκια για τον Συνασπισμό...»

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 3.6.2007

http://www.medium.gr/articles/118096031342030.shtml

Βλ. και σχετικό άρθρο του Ν.Τσαγκρή στο Έθνος της 3.6.2007:
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=5354&subid=2&pubid=112339

****


Ο κ. Χρήστος Παρασκευαϊδης χοντραίνει το παιχνίδι.
Αυτός και ο άλλος ο χουντικός στην Θεσσαλονίκη, ο Άνθιμος έχουν ξεφτυλίσει την Εκκλησία.
Αυτό που κάνει όμως ο κυρ Χρήστος νομίζω ότι είναι εις όφελος του Συνασπισμού, του κόμματος με την πιο χαμηλή συσπείρωση διότι είναι ένα κόμμα που δεν έχει φανατικούς οπαδούς όπως τα υπόλοιπα.
Με χωρίζουν πολλά με αυτό το κόμμα.
Να και ένα που είδα πρόσφατα:http://policritos.blogspot.com/2007/01/cia...d-factbook.html

Ο ύπουλος και ο ποταπός τρόπος όμως με τον οποίο κινείται ο κ.Χρήστος Παρασκευαϊδης ως έρπον σκουλήκι με υποχρεώνουν ως δημοκρατικά σκεπτόμενο πολίτη και όχι κατ'ανάγκην ως οπαδό ή φίλο του Συνασπισμού, να υπερασπιστώ αυτό το πολιτικό κόμμα διότι αυτή την αήθη και κουτοπόνηρη επίθεση από τον Χριστόδουλο την θεωρώ ως προσβολή της Δημοκρατίας, και υπερασπίζομαι τον ΣΥΝ όπως τον υπερασπίστηκαν παραπάνω δύο δημοσιογράφοι που δεν είναι και δεν ψηφίζουν Συνασπισμό.

Η προστασία της Δημοκρατίας είναι υποχρέωση και χρέος όλων μας.
Δεν θα μας πει η εκκλησία τι βιβλία θα διδάσκονται τα παιδιά μας, τι θα γράφει η ταυτότητά μας, τι έργα θα βλέπουμε, σε ποιες εκθέσεις τέχνης θα πηγαίνουμε, τι μουσική θα ακούμε, τι θα ψηφίζουμε ή αν θα πηδιόμαστε πριν να παντρευτούμε.

Ας δουν τα χάλια τους επιτέλους οι ανέραστοι...

Αντί επιλόγου ένα απολαυστικό βίντεο του Λάκη Λαζόπουλου:



doctor

Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

Wilhelm Reich, o αιρετικός

Μου αρέσουν οι αιρετικοί.
Είτε είναι συγγραφείς, είτε είναι καλλιτέχνες, είτε είναι ο,τιδήποτε.
Αυτοί κυοφορούν το "νέο" όντας έξω από καλούπια, συμβιβασμούς και σταθερές.

Είναι αυτοί που βγάζουν τη γλώσσα στην ευταξία και στο "πρέπει".
Είναι αυτοί που βάζουν βόμβες στους πυλώνες του καθωσπρεπισμού.
Είναι αυτοί που είναι απόβλητοι από ένα σύστημα που μαντρώνει και περιφράσσει.

Το σύστημα όταν δεν μπορεί να τους απομονώσει τους θεωρεί τρελούς, γραφικούς, εκκεντρικούς ή ιδιόρρυθμους και πολλές φορές όχι άδικα διότι για τους τρελούς ο γνωστικός είναι ο τρελός...

Ίσως γι΄αυτό οι δύο αγαπημένοι μου έλληνες συγγραφείς είναι ο Νίκος Δήμου και ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης.









Ένας από τους μεγαλύτερους αιρετικούς ήταν ο Wilhelm Reich (1897-1957):
Ο Β. Ράιχ γεννήθηκε το 1897 στη Γαλικία, την περιοχή που βρισκόταν τότε στην ανατολική παραμεθόριο, κομμάτι της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.

Ο Ράιχ ήταν παιδί μιας οικογένειας γερμανόφωνων εύπορων αγροτών.
Το 1920, ενώ ήταν ακόμα φοιτητής, έγινε δεκτός σαν μέλος στη Ψυχαναλυτική Εταιρεία της Βιέννης, που καθοδηγούσε τότε ο Σίγκμουντ Φρόυντ. Οι στενές σχέσεις του με τον Φρόυντ και την ψυχανάλυση συνεχίστηκαν μέχρι το 1934.

Το 1922 άρχισε μια λαμπρή καριέρα σαν ψυχαναλυτής.
Έγινε ένας από τους καλύτερους θεραπευτές της Βιέννης και υπήρξε πιθανόν ο λαμπρότερος ψυχαναλυτής της δεύτερης γενιάς, αυτής που διαδέχτηκε τους μεγάλους προκατόχους του σαν τον Φρόυντ, τον Φερέντσι, τον Άμπραχαμ κ. α.










Από εκεί κι έπειτα η ζωή του ακολούθησε μια ταραχώδη πορεία, όπως άλλωστε ήταν και η προσωπικότητά του.






1) Για τις θεωρίες του και τις ανακαλύψεις του διώχθηκε από τέσσερα ευρωπαϊκά κράτη και διαγράφηκε από το Κομουνιστικό κόμμα της Γερμανίας και της Δανίας.

2) Οι εκπρόσωποι του φασισμού τον θεώρησαν κομμουνιστή και πράκτορα της Μόσχας και οι κομμουνιστές τον θεώρησαν αντεπαναστάτη και πράκτορα της αστικής τάξης.

3) Οι ψυχαναλυτές της εποχής του τον θεώρησαν αιρετικό και τον διέγραψαν από την Ψυχαναλυτική Ένωση.


Η αντίληψη που είχε για τα πράγματα και οι ανακαλύψεις του ήταν πολύ πλατιές και δεν μπόρεσαν να χωρέσουν στα "στενά καλούπια" της τότε επίσημης επιστήμης.

Έτσι έφτασε στο σημείο να θεωρηθεί από πολλούς ως τρελός.

Ήταν ένας από τους επιστήμονες που δυσφημήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό και προκάλεσε μεγάλη επίθεση από διαφορετικά συμφέροντα και ομάδες ανθρώπων.







4) Τα βιβλία του απαγορεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση και κάηκαν στη Γερμανία, ενώ στις Η.Π.Α. κατέστρεψαν όλες τις επιστημονικές του συσκευές, απαγόρευσαν οποιαδήποτε περαιτέρω εφαρμογή ανακαλύψεών του σε ανθρώπους και συνέχιση των ερευνών και πειραμάτων.

Ο Βίλχελμ Ράιχ στο βιβλίο του "Η Δολοφονία του Χριστού"("The Murder of Christ,1953) δίνει ίσως τον καλύτερο ορισμό για τον οργασμό:


"Οργασμός είναι η απώλεια της ατομικότητας μέσα από μια διαφορετική κατάσταση ύπαρξης".

Τα βιβλία του βρίσκονται εδώ: http://www.protoporia.gr/protoporia/author.asp?author%5Fid=929043&product%5Fid=161425&mscssid=L2TGV5MUA6N98P2ADMUP83

Πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του : http://en.wikipedia.org/wiki/Wilhelm_Reich

Ένα απόσπασμα από το "άκου ανθρωπάκο": http://hellenicpantheon.gr/Raix.htm


Η επιστήμη προχωρά μόνο με αμφισβητήσεις και ποτέ με απαγορεύσεις.

doctor

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

"ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"




Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153 , e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").


ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

*****

Διαδώστε το παραπάνω όπου μπορείτε και στείλτε το στους υπευθύνους. Προτεινόμενες ηλεκτρονικές διευθύνσεις: http://e-mailaddresses.blogspot.com/

Συντονιστικό blog: http://giatinamalia-blog.blogspot.com/

doctor