Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008

Goodbye Lenin



Δύο από τις πιο μυθοποιημένες προσωπικότητες είναι ο Χριστός και ο Λένιν.
Η μυθοποίησή τους έχει να κάνει με την ηθική (αλλά και πολιτική) δικαίωση των δύο δογμάτων/ιδεολογιών των οποίων αυτές οι προσωπικότητες είναι οι θεμέλιοι λίθοι: του χριστιανισμού και του κομμουνισμού.
Τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει και οι δύο αυτές κοσμοθεωρίες είναι αμέτρητα, ενώ ταυτόχρονα και οι δύο (ίσως και παραπληρωματικά ο ένας στον άλλον) ευαγγελίζονται, τάζουν και ονειρεύονται έναν καλύτερο, έναν τέλειο κόσμο: ο κομμουνισμός αναφερόμενος στον παρόντα και ο χριστιανισμός στον μετά θάνατον (στον άλλον) κόσμο.
Οι ταγοί των οπαδών αυτών των ιδεολογιών, προσπέρασαν τις εγγενείς και προβληματικές αφετηρίες, μέσω της μυθοποίησης και ιεροποίησης (και άρα της τοποθέτησής τους στο απυρόβλητο) των δύο αυτών προσωπικοτήτων και τη μετακύλιση της ευθύνης των εγκλημάτων όχι στην ιδεολογία αλλά στην εκτροπή από αυτήν.
Όσον αφορά τα του Ιησού, μία εκπληκτική και κατατοπιστική ανάλυση έχει κάνει στο παρελθόν ο φίλος blogger Π, μέσα από το blog του curysgeo: http://gravityandthewind.blogspot.com/2006/04/b-3-o.html

Εμείς σήμερα θα ασχοληθούμε με τον Λένιν. Η σημερινή καθεστωτική κομμουνιστική θεώρηση της ιστορίας λέει το εξής απλό (απλοϊκό όπως θα φανεί στη συνέχεια): «ο Κομμουνισμός είναι καλός, ο Λένιν ήταν καλός, αλλά ο Στάλιν ήταν αυτός που εξέτρεψε τον κομμουνισμό από την πορεία του, ο Στάλιν ήταν και είναι ο μόνος υπεύθυνος για τα εγκλήματα του κομμουνισμού και ο κύριος αίτιος για την (αναπόφευκτη και παρά τις προσπάθειες των διαδόχων του) κατάρρευσή του».
Έτσι, όλη η κριτική στρέφεται εναντίον του Στάλιν (ή του Μάο, του Πολ Ποτ κ.λπ.) και ταυτόχρονα ο Λένιν σχεδόν αγιοποιείται, όπως ακριβώς και η Οκτωβριανή Επανάσταση.
Μία σοβαρή ανάγνωση της ιστορίας της Οκτωβριανής Επανάστασης όμως, κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνει αυτόν τον ισχυρισμό. Ας δούμε μερικές «φωτογραφίες» του «Αγίου» Λένιν για να αντιληφθούμε πόση σχέση είχε ο ίδιος με την ευνομούμενη και την συντεταγμένη κοινωνία για την οποία (ορθώς) αγωνίζεται η Αριστερά σήμερα:

1) Το δικαίωμα της ύπαρξης αντιπολίτευσης.
Στις 28 Νοεμβρίου 1917 η κυβέρνηση θεσμοποίησε την έννοια του «εχθρού του λαού». Ένα διάταγμα που το υπέγραφε ο Λένιν, καθόριζε ότι «τα μέλη των διευθυντικών οργάνων του συνταγματικού-δημοκρατικού κόμματος, ενός κόμματος των εχθρών του λαού, τίθενται εκτός νόμου και υπόκεινται σε άμεση σύλληψη και παραπομπή ενώπιον των επαναστατικών δικαστηρίων»[1].
Χιλιάδες κομμουνιστές στην Ελλάδα (αλλά και σε άλλες χώρες) φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν, υπερασπιζόμενοι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήθελε (και τα κατάφερε εύκολα) ο Λένιν: το δικαίωμα στην διαφορετική άποψη, το δικαίωμα στην πολιτική ύπαρξη.

2) Το δικαίωμα των αντιπάλων στην ζωή.
Παίρνοντας τον λόγο σε μια συνέλευση εργατών, ο Λένιν επικαλέστηκε, ακόμη μία φορά, την τρομοκρατία, αυτή την «επαναστατική ταξική δικαιοσύνη»:
«Οι στρατιώτες και οι εργάτες πρέπει να καταλάβουν πως κανένας δεν θα τους βοηθήσει αν δεν βοηθήσουν τους εαυτούς τους. Αν οι μάζες δεν ξεσηκωθούν αυθόρμητα, δεν θα καταφέρουμε τίποτα […] Όσο δεν εφαρμόζουμε την τρομοκρατία απέναντι στους κερδοσκόπους –μια σφαίρα στο κεφάλι επιτόπου- δεν θα φτάσουμε πουθενά!»[2].
Αξιωματικοί και «μπουρζουάδες» δέθηκαν και ύστερα πετάχτηκαν στην θάλασσα, αφού προηγουμένως βασανίστηκαν.
Παρόμοιες βιαιότητες έλαβαν χώρα στις περισσότερες πόλεις της Κριμαίας που κατέχονταν από τους μπολσεβίκους. Οι ίδιες φρικαλεότητες μετά τον Απρίλιο-Μάιο του 1918 συνέβησαν στα εξεγερμένα κεφαλοχώρια των Κοζάκων. Τα πολύ λεπτομερή ντοκουμέντα της επιτροπής Ντενίκιν κάνουν λόγο για «πτώματα με κομμένα χέρια, σπασμένα κόκκαλα, αποκεφαλισμένα, με τσακισμένες γνάθους, πετσοκομμένα γεννητικά όργανα» [3].
Αυτού του είδους την «δημοκρατία» την γεύτηκαν οι έλληνες κομμουνιστές οι οποίοι διέφυγαν στις χώρες του ανατολικού μπλοκ μετά την ήττα τους στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο.

3) Ο Λένιν επιπλήττει τον Ζινόβιεφ για μη χρήση βίας.
Από την Μόσχα, ο Λένιν έστειλε ένα γράμμα στον Ζινόβιεφ, πρόεδρο της επιτροπής του κόμματος των μπολσεβίκων του Πέτρογκραντ, ένα αποκαλυπτικό ντοκουμέντο ταυτοχρόνως για την λενινιστική αντίληψη της τρομοκρατίας:
«Σύντροφε Ζινόβιεφ!
Μόλις πληροφορηθήκαμε ότι οι εργάτες του Πέτρογκραντ επιθυμούν να απαντήσουν με την τρομοκρατία των μαζών στη δολοφονία του συντρόφου Βολοντάρσκι κι ότι εσείς (όχι εσείς προσωπικά αλλά μέλη της κομματικής επιτροπής του Πέτρογκραντ) τους συγκρατήσατε. Διαμαρτύρομαι ενεργητικά!
Εκτιθέμεθα: από τη μία υιοθετούμε την τρομοκρατία των μαζών στις αποφάσεις των σοβιέτ κι από την άλλη, όταν έρχεται η ώρα της δράσης, φέρνουμε εμπόδια στην απόλυτα ορθή πρωτοβουλία των μαζών.
Είναι α-πα-ρά-δε-κτο!
Οι τρομοκράτες θα πιστέψουν ότι είμαστε μαλθακοί. Είναι ώρα πολέμου. Είναι απαραίτητο να ενθαρρύνετε την ενέργεια και το χαρακτήρα της μαζικής τρομοκρατίας που κατευθύνεται κατά των αντεπαναστών, ειδικά στο Πέτρογκραντ, του οποίου το παράδειγμα είναι μεγάλης σημασίας.
Με τους χαιρετισμούς μου,
Λένιν» [4].
Φυσικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν γνώριζαν οι ανά τον κόσμο κομμουνιστές που φυλακίζονταν και βασανίζονταν για χάρη της Ε.Σ.Σ.Δ., περισσότερο υπερασπιζόμενοι μια ουτοπία που είχαν πλάσει γι’αυτήν και όχι για κάτι που ήξεραν πραγματικά.

4) Ο κομμουνισμός στην πράξη αλλά και … μαθήματα ηθικής.
«Είναι ολοφάνερο ότι οι Λευκοφρουροί προετοιμάζουν εξέγερση στο Νίζνι-Νόβγκοροντ», τηλεγραφούσε ο Λένιν στις 9/8/1918, στον πρόεδρο της Εκτελεστικής Επιτροπής του σοβιέτ της εν λόγω πόλεως, ο οποίος τον είχε πληροφορήσει για επεισόδια αναφορικά με τους αγρότες που διαμαρτύρονταν για τις επιτάξεις.:
«Πρέπει να σχηματίσετε αμέσως μια δικτατορική «τρόικα», να εφαρμόσετε πάραυτα τη μαζική τρομοκρατία, να τουφεκίσετε ή να εκτοπίσετε τις εκατοντάδες πόρνες που μεθάνε τους στρατιώτες μας, όλους τους πρώην αξιωματικούς, κ.λπ.
Μη χάνετε ούτε λεπτό…
Πρέπει να δράσετε αποφασιστικά: με μαζικές διώξεις.
Εκτέλεση για όσους μεταφέρουν όπλα.
Μαζικές εκτοπίσεις μενσεβίκων και άλλων ύποπτων στοιχείων» [5].

5) Η παραδειγματική τιμωρία για όσους έχουν αντίθετη άποψη.
Στις 10/8/1918, ο Λένιν έστειλε ένα τηλεγράφημα στην Εκτελεστική Επιτροπή της Πέντζα:
«Σύντροφοι!
Η εξέγερση των κουλάκων στις πέντε επαρχίες σας πρέπει να συντριβεί αμείλικτα.
Το απαιτούν τα συμφέροντα ολόκληρης της επανάστασης, γιατί παντού έχει αρχίσει ο «τελικός αγώνας» κατά των κουλάκων.
Να σας δώσω ένα παράδειγμα:
1.Κρεμάστε (και λέω, κρεμάστε έτσι ώστε οι άνθρωποι να τους βλέπουν) όχι λιγότερους από 100 κουλάκους, γνωστούς πλούσιους, που πίνουν το αίμα του λαού.
2. Δημοσιεύστε τα ονόματά τους.
3.Αρπάξτε όλο τους το βιος.
4. Προσδιορίστε τους ομήρους όπως σας υποδείξαμε με το χτεσινό μας τηλεγράφημα.
Κάντε το με τέτοιο τρόπο ώστε σε εκατοντάδες χωριά στην περιφέρεια οι άνθρωποι να βλέπουν, να τρέμουν, να μαθαίνουν και να λένε: σκοτώνουν και θα εξακολουθήσουν να σκοτώνουν τους κουλάκους τους διψασμένους για αίμα.
Τηλεγραφήστε ότι έχετε λάβει τις οδηγίες σωστά και ότι τις εκτελέσατε δεόντως.
Δικός σας, Λένιν.
Υ.Γ. Βρείτε πιο σκληρούς άντρες [6].


Τον Σεπτέμβριο του 1918, ένας από τους βασικούς μπολσεβίκους ιθύνοντες, ο Γκριγκόρι Ζινόβιεφ, διακήρυξε:
«Για να νικήσουμε τους εχθρούς μας, πρέπει να διαθέτουμε την δική μας σοσιαλιστική τρομοκρατία.
Πρέπει να πάρουμε με το μέρος μας τα 90 από τα 100 εκατομμύρια των κατοίκων της Σοβιετικής Ρωσίας.
Όσο για τους άλλους, δεν έχουμε τίποτα να τους πούμε.
Οφείλουμε να τους εξοντώσουμε» [7].

Έτσι στήθηκε εξαρχής αυτή η κόκκινη τρομοκρατία, αυτό το στυγνό αστυνομικό καθεστώς από το οποίο υπέφεραν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Ακόμη και μια επιδερμική ή γρήγορη ματιά στην ρωσική ιστορία καταδεικνύει ότι οι πρακτικές των μπολσεβίκων δεν ήταν πρωτόγνωρες για τη χώρα αυτή, μια χώρα η οποία ουδέποτε είχε δημοκρατία και ακόμη και σήμερα είναι πολύ πίσω.
Με δεδομένη επίσης την απίστευτη βία που βασίλευε στον μεσοπόλεμο, όπου εμφανίστηκε ο φασισμός και ο κομμουνισμός, δεν μπορούμε να κρίνουμε όλες αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις, ούτε φυσικά τις παραινέσεις-παραγγέλματα του Λένιν για λουτρά αίματος, με βάση τα σημερινά δεδομένα, έναν αιώνα σχεδόν μετά-χωρίς να σημαίνει ότι τα δικαιολογούμε.
Αυτό που θέλω να καταδείξω με το σημερινό ποστ είναι η αφέλεια με την οποία εκατομμύρια άνθρωποι ακόμη και σήμερα θεωρούν τον κομμουνισμό ως το πιο δίκαιο πολιτικό σύστημα (ενώ είναι η επιβολή δικτατορίας από μία κοινωνική τάξη προς όλη την κοινωνία), θεωρούν την Οκτωβριανή Επανάσταση (το πραξικόπημα των μπολσεβίκων δηλαδή) ως την πολιτική Αναγέννηση, και κυρίως θεωρούν τους φέροντες αυτή την παρωχημένη ιδεολογία ως «προοδευτικούς».
Τον τίτλο του ποστ (Goodbye Lenin) τον πήρα από την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία και τις παραπάνω «φωτογραφίες» από τις σκέψεις, τις παραινέσεις, τις εντολές, τις διαταγές του Λένιν (καθώς και τις παραπομπές που ακολουθούν) τις πήρα από ένα πολύ καλό βιβλίο που πρωτίστως πρέπει να διαβάσουν οι κομμουνιστές [8]: «Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού» [9].
Ίσως η πιο έξοχη στιγμή του βιβλίου είναι η εισαγωγή στην ελληνική έκδοση, εισαγωγή που τιτλοφορείται ως «Η Νέμεση της Ιστορίας» και έχει γράψει ο κ.Δημήτρης Δημητράκος, καθηγητής της Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μπορείτε να την διαβάσετε ολόκληρη εδώ: http://www.in.gr/BOOKS/kourtoua/default.htm
Βεβαίως όλα αυτά που έγιναν στις χώρες του τέως ανατολικού μπλοκ, δεν έχουν καμία σχέση με τους μεγάλους αγώνες των ελλήνων αριστερών και με τα όσα υπέστησαν για να έρθει η Δημοκρατία στην χώρα μας το 1974. Γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει λαϊκή δημοκρατία, αγωνίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις για την Δημοκρατία και όχι για την δικτατορία του προλεταριάτου.

Αντί επιλόγου, παραθέτω ένα απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου που έχει γράψει ο Stephane Courtois:
«Ορισμένοι από τους συγγραφείς του παρόντος βιβλίου δεν έμειναν πάντα αλώβητοι από την γοητεία του κομμουνισμού. Μερικές φορές, μάλιστα, συμμετείχαν ενεργά, από την δική τους ταπεινή θέση, στο κομμουνιστικό σύστημα, είτε στην ορθόδοξη λενινιστική-σταλινική εκδοχή του, είτε σε εκδοχές που απετέλεσαν παραρτήματά του (μαοϊσμός) ή αποστασίες (τροτσκισμός).
Κι έστω κι αν παραμένουν αγκυροβολημένοι στην Αριστερά- και ακριβώς επειδή παραμένουν στην Αριστερά- έχουν ανάγκη να στοχαστούν για τις αιτίες της τύφλωσής τους. Αυτός ο στοχασμός ακολούθησε επίσης τους δρόμους της γνώσης, που οριοθετούνται από την επιλογή των θεμάτων των μελετών τους, από τις επιστημονικές τους δημοσιεύσεις και από τη συμμετοχή τους σε διάφορες επιθεωρήσεις, όπως η La Nouvelle Alternative ή η Communisme. Αυτό το βιβλίο δεν αποτελεί παρά ακόμα μια στιγμή του συγκεκριμένου στοχασμού. Αν τον ακολουθούν χωρίς ανάπαυλα είναι επειδή έχουν συνείδηση ότι δεν πρέπει να αφεθεί σε μια άκρα Δεξιά –ολοένα και πιο παρούσα- το προνόμιο να λέει την αλήθεια. Οφείλουμε να αναλύσουμε και να καταδικάσουμε τα εγκλήματα του κομμουνισμού στο όνομα των δημοκρατικών αξιών και όχι των εθνικιστικών-φασιστικών ιδανικών» [10]


doctor

___________________________________________________________________

[1] G.A. Belov, Iz istorii Vserossiiskoi Crezvycainoi komisii, 1917-1921: Sbornik dokumentou (Ιστορία της Έκτακτης Επιτροπής, 1917-1921: απάνθισμα ντοκουμέντων), Μόσχα, 1958, σελ.66. C.Legget, The Tceka, Lenin’s Political Police, Oxford, 1981, σελ.13-15.
[2] V.I. Lenine, Polnoie sobranie socineii (Άπαντα), Μόσχα, 1958-1966, τόμος ΧΧΧV, σελ.311.
[3] Τα ντοκουμένα αυτά βρίσκονται στα Κρατικά Αρχεία της Ομοσπονδίας της Ρωσίας που αποκαλούνται και «αρχεία της Πράγας», φάκελοι 1-195. Για τη συγκεκριμένη περίοδο, οι υπ’ αριθμόν 8,2,27.
[4] V.I. Lenine, Polnoie sobranie socineii (Άπαντα), Μόσχα, 1958-1966, τόμος L, σελ.106.
[5] ο.π., σελ.142.
[6] Ρωσικό Κέντρο Διατήρησης Μελέτης και Τεκμηρίωσης της Σύγχρονης Ιστορίας, 2/1/6/898.
[7] Severnaia Kommuna, αρ.109,19 Σεπτεμβρίου 1918, σελ.2, παρατίθεται στο: G.Legget, o.π. σελ.114.
[8] Ιδού πως «υποδέχτηκε» το ΚΚΕ το εν λόγω βιβλίο-oι συνειρμοί με τις σκοταδιστικές αντιδράσεις των φανατισμένων χριστιανών κατά την διάρκεια της προβολής της ταινίας «ο τελευταίος πειρασμός» του Σκορτσέζε είναι αναπόφευκτοι:
http://www.medium.gr/articles/108668770413773.shtml
[9] Πληροφορίες για το βιβλίο, Το ΒΗΜΑ, 17/02/2002 : http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=13494&m=B55&aa=1
[10] «Η Μαύρη βίβλος του Κομμουνισμού», Εστία, Γ’ έκδοση, σελ.68.

Δεν υπάρχουν σχόλια: