Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Αρβανίτικα, η γλώσσα της ντροπής (μέρος δεύτερο)


Theodoros P. Vryzakis, The Camp of Karaiskakis in Kastela (Το στρατόπεδο του Καραϊσκάκη στην Καστέλα), 1855 National Gallery and Alexander Soutsos Museum , Athens Greece

Από το βιβλίο του Eric Hobsbawm, "Έθνη και Εθνικισμός από το 1780 μέχρι σήμερα"[1]:

«Καθώς οι άνθρωποι από διαφορετικές χώρες έρχονταν όλο και περισσότερο σε επαφή μεταξύ τους και η αυτάρκεια του χωριού διαβρώθηκε, το πρόβλημα της εξεύρεσης μιας κοινής γλώσσας για επικοινωνία έγινε σοβαρό-λιγότερο για τις γυναίκες, που ήταν κλεισμένες σε ένα περιορισμένο περιβάλλον, και ακόμα λιγότερο για εκείνες που καλλιεργούσαν χωράφια ή έτρεφαν ζώα- και ο ευκολότερος τρόπος για να λυθεί ήταν να μάθουν αρκετά την εθνική γλώσσα για να τα βγάζουν πέρα.
Τόσο περισσότερο μάλλον καθώς οι δύο μεγάλοι θεσμοί της μαζικής εκπαίδευσης, τα δημοτικό σχολείο και ο στρατός, έφεραν κάποια γνώση από την επίσημη γλώσσα μέσα σε κάθε σπίτι. Εκείνες οι γλώσσες που είχαν καθαρά τοπική ή κοινωνικά περιορισμένη χρήση έπρεπε να υποχωρήσουν στις γλώσσες με ευρύτερη χρήση, και αυτό δεν μας εκπλήσσει, ούτε υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία ότι παρόμοιες γλωσσικές αλλαγές και προσαρμογές συνάντησαν κάποια αντίσταση εκ των κάτω. Έτσι ανάμεσα σε δύο γλώσσες, η μία που είχε ευρύτερη χρήση, είχε συντριπτικά και αποδεδειγμένα πλεονεκτήματα, και δεν φαινόταν να έχει μειονεκτήματα, στο βαθμό που δεν υπήρχε απολύτως τίποτα που θα εμπόδιζε τη χρήση της μητρικής γλώσσας ανάμεσα σε μονόγλωσσους. Όμως, ο μονόγλωσσος άνθρωπος της Βρετάνης ήταν αβοήθητος έξω από τη γενέτειρά του και τις παραδοσιακές του ασχολίες. Σε κάποιον άλλον τόπο, αυτός ή αυτή ήταν κάτι το ελάχιστα καλύτερο από ένα βουβό ζώο: ένα βουβό σύμπλεγμα από μύες. Από την άποψη των φτωχών ανδρών που έψαχναν για δουλειά και βελτίωση της ζωής τους σε έναν σύγχρονο κόσμο, δεν υπήρχε τίποτε το μεμπτό όταν οι χωριάτες μετατρέπονταν σε Γάλλους ή Πολωνούς και όταν οι Ιταλοί στο Σικάγο μάθαιναν αγγλικά και επιθυμούσαν να γίνουν Αμερικανοί.
Αν τα πλεονεκτήματα της γνώσης μιας μη-τοπικής γλώσσας ήταν φανερά, εκείνα που προσέφερε η γνώση της γραφής και της ανάγνωσης μιας γλώσσας ευρύτερης εμβέλειας, και ειδικά μιας παγκόσμιας γλώσσας, ήταν ακόμα πιο αναμφισβήτητα. Η έντονη προσπάθεια, όπως αυτή που υπάρχει στην Λατινική Αμερική για να γίνεται η εκπαίδευση στις καθομιλούμενες ινδιάνικες γλώσσες που δεν διαθέτουν γραπτή γλώσσα δεν προέρχεται από τους ινδιάνους αλλά από αυτόχθονες διανοούμενους. Με το να είσαι μονόγλωσσος είσαι εξ ορισμού περιορισμένος, εκτός και αν η τοπική σου γλώσσα συμβαίνει να είναι μια de facto παγκόσμια γλώσσα. Τα πλεονεκτήματα της γνώσεως της γαλλικής γλώσσας ήταν τέτοια ώστε το Βέλγιο, μεταξύ του 1846 και του 1910, πολλοί περισσότεροι γηγενείς που μιλούσαν φλαμανδικά έγιναν δίγλωσσοι από όσους γαλλόφωνους μπήκαν στον κόπο να μάθουν φλαμανδικά. [2]
Η παρακμή των τοπικών ή μικρής εμβέλειας γλωσσών που υπήρχαν στο περιθώριο των μεγάλων γλωσσών, δεν εξηγείται αναγκαστικά και μόνον από την υπόθεση της εθνικής γλωσσικής καταπίεσης. Αντιθέτως αξιοσημείωτες και συστηματικές προσπάθειες που έχουν γίνει για να τις διατηρήσουν, συχνά πάση θυσία, δεν έχουν καταφέρει τίποτα περισσότερο από το να επιβραδύνουν την υποχώρηση γλωσσών όπως η σορβική, η ραιτορομανική ή η σκοτική γαελική. Παρά τις πικρές αναμνήσεις των διανοούμενων στους οποίους παιδαγωγοί χωρίς φαντασία τους είχαν απαγορεύσει να χρησιμοποιούν την τοπική τους διάλεκτο ή γλώσσα στις αίθουσες των σχολείων όπου τα μαθήματα γίνονταν στην αγγλική ή γαλλική γλώσσα, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι οι γονείς των μαθητών στο σύνολό τους θα είχαν προτιμήσει μια εκπαίδευση αποκλειστικά στη δική τους γλώσσα. Φυσικά, η υποχρέωση να εκπαιδεύονται αποκλειστικά σε μιαν άλλη γλώσσα περιορισμένης εμβέλειας –π.χ. στην ρουμανική παρά στην βουλγαρική- ίσως να συναντούσε μεγαλύτερη αντίσταση».

Στο παραπάνω απόσπασμα του Hobsbawm, βλέπουμε ότι το ζήτημα της σταδιακής απομάκρυνσης των αρβανιτών από την γλώσσα τους εντάσσεται (έστω και με αρκετή καθυστέρηση) στην μετεξέλιξη του εθνικισμού που συντελέστηκε στην Ευρώπη από το 1870 μέχρι την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (1918). Οι αρβανίτες εξ αρχής γνώριζαν ότι η ελληνική γλώσσα προσφέρει περισσότερους δρόμους και διεξόδους όσον αφορά την κοινωνική ανέλιξη της κοινωνίας τους, γι’αυτό και οι ίδιοι επεδίωξαν με πάθος να σπουδάσουν τα παιδιά τους στα ελληνικά σχολεία, και περιόρισαν την γλωσσική τους ιδιαιτερότητα στο σπίτι και στις μεταξύ τους συνεννοήσεις [3].
Η απαγόρευση των αρβανιτών μαθητών να μιλάνε την γλώσσα τους στα ελληνικά σχολεία, ειδικά την περίοδο μετά τον εμφύλιο θα πρέπει να ενταχθεί στην γενική λειτουργία του μετεμφυλιακού κράτους, το οποίο ήταν μισαλλόδοξο και φανατικό, πλήρως ενταγμένο στον έναν πόλο του «Ψυχρού Πολέμου», αυτόν της Δύσης. Έτσι, όλοι οι έλληνες πολίτες περνάγανε από την προκρούστεια κλίνη του και όποιος δεν ταίριαζε έχρηζε διόρθωσης και αν δεν ήθελε ήτανε απόβλητος. Οι έλληνες κομμουνιστές χαρακτηριζόταν ως μιάσματα και εαμοβούλγαροι και ως επικίνδυνοι εθνικά και γι’αυτό και το κράτος τους φυλάκιζε ή τους εξόριζε.
Η αυστηρότητα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος επέβαλε σε όλους (πλην της μουσουλμανικής κοινότητας που προστατευόταν από την Συνθήκη της Λοζάνης) τους έλληνες πολίτες να ομιλούν μία γλώσσα [4].
Οι μόνοι που αντέδρασαν σθεναρά ήταν οι σλαβομακεδόνες, πολλοί εκ των οποίων, αργά αλλά σταθερά, ανέπτυξαν ιδιαίτερη εθνική συνείδηση. Οι αρβανίτες δεν δημιούργησαν κανένα πρόβλημα και ουδέποτε (ούτε και σήμερα που η δημοκρατία έχει αποκατασταθεί πλήρως) έχουν ζητήσει επίσημα να διδάσκονται στα παιδιά τους τα αρβανίτικα, ούτε καν ως ξένη γλώσσα. Όσον αφορά την άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων:«ποτέ για τους αρβανίτες δεν γεννήθηκε θέμα μεταφράσεως των ιερών κειμένων, πράγμα σημαντικώτατο αν λάβει κανείς υπόψη την μεγίστη σημασία της θρησκείας και την βαθύτατη χριστιανική τους πίστη». [5]
Έτσι, σταδιακά και έπειτα από συνειδητή επιλογή, οι αρβανίτες ταυτίστηκαν και γλωσσικά με τους ελληνόφωνους συμπατριώτες τους. Περιπτώσεις άσκησης σωματικής βίας από τους δασκάλους υπήρξαν και μάλιστα ο πατέρας του γράφοντος έφαγε αρκετό ξύλο στο Δημοτικό Σχολείο για να μην συνομιλεί με τους συμμαθητές του στα αρβανίτικα. Βέβαια τα χρόνια εκείνα (1950-1955) αλλά και αρκετά μετά, η άσκηση σωματικής βίας εκ μέρους των δασκάλων και σε βάρος των μαθητών ήταν κοινή και νόμιμη διδασκαλική/παιδαγωγική πρακτική, πλήρως αποδεκτή από την ελληνική κοινωνία, και είχε ως αποδέκτες όλους ανεξαιρέτως τους έλληνες μαθητές, συχνάκις «δι’ασήμαντον αφορμήν», οπότε τα φαινόμενα βίας και αυταρχισμού εκ μέρους των διδασκόντων είχαν να κάνουν με το τότε εφαρμοζόμενο σύστημα παιδείας το οποίο αποσκοπούσε να πλάσει έναν συγκεκριμένο τύπο έλληνα: ελληνόφωνο, Δεξιό, υπερπατριώτη, θρήσκο και φιλήσυχο οικογενειάρχη.
Έστω και ένα μόνο συστατικό να έλειπε από τον μαθητή (ή τον φαντάρο πιο μετά) έπιπτε ράβδος…
Προς εμπέδωση της διαμόρφωσης αυτής της ταυτότητας, υπήρχαν (και υπάρχουν) οι σχολικές παρελάσεις ως μικρογραφία μιας κοινωνίας σε πόλεμο, οι υποχρεωτικοί εκκλησιασμοί τις Κυριακές και όχι μόνο, το ομοιόμορφο ντύσιμο που θυμίζει στρατώνα, η συμμετοχή μαθητών σε κηδείες φονευθέντων από τους κομμουνιστές κ.λπ.
Τελειώνοντας, παραθέτω σχετικά με τα αρβανίτικα μία πολύ μεστή δήλωση του κ.Χριστόπουλου, Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου και Πολιτειολογίας του ΑΠΘ:

«[…] στο βαθμό που δεν υπάρχει κανενός είδους διεκδίκηση από τον πληθυσμό (σ.σ. αναφέρεται στους αρβανίτες) να διατηρήσει την γλωσσική του ταυτότητα, δεν μπαίνει θέμα από πλευράς αρχών να επέμβουν θετικά σε ό,τι αφορά τη διατήρηση, ανεξάρτητα από το ότι έως τώρα οι αρχές αντιμετώπιζαν με αρνητισμό, εχθρότητα και απαξία το ζήτημα της γλώσσας. Έτσι λοιπόν πιστοποιήσαμε πως σε ό,τι αφορά τους Αρβανίτες, το μόνο αντικείμενο εξέτασης είναι η γλώσσα, σαν ένα εμπειρικά εντοπίσιμο κοινωνικό μέγεθος. Δεν είναι τα υποκείμενα, δεν είναι οι φορείς της γλώσσας, διότι αυτοί ποτέ δεν έδειξαν την θέληση να ασχοληθούν με τη διάδοσή της ή την προστασία της».[6]

doctor

__________________________________________________

[1] Eric Hobsbawm, Έθνη και εθνικισμός από το 1780 μέχρι σήμερα, σσ.163-5.
Ο E.J. Hobsbawm γεννήθηκε στης Αλεξάνδρεια το 1917, από πατέρα βρετανό πολωνικής καταγωγής και μητέρα αυστριακή εβραϊκής καταγωγής, και σπούδασε στη Βιέννη, το Βερολίνο, το Λονδίνο και το Καίμπριτζ. Είναι μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας και της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών, επίτιμο μέλος του King's College στο Καίμπριτζ και επίτιμος διδάκτωρ πολλών πανεπιστημίων σε αρκετές χώρες. Δίδαξε ως τη συνταξιοδότησή του στο Birkbeck College του Πανεπιστημίου του Λονδίνου -ένα περιβάλλον/ έμπνευση και κίνητρο για το ιστορικό του έργο, ομολογεί ο ίδιος- και κατόπιν στο New School for Social Research της Νέας Υόρκης. Εκτός από τα διάσημα βιβλία του "The Age of Revolution, 1789-1848" ("Η εποχή των επαναστάσεων, 1789-1848", μτφρ. Μαριέτα Οικονομοπούλου, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ.), "The Age of Capital, 1848-1875" ("Η εποχή του κεφαλαίου, 1848-1875", μτφρ. Δημοσθένης Κούρτοβικ, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ.), "The Age of Empire, 1875-1914" ("Η εποχή των αυτοκρατοριών, 1875-1914", μτφρ. Κωστούλα Σκλαβενίτη, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ.) και "Age of Extremes: The Short Twentieth Century 1914-1991" ("Η εποχή των άκρων: ο σύντομος 20ος αιώνας 1914-1991", μτφρ. Βασίλης Καπετανγιάννης, εκδ. Θεμέλιο), έχει συγγράψει και τα βιβλία: "Primitive Rebels", "Labouring Man and Worlds of Labour", "Industry and Empire", "Nations and Nationalism Since 1780", "The Invention of Tradition" ("Η επινόηση της παράδοσης", μτφρ. Θανάσης Αθανασίου, εκδ. Θεμέλιο), "The Jazz Scene" ("Η σκηνή της τζαζ", μτφρ. Τάκης Τσήρος, εκδ. Εξάντας), "Uncommon People" ("Ξεχωριστοί άνθρωποι", μτφρ. Παρασκευάς Ματάλας, εκδ. Θεμέλιο), "Bandits" ("Ληστές") και "Globalisation, Democracy and Terrorism" ("Παγκοσμιοποίηση, δημοκρατία και τρομοκρατία", μτφρ. Νίκος Κούρκουλος, εκδ. Θεμέλιο), τα οποία έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, καθώς και την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αυτοβιογραφία του "Interesting Times: A Twentieth-century Life" ("Συναρπαστικά χρόνια: μια ζωή στον 20ο αιώνα", μτφρ. Σταματίνα Μανδηλαρά, εκδ. Θεμέλιο).
[2] A.Zolberg, “The making of Flemings and Walloons:Belgium 1830-1914”, (Journal of Interdisciplinary History, V/2 1974), σσ.210-5.
[3] Στις αρχές του 20ου αιώνα, τα αρβανιτόφωνα χωριά της Ανατολικής Θράκης Ιμπρίκ Τεπέ (στα αρβανίτικα Κιουτέζα και στα ελληνικά Ίμβρασος) και Σουλτάνκιοϊ (στα αρβανίτικα Μπιθκούκι και στα ελληνικά Λίβυθρο) συγκαταλέγονται στα ελληνικά χωριά της περιοχής και οι δημογέροντες και όλοι οι κάτοικοι αυτών στηρίζουν με εμμονή το ελληνικό σχολείο στέλνοντας εκεί τα παιδιά τους: «Ιμπρίκ Τεπέ, Έλληνες αλβανόφωνοι 1.500. Δημοτική σχολή, 1 διδάσκαλος, 80 μαθηταί. Παρθεναγωγείον 1 διδασκάλισσα, 40 μαθήτριαι. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι κάτοικοι είναι Αρβανιτόφωνοι. Έτσι οι αποφάσεις δεν επιβάλλονται από μία πλειοψηφία, στην οποία αυτοί απλώς υπακούουν. Σουλτάνκιοϊ, 1.500 έλληνες αλβανόφωνοι, δημ.σχολεία, 1 διδασκάλισσα, 35 μαθητές». Πηγή:Αρχιμανδρίτης Νικόλαος Βαφείδης, «Εκκλησιαστικαί Επαρχίαι της Θράκης και ο φάκελλος 434 της βιβλιοθήκης της Βουλής περί Θράκης», «Αρχείον του Θρακικού Λαογραφικού και Γλωσσικού Θησαυρού,ΙΗ’ (1953), σ.87,61,76-77. Βλ.επίσης και Ευ.Γρ.Αυδίκος, «Από την Μαρίτσα στον Έβρο, σ.26-9, Α.Κόλιας,”Μικρό αφιέρωμα στα αρβανιτοχώρια της Θράκης», περ.Μπέσα, 25 (1993), σ.5.
[4] «Το σχολικό σύστημα στα σύγχρονα κράτη καλλιεργεί λοιπόν εκείνα ακριβώς τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά που θεωρούνται κριτήρια της εθνικής ιδιαιτερότητας: προκρίνει ένα γλωσσικό ιδίωμα, τονίζει την εδαφική διάσταση της εθνικής ταυτότητας και προάγει τις κοινές ιστορικές μνήμες και τους κοινούς μύθους καταγωγής» (Έφη Αβδελά, «Εθνική Ταυτότητα και Σχολείο», όπως παρατίθεται στο «Για τη σημαία και το έθνος»,σ.75).
[5] Μαρία Μιχαήλ-Δέδε, «οι έλληνες αρβανίτες», σ.83.
[6] «Γλωσσική ετερότητα στην Ελλάδα», Τα αρβανίτικα, σ.317.

37 σχόλια:

Unknown είπε...

Η ανάγκη δημιουργίας της γλώσσας, η ουσία, είναι η επικοινωνία, η συνεργασία, η διάδοση γνώσεων και ιδεών.

Αν λιγοστεύουν οι ομιλούμενες γλώσσες, αυτό αποτελεί πλεονέκτημα βελτιώνοντας την επικοινωνία σε παγκόσμιο επίπεδο.

Μακάρι η παρεχόμενη παιδεία να καθιστούσε δυνατή σε όλους την εκμάθηση της παγκόσμιας γλώσσας, σήμερα των αγγλικών.

Ποντος και Αριστερά είπε...

doctor-α

Έχω μια απορία:

Οι δικοί σου Αρβανίτες ήταν πρόσφυγες του ‘22 από την Ανατολική Θράκη.
-Είχαν αρβανίτικη ταυτότητα ή θρακιώτικη;
-Με τους ελληνόφωνους πρόσφυγες ανατολικοθρακιώτες είχαν εθνοτική διαφοροποίηση ή απλώς τοπική; (δηλαδή σα να ήταν από διαφορετικά χωριά)
-Με τους παλαιοελλαδίτες Αρβανίτες ένοιωθαν ότι τους ενώνει κάτι ξεχωριστό;

Οι δικοί μου (οι γονείς της μητέρας μου) ήταν μωραϊτες Αρβανίτες. Πλήρως καλο-ενσωματωμένοι χωρίς καμιά αγάπη ή νοσταλγία για τον ιδιαίτερο πολιτισμό των προγόνων τους.

Κοινωνικό πρόβλημα απόρριψης και καταστολής από την πλευρά του κράτους υπήρχε με τους Πόντιους προγόνους.

Η διαφορά, συγκρίνοντας τις δύο οικογένειες και τις αντίστοιχες παραδόσεις τους, ήταν εντυπωσιακή.

Οι Αρβανίτες ήταν δεξιοί, άνθρωποι του κράτους και παλιότερα εμπαθείς και ρατσιστές. Η αγάπη γαι την “αρβανιτιά” έμοιαζε μόνο σαν την αγάπη προς το χωριό που βρισκόταν, φυσικά, κάτω απ’ τ’ αυλάκι. Άργησαν να αποβάλουν την περιφράονηση προς τους πρόσφυγες Πόντιους συγγενείς.

Αντίθετα οι Πόντιοι (απ’ το Καρς) ήταν αριστεροί με πολύ προοδευτικές για την εποχή τους απόψεις, παρότι πολύ βασανισμένοι τόσο απ’ την προσφυγιά όσο κι απ’ τη Δεξιά. Αγαπούσαν τον ιδιαίτερο πολιτισμό τους και τη γλώσσα τους χωρίς να εκφράζουν καμιά απαξίωση για τους άλλους.

Αυτά έζησα εγώ.

Ομέρ ο ποντιο-αρβανίτης

--------------------------------

To σχόλιο αυτό πρωτο-αναρτήθηκε στο "δικό μας"

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Ορίστε τα κατάφερες...
Μου αναφέρεις και Hobsbawm και τσιμπάω !
Εξαιρετική η σύνδεση της ανάλυσης του Hobsbawm με το θέμα.

Καλό σ/κ.

υ.γ.
Την Παρασκευή μας έστρωσες στο διάβασμα...

pølsemannen είπε...

Φυσικά το επόμενο στάδιο είναι η "συμπίεση" των γλωσσών που ομιλούνται από ανθρώπους σε κράτη με πληθυσμό μέχρι και δύο δεκάδες εκατομμύρια, από τις λεγόμενες παγκόσμιες "γλώσσες"...

Καλό Σ/K

Meropi είπε...

Δόκτωρ μου,
"έγραψες" ακόμα μια φορά. Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον και αυτή σου την ανάρτηση. Είχα ήδη διαμορφώσει, λόγω Αρβανίτη συζύγου, αυτή την άποψη που αναφέρεις. Ότι δηλαδή οι Αρβανίτες επέλεξαν οι ίδιοι συνειδητά να προσχωρήσουν στην ελληνική γλώσσα. Μερικές φορές μάλιστα, βλέπω ότι οι Αρβανίτες γίνονται βασιλικότεροι του Βασιλέως ως προς την ελληνικότητα τους. Την υπερασπίζονται με πάθος.

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Άσχετο αλλά μιας και το κείμενο αναφέρει το Βέλγιο:

Την εποχή της Βέλγικης επανάστασης (1830), επαναστάτησαν οι αστοί οι οποίοι ήταν Γαλλόφωνοι και οι Φλαμανδοί χωριάτες, που ήταν περισσότεροι, προφανώς θα μου πείτε. Οι Φλαμανδοί επαναστάτησαν λόγο θρησκείας. Ήταν Καθολικοί ενώ οι Ολλανδοί ήταν Προτεστάντες.

Μέχρι σχετικά πρόσφατα στο Βέλγιο όποιος ήθελε να "ανέβει" ταξικά έπρεπε να ομιλεί τα Γαλλικά. Τα τελευταία χρόνια με την παρακμή της Βαλλονίας τα πράγματα αλλάζουν αλλά και πάλι οι Φλαμανδοί ατύχησαν μιας και πλέον στην οικονομία, ειδικά εκεί αλλά και αλλού, κυριαρχούν τα αγγλικά...

Περαστικός είπε...

Μου αρέσει που πάντα αναλύεις τα θέματα από πολλές πλευρές. Πολύ καλό Doctor.

glam είπε...

Κοιτάζοντας τον πίνακα, στην αρχή του άρθρου, διαπιστώνω ότι σε πολλούς πίνακες εποχής , οι Έλληνες πολεμιστές (εκτός πεδίου μάχης) απεικονίζονται να έχουν στάση σώματος από τελείως ξαπλωτοί ως σχεδόν όρθιοι, κάτι δ.λ.δ. σε εμφάνιση σημερινού δημοσίου υπαλλήλου!!
Κάτι θέλει να πει ο καλλιτέχνης ή κάνω λάθος;

Συγνώμη για το εκτός θέματος.

doctor είπε...

kossak, αυτό το "ανθελληνικό" που λες είχε ήδη εφαρμοστεί για πολλούς αιώνες με τα ελληνικά που ήταν η lingua franca.

***

Ομέρ, σε γενικές γραμμές έτσι είναι όσον αφορά τους Αρβανίτες. Ήταν και είναι συντηρητικοί, επίμονοι, ξεροκέφαλοι και ενίοτε ισοπεδωτικοί. Ο Θόδωρος Πάγκαλος του ΠΑΣΟΚ είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα ακραιφνούς Αρβανίτη!
Όσο για τα ερωτήματα που θέτεις, είναι πολύπλοκα και θα αναλυθούν σίγουρα σε επόμενα ποστ.
Επιγραμματικά θα πω ότι οι Αρβανίτες που ήρθαν από την Ανατολική Θράκη ή την Βουλγαρία, όσον αφορά την μέθεξή τους στην εθνική ουσία θα πρέπει να συγκαταλεχθούν με τους υπόλοιπους πρόσφυγες (πόντιους, μικρασιάτες, καπαδόκες/καραμανλήδες, γκαγκαούζους κ.λπ.) και όχι με τους Αρβανίτες της νοτίου Ελλάδος.
Μέχρι το 1922 οι αρβανίτες της Αν.Θράκης δεν ένιωθαν ότι συναποτελούν με τους αρβανιτόφωνους του ελληνικού κράτους μια νοητή/νοερή κοινότητα.
Οι περισσότεροι εξ αυτών μάλιστα αγνοούσαν και την ύπαρξη των υπολοίπων αρβανιτών.
Οι τούρκοι των διπλανών χωριών τους ήταν πιο οικείοι από τους αρβανίτες της νοτίου Ελλάδος.
Ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια εποχή όπου ο κόσμος δεν διάβαζε, δεν είχε τηλεοράσεις, εφημερίδες, διαδίκτυο κ.λπ.
Η ζωή τότε ήταν μια συνεχής μάχη για επιβίωση, από το πρωί ως το βράδυ.

doctor

***

doctor είπε...

σπίθας, να νιώσω τύψεις τώρα ή να χαρώ;; lol

***

Πόλσε, μετά τον κατακερματισμό σε εκατοντάδες κρατίδια στην εποχή του εθνικισμού, δεν βλέπω τι κακό υπάρχει να συμπτύσσονται οι γλώσσες. Άλλωστε η ταχύτατη αύξηση της επικοινωνίας (διαδίκτυο, τηλεπικοινωνίες γενικά) οι λιγότερες γλώσσες ευνοούν την επικοινωνία.

***

Meropi, ναι, οι αρβανίτες είναι βασιλικότεροι του βασιλέως. Σε περιπτώσεις όπου κάποιος χωριανός τους ψάχνει και ανασκαλεύει το παρελθόν του επιτίθενται και του λένε να σταματήσει. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις που θα αναφερθούν σε επόμενο ποστ.

***
Γιάννη, η περίπτωση του Βελγίου αποτελεί "κλινική" περίπτωση για όσους θέλουν να δούνε τον ρόλο της θρησκείας στην κρατική συγκρότηση.
Το θρησκευτικό στοιχείο ήταν απείρως ισχυρότερο από αυτό της γλώσσας, και αν δεν δούμε το παρελθόν με τους όρους της εξεταζόμενης εποχής, αλλά το βλέπουμε με τα "γυαλιά" του σήμερα, τότε απλώς θα εξάγουμε λάθος συμπεράσματα.

doctor

doctor είπε...

Περαστικέ, ευχαριστώ, να'σαι καλά!

***
glam, έτσι, αραχτοί και light. Στους πίνακες υπάρχει μια άπλα, μια ξάπλα και μια γενική ανετίλα, έτσι για να βλέπουν οι απέναντι ότι είμαστε πιο μάγκες από αυτούς!

doc

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

"Οι τούρκοι των διπλανών χωριών τους ήταν πιο οικείοι από τους αρβανίτες της νοτίου Ελλάδος."

Σε αυτό έχεις 1000% δίκαιο, οι "χωριάτες" έχουν πολλά περισσότερα κοινά με τους κατοίκους των διπλανών χωριών παρά με την εκάτοστε πρωτεύουσα. Κλασσικό παράδειγμα πρέπει να είναι η (Ελληνική) Μακεδονία οι κάτοικοι της οποίας έχουν πολλές κοινές παραδόσεις με τους κατοίκους της Βουλγαρίας κλπ.

Φυσικά δύσκολα θα το παραδεχτούν. Πρόβλημα τους αν θέλουν να γίνουν γεννίτσαροι. :)

doctor είπε...

Γιάννη, δεν θα το παραδεχτούν, ειδικά όσοι από Στογιάνοφ έγιναν Στογιανίδης κ.λπ...

Ζητώ συγνώμη για τυχόν συντακτικά ή ορθογραφικά λάθη αλλά λόγω έλλειψης χρόνου γράφω όπως σκέφτομαι χωρίς να ξαναδιαβάζω αυτά που γράφω!

doc

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

"Ζητώ συγνώμη για τυχόν συντακτικά ή ορθογραφικά λάθη"

Από εμένα ζητάς συγνώμη? Δύσκολα θα βρεις ποιον ανορθόγραφο :)

salvatore1789 είπε...

Σειρούλα αφού παρέθεσες και Χομπσμπάουμ δε χρειάζεται να ειπωθεί τίποτε άλλο.
Τελικά πρέπει να παραδεχτώ ότι το μπλοκ σου είναι ένας χρήσιμος και καλός τόπος συζήτησης. Όχι συμφωνίας αλλά συζήτησης και ενίοτε ανταλλαγής απόψεων.
Σε κάθε περίπτωση, keep walking (το μαύρο!!!)

ΣΠΙΘΑΣ είπε...

Και τα δύο -ρρ

Χαρμολύπη -)

Ποντος και Αριστερά είπε...

doctor-α

MIA PROTASH:

Ksanavale kai edo ta keimena gia ta prosfygika kai ta mikrasiatika.

Einai poly hrisima, tora pou anagkastika tha anoiksei i kontra me tin akrodexia, logo DIKHS ton EX

Omer

doctor είπε...

Γιάννη, συνήθως ξαναδιαβάζω αυτά που γράφω για να διορθώσω τυχόν λάθη ή ασυνταξίες όμως αυτή την περίοδο λόγω φόρτου εργασίας και γενικού τρεξίματος δεν προλαβαίνω ούτε καν να γράφω!

***

salvatore, νομίζω ότι όποιος δεν έχει διαβάσει Hobsbawm είναι αδύνατον να κατανοήσει το φαινόμενο της εθνογένεσης. Και ο Hobsbawm θεωρείται κλασσικός ακόμη και από όσους διαφωνούν μαζί τους.

***

σπίθας, περιμένω ποίημά σου εναγωνίως!

***

Ομέρ τι ακριβώς εννοείς; Να παραθέσω τα links?

doctor

pølsemannen είπε...

"ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ ΠΑΝΤΑ ΧΩΡΕΙ ΟΥΔΕΝ ΜΕΝΕΙ"

Τίποτα δεν μένει ίδιο, ούτε οι άνθρωποι ούτε οι γλώσσες.

Π.χ. εμφανισιακά χαρακτηριστικά, ή γλώσσες που προέκυψαν λόγω της απομόνωσης κάποιων ομάδων πληθυσμού, τώρα θα γίνουν ένα αμάλγαμα στο σέηκερ της παγκοσμιοποίησης.

Και φυσικά η παγκοσμιοποίηση προέκυψε σαν φυσικό επακόλουθο της εκμηδένισης των αποστάσεων. Τώρα πλέον οι αλληλεπιδράσεις είναι έντονες και συνεπώς μειονοτικές ή "μικρές " γλώσσες δύσκολα θα επιβιώσουν, ή θα παραμείνουν σαν μέρος του τοπικού "φολκλόρ".

Καλώς ή κακώς έτσι είναι τα πράγματα, προς λύπη των ανθρώπων που θα ήθελαν τα πράγματα να παραμένουν αιωνίως τα ίδια.

Διότι ένα κομμάτι τυρί τελικά θα μουχλιάσει, είναι αναπόφευκτο. Εάν το βάλεις στο ψυγείο, πάλι θα μουχλιάσει αλλά αργότερα. Το τελικό αποτέλεσμα δεν αλλάζει.

Ήτοι οι μεταβολές προς το καλύτερο ή το χειρότερο, εάν ευνοούνται από το περιβάλλον, πραγματοποιούνται ο κόσμος να χαλάσει.

Βέβαια, ένεκα του γεγονότος ότι έχω μια προγιαγιά Αρβανίτισα και άλλη μια Φινλανδή, ίσως θα έπρεπε να ομιλώ και Αρβανίτικα και Φινλανδικά.

Δεν το κάνω όμως διότι καμία από τις δύο γλώσσες δεν μου χρησιμεύει σε κάτι. Και τελικά έτσι πολλοί Έλληνες Αρβανίτικης καταγωγής δεν έχουν ιδέα από Αρβανίτικα για τον ίδιο λόγο...

doctor είπε...

pölsemanen, έτσι ακριβώς είναι και όσο συναισθηματικά κι αν δούμε τα πράγματα το μόνο που μπορούμε να κερδίσουμε είναι να παρατείνουμε για λίγο την ζωή μιας γλώσσας που σβήνει.
Άλλωστε αυτή η γλώσσα δεν είναι αιώνια ή η γλώσσα των Θεών όπως έγραφε ο μακαρίτης ο Κόλλιας ο οποίος όμως παρόλες τις ιδεοληψίες του και τους δονκιχωτισμούς του υπήρξε ο στυλοβάτης της προσπάθειας να βγει η αρβανίτικη γλώσσα από την απομόνωση.

Φινλανδέζα γιαγιά παλιομογγόλε; Και μας το παίζεις και άριος σουηδός!!! Dra åt skogen din jävla snåländare!

Ανώνυμος είπε...

από ΑDRIANO » Απρίλιος 22nd, 2009, 7:30 pm

This report is based on some research done on "Arvanites" by Human rights Helsinki org.

ARVANITES

General data on the language

Arvanites are those whose mother tongue is "Arvanitika" (in greek: arvanites=arvani+tis+notias=Albanians from the south of balkans).The word Arberesh is used in Albanian; most linguists use the word Albanian for the language.

Arvanites (in Greek) and Arberor (in Albanian); but in Northwestern Greece, in the language, the term Shqiptar is used (the same used by Albanians of Albania) and the word Arvanites has no meaning on north-western region of greece(note; This is region of Chameria).

Nevertheless, Arvanitika belongs to the linguistic family ofAlbanian, and it has evolved from one of the two linguistic groups of Albanian, the Southern Albanian dialect(note: the dialect spoken by Albanians on the south of Balkans) . Arvanitika has a dialectical richness: there are three different groups of dialects spoken, one in Thrace, one in Northwestern Greece (near the Albanian border), and one in Central and Southern Greece. The latter, which includes a vast number of speakers of Arvanitika in Greece, has by itself a great dialectical variety which makes some of these dialects to be, or to be perceived by the speakers as, mutually unintelligible (Nakratzas, 1992:86; Trudgill et al., 1975:44; Tsitsipis, 1983:297; Williams, 1992:85).Arvanites in Greece argue whether they should use the Greek or the Latin alphabet to write their language, which has rarely been written (Gerou, 1994a; Kazazis, 1994).The dialect of Albanians in Chameria is an exception as on this case the alphabet used is the same with the alphabet in Albania.

Most Arvanites have traditionally lived in Central and Southern Greece: in most departments of the regions of Continental Greece (Sterea Ellada) and the Peloponnese (including especially most islands corresponding to these areas) and the Cyclades island of Andros. Arvanites known as Albanian or Shqiptars live near the Albanian border, in most departments of Chameria(Epirus) and in the Florina and Kastoria departments of Macedonia; also, in the border (with Turkey) department of Evros (in Thrace) and in the Salonica department (where they settled along with other Orthodox refugees from Eastern Thrace, in the 1920’s). Like the rest of the population, since the 1950s, Arvanites have been emigrating from their villages to the cities and especially to the capital Athens, which, incidentally, was a mainly Albanian (Arvanite) small town in the early 1800’s, before becoming the Greek state’s capital (Nakratzas, 1992:87-8). It appears that urbanization has been leading to the loss of the use of the language, which has been surviving more in the traditional villages.

There have not been any official statistics on this as well as on any other minority group in Greece since 1951 (and the statistics before then are generally considered unreliable, reflecting mostly only those with a strong ethnic consciousness). Today, the best estimate for the people who speak the language and/or have an Arvanite consciousness is the estimate from Some members of the community give much the figures, around 1,600,000 (Kormoss, 1994:1; and Gerou, 1994b:2) and this refers only to Arvanites in central and south Greece. Except Turkish, Arvanitika has no legal status in Greece and is not taught at any level of the educational system.

Moreover, there are no media in Arvanitika, though in some Attica radio stations some Arvanitika songs can be heard. Arvanites are Orthodox Christians (many belong to the Old-Calendarist ‘Genuine Orthodox’ Church). Arvanite cultural activities appear to be limited. Tsitsipis has reported only occasional folklore festivals, music and poetry contests (Tsitsipis, 1983 & 1994). Since the 1980’s, there has been a creation of Arvanite cultural associations and publication of a magazine and some books on Arvanite culture (very little though published in the language). In some areas, Easter Gospel is read in Arvanitika (Gerou, 1994a). Perhaps the most significant -for the large public- venture is the release of the CD -with an attached explanatory booklet- Arvanitic Songs (FM Records, 1994).

History of the community and the language

The first Christian Albanian migrations to central and southern(note: Albanian of north-western Greece are on Albanian native lands) of what is today Greek territory took place as early as the XI-XII centuries (Trudgill, 1975:5; Banfi, 1994:19), although the main ones most often mentioned in the bibliography happened in the XIV-XV centuries, when Albanians were invited to settle in depopulated areas by their Byzantine, Catalan or Florentine rulers (Tsitsipis, 1994:1; Trudgill, 1975:5; Nakratzas, 1992:20-24 & 78-90; Banfi, 1994:19). According to some authors, they were also fleeing forced Islamization by the Turks in what is today Albania (Katsanis, 1994:1). So, some have estimated that, when the Ottomans conquered the whole Greek territory in the XV century, some 45% of it was populated by Albanians (Trudgill, 1975:6). Another wave of Muslim Albanian migrations took place during the Ottoman period, mainly in the XVIII century (Trudgill, 1975:6; Banfi, 1994:19). All these Albanians are the ancestors of modern-day Arvanites in Central and Southern Greece.

Very little is known about the Albanian presence in Thrace; it was probably a spill-over of the many migrations mentioned above. Anyhow, there were many Albanians in Eastern Thrace and in the adjacent Western Thrace department of Evros. The former, as Christians, were relocated in Greece during the compulsory exchange of Christians and Muslims between modern-day Turkey and Greece in the 1920’s: many settled in the Salonica department.
As for the Albanians of Epirus and Western Macedonia, they are considered to be part of the modern Albanian nation (Banfi, 1994:20), something which perhaps explains their self-identification as Shqiptars rather than Arberor. When frontiers were drawn up in the early XX century, a large number of native Christian and Muslim Albanian lands were given to Greece. An important part of these Albanians, the Muslim Chams, were expelled by the Greek Forces under the comand of the hatful figure of N. Zervas , this happened towards the end of World War II,

When the modern Greek state was formed, the Albanian-speaking population and its language were called Albanian .Bickford-Smith, 1993: 47; Embeirikos, 1994; Vakalopoulos, 1994:243-249). However, the policy of the new Greek state was to Hellenize all the non-Greek speaking Orthodox populations within its, then limited, territory as well as in the territories of Epirus, Macedonia, Thrace and Asia Minor still under Ottoman rule). As elsewhere in Europe, army and education were the most effective mechanisms of Hellenization, assisted by the judiciary system ready to denounce and punish all forms of behavior inconsistent with the state’s nationalist culture (Kitromilidis, 1990:38; Kollias, 1994).

It is noteworthy to point out though, that, before the definite development of modern Albanian nationalism, there were efforts in the 1870’s to include most Albanians under Ottoman rule in a Albanian-Greek kingdom (Castellan, 1991:333; Vakalopoulos, 1994: 243-249), just as others appealed to them for their inclusion in an Albanian-Vlach Macedonian state (Berard, 1987:292-333). The Albanians’ fear of an eventual assimilation by the Greeks led to the failure of the former effort.

The result of the Hellenization policy -which was to take a very oppressive turn during the Metaxas dictatorship (1936-1940)- was that Albanians in Greece, especially after the emergence of Albanian nationalism and of the Albanian state, felt that they had to ‘constantly prove their Greekness.’ Hence, their very conservative political behavior: they had traditionally been royalists and, in large numbers, adhered to the Old Calendarist Orthodox Christian Church, which -when the split in the Greek Church over the introduction of the new calendar took place in the 1920’s- was originally supported by the royalist forces. Moreover, and more important for the survival of their language. They have preferred the term Arvanite (Arberor in their own language) for the people and Arvanitika (Arberesh) for the language, as opposed to Albanian (Shqiptar for the people and Shqip for the language) that Albanians use for themselves and their language -with the exception of the Arvanites of Northwestern Greece, as mentioned above. This attitude may also explain the efforts of some intellectuals of the Arvanite community to trace Arvanites’ and Arvanitika’s roots back to the prehistoric inhabitants of Greece, the Pelasgians and their language, so as to claim indigenous status (Williams, 1992:87; Gerou, 1994b; Thomopoulos, 1912).

Trudgill (1994) has shown that, in Greece, as minority languages are all alien (Abstand) to Greek, the use of different names for them (Arvanitika rather than Albanian) has contributed to denying their heteronomy (i.e. their dependence on the corresponding standard language) and increasing their autonomy (by assigning them the status of autonomous languages). As a result, the minority language’s vulnerability grew significantly, as well as the dissociation of the speakers’ ethnic Arvanite identities from the corresponding national identities Albanian which have developed in the respective modern nation-states. Today, Arvanite ethnic identity is perceived by many members of the community as distinct from that of the other Greeks who have Greek as their mother tongue but as fully compatible with Greek national identity , an assimilation here detrimental to Greece’s homogenization and anti-minority policies.

If Hellenization was a significant factor for the weakening of the use of Arvanitika, urbanization was another. Arvanitika had survived until recently in many homogeneous villages where most people had been using the language regularly. Those, though, who moved to the cities soon abandoned the use of the language as it was unintelligible to most other city dwellers and was even perecived as a sign of backwardness; on the other hand, the children had no way of learning the language because it is not allowed to be taught at school. (Moraitis, 1994).

Current situation of the community and the language

Almost all information about the present concerns the bulk of the Arvanite community in Central and Southern Greece. The other two communities are hardly mentioned in the literature and have also been ignored in the 1987 European Bureau for Lesser Used Languages (EBLUL) visit to the Arvanite community in Greece, an oversight which led to at least one indirect protest letter by the Tychero municipality (Kazazis, 1994); nevertheless, a 1994 second visit by the EBLUL was again limited to the Central Greece Arvanite villages.

It is widely agreed that Arvanitika today have been influenced significantly by the linguistic environment in which they have evolved, sometimes for centuries, without any contact with the Albanian communities of modern day Albania. So, it has acquired a separate (Ausbau) status from Albanian, in fact with dialectical richness; nevertheless, at least partial mutual intelligibility between Arvanite and Albanian exists (Trudgill, 1994:14). Indeed, the recent (in the early 1990’s) arrival of hundreds of thousands, mainly illegal, Albanian immigrants in Greece has led to a successful test of that mutual intelligibility, when many settled in Arvanitika villages.

A comparison with standard Albanian shows that Arvanitika has suffered reduction and simplification. Reduction here means loss of: Albanian vocabulary (often replaced by Greek words duly adapted phonetically and morphologically); prepositions (sometimes replaced by Greek ones); verbal tenses; and forms. While simplification consists of loss of case forms, connecting particles and invariable verbal forms (Trudgill, 1983:115-123).

On the other hand, Arvanitika is threatened with extinction. In the early 1970’s, more than 80% of the inhabitants of Arvanite villages in the Attica & Beotia departments were found to be fluent speakers of Arvanitika, though the loss of the language was more pronounced in the villages close to Athens than elsewhere; at the same time, however, the actual use of the language was more limited (Trudgill, 1975:56-61). Moreover, there has been a rather widespread indifference among Arvanites about the fate of their mother tongues, along with self-deprecation: they have been led by the dominant unilingual Greek culture to -usually sincerely- believe that these languages are deficient, lack proper grammatical structure, have a poor vocabulary (Trudgill, 1994:14; Tsitsipis, 1994:4). There are no studies equivalent to that of the 1970s , however the Arvanitika is sill in use. that the language is used today by middle aged people (interchanged with Greek) and by elderly people (in most contexts) and less by the younger generation (usually when addressing older people, in strict family context, or, sometimes, too, to make fun of non-speakers) (Tsitsipis, 1994; Trudgill, 1983:114-5). Moreover, in the Peloponnese, it seems that the users are predominantly elderly people (Williams, 1992:85-6). Experts, therefore, agree that Arvanitika in Greece is threatened with extinction more than the equivalent Arberesh language of Southern Italy, as the latter country is more tolerant and does not feel threatened by plurilingualism (Hamp, 1978; Tsitsipis, 1983).

Since the 1980s, some efforts to preserve Arvanite culture have been made. A congress was held in 1985. Four cultural associations have been created: the Arvanitikos Syndesmos Hellados (the Arvanite League of Greece) which has been publishing, since 1983, the bimonthly Besa (in Greek); the Kentro Arvanitikou Politismou (Center for Arvanite Culture); the Arvanitikos Syllogos Ano Liosion (Arvanite Association of Ano Liosia); and the Syllogos Arvaniton Corinthias (Association of Arvanites of Corinthia). Books on Arvanite culture have been published. Church reading and chanting in some Arvanitevillages has been reported (Williams, 1992:87). Finally, we had the release of a CD with Arvanite music mentioned above. Overall, though, this movement is weaker than similar ones among Vlachs and Macedonians (and certainly among officially recognized Turks).

One reason for such a slow movement is the apparent hostility of the Greek state to such ‘revivals’ among Arvanites which is indicated by police disruption of festivals and harassment of musicians who play and sing songs in Arvanitika; as well as by the tolerance -by the state and particularly its judiciary- of public calls, printed in the press, to use violence against those musicians; likewise, human and minority rights activists have been the object of similar threats (Stohos, 20/7/1994 and in previous issues, where even the European Union’s Euromosaic project -to report on the status of the linguistic minorities in the EU- was attacked). Such hostile environment makes even the scholars’ work look suspicious.

Likewise, Arvanitika has never been included in the educational curricula of the modern Greek state. On the contrary, its use has been strongly discouraged at schools (and in the army) through physical punishment, humiliation, or, in recent years, simple incitation of the Arvanitika users (Williams, 1992:86; Trudgill, 1983:130-1). Such attitudes have been discouraging children from learning their mother tongue so as to avoid similar discrimination and suffering (Trudgill, 1983:130).

Back to the main page
1ΑDRIANO
New poster

Δημοσ.: 259
Εγγραφή: Ιανουάριος 6th, 2009, 6:22 pm
Προσωπικό μήνυμαΗλεκτρονικό ταχυδρομείοΕπιστροφή στην κορυφή της σελίδας
--------------------------------------------------------------------------------

Αναφέρετε αυτήν την δημοσίευσηΑπάντηση με παράθεσηRe: ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ......ΠΙΚΡΕΣ

doctor είπε...

Adriano, κάνε copy-paste όλες αυτές τις ανακρίβειες όπου βρεθείς κι όπου σταθείς.
Για τους Αρβανίτες της Θράκης ετοιμάσου να δεχτείς ψυχρολουσία.
Με ιστορικές πηγές και εθνολογικούς χάρτες και όχι με παραπομπές σε πηγές τύπου Νακρατζά και αλβανών διπλωματών (Mal Berisha κλπ.).
Εσύ φυσικά επειδή δεν διαβάζεις και δεν ξέρεις ιστορία απλώς αναπαράγεις όλη αυτήν την προπαγάνδα, άβουλα, άκριτα και ενεργείς ως πιόνι.
Λίγες μέρες δος μου ακόμη και θα αναρτήσω κάτι που δεν θα σου αρέσει καθόλου...
Αυτά που θα διαβάσεις τα ξέρουν οι προπαγανδιστές σου αλλά κάνουν τους χαζούς.
Γι'αυτό και δεν παραθέτουν ΚΑΜΙΑ ιστορική πηγή. ΚΑ-ΜΙ-Α, παρά μόνο παρατηρητήρια του Ελσίνκι, Νακρατζά και διάφορους άλλους απίστευτους...

doctor

Ανώνυμος είπε...

Doktor aneksartita oti dhen exume simfonisi iste megali PENA (ΠΕΝΑ) Omos ti dhinami tis penas su tin ekmetalevese adhika....eksiperetis simferonta..Ego ime eftixismenos epidhi etsi niotho ,etsi ine alithia....oti oi Arvanites polemisane pio poli apo elines jia tin Eladha,jai ton Eleniko kratos...itan i psixi tu 1821...panta sti proti dhrami ...aksiomatuxi,kapedanei...ti dhen itan oi arvanites sto onomo tu elenizmou
Tora jatre tus exune kani na dreponte epidhi ine Arvanites....kai edho simetexis kai ESI...TO ELENIKO KRATOS tus exi gjirizi ti plati san Arvanites ekmetalevontas aftus ...dhen theli na anagnorizi Arvanites....aftus pu sinexizun na pune oti imaste Elines .aditheta me tus TURKUS,SLLAVUS KAI TELEFTEA KAI BLLAKUS.....Ti kako blepete apo anagnorizi ...stin Italia oi arvanites ine perifani oti ine italo-albanoi,simio ENOSIS KAI OXI XORIZMU.....pos to vlepis esi oti o proin PROEDHROS TU SILLOGU ARVANITON TIS ELADHOS,ARISTIDHIS KOLIAS INE IROAS STIN ALBANIA ,IDHETERA STO KOSOVO PU TON EXUN TO IDHIO ME TON ADEM JASHARI

doctor είπε...

Adriano, οι Αρβανίτες δεν πολέμησαν για το ελληνικό κράτος και για τους έλληνες.
Οι Αρβανίτες πολέμησαν μαζί με τους ελληνόφωνους χριστιανούς και συναποτέλεσαν μαζί το ελληνικό κράτος και το ελληνικό έθνος.
Έγιναν πρωθυπουργοί, στρατηγοί, καθηγητές και συμμετέχουν από την αρχή του ελληνικού κράτους ως έλληνες.
Μετά όμως το 1990 και την κάθοδο εδώ των Αλβανών, και κυρίως μετά την ηλίθια αλβανική προπαγάνδα, οι αρβαίτες άρχισαν να ντρέπονται για τη γλώσσα τους.
Σε αυτό φταίει πρώτα η αλβανική προπαγάνδα και μετά η αδιαφορία του ελληνικού κράτους.
Επίσης, οι ίδιοι οι αρβανίτες σταμάτησαν να μαθαίνουν τα παιδιά τους αρβανίτικα διότι θεωρούσαν ότι αυτή η γλώσσα είναι μόνο για το σπίτι, για το χωριό, και δεν χρειάζεται πουθενά αλλού.
Έτσι σήμερα και οι νέοι δεν μαθαίνουν αρβανίτικα, ή ποντιακά ή βλάχικα ή γενικά τις διαλέκτους.
Εξαίρεση αποτελούν οι κρητικοί.
Στο θέμα με τους αρβανίτες της Θράκης όμως, εσύ εμπιστεύεσαι αστείες πηγές και δεν λες να καταλάβεις ότι εμείς εκεί είμαστε Έλληνες και κανένας δεν νιώθει αλβανός. Όλα τα υπόλοιπα είναι στην φαντασία του αλβανικού εθνικισμού, όπως είναι στην φαντασία του ελληνικού εθνικισμού η απελευθέρωση της βορείου Ηπείρου.
Έχεις διαβάσει εσύ για τους αρβανίτες της Θράκης ή απλά κάνεις αντιγραφή-επικόλληση των προπαγανδιστικών κειμένων;
Έχω αν θέλεις πολύ υλικό για να διαβάσεις, πάρα πολύ υλικό όπου θα δεις ότι ποτέ αυτοί οι αρβανίτες δεν αυτοπροσδιορίστηκαν ως αλβανοί.
Διότι αλβανικό κράτος έγινε το 1913 και αυτοί ήταν ήδη έλληνες.
Δεν ήταν βέβαια έλληνες όταν έφυγαν από την Κορυτσά το 1730, δεν ήταν ούτε αλβανοί. Ήταν χριστιανοί και τίποτα άλλο.
Αν έμεναν εκεί ίσως να ήταν σήμερα αλβανοί, αν έφευγαν για Αμερική θα ήταν σήμερα αμερικάνοι...
Είναι σαν να θέλεις να πεις τους ισπανόφωνους της Αργεντινής ότι δεν είναι Αργεντινοί αλλά ...Ισπανοί.
Για σκέψου του λίγο. Δεν θα πεις εσύ τι είναι ο άλλος αλλά θα τον ρωτήσεις ευγενικά πως νιώθει και θα σεβαστείς αυτό που νιώθει.
Με αυτά που κάνει ο αλβανικός εθνικισμός να είσαι σίγουρος ότι η αρβανίτικη διάλεκτος θα σβήσει πολύ πιο γρήγορα από ότι θα έσβηνε μόνη της.
Είναι καταστροφικό αυτό που κάνετε, πολύ καταστροφικό.

doctor

Ανώνυμος είπε...

Re: ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ......ΠΙΚΡΕΣ
από ΑDRIANO » Μάρτιος 22nd, 2009, 12:05 am

I SINISFORA TON ALBANON JIA ELENIKI MAQEDONIA
24 Φεβρουάριος 2009 12:50 πμ
A. XHAFAJ Μ/Kastra είπε...
Πρεπι να καθαριζουμε σε τι σιμφονουμε και σε τι δεν σιμφνουμε.
ΕΚΟ ΚΑΝΙ ΠΡΟΣΟΠΙΚΕΣ ΜΕΛΕΤΕΣ ΚΑΙ ΣΙΜΦΟΝΟ ΟΤΙ
ΕΚΣΟ ΟΙ ΣΛΛΑΒΟΙ ΑΠΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΑΦΤΟ εκο διαφοτερικι αποπσσι. Οι ΜΑΚΕ-ΔΟΝΙ ειταν ....ΙΛΛΙ-ΡΙ ΜΕΚΡΙ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΑΙΟΝΑ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ. λΙΠΟΝ ΣΤΟ 1913 ΟΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΤΙΣ ΘΕΣΑΛΟΝΙΚΙΣ ΖΙΤΙΣΑΝ ΣΤΑ ΑΡΒΑΝΙΤΙΚΑ ΣΤΟ ΤΟΤΕ ΑΛΒΑΝΟ ΠΑΣΣΑ ΤΙΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΧΑΣΑΝ ΤΑΧΣΙΝ ΠΑΣΣΑ ΟΤΙ ΑΦΤΟΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΙΣ ΤΟΥΡΚΙΚΙΣ ΑΦΤΟΚΡΑΤΙΑΣ ΝΑ ΑΦΙΣΙ ΤΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΙΝΕΣ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΙ ΚΑΝΑΝΕ ΟΙ ΣΛΛΑΒΙ ΣΤΟ ΚΟΣΟΒΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΕΡΑ.

ΑΦΤΟΣ Ο ΠΑΣΣΑΣ ΠΑΡΑ ΟΛΑΣ ΠΟΥ ΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΙ ΤΟΥ ΔΟΣΑΝΕ ΤΕΡΙΑΣΤΙΑ ΠΕΡΟΥΣΣΙΑ ΔΕΝ ΠΟΥΛΙΘΙΚΕ,ΕΚΑΝΕ ΑΦΤΟ ΠΟΥ ΙΘΕΛΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ.

ΑΛΛΑ ΟΜΟΣ ΟΙ ΕΛΙΝΕΣ ΣΤΟ 1913 ΙΧΑΝ ΣΚΟΤΟΣΙ 72 ΤΣΑΜΙΔΕΣ,ΑΛΒΑΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΙΑ ΟΠΟΣ ΙΣΜΑΙΛ ΠΡΟΓΟΝΑΤΙ ΔΙΚΙΤΙΣ ΤΙΣ ΑΣΤΙΝΟΜΙΑΣ ΣΤΑ ΓΟΑΝΙΝΑ Κ.Τ.Λ. ΛΙΠΟΝ ΙΧΕΙΕ ΑΡΧΙΖΙ ΝΑ ΜΙ ΕΧΕΙ ΠΛΙΡΟΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΙΝΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΙΝΕΣ....ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΣΙΜΙΟΣΙ..``ΑΣ ΝΑ ΜΕ ΔΙΚΑΣΙ Η ΗΣΤΟΡΙΑ.. ΕΜΙΣ ΤΟΡΑ ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΤΙ ΠΡΕΠΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΕΚΑΝΕ ΚΑΛΛΑ ΠΟΥ ΔΙΟΡΙΖΕ ΤΙΝ ΕΛΑΔΑ ΣΤΟ ΕΛΕΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ?
ΠΡΟΣΘΕΣΟ ΟΤΙ Ο ΑΔΡΙΑΝΟ ΕΧΕΙ ΔΙΑΘΕΣΙΜΙ ΦΟΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΙΣ ΠΟΥ Ο ΧΑΣΑΝ ΠΑΣΣΑ ΙΠΟΓΡΑΦΙ
ΜΕΣΑ ΔΙΟ ΣΤΡΑΤΙΓΙ ΑΠΟ ΕΛΕΝΙΚΙ ΠΛΕΒΡΑ ΑDRIANO


Re: ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΚΑΙ ......ΠΙΚΡΕΣ
από ΑDRIANO » Μάρτιος 22nd, 2009, 12:49 am

ΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΛΙΟ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΑΣ
από MACEDONOMACHOS » Μάρτιος 14th, 2009, 12:04 am

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ-ΒΟΜΒΑ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΤΑΝ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΓΑΙΑΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.
Ο ΙΣΜΑΗΛ ΚΕΜΑΛ, Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΣΕ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΟΥ ΕΞΕΔΩΣΕ ΤΟ 1901 ΔΗΛΩΝΕΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΟΤΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΝΕ ΟΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ ΝΑ ΚΛΕΨΟΥΝ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ. Ο ΚΕΜΑΛ ΕΓΡΑΦΕ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ. ΚΟΙΤΑΤΕ ΤΙ ΛΕΕΙ
''ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΣ.
Κυρίως Μακεδονικόν ζήτημα δεν υπάρχει. Ανάγκη λοιπόν ή το σλαυικόν στοιχείον να στερηθή της εξωτερικής υποστηρίξεως ήτις καθιστά επιθετικόν ή το Ελληνικόν στοιχείον εξ ίσου να υποστηριχθή ώστε να δυνηθή να διατηρήση ό, τι θέλουν να του αποσπάσουν.
Ενώ οι πρώτοι (οι Έλληνες) ζητούν να καθέξουν τας καθαρώς Ελληνικάς χώρας, οι Βούλγαροι κάμνουν ό, τι είναι δυνατόν διά να καταπατήσουν τας κτήσεις άλλων εθνικοτήτων και προ πάντων τους ελληνικούς τόπους. Οι Έλληνες εν και μόνον πράγμα επιθυμούν, να προφυλαχθούν κατά πάσης παραβιάσεως των ιστορικών και εθνολογικών δικαιωμάτων των''.

Όσο για το αν οι Έλληνες εξαφανίστηκαν, ο Κεμάλ, λέει:
''Αλλά τοιούτον ως υπάρχει την σήμερον, το Ελληνικόν έθνος αποτελεί το κυριώτερον και σπουδαιότερον στοιχείον της Ανατολής. Εν πρώτοις ως πληθυσμός η Ελληνική φυλή μετά τους Τούρκους και Άραβας υπερτερεί όλας τας άλλας ανατολικάς φυλάς''.

ΠΕΣ ΤΑ ΜΕΓΑ ΚΕΜΑΛ, ΦΙΛΕΛΛΗΝΑ ΑΛΒΑΝΕ.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ.
ΕΔΩΣΕΣ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Τελευταία επεξεργασία απο MACEDONOMACHOS την Μάρτιος 14th, 2009, 12:27 am, επεξεργάστηκε

Ανώνυμος είπε...

Του εκδότου του www.Apodimos.com Ξενοφώντα Φαφούτη

Αυτό το άρθρο το αφιερώνουμε σε όλους τους Έλληνες και Απόδημους Έλληνες αδελφούς μας διότι αφορά ορισμένους Έλληνες για τους οποίους πολλοί μιλούν για αυτούς αλλά δεν γνωρίζουν τι έχουν προσφέρει στην Ελλάδα και πόσο συνέβαλαν στην ελευθέρωση της και στην προάσπιση των διακαίων της. Και αυτοί είναι οι Αρβανίτες για τους οποίους δεν πρέπει ξεχνούμε την προσφορά του. Για κάποιους «Δωριείς του νεότερου Ελληνισμού», για άλλους «παιδιά της σιωπής», ο Αρβανίτικος λαός αυτός, που ποτέ δεν αποτέλεσε «έθνος», ενίσχυσε τον πληθυσμό του ελλαδικού χώρου, ταύτισε τη μοίρα του με αυτή των ελληνόφωνων συμπατριωτών του σε καιρούς δύσκολους, κράτησε την ορθόδοξη χριστιανική του πίστη και έπαιξε βασικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821.

Για αυτό θα αναφερθούμε στις διασημότητες αυτών των Ελλήνων. Η ιστορία και ο πολιτισμός των Αρβανιτών μοιάζουν σαν να καλύπτονται εδώ και πολλές δεκαετίες από τη συνομωσία της σιωπής. Ελάχιστα γράφονται και ακούγονται γι' αυτούς, έστω και αν ζούμε στην εποχή της προβολής των τοπικών ιδιαιτεροτήτων και του «έθνικ». Πολύ λίγες επιστημονικές μελέτες, ελάχιστες εκδόσεις εθνολογικού χαρακτήρα, λιγοστές σοβαρές προσπάθειες στον χώρο της μουσικής. Το θέμα μοιάζει να είναι «ταμπού», μία απόκρυφη πολιτισμική ταυτότητα και μία υπόγεια γλώσσα, που οι ίδιοι οι Αρβανίτες θέλησαν, από ένα σημείο και μετά, να τις ξεφορτωθούν, γιατί έτσι τους έμαθαν. Αφήνοντας όμως τις ενοχλητικές «ιδιαιτερότητες» πίσω τους ως ασήμαντες ή άχρηστες, δεν έγιναν περισσότερο «πολιτισμένοι» και περισσότερο Έλληνες απ' όσο ήταν πριν. Και αυτό γιατί οι Αρβανίτες ήταν ήδη Έλληνες. Η συνείδηση αυτή διαμορφώθηκε στη διάρκεια της μακράς ιστορικής τους πορείας στις ελληνικές χώρες, παράλληλα όμως με τη διατήρηση μιας λαλιάς διαφορετικής από τα «ρωμέικα».

Το Αφιέρωμα για το οποίο θα ενημερώσουμε τους πολυπληθείς επισκέπτες – αναγνώστες του Apodimos.com αφορά τις διασημότητες των Αρβανιτών ολόκληρη η φιλοσοφία βρίσκετε μέσα δυο αράδες γράμματα «Κιο γκλιούχα Αρμπeρίστe ίστe γκλιούχ τρμeρίστε, Ε φλιτ ναυάρχοϊ Μιαούλη Μπότσαρη εδε γκιθ Σούλι». Μετάφραση: Αυτή η γλώσσα η Αρβανίτικη είναι γλώσσα παλικαρίσια. Τη μιλούσε ο Ναύαρχος Μιαούλης, ο Μπότσαρης κι όλο το Σούλι. και οι διασημότητες είναι οι Μάρκος Μπότσαρης, αρχηγός των Σουλιωτών, υπερασπιστής του Μεσολογγίου, Νικόλαος Κριεζιώτης, αρχηγός της ελληνικής επανάστασης στην Εύβοια, Ανδρέας Μιαούλης, ναύαρχος και αργότερα πολιτικός, Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα η μόνη γυναίκα μέλος της Φιλικής Εταιρίας, Παύλος Κουντουριώτης ναύαρχος και αργότερα πολιτικός, Θεόδωρος Πάγκαλος, στρατηγός και για λίγο στρατιωτικός δικτάτορας, Κίτσος Τζαβέλας πρωθυπουργός Γεώργιος Κουντουριώτης πρωθυπουργός, Αντώνιος Κριεζής υπηρέτησε στο Ελληνικό Ναυτικό στην επανάσταση, αργότερα πολιτικός, Δημήτριος Βούλγαρης πρωθυπουργός, Αθανάσιος Μιαούλης πρωθυπουργός Πέτρος Βούλγαρη πρωθυπουργός, Αλέξανδρος Διομήδης πρωθυπουργός, Νίκος Εγγονόπουλος ζωγράφος και ποιητής

Ορισμένα ιστορικά στοιχεία για τους Αρβανίτες

Ανώνυμος είπε...

doctor είπε...
Adriano, οι Αρβανίτες δεν πολέμησαν για το ελληνικό κράτος και για τους έλληνες.
Οι Αρβανίτες πολέμησαν μαζί με τους ελληνόφωνους χριστιανούς και συναποτέλεσαν μαζί το ελληνικό κράτος και το ελληνικό έθνος.
Έγιναν πρωθυπουργοί, στρατηγοί, καθηγητές και συμμετέχουν από την αρχή του ελληνικού κράτους ως έλληνες.
Μετά όμως το 1990 και την κάθοδο εδώ των Αλβανών, και κυρίως μετά την ηλίθια αλβανική προπαγάνδα, οι αρβαίτες άρχισαν να ντρέπονται για τη γλώσσα τους.
Σε αυτό φταίει πρώτα η αλβανική προπαγάνδα και μετά η αδιαφορία του ελληνικού κράτους.
Επίσης, οι ίδιοι οι αρβανίτες σταμάτησαν να μαθαίνουν τα παιδιά τους αρβανίτικα διότι θεωρούσαν ότι αυτή η γλώσσα είναι μόνο για το σπίτι, για το χωριό, και δεν χρειάζεται πουθενά αλλού.
Έτσι σήμερα και οι νέοι δεν μαθαίνουν αρβανίτικα, ή ποντιακά ή βλάχικα ή γενικά τις διαλέκτους.
Εξαίρεση αποτελούν οι κρητικοί.
Στο θέμα με τους αρβανίτες της Θράκης όμως, εσύ εμπιστεύεσαι αστείες πηγές και δεν λες να καταλάβεις ότι εμείς εκεί είμαστε Έλληνες και κανένας δεν νιώθει αλβανός. Όλα τα υπόλοιπα είναι στην φαντασία του αλβανικού εθνικισμού, όπως είναι στην φαντασία του ελληνικού εθνικισμού η απελευθέρωση της βορείου Ηπείρου.
Έχεις διαβάσει εσύ για τους αρβανίτες της Θράκης ή απλά κάνεις αντιγραφή-επικόλληση των προπαγανδιστικών κειμένων;
Έχω αν θέλεις πολύ υλικό για να διαβάσεις, πάρα πολύ υλικό όπου θα δεις ότι ποτέ αυτοί οι αρβανίτες δεν αυτοπροσδιορίστηκαν ως αλβανοί.
Διότι αλβανικό κράτος έγινε το 1913 και αυτοί ήταν ήδη έλληνες.
Δεν ήταν βέβαια έλληνες όταν έφυγαν από την Κορυτσά το 1730, δεν ήταν ούτε αλβανοί. Ήταν χριστιανοί και τίποτα άλλο.
Αν έμεναν εκεί ίσως να ήταν σήμερα αλβανοί, αν έφευγαν για Αμερική θα ήταν σήμερα αμερικάνοι...
Είναι σαν να θέλεις να πεις τους ισπανόφωνους της Αργεντινής ότι δεν είναι Αργεντινοί αλλά ...Ισπανοί.
Για σκέψου του λίγο. Δεν θα πεις εσύ τι είναι ο άλλος αλλά θα τον ρωτήσεις ευγενικά πως νιώθει και θα σεβαστείς αυτό που νιώθει.
Με αυτά που κάνει ο αλβανικός εθνικισμός να είσαι σίγουρος ότι η αρβανίτικη διάλεκτος θα σβήσει πολύ πιο γρήγορα από ότι θα έσβηνε μόνη της.
Είναι καταστροφικό αυτό που κάνετε, πολύ καταστροφικό.

apantisi
doctor είπε...
Adriano, οι Αρβανίτες δεν πολέμησαν για το ελληνικό κράτος και για τους έλληνες.
Οι Αρβανίτες πολέμησαν μαζί με τους ελληνόφωνους χριστιανούς και συναποτέλεσαν μαζί το ελληνικό κράτος και το ελληνικό έθνος.
Έγιναν πρωθυπουργοί, στρατηγοί, καθηγητές και συμμετέχουν από την αρχή του ελληνικού κράτους ως έλληνες.
Μετά όμως το 1990 και την κάθοδο εδώ των Αλβανών, και κυρίως μετά την ηλίθια αλβανική προπαγάνδα, οι αρβαίτες άρχισαν να ντρέπονται για τη γλώσσα τους.
Σε αυτό φταίει πρώτα η αλβανική προπαγάνδα και μετά η αδιαφορία του ελληνικού κράτους.
Jia pion polemisane tote ?
--jia to eaftotus ?
--jia tus turkus
--i mipos tus antimetopisete tus ARVANITES SAN FILO-PRO ELENIKO? Se afti ti periptosi prepi na pessi i gnomi oti ITAN ELINESΕ

Eπίσης, οι ίδιοι οι αρβανίτες σταμάτησαν να μαθαίνουν τα παιδιά τους αρβανίτικα διότι θεωρούσαν ότι αυτή η γλώσσα είναι μόνο για το σπίτι, για το χωριό, και δεν χρειάζεται πουθενά αλλού.
Afto to fenomeno simveni pandu...kai me tus Elines ektos Eladhos kai olus tus ipolipus....na katallavume oli mas simera iparxun 2 glloses
1-tu Psomiu Elenika,anglika stin Eladha ,Albanika,anglika stin Albania ,Italika,anglika stin italia.........
2- Gllosa proelevsis
Edho mia ``eftixizmeni..idhisi jia tus ethnikistes Elines...Stin Italia ,pu exi anagnorizi Arvanites me tin etisi tis Alvanias kai oxi tis Eladhos (???)
ine poli elaisti afti pu thelun na mathun Arvanitika ,dhistixos jia mena(bori na ine kato apo 1%)Alla to Italiko kratos su lej oti ego dhen eko efthines ,pragma pu dhen bori na to lej to Eleniko kratos,afu dhen tus anagnorizi
Episis stin Italia oi arvanites DHEN DHEKTIKAN TI XRISI TIS MITRIKIS GLLOSAS, TIS ALVANIKIS,POLI DHIKEOMATIKA
-Afu stin Eladha ine peripu 600-700 xiliadhes Alvanoi ti provlimo tha ixane mia KUFTA TON ARVANITON
PLIROS ME ELENIKI SINIDHISI?(episima stixia apo xronjia dhen exi dhioti oi Arvanites ine Elines,aneksartita oti OLI millame jia Arvanites,ara imaste paranomi)
-Oi Alvanoi epistimi stin eklisi pu ekanan pros tin Eleniki kivernisi anaferun IDHETERA PERIOXES KONTA STA SINORA ,pragma pu tha tus kani na IREMISUN TUS ETHNIKISTES TIS IPOLIPIS ELEDHOS
-Dhen glitonete ti POLI-ETHNIKI ELADHA PU IDHI INE POLI-ETHNIKI(oxi 99% elines kai kristian-orthodhoksi)....LIPON TI ANAMENETE NA XANETE PU STA BORIA PROASTIA DHEN IPARXI PITHANOTITA NA MI GJIRIZUN OI TSAMIDHES
O Adriano endiaferete jia tus ARVANITES...Epidhi tus exi zisi,tus exi niothi....ine POLI KRIMA na xanete mia gllosa stin epoxi mas kai mazi tis na zvisun oi ARVANITES pu dhosane ,dhinun paradhigmatiki SINISFORA stin Eladha..pu ine pio elinares apo Elines....Dhen kanume ENGLIMA me ti SIOPI MAS?

Ανώνυμος είπε...

από ΑDRIANO » Σήμερα, 3:18 pm

Rikste mia matia edho prin mu apantisete
http://en.wikipedia.org/wiki/Arvanites

giorgos είπε...

σπασε αλβανακο αdriano που ενδιαφερεσαι για τους αρβανιτες και κλαις και οδυρεσαι. ειμαστε πολυ παραπανω απο 700 χιλ κ ολοι σας πεταμε την αλβανια στη μουρη, γιατι εμεις οι αρβανιτες δεν γιναμε αλλα ειμασταν ελληνες προτου εσεις μαθετε οτι πρεπει να λεγεστε αλβανοι. σπασε γιατι η ανοχη εχει και ορια. οι αρμπερες ειναι εληνες σαν εμας κ το ξερετε. ΣΠΑΣΕ ΣΑΠΙΛΑ

Ανώνυμος είπε...

Jorgos ipe
σπασε αλβανακο αdriano που ενδιαφερεσαι για τους αρβανιτες και κλαις και οδυρεσαι. ειμαστε πολυ παραπανω απο 700 χιλ κ ολοι σας πεταμε την αλβανια στη μουρη, γιατι εμεις οι αρβανιτες δεν γιναμε αλλα ειμασταν ελληνες προτου εσεις μαθετε οτι πρεπει να λεγεστε αλβανοι. σπασε γιατι η ανοχη εχει και ορια. οι αρμπερες ειναι εληνες σαν εμας κ το ξερετε. ΣΠΑΣΕ ΣΑΠΙΛΑ

2 Μάϊος 2009 11:21 μμ
Jorgo epidhi dhen se vlepo na aksizis tin apantisi ade mia fora na su apantiso
Pu to idhes na grafo oti oi arvanites ine Alvanoi ? Ade sto kallo kai dhiavaze prin gfafis

doctor είπε...

Γιώργο, ο Adriano δεν γράφει ότι οι Αρβανίτες είναι αλβανοί.
Απλώς γράφει ότι οι Αρβανίτες δεν είναι έλληνες.
Άρα οι αρβανίτες είναι μία ξεχωριστή εθνότητα κατά τον Adriano, αν μπορώ να καταλάβω, διότι γράφει δυσνόητα και μπερδεμένα.
Επίσης εγκαλεί(;) την ελληνική κυβέρνηση που δεν διεκδίκησε τους Αρβανίτες της Ιταλίας ενώ γνωρίζει ότι εδώ οι εκάστοτε κυβερνήσεις με την εθελούσια σύμπραξη των Αρβανιτών από το 1830 προσπαθούν να σβήσουν την Αρβανιτιά.
Μα υπάρχουν κάτι ...αρβανίτικα κεφάλια που εδώ και περίπου διακόσια χρόνια συνεχίζουν να μιλάνε αυτή τη διάλεκτο.
Βέβαια ο Adriano μαθαίνει ιστορία μόνο από την wikipedia και την αλβανική προπαγάνδα και απλώς αναπαράγει αυτά που διαβάζει.
Θεωρεί δηλαδή ότι ο διπλωμάτης της Αλβανίας στην Τουρκία και σπουδαγμένος (στην διπλωματία) εκεί, Mal Berisha είναι ο καθ'ύλην αρμόδιος για να αποφανθεί για τους "albanian speakers" της Δυτικής Θράκης τους οποίους αυθαίρετα και ανιστόρητα βαφτίζει "albanians" χωρίς να παραθέτει ΟΥΤΕ ΜΙΑ πηγή που να αποδεικνύει κάτι τέτοιο.
Αν λοιπόν θέλει κάποιος απλώς να διαβάζει αυτό που θέλει έχει καλώς, όχι όμως και να μας παρουσιάζεται ως υπερασπιστής των Αρβανιτώ, ερήμην αυτών!
Φαντάσου αύριο να αρχίσουμε όλοι να μιλάμε στους βραζιλιάνους και να τους πρήζουμε τα συκώτια ότι είναι ...πορτογάλλοι επειδή μιλάνε πορτογαλλικά, αυτοί να μας λένε "όχι, είμαστε βραζιλιάνοι", και εμείς εκεί, να επιμένουμε: "όχι, είστε πορτογάλλοι". Και να σκεφτεί κανείς ότι εκεί τα πορτογαλλικά είναι η επίσημη γλώσσα, ούτε καν διωκόμενη!

doctor

Ανώνυμος είπε...

Doktora
Mia kaliteri analisi jia mena kano ego Thesis mu
!-Arvanites proin Alvanoi ite exun 1000xronjia ite 400 ,simera oso dhen gnorizan to oro SHKIPETAR
ine ELINES (peripu 10 sta 8 elines)
! -glosa toskiki
ara afu eko stirizi oti sto 80% elines na mi me katigorane adhika san na eko pi dhen ine elines.....
Omos kai ELINES NA INE DHEN PREPI NA XANETE ARVANITIKI GLLOSA (stasi mu)................................................................

doctor είπε...

1) Αυτά τα ποσοστά πως τα υπολόγισες;
2) Ποιο είναι το υπόλοιπο 20% και τι εθνικότητας είναι; Τους ρώτησες τι είναι ή εσύ αποφασίζεις για χιλιάδες ανθρώπους σε ποιο έθνος ανήκουν; Αυτό δεν ονομάζεται φασισμός; Τα ίδια λένε και οι έλληνες εθνικιστές που θεωρούν τους σλαβομακεδόνες Βούλγαρους...

giorgos είπε...

πρωην αλβανοι δεν υπαρχουν, ουτε νυν, ουτε αει. αρβανιτες υπηρχαν κ υπαρχουν οι οποιοι ομως ειναι ανεκαθεν ελληνες.

στο ελμπασαν τον 19ο αιωνα ο berald γαλλος επιτοπιος ερευνητης επι ετη κατεγραψε:

ολοι οι αρβανιτες μιλουν η καταλαβαινουν ελληνικα. στελνουν τα παιδια τους, τ αγορια σε σχολειο αρρενων ελληνικο κ τα κοριτσια σε σχολειο θηλεων ελληνικο. θεωρουν τους εαυτους τους ελληνες και το λενε. το ιδιωμα που μιλανε ειναι προφορικα και το λενε αρβανιτικα. προσπαθουν να διαφυλαχθουν εθνικα απο τους βουλγαρους και τους μιρδιτες καθολικους που θελουν να τους αλλαξουν την πιστη.

ενας γερμανος ονοματι ΒεΪγκαν, την προηγουμενη χρονια εζητησε να τους προσηλυτισει στο αλβανικο φρονημα και γλωσσα.
οι ελληνες αυτοι του αποκριθηκαν οτι αλβανια γι αυτους σημαινει αγριοτητα, την πατριδα τους την λενε ηπειρο και ονομαζουν προγονο τους τον πυρρο, κ οσο για γλωσσα προτιμουν να εξασφαλισουν στα παιδια τους ενα τελειοποιημενο γλωσσικο οργανο. Κ τον κρατουν τον λογο τους!


αυτοι ειναι οι λεγομενοι αλβανοι των ημερων μας. δηλουντες τοτε ελληνες καισημερα αλβανοι. το μεν προϋπηρχε, υπαρχει και θα υπαρχει.
το δε(ν) καθως εχει ημερομηνια παραγωγης εχει και ημερομηνια ληξεως!
Χτυπηθειτε ως οκταποδες,σαρανταποδες και πολυποδες.

ΟΙ ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ ΟΔΗΓΟΥΝ Κ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ Κ ΜΟΝΟΝ!

giorgos είπε...

oσο για την σταση, προτιμαται η κολλιατσου. εχει οντως πολλους αλβανους να περιμενουν oμιλουντες ακαταλαβιστικα ενα συνοθυλευμα που σημερα το αποκαλουν καποιοι αλβανικα!

Ανώνυμος είπε...

Doktor egraspe :
Θεωρεί δηλαδή ότι ο διπλωμάτης της Αλβανίας στην Τουρκία και σπουδαγμένος (στην διπλωματία) εκεί, Mal Berisha είναι ο καθ'ύλην αρμόδιος για να αποφανθεί για τους "albanian speakers" της Δυτικής Θράκης τους οποίους αυθαίρετα και ανιστόρητα βαφτίζει "albanians" χωρίς να παραθέτει ΟΥΤΕ ΜΙΑ πηγή που να αποδεικνύει κάτι τέτοιο.
Αν λοιπόν θέλει κάποιος απλώς να διαβάζει αυτό που θέλει έχει καλώς, όχι όμως και να μας παρουσιάζεται ως υπερασπιστής των Αρβανιτώ, ερήμην αυτών!

Doktor
Ego dhen eko dhi ti dilosi tu k.Berisha alla afto pu me ediposiazi ine jati to kani apo Turkia (?)
To simperasma mu ine oti ;
Mia eklisi pros Arvanites tis Thrakis ,andimetopizontas san Alvanus oi opjoi stin Turkia exun to Dhikeoma tis adherfotitas....kanun oti thelun...
Ara na mi polemisun tus Mislimanus, kai isos simaxia me aftus...mi to theoris vlagjia

doctor είπε...

τι άλλο θα διαβάσω ω Αλλάχ;
Εγώ λέω να γίνουν οι αρβανίτες τούρκοι για να μην κινδυνεύουν από τους τούρκους!!!