Παρασκευή 30 Μαρτίου 2007

Δεν υπάρχει έθνος με καθαρή ιστορία

Δεν υπάρχει έθνος με καθαρή ιστορία...

γράφει ο Oktay Eksi

Ο κόσμος σήμερα είναι πολύ μικρός.
Εύκολα μαθαίνουμε πράγματα που αφορούν τους άλλους.
Φυσικά, αυτό δεν συμβαίνει πάντα και υπάρχουν φορές που νιώθει κανείς την ανάγκη να πει "ευτυχώς που δεν συμβαίνει πάντα έτσι".
Λόγου χάρη, η τουρκική κοινή γνώμη δεν γνωρίζει πως η 14η Σεπτεμβρίου στην Ελλάδα και στη νότια πλευρά της Κύπρου έχει καθιερωθεί ως ημέρα μνήμης για τη μαζική εκτέλεση των Ελλήνων της Ανατολίας από τους Τούρκους.
Όταν πριν από μερικά χρόνια το θέμα δημοσιεύτηκε στον τουρκικό Τύπο, δεν έλαβε διαστάσεις σημαντικής είδησης.

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα εκείνης της εποχής, αν και είχε γίνει προσπάθεια να περάσει η καθιέρωση της συγκεκριμένης ημέρας με νομοσχέδιο, τελικά έγινε με προεδρικό διάταγμα. Το θέμα κάλλιστα θα μπορούσε να είχε ξεχαστεί, εάν στις 22 Νοεμβρίου 2003 δεν είχε ψηφιστεί ένα άλλο νομοσχέδιο, αυτή τη φορά από την ελληνοκυπριακή Βουλή, για την καθιέρωση της συγκεκριμένης ημέρας μνήμης. Στο νόμο που δημοσιεύτηκε στην "Εφημερίδα της Κυβέρνησης" της ελληνοκυπριακής διοίκησης, στο φύλλο της 5ης Δεκεμβρίου 2003, αναφερόταν: "Ο κυπριακός (ελληνοκυπριακός) λαός αναγνωρίζει τη 14η Σεπτεμβρίου ως μέρα μνήμης και τιμής της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας (Ανατολίας), το 1922".

Αν το λέγατε αυτό σε έναν Τούρκο πολίτη, θα σας απαντούσε με έκπληξη:

"Μα, τι έγινε στις 14 Σεπτεμβρίου 1922;".

Αν όμως τον ρωτούσατε τι έκανε ο ελληνικός στρατός που αποβιβάστηκε στις 15 Μαΐου 1919 στη Σμύρνη, θα σας διηγούνταν ιστορίες που θα σας γύριζαν τα άντερα. Όπως ακριβώς και με τις ιστορίες που περιγράφουν τις δολοφονίες πολλών αθώων Τούρκων από την ΕΟΚΑ μεταξύ του 1955 και του 1974.

Αν πάρετε στα χέρια σας και ξεφυλλίσετε ένα ελληνικό βιβλίο ιστορίας, θα βρείτε μέσα του αντίστοιχο υλικό για τη 14η Σεπτεμβρίου 1922 και για άλλες μέρες, πράγματι.

Αν διαβάσετε την ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης από Έλληνες ιστορικούς -και από κάποιους Δυτικούς όπως οι W.C. Taylor και William St.Clair- θα μάθετε πως οι Οθωμανοί έχουν σφάξει δεκάδες χιλιάδες αθώους Έλληνες.

Αν όμως διαβάσετε ιστορικούς όπως οι C.M. Woodhouse, George Finlay, David Howarth, Salahi R. Sonyel και Justin McCarthy, θα καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι ισχύει και το αντίθετο.

Τη στιγμή που εσείς καταριέστε τους Τούρκους για τις δολοφονίες αθώων Ελλήνων και οι Τούρκοι καταριούνται τους Έλληνες για τους αθώους ομοεθνείς τους που δολοφονήθηκαν.

Οι Τούρκοι θυμούνται ακόμα τις τόσες σφαγές που έκαναν σε διάφορα χωριά και κωμοπόλεις της Ανατολίας οι Έλληνες στρατιώτες τους πρώτους τέσσερις μήνες μετά την είσοδό τους στη Σμύρνη, στις 15 Μαΐου 1919, με σκοπό την κατοχή της περιοχής.
Είναι γραμμένα στην έκθεση της Επιτροπής που συστάθηκε σύμφωνα με το Συνέδριο του Παρισιού και στην οποία έπαιρναν μέρος οι αντιπρόσωποι των Συμμαχικών Δυνάμεων -ναύαρχος M.L. Bristol (ΗΠΑ), στρατηγός H.R. Hare (Αγγλία), στρατηγός Bonust (Γαλλία), στρατηγός A. Dall'Οlio (Ιταλία) -, δεν τα έχουν γράψει, δηλαδή, Τούρκοι ιστορικοί ή ξένοι που βλέπουν με συμπάθεια τους Τούρκους.

Σκεφτείτε, λοιπόν: πώς θα σας φαινόταν αν έπαιρνε μια παρόμοια απόφαση το τουρκικό Κοινοβούλιο για τους Έλληνες και τους Ελληνοκυπρίους;

Αν, για παράδειγμα, καθιέρωνε "ημέρα μνήμης" για τα 1.700 θύματα της Μενεμένης στις 18 Ιουνίου 1919, για τα 9.716 θύματα του Αϊδινίου στις 25 Ιουνίου 1919 και για τα 5.550 θύματα της Γιάλοβας την ίδια περίοδο;

Αν κάθε χρόνο υπήρχε μέρα μνήμης, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, για να μην ξεχαστεί η σφαγή που οργανώθηκε και εκτελέστηκε από την ΕΟΚΑ στην Κύπρο, την 21η Δεκεμβρίου 1963, πώς θα σας φαινόταν;

Το ερώτημα ουσιαστικά είναι ένα: σκοπός μας είναι η διαιώνιση του μίσους μεταξύ των δύο εθνών ή η εξάλειψή του με στόχο να ζούμε ειρηνικά και φιλικά; Επομένως; Δεν πρέπει να ξεχνάμε την παρακάτω πραγματικότητα: δεν υπάρχει έθνος με καθαρή ιστορία. Αρα, αντί να συγκρουόμαστε για τις βρομιές του παρελθόντος, καλύτερα να κουβεντιάζουμε για το πώς θα δημιουργήσουμε ένα καθαρό μέλλον.


Ο Oktay Eksi είναι ο κορυφαίος αρθρογράφος της "Χουριέτ" και πρόεδρος του Συμβουλίου Τύπου της Τουρκίας.

*****

Όταν λέμε μικρασιατική εκστρατεία ή προέλαση του ελληνικού στρατού τι εννοούμε;

Το ίδιο μάλλον που λένε οι απέναντι με το "η απελευθέρωση της Σμύρνης"...

Δέχομαι να κρίνει κάποιος την ιστορία με εθνικά κριτήρια.

Δεν δέχομαι όμως να επιβάλλει τα εθνικά του ιδεολογήματα ως ιστορία.

Και οι έλληνες και οι τούρκοι θεωρούν εαυτούς αιώνια θύματα και τους απέναντι ως ανθρωπόμορφα κτήνη.

Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

doctor

Παρασκευή 23 Μαρτίου 2007

world press foto 2006

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις.


Ο Denis Darzacq φωτογραφησε ενα ακροβατη του δρομου στο Παρισι και κερδισε την πρωτη θεση στην κατηγορια «Τεχνη και διασκεδαση».


Αυτο το αφρικανικο αιλουροειδες εδωσε στο φωτογραφο Michael Nichols την πρωτη θεση στην κατηγορια «Μεμονωμενες φωτογραφιες Φυσης». Η φωτογραφια εχει τραβηχτει στο εθνικο παρκο Ζακουμα στο Τσαντ.




Πρωτο βραβειο στην «Επικαιροτητα» για τον José Cendón. Η φωτογραφια δειχνει εναν τροφιμο ψυχιατρειου στο Μπουρουντι.


Η καλυτερη φωτογραφια στις «Αθλητικες φωτογραφιες» τραβηχτηκε απο το βραζιλιανο João Kehl σε ενα προπονητηριο μποξ του Σαο Παολο.



Το δευτερο βραβειο στις «Μεμονωμενες φωτογραφιες απο την επικαιροτητα» απονεμηθηκε στο δανο Jan Grarup για τη φωτογραφια του με προσφυγες στο σουδανικο Νταρφουρ.


Το πρωτο βραβειο στην κατηγορια "Spot News Single" πηγε στον Akintunde Akinleye. Η ληψη δειχνει εναν ανδρα στα ερειπια του σπιτιου του μετα την εκρηξη ενος αγωγου αεριου στο Lagos της Νιγηριας.



Ο αμερικανος Peter van Agtmael κερδισε το δευτερο βραβειο στην κατηγορια «Γενικες Ειδησεις».




Η καλυτερη φωτογραφια για το 2006 απο τον αμερικανο Spencer Platt: Νεαροι Λιβανεζοι επισκεπτονται τις βομβαρδισμενες γειτονιες της Βηρυττου μεσα σε ενα κατακοκκινο Mini Cabrio. Η φωτογραφια ειναι απο την ημερα της ανακωχης. Αργοτερα εγινε γνωστο οτι δεν επροκειτο για σαϊτ σηινγκ πλουσιων αλλα για ενοικους της περιοχης που ειχαν καταφυγει σε ασφαλεστερες γειτονιες και εβλεπαν τα κατεστραμμενα σπιτια τους για πρωτη φορα. Το αυτοκινητο ηταν δανεικο.



Το πρωτο βραβειο στη κατηγορια «Ειδησεις» κερδισε ο Oded Balilt. Μια ισραηλινη εποικος στην Aμονα της Δυτικης Οχθης αντιστεκεται στις ισραηλινες δυναμεις ασφαλειας που θελουν να επιβαλουν την εκκενωση της περιοχης απο τους εποικους.
*****
Ποια φωτογραφία σας "μιλάει" περισσότερο;
Εγώ έχω μείνει έκπληκτος από την φωτογραφία με την έκρηξη του αγωγού αερίου στην Νιγηρία.
Τέτοιο background ούτε ο Σπίλμπεργκ θα μπορούσε να φτιάξει με την διαφορά ότι θα ήταν ψεύτικο...
doctor

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2007

Al Pacino




Τι να πω, τι να γράψω γι'αυτή την σκηνή;


Μία από τις ομορφότερες στιγμές του Al Pacino.


Μου αρέσουν τα παραληρήματά του: Στο τέλος του "scent of a woman" που μιλάει στο σχολικό συμβούλιο, στον "έμπορο της Βενετίας", στον "συνήγορο του διαβόλου".


Κρυστάλλινη φωνή, διαπεραστική, σπινθηροβόλα μάτια γεμάτα αυτοπεποίθηση και αυστηρότητα.


Αυτός ο ηθοποιός, μαζί με τον Robert de Niro είναι μία κλάση πάνω από τους άλλους...


Ειδικά όταν συναντιούνται στο "Ένταση" (στο φαστ φουντ) είναι ανεπανάληπτοι.


doctor


Κυριακή 4 Μαρτίου 2007

Ανέκδοτο διήγημα
Απόσπασμα
Διπλός







Ήταν μια παλλόμενη, τεντωμένη χορδή. Άπαυο το στόμα του, έλεγε, έλεγε με τις ώρες.

Στα γύρω παγκάκια είχαν ακροβολιστεί γέροι.
Όρθιος εδώ κι εκεί, σε απόσταση ασφαλείας, κάνας αργόσχολος.
Ένας που πουλούσε λαχεία σε αναπηρικό καροτσάκι ρούφαγε άπληστα κάθε λέξη του. Έτρεμαν τα ρουθούνια του.
Όποιος άρχιζε να τον ακούει, με δυσκολία ξεκόλλαγε.
Σαν να 'ριχνε με τα λόγια του δίχτυα μαγγανείας.
Ο νέος άρχισε να δείχνει με χέρι και δάχτυλο τεντωμένα τους γέρους:


"Πόσα έξι χιλιάρικα, εσύ οχτώ, εσύ δέκα, εσύ δώδεκα;
Εντάξει τι θα κουβαλάω, θα σκάβω.
Δέκα χρόνια στην τράπεζα και μετά βόλτες στα ποταμάκια, στα χωριά.
Να ρουφάμε κάνα τσιγαράκι, καμιά μυτιά.
Δεν σ' αρέσει;
Δεν σ' αρέσει;
Κοίτα, δεν μιλάει.
Κάθεται έτσι και δεν μιλάει γαμώ τα κοτσύφια του.
Μίλα ρε πατέρα".

Όρθωσε έντονα το στήθος, το σώμα του έκανε επικίνδυνη καμπύλη.


"Και ο χρόνος περνάει, το ρολόι γράφει" συνέχισε.


"Πες τα χρυσόστομε" του πέταξε ένας γέρος.


Τον αγνόησε και συνέχισε:


"Γράφει το ρολόι αβέρτα.
Το καλοκαίρι ξεκουράζεται λίγο στα ποταμάκια".




Ξαφνικά έδειξε τον γέρο που μίλησε, άκρως φευγαλέα."Θες τίποτα φίλε;"
κι αμέσως έστρεψε σ' έναν άλλο.
"Θέλω, ναι" απάντησε μόνος του.
"Ζητάω παρεξήγηση.
Μ' έχεις πεθάνει καταραμένο καταραμένο καταραμένο.
Μ' έφαγες.
Μ' έφαγες;
Ε, ζήτα παρεξήγηση ρε πατέρα".


Έκανε να ορμήσει πάλι εντελώς ξαφνικά στον πρώτο γέρο, προχωρώντας πλαγιαστά και λοξοκοιτώντας τον με φοβερό νεύρο, αλλά σταμάτησε κάπου στη μέση και άρχισε τα δικά του λόγια:

"Είναι θέαμα αυτό, αυτοί οι ανάπηροι και οι ζητιάνοι;
Να τους πάνε κρουαζιέρα.
Τι γράφεις ρε αλήτη στις εφημερίδες;
Όλους τους αρρώστους σε κρουαζιέρα.
Προσωπικό εναλλασσόμενο ανά δεκαπέντε εικοσιτετραωρίες.
Αυτί με αυτί στο πεζοδρόμιο, κλοτσιά, τα μάτια από δω, τα μυαλά εκεί, γαμώ το 1940 τους.


"Όχι και το έπος του Σαράντα ρε φίλε" φώναξε σιγανά ένας άλλος γέρος.

"Εγώ λέω τρέλες ρε πατέρα;
Τι σας είπε εκείνος ο χαπάκιας διπλός;
Διπλό είναι το μάτι του τ' αλλήθωρο που τρέχει στον κατήγορο.
Διπλός, δυαρχία, ντούμπλεξ.
Είσαι πολλοστός αληταράς ρε τρελογιατρέ.
Με στέλνεις δύο χιλιάδες μοίρες μακριά απ' την πραγματικότητα.
Και τώρα, αυτήν τη στιγμή, σταματώ το ρολόι, σου κόβω την ενότητα".





Οι γυναίκες, μόλις λίγο καταλάβαιναν, έστρεφαν κι απομακρύνονταν.
Αυτές που 'χαν καροτσάκια με μωρά τον ένιωθαν από μεγάλη απόσταση και έκαναν μεταβολή.

"Κόφ' την του του πούστη, γαμώ το φελέκι του" φώναξε ένας γέρος γελώντας.
Του τέντωσε απειλητικά το χέρι.

"Μου στέλνετε ραδιοσυχνότητες και με τρελαίνετε.
Εγώ ρε σας τρελαίνω;
Όχι. Αλλά θα σας εμπλέξω πρώτος εγώ"
και λέγοντας αυτά έβγαλε μια κασέτα απ' την τσέπη του, την πλάκωσε με μια πέτρα κι άρχισε τρέχοντας να την ξετυλίγει γύρω απ' τα παγκάκια.
Του τέλειωσε η ταινία και τους είπε.

"Τώρα φάτε στην κεφάλα σας ραδιοσυχνότητες απ' το Ακρωτήριο Κανάβεραλ".

Ποιος ξέρεις πόσες ώρες μίλαγε και περιπλανιόταν.
Ο ιδρώτας στο πρόσωπό του είχε κάνει λάσπη.
Σήκωσε από κάτω την κασέτα και άρχισε να μιλάει σαν σε τηλέφωνο, πιο σιγά.


"Πατέρα έλα, πάρε με.
Στο Πεδίο του Άρεως.
Φέρε να πιω ρε πατέρα.
Αυτό που σου λέω εγώ.
Φέρε ξίδια, τα 'χω ανάγκη".


Έσπασε η φωνή του.


"Έλα πατέρα, να πάτε να βοηθάτε τον Χρίστο στο καφενείο στην Πλάκα.
Να κάνετε καφέδες πατέρα.
Να κάνετε πατέρα καφέδες.
Να κάνετε καφέδες πατέρα.
Να κάνετε πατέρα καφέδες.
Να κάνετε καφέδες πατέρα.
Να κάνετε πατέρα καφέδες.
Να κάνετε καφέδες πατέρα.
Καλό χειμώνα πατέρα.
Πατέρα καλό χειμώνα.
Καλό χειμώνα πατέρα.
Πατέρα καλό χειμώνα.
Καλό χειμώνα πατέρα…".


Εκείνη την στιγμή ένα παιδάκι έξι μ' εφτά χρονών, που ήταν με μια γυναίκα που 'χε κοντοσταθεί, έκανε να πάει κοντά του.

Αυτή επιχείρησε να το κρατήσει, την έσπρωξε και άρχισε να τρέχει προς το παλικάρι. Έφτασε, τον αγκάλιασε στον μηρό σφιχτά, σφιχτότατα και έκρυψε το πρόσωπό του στο μπούτι του.



ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ


Πληροφορίες για τον συγγραφέα:
http://www.patakis.gr/document.php?category_id=67&document_id=251


doctor