Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

Φανατισμός


O όχλος εν δράσει...

Το καλοκαίρι του 1955, διάφορα διαδοχικά επεισόδια ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική κοινότητα της Κύπρου δηλητηριάζουν τις σχέσεις Αθήνας και Άγκυρας. Η κατάσταση φτάνει σε παροξυσμό στις αρχές του Σεπτεμβρίου, όταν διαδίδεται η φήμη ότι εξερράγη βόμβα στο πατρικό σπίτι του Μουσταφά Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη. Το βράδυ της 6/7ης Σεπτεμβρίου, ένα ανεξέλεγκτο πλήθος κατευθύνεται, με την ανοχή των αρχών, προς το Μπέιογλου (Πέρα), όπου τα περισσότερα εμπορικά καταστήματα είναι ρωμαίικα. Την επόμενη το πρωί, οι Πολίτες άναυδοι ανακαλύπτουν ένα τοπίο καταστροφής: όλες οι βιτρίνες της Μεγάλης Οδού του Πέρα είναι κατεβασμένες, το οδόστρωμα και τα πεζοδρόμια καλυμμένα με υφάσματα, σχισμένα ρούχα, σπασμένα γυαλιά. Ο απολογισμός είναι δραματικός:
1.004 σπίτια,
4.348 εμπορικά καταστήματα,
27 φαρμακεία,
21 εργοστάσια,
110 εστιατόρια,
αρκετά ξενοδοχεία και καφενεία,
73 εκκλησίες
και 26 σχολεία έχουν είτε καταστραφεί ολοσχερώς είτε υποστεί σοβαρές ζημιές.


Χάρτης της Κωνσταντινούπολης (Istanbul)

Είναι η πρώτη φορά που η ρωμηοσύνη εισπράττει κατ’ αποκλειστικότητα τη λαϊκή οργή. Όμηροι και υπόλογοι για τις ταραχές στην Κύπρο, θύματα αντιποίνων που θεωρούν άδικα, οι Ρωμηοί πιστεύουν ομόφωνα ότι τα γεγονότα όχι μόνο δεν ήταν αυθόρμητα αλλά κι ότι είχαν προγραμματιστεί με σύστημα. Τεκμήριο της ακλόνητης αυτής βεβαιότητας, η παντελής έλλειψη σωματικής βίας σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις. Οι αυτουργοί των βανδαλισμών ήλεγχαν απόλυτα τις πράξεις τους και δε δρούσαν υπό το καθεστώς της ταραχής [1].

***


H εβραϊκή συνοικία της Κέρκυρας

Στις 2 Απριλίου 1891, στην πόλη της Κέρκυρας, βρέθηκε το πτώμα ενός 11χρονου κοριτσιού. Το πτώμα ήταν άγρια κακοποιημένο, στραγγισμένο από το αίμα του, κλεισμένο μέσα σε σάκο μαζί με πίτουρα και χορτάρια.
Οι βασανιστές και σφαγείς του το είχαν αποθέσει στην εβραϊκή συνοικία της πόλης, κοντά στη Συναγωγή. Το κορίτσι, όπως γρήγορα αποδείχθηκε, ονομαζόταν Ρουμπίνα και ήταν κόρη του εβραίου ράφτη Βήτα Σάρδη [2].
Ο εισαγγελέας εφετών Μπένσης, που ανέλαβε τη διαλεύκανση της υπόθεσης, έστρεψε όλη του την δραστηριότητα προς την εβραϊκή κοινότητα της πόλης. Κατέσχεσε τα βιβλία της Συναγωγής, ανέκρινε Εβραίους και πολύ σύντομα διέταξε τη σύλληψη υπόπτων, ξεκινώντας μάλιστα από τους γονείς του δολοφονηθέντος κοριτσιού.
Αυτές οι κινήσεις των επίσημων αρχών έπεισαν και τους πλέον διστακτικούς ότι κάτι το πολύ σκοτεινό βρισκόταν πίσω από τον φρικτό θάνατο, κάτι που εκπορευόταν από το εσωτερικό της εβραϊκής κοινότητας. Το έναυσμα για την εκδήλωση αντισημιτικών ταραχών δόθηκε έτσι με τον πιο επίσημο τρόπο. Παρά τις διαμαρτυρίες και τις διαβεβαιώσεις του αρχιραβίνου της Κέρκυρας, αλλά και του νομάρχη, πλήθος ιστορίες κυκλοφόρησαν στην πόλη. Στην τελική τους εκδοχή, το κορίτσι παρουσιαζόταν ως χριστιανή κόρη την οποία ο δήθεν πατέρας της έκλεψε ή αγόρασε, ίσως στα Γιάννενα, ώστε να τη διαθέσει στις εβραϊκές ανθρωποθυσίες.
Πλήθη Κερκυραίων συγκεντρώθηκαν πάραυτα, σε κατάσταση υστερίας.
Αλίμονο στους Εβραίους που δεν πρόλαβαν να κλειστούν στα σπίτια τους. Λιθοβολισμοί, κακοποιήσεις, πυρπολήσεις, καταστροφές και λεηλασίες καταστημάτων, επιθέσεις κατά οικιών.
Τίποτε επίσημο και συγκεκριμένο όμως δεν μπορούσε να μαθευτεί. Οι αρχές επέβαλαν συσκότιση στις περί τα γεγονότα ειδήσεις και απαγόρευσαν την αποστολή τηλεγραφημάτων [3].
Στρατιωτικές δυνάμεις απέκλεισαν την Εβραϊκή συνοικία για περισσότερο από έναν μήνα, και μάλιστα τόσο αποτελεσματικά, ώστε λιμός έπληξε τους αποκλεισμένους.
Τα γεγονότα εξαπλώθηκαν και στα άλλα νησιά των Ιονίων. Στην Λευκάδα, οι αρχές έκλεισαν τον εβραϊκό πληθυσμό στο Φρούριο, κάτω από άθλιες συνθήκες, για να τον προστατεύσουν.
Στη Ζάκυνθο τα γεγονότα πήραν αγριότερες διαστάσεις καθώς ευθύς εξαρχής χρησιμοποιήθηκαν πυροβόλα όπλα [4].
Τα γεγονότα είχαν στο μεταξύ προκαλέσει διεθνή συγκίνηση και, εκτός από τη δυσαρέσκεια της αυτοκράτειρας της Αυστρίας και τη φιλεύσπλαχνη άφιξη στο νησί της πρώην αυτοκράτειρας της Γαλλίας, Ευγενίας, η ελληνική κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει τη διεθνή επέμβαση, διπλωματική ακόμα και στρατιωτική. Πολεμικά σκάφη της Ιταλίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας κατέπλευσαν στην Κέρκυρα ενώ εξετάστηκε πολύ σοβαρά η απόβαση αγημάτων [5].


Γκραβούρα της Κέρκυρας

***
Τα δύο παραπάνω γεγονότα (δύο από τα αναρίθμητα στην ιστορία της ανθρωπότητας) αποτελούν τον ορισμό του πογκρόμ [6].
Η συνταγή γνωστή: επιστρατεύονται οι φοβικές και μισαλλόδοξες ψυχώσεις του όχλου, εφευρίσκεται/κατασκευάζεται η αφορμή (η φήμη περί έκρηξης βόμβας στο σπίτι του Κεμάλ και αντίστοιχα η φήμη περί της κλοπής του κοριτσιού ώστε να χρησιμοποιηθεί ως θύμα σε εβραϊκή ανθρωποθυσία), οργανώνεται η συνάθροιση του μαινόμενου πλήθους, ένας πύρινος λόγος από κάποιον ταγό, ένα σύνθημα, ένα νεύμα, δάδες και όπλα στα χέρια, ουρλιαχτά , και τα αποτελέσματα δεν μπορεί να τα συλλάβει ο νους του ανθρώπου. H νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου δεν τελειώνει ποτέ…
Η διαφορά στα δύο στιγμιότυπα είναι ότι τα Σεπτεμβριανά καταλαμβάνουν μεγάλο όγκο και σπουδαιότητα στην επίσημη ελληνική ιστοριογραφία, ενώ τα γεγονότα των Επτανήσων του 1891 είναι «κάτω από το χαλί». Κάποιοι νομίζουν ότι η εμφύσηση στους πολίτες μιας αγνής και αμόλυντης εικόνας για την χώρα τους βοηθά στην αυτογνωσία και στην ορθή συμπεριφορά των πολιτών…
Φυσικά ούτε οι Τούρκοι διδάσκουν τα «Σεπτεμβριανά» στα σχολεία τους- ή τα διδάσκουν όπως τους βολεύει, και το Ισραήλ κρύβει -ή όταν δεν μπορεί, δικαιολογεί τα καθημερινά του εγκλήματα εναντίον των Παλαιστινίων…
Οι θύτες και τα θύματα εναλλάσσονται σε αυτό το μακάβριο παιχνίδι της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού και της απανθρωπιάς, ακόμη και σήμερα, σε πολλές γωνιές του κόσμου.
Στη χώρα μας-ευτυχώς, με την εξαίρεση κάποιων περιθωριακών κοινωνικών ομάδων (χρυσαυγίτες, αναρχικοί, χούλιγκανς) αυτές οι πρακτικές είναι απορριπτέες από όλη την κοινωνία.
Ποιο είναι το καύσιμο που μπαίνει στη μηχανή του όχλου;
Τι είναι αυτό που μετατρέπει έναν πολίτη σε μέλος μιας αγέλης που επιτίθεται;
Ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία και το μίσος για τον «Άλλον».
Το μίσος που διδάσκεται από την οικογένεια, από το σχολείο, από τους παπάδες, και έτσι ο μέσος πολίτης των Βαλκανίων –και όχι μόνο- μαθαίνει να μισεί, μαθαίνει στα προβλήματά του να βρίσκει ενόχους και όχι λύσεις.
Οι πολιτικές ιδεολογίες στις ακραίες τους μορφές και η θρησκοληψία είναι οι μέντορες του φανατισμένου ανθρώπου.
Ο φανατισμένος άνθρωπος δεν δίνει το δικαίωμα στην ύπαρξη της άλλης γνώμης. Όταν υπάρξει άλλη γνώμη, τότε οι απαντήσεις είναι «έτοιμες».
Γράφει ο Θανάσης Τριαρίδης:
«Όποτε κάνω κριτική στις θρησκείες ή στην εκκλησία, γίνομαι «Αντίχριστος», όποτε μιλάω για τα εγκλήματα των Ελλήνων γίνομαι «ανθέλληνας», όποτε κάνω λόγο για τα εγκλήματα του κομμουνισμού μεταβάλλομαι σε «φασίστα» [7].
Και –για να συνεχίσω πάνω στην ίδια σκέψη- όποιος μιλάει για τις διώξεις και τον ρατσισμό που βίωσαν οι έλληνες της Αλβανίας από τον Χότζα, οι Ρωμηοί [8] της Πόλης από το εθνικιστικό τουρκικό κράτος, οι έλληνες της Ε.Σ.Σ.Δ. από τον Στάλιν, χαρακτηρίζεται από τους «προοδευτικούς» ως εθνικιστής!
Οι υπεραπλουστεύσεις, οι απλοϊκές κρίσεις (γιατί η συνωμοσιολογία του ΚΚΕ σχετικά με τον ρόλο των Αμερικανών είναι λιγότερο γελοία από την συνωμοσιολογία του ΛΑΟΣ;) και οι κατατάξεις σε μορφή άσπρου-μαύρου (τις έζησα προσωπικά στο θέμα των Τσάμηδων, όπου κατηγορήθηκα ότι αφού δεν πήρα από... υποχρέωση το μέρος των ελλήνων σημαίνει ότι ήμουν με το μέρος των …Τσάμηδων!) είναι η πηγή κάθε μορφής φασισμού και ρατσισμού.
Μια ανοιχτή κοινωνία στην πράξη, οφείλει να είναι ανεκτική στο διαφορετικό, όπως αυτό κι αν προσδιορίζεται: στις πολιτικές πεποιθήσεις, στις σεξουαλικές προτιμήσεις, στη θρησκεία, στο χρώμα του δέρματος, στη γλώσσα.
Μία Δημοκρατία είναι αληθινή όταν δίνει λόγο ακόμη και στους εχθρούς της, όταν δεν αποκλείει κανέναν από την κοινωνική ανέλιξη με πρόσχημα κάποια ιδιότητα ή χαρακτηριστικό που δεν συνάδει με αυτά της πλειονότητας.
Είμαστε υπερήφανοι που συμπατριώτες μας είναι βουλευτές και υπουργοί σε άλλες χώρες, αλλά δεν συζητάμε καν το ενδεχόμενο να αποκτήσουν οι μετανάστες στη χώρα μας το δικαίωμα στο «εκλέγειν» και στο «εκλέγεσθαι».
Η ανοχή, η ενσυναίσθηση, η έλλειψη εθνοκεντρικής θεώρησης των πάντων, η αγάπη για τον άνθρωπο, είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της ανοιχτής κοινωνίας.

doctor

______________________________________________________________
­­­­­­­
[1] «Οι Ρωμηοί της Πόλης», εκδόσεις Εστία, σελ.43. Συγγραφείς του βιβλίου είναι η Μερόπη Αναστασιάδου και ο Πωλ Ντυμόν.
Η Μερόπη Αναστασιάδου γεννήθηκε το 1964 στην Θεσσαλονίκη. Είναι νομικός και ιστορικός, ερευνήτρια του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας της Γαλλίας στο τμήμα Τουρκικών και Οθωμανικών Σπουδών. Ο Πωλ Ντυμόν γεννήθηκε το 1945 στην Βηρυτό. Είναι ιστορικός, καθηγητής τουρκικής γλώσσας, λογοτεχνίας και ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου.

[2] Ο πατέρας του είχε δηλώσει την εξαφάνιση στην Αστυνομία και είχε προσλάβει κήρυκα (ντελάλη), υποσχόμενος αμοιβή σε όποιον βοηθούσε τις έρευνες για την ανεύρεσή του. Τα στοιχεία της υπόθεσης, το θρήσκευμα του δολοφονημένου παιδιού και η απελπισμένη αναζήτησή του από τον πατέρα άφησαν αδιάφορη την κοινή γνώμη και τις αρχές της πόλης. Γι’αυτούς, το έγκλημα ήταν οπωσδήποτε εβραϊκή πλεκτάνη…(«Ανεπιθύμητοι συμπατριώτες», του Γ.Μαργαρίτη, Καθηγητή Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ,σελ.33-34).

[3] Τα του φόνου δημοσιεύτηκαν με κάθε λεπτομέρεια στις Αθηναϊκές εφημερίδες σε καθημερινή βάση, με πολλές μάλιστα ανατριχιαστικές εκδοχές, βλ. λ.χ. τα φύλλα «Εφημερίδος» και των «Καιρών» από τις 3 Απριλίου και μετά. Αντίθετα, οι μετέπειτα εξελίξεις αποδόθηκαν με μεγάλη καθυστέρηση και με πολύ λιγότερες λεπτομέρειες, καθώς επιβλήθηκε τηλεγραφική και ταχυδρομική λογοκρισία, στην προσπάθεια να διαφυλαχθεί το κύρος του κράτους. Ο αριθμός των νεκρών εβραίων, λ.χ. είναι άγνωστος.(ο.π. υποσημείωση 10, σελ.34).

[4] Οι μικρές στρατιωτικές δυνάμεις που υπήρχαν στα νησιά αποδείχθηκαν ανεπαρκείς για να προλάβουν ή να καταστείλουν τις ταραχές, γεγονός που οδήγησε στην αποστολή στρατιωτικών ενισχύσεων από την Πελοπόννησο, και την Αθήνα. Στο τέλος Απριλίου μεταφέρθηκαν στην Κέρκυρα μονάδες πυροβολικού και ισχυρή ναυτική μοίρα. (ο.π. σελ. 36).


[5] Οι διπλωματικές πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση πήραν μορφή τελεσιγράφου από τις αρχές Μαΐου. Στο τέλος του πρώτου δεκαημέρου του ίδιου μήνα, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και αυστριακά πολεμικά πλοία εστάλησαν στην Κέρκυρα. Η κατάσταση, στο μεταξύ, άγγιζε την τραγωδία: «Από της 4ης Απριλίου διατελεί η εβραϊκή συνοικία εν στενώ αποκλεισμώ. Πολλοί Εβραίοι αναγκάζονταν να επαιτώσιν όπως αγοράσωσιν ολίγον άρτον διά τας οικογενείας των. Αν ο αποκλεισμός παραταθή επί τινας ημέρα, ότε ο καύσων θα κατασταθή μάλλον επαισθητός, βέβαιον είναι ότι η δημόσια υγεία σπουδαίον διατρέχει κίνδυνον επειδή δεν είναι απίθανον να αναπτυχθή εν τη Ισραηλιτική συνοικία επιδημική τις νόσος, αφού οι κάτοικοι ταύτης αναγκάζονται να μένωσι κεκλεισμένοι εις τα πυκνότατα κατωκημένας οικίας των εν αις συνεσωρεύθησαν και πάντες οι εκτός της εβραϊκής κατοικούντες Ισραηλίται, ούτως ώστε εν περιωρισμένω χώρω είνε εγκεκλεισμένοι εξακισχίλιοι (6.000) άνθρωποι!» («Εφημερίς», 5 Μαΐου 1891).

[6] Πογκρόμ: (το) ακλ.ουσ. [λ.ρωσική] κίνηση για την εξόντωση των Εβραίων στην τσαρική Ρωσία // (γεν.) εξοντωτικός διωγμός («Ελληνικό Λεξικό», Τεγόπουλος-Φυτράκης, Ζ’ έκδοση,σελ.616).

[7] Θανάσης Τριαρίδης, «Σημειώσεις για το τρεμάμενο σώμα», εκδ. «Τυπωθήτω», σελ. 346.

[8] Το πρόβλημα της ονομασίας των ελληνόφωνων χριστιανών της Πόλης (ρουμ ορντοντόξ για το τουρκικό κράτος) δημιουργείται όταν η πλειονότητα των κατοίκων της Ελλάδος θεωρεί ότι η ονομασία «ρωμηοί» είναι υποτιμητική ή τέλος πάντων δεν συνάδει με την σφυρηλάτηση της «εθνικής ουσίας» από τον Παπαρρηγόπουλο και μετά. Στο προεισαγωγικό σημείωμα των συγγραφέων του βιβλίου «οι Ρωμηοί της Πόλης» και μάλιστα από την πρώτη παράγραφο γίνεται η αποσαφήνιση του όρου: «Όταν τελειώναμε τη μελέτη αυτή, λίγες μέρες πριν στείλουμε το χειρόγραφο στον εκδότη, καταληφθήκαμε ξαφνικά από αμηχανία. Αναρωτηθήκαμε αν είχαμε δίκαιο που χρησιμοποιήσαμε συστηματικά τη λέξη «Ρωμηοί», για να ονομάσουμε τους Έλληνες της Πόλης. Ζητήσαμε λοιπόν τη γνώμη ενός από τους κύριους Πολίτες συνομιλητές μας. Απάντηση: «Έτσι λέμε κι εμείς. Αυτό είναι το σωστό». Ως υπενθύμιση εξάλλου αυτής της καταγωγής, ορθρογραφούνται στο κείμενο αυτό όχι με γιώτα (Ρωμιοί), όπως προτείνεται σε αρκετά σύγχρονα λεξικά της νεοελληνικής γλώσσας, αλλά με ήτα (Ρωμηοί), έτσι ώστε να είναι ακόμη σαφέστερη η μεταλλαγή του διψήφου μακρού φωνήεντος άλφα-γιώτα (αι) στο επίσης μακρό ήτα» («Οι Ρωμηοί της Πόλης, σελ.9).

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δημήτρη, βρες και διάβασε τον "Αντίκτυπο του Νου" του Παπαδιαμάντη.

Ανώνυμος είπε...

harrygrath είπε...
Ο αντιμιλιταρισμος & ο πασιφισμος ειναι ψυχοπαθολογικες καταστασεις...

------------------------------

Σαφώς, όμως ο μιλιταρισμός, που δεν είναι, αντιμετωπίζεται με λογική. Η άνευ όρων υποστήριξη μιας στρατιωτικής παρέμβασης που σκοτώνει μερικά γυναικόπαιδα, μπορεί να έχει λογικά επιχειρήματα, όμως μόνο στον κυνισμό μπορεί να αποδωθεί.

Αν επιλέγεις να κλείνεις τα μάτια στην τυφλή βία, να εξισώνεις τη ναζιστική Γερμανία με την Σερβία (χωρίς να υποστηρίζω ότι ο βομβαρδισμός της Γερμανίας ήταν απαραίτητος) και όλα αυτά γιατί πιστεύεις ότι ο κόσμος χωρίζεται σε Φως και Σκότος, τότε χρειάζεσαι άμεσα συνδρομή κλινικού ψυχιάτρου.

Αν από την άλλη υποστηρίζεις όλα αυτά γιατί πιστεύεις ότι ο καπιταλισμός και ο μιλιταρισμός πάνε χεράκι χεράκι και υποστηρίζεις σφόδρα τον καπιταλισμό, τότε είσαι απλώς ένας κυνικός μισάνθρωπος και σου εύχομαι τα καλύτερα.

ΥΓ. Φυσικά είναι πάγια η θέση μου ότι είσαι ένας απλός προβοκάτορας και γι'αυτο έχεις πάντα την αμέριστη συμπαράσταση μου.

Ανώνυμος είπε...

-----------------------------------
s_pablo said:
> ... που σκοτώνει μερικά γυναικόπαιδα ...
-----------------------------------

Μόνο εγώ πιστεύω ότι η λέξη "γυναικόπαιδα" είναι μια από τις πιο άσχημες, patronising και condescending λέξεις της ελληνικής γλώσσας;

Ανώνυμος είπε...

@sapere

Είναι όντως κακάσχημη λέξη.

Για τα υπόλοιπα, ουδέν σχόλιο. Είμαι, άλλωστε, μελό εκ γενετής...

Ανώνυμος είπε...

harry, υπάρχει καλή και κακή βία;

Διαφωνώ.


***

Christophorus, ευχαριστώ για την πρόταση. Στα υπ' όψιν κι αυτή!

***

s_pablo, προσπαθείς να προσεγγίσεις τον Χάρυ; Είναι χέλι και θα σου ξεφύγει πάλι!

***

sapere, να πούμε "άμαχος πληθυσμός"; Καλύτερο νομίζω και λιγότερο emotional.

Ανώνυμος είπε...

@doctor:
> ... να πούμε "άμαχος πληθυσμός";

Ή, έστω, "γυναίκες και παιδιά".

Ανώνυμος είπε...

Βεβαιως υπαρχει καλη & κακη βια...

Αμα καποιος μπει στο σπιτι σου να σκοτωσει τα παιδια σου,θα τον εκτελεσεις,δεν ειν' ετσι...?

Ανώνυμος είπε...

@harrygrath:
> Αμα καποιος μπει στο σπιτι σου να σκοτωσει τα παιδια σου,θα τον εκτελεσεις,δεν ειν' ετσι...?

Και βέβαια. Δεν θα τον αφήσεις να σου σκοτώσει τα γυναικόπαιδα! ;-)

Ανώνυμος είπε...

Doc, σ'το πρότεινα γιατί είναι εμπνευσμένο από τις ταραχές της Κέρκυρας-και εξαίρετο ως διήγημα.

Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

harry, λόγω αυτοάμυνας μακέλεψαν οι αμερικάνοι το Ιράκ;

Μην συγχέεις την αυτοάμυνα με το kill for oil...

doc

Ανώνυμος είπε...

Παρεμπιπτόντως έχω μια απορία: ο φανατισμός ενάντια στους φανατισμένους τι είναι; Άμυνα, επίθεση ή πέφτω στα μούτρα τους;

Ανώνυμος είπε...

Κουραστηκα να εξηγω.

Ανώνυμος είπε...

Μου ήρθε ένα σχόλιο μέσω email το οποίο δημιοσιεύω ευθύς αμέσως:

@ Doctorε, Σε χαιρετώ! Παράλληλα εύχομαι σ’ όλους Σας Καλό Μήνα! Όντας μέρα αργίας η χτεσινή στην Κύπρο (όχι γιατί γιορτάζαμε την Ημέρα των Ψεμάτων, αλλά λόγω της επετείου έναρξης του ένοπλου αγώνα τη ΕΟΚΑ κατά των Άγγλων το 1955) και επειδή ως γνωστόν, αργία μήτηρ παντός είδους ενασχόλησης, βρήκα κι εγώ την ευκαιρία να σερφάρω στο internet, αναζητώντας πληροφορίες για τα πιο παλιά βιβλία του Ραφαηλίδη. (Κάνοντας εδώ μια παρένθεση να πω ότι ο Ραφαηλίδης είναι και για μένα ένας πολύ αγαπητός συγγραφέας – τον διαβάζω απνευστί. Είναι επίσης - πάντα κατά την γνώμη μου- ένας από τους καλύτερους ιστορικούς αναλυτές της Αριστεράς. Κρίμα που πέθανε νωρίς! Ξεκίνησα να τον διαβάζω από το βιβλίο του “Ιστορία κωμικοτραγική του νεοελληνικού κράτους” και από τότε έχω πάρει όλα του τα βιβλία συμπεριλαμβανομένων και των δύο που εκδόθηκαν μετά το θάνατο του – για τους Άραβες και τους Εβραίους). Κάνοντας λοιπόν search στο Google ένα link με οδήγησε στο αφιέρωμα που είχες κάνει μέσα από το blog σου (“Μία κλίνη κενή φέρεται εστρωμένη των αφανών”) για τον Ραφαηλίδη. Αναφορά στο όνομα του γίνεται και σ’ αυτό το post, άρα δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι είμαι εντελώς εκτός θέματος. J Διάβασα τόσο το κείμενο για το Ραφαηλίδη όσο και ΟΛΑ τα σχόλια (μπράβο υπομονή), που αφορούσαν όχι μόνο το συγγραφέα (τα πλείστα επαινετικά) αλλά και το τσίπουρο, τους μεζέδες και την Θράκη. (Όταν εγώ επισκέφτηκα πριν ενάμιση χρόνο περίπου το Δάσος της Δαδιάς δυστυχώς δεν μπόρεσα να δω κανένα όρνεο). Έκανα επίσης κι ένα γύρω στα άλλα θέματα του blog και με ευχαρίστηση είδα ότι το επίπεδο και των κειμένων και των συζητήσεων είναι πολύ ψηλό, παρ’ όλο που (ως είναι και φυσικό) μπορεί να μη συμφωνώ με πολλά από τα γραφόμενα. Υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα και καλογραμμένα posts όπως λόγου χάριν, αυτά για τους Τσάμηδες, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Λένιν (εδώ θα αφιερώσω λίγο περισσότερο χρόνο για να μελετήσω και τα σχόλια), για τα γεγονότα στην Κωνσταντινούπολη το Σεπτέμβρη του 1955, για τις εμφύλιες διαμάχες κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Εκπλήττομαι και παράλληλα θαυμάζω (αλλά και ζηλεύω – με την καλή σημασία της λέξης) πως τα καταφέρνουν κάποιοι άνθρωποι και βρίσκουν χρόνο και το διαθέτουν σε τέτοιες όμορφες και χρήσιμες ενασχολήσεις. Δυστυχώς εγώ δεν μπορώ! Βασικός σκοπός της παρέμβασης μου αυτής (πέραν από τους επαίνους) είναι να ρωτήσω γενικά (όλους) και ειδικά (εσένα Doctorε), πως θα μπορούσα να προμηθευτώ τα παλιά βιβλία του Ραφαηλίδη, από τις Εκδόσεις “Θέμα” (θα τα αναφέρω πιο κάτω) ή να εξασφαλίσω με κάποιο τρόπο το περιεχόμενο τους (ίσως από κάποια βιβλιοθήκη;). Τα βιβλία που με ενδιαφέρουν είναι: 1. Κείμενα στο “Έθνος”. 2. Κείμενα για τον Μαρξ. 3. Έλληνες και Νεοέλληνες. 4. Πολιτικά Ταξίδια. 5. Νεοελληνική ιστορία της αρχαίας Ελλάδας. Τέλος, πριν κλείσω θα ήθελα να κάνω δύο σχόλια που αφορούν το post “Φανατισμός ”. (Επειδή τούτο έχει ήδη αρχειοθετηθεί τα καταθέτω εδώ σ’ αυτό το post): 1. Γράφεις: “Το καλοκαίρι του 1955, διάφορα διαδοχικά επεισόδια ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική κοινότητα της Κύπρου δηλητηριάζουν τις σχέσεις Αθήνας και Άγκυρας …” – Νομίζω ότι τούτο δεν είναι σωστό. Οι διακοινοτικές συγκρούσεις στην Κύπρο ξεκίνησαν 2-3 χρόνια μετά. Τα Σεπτεμβριανά γεγονότα του 1955 στην Κωνσταντινούπολη (κατά των εκεί Ελλήνων) βασικά ήταν προγραμματισμένα (από) πριν από το τούρκικο βαθύ κράτος. Είχαν μεν ως αφορμή τον ένοπλο αγώνα της ΕΟΚΑ για την Ένωση όμως δεν υπήρξαν διακοινοτικές συγκρούσεις στην αρχή – οι άγγλοι τις προβόκαραν μετά μέσα στα πλαίσια τη πολιτικής τους του “διαίρει και βασίλευε”. 2. Η “χωρκανή” (συμπατριώτισσα) Meropi λαλεί στο πρώτο της σχόλιο: “… Μήπως είναι τυχαίο που οι κομμουνιστές και οι οπαδοί του ΛΑΟΣ έχουν κοινούς εχθρούς; τους Αμερικάνους και τους Εβραίους!!” – Θέση δικιά μου είναι ότι οι κομμουνιστές σε αντίθεση με τους εθνικιστές του ΛΑΟΣ (ή οποιουδήποτε άλλου κόμματος ή οργάνωσης) δεν κατακρίνουν τους αμερικάνους ή/και τους εβραίους λόγω της καταγωγής ή της εθνικότητας τους, αλλά επικρίνουν τις κυβερνήσεις τους, τις μεθοδεύσεις του και τα μεγάλα συμφέροντα που εκπροσωπούν και που οδηγούν σε πολέμους και δυστυχίες. 3. Τέλος εκτός από το βιβλίο “Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού” (για το οποίο γίνεται αναφορά στο post για τον Λένιν), υπάρχει και “Η Μαύρη Βίβλος του Καπιταλισμού”, που γράφτηκε από ομάδα Γάλλων συγγραφέων και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις “Λιβάνη”. Αυτά για τώρα. Σας ευχαριστώ για την υπομονή και την προσοχή σας. Anef_Oriwn 2/4/2008 – 10:51 μ.μ.