Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

Μοναξιές




Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, από το βιβλίο του «μοναξιές», των εκδόσεων Κάκτος.

"Λένε ότι τα μεγαλύτερα κακά στον κόσμο προέρχονται από τους εγωιστές, τους απολίτικους, όσους «ρίχνουν νερό στο μύλο της απάθειας», τους αλαζόνες, τους μοναχικούς – αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά για να βολεύονται κάθε φορά με τον καλύτερο τρόπο.

Δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από τη μοναξιά του ανθρώπου που δεν ανήκει πουθενά, που δεν έχει που την κεφαλήν κλίναι, που δεν έχει ούτε κόμμα, ούτε «φυλή», ούτε θρησκεία – συνεπώς στηρίζεται μόνο στο πανταχόθεν αμφισβητούμενο ΠΡΟΣΩΠΟ του.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από τη βία που δέχεται ο άνθρωπος ο οποίος με τη μοναξιά του αμφισβητεί έμπρακτα τις οργανωμένες ομάδες, διακρίνοντας πίσω από την αφοσίωση στη γενιά το φατριατισμό, πίσω από το esprit de corps το υπεροπτικό πνεύμα
της κλίκας, πίσω από τη θρησκευτική θέρμη το ζηλωτισμό και πίσω από τους κομματικούς οραματισμούς το management των συμφερόντων.

Ο άνθρωπος αυτός, όπως είναι επόμενο, κατακομματιάζεται, του βουλώνουν το στόμα – ποιοι; Τα αγνά στελέχη που βολεύονται θριαμβικά σε καρέκλες και πόστα!

Το ν' ανήκεις κάπου είναι μια ανθρώπινη ανάγκη. Δημιουργεί μια γλυκιά συνενοχή, μια φιλική εννόηση. Ανήκεις κάπου, για να εγκαταλείπεσαι εκεί όπως στην αγκαλιά της μάνας σου: σε μια κερκίδα, μια στυλιστική φυλή, μια εργασιακή ομάδα – στην «οικογένεια» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας»!

Ομολογώ ότι εγώ ποτέ δεν ανήκα κάπου – κι αυτό μου λείπει. Δεν το αντιμετώπισα ποτέ ως προνόμιο, όσο ως παρενέργεια. Χάρη όμως σ' αυτή την ιδιότητά μου, μπόρεσα να γλιτώσω από τα blues της σύνθλιψης που τόσοι φίλοι μου χόρεψαν με άλλες, πολύ πιο επικίνδυνες «οικογένειες»: το κόμμα, το «γοητευτικό» περιθώριο, τη (μεταμοντέρνα) μου γενιά.

Πιο επικίνδυνο ήταν, βέβαια, το κόμμα. Που, ασφαλώς, ξεκίνησε σαν ιδεολογία, σαν μια λαχτάρα για τη μεταβολή του κόσμου, για τα ιδανικά και τα λοιπά και τα λοιπά – αλλά όταν αποκρυσταλλώθηκε, σε κίνημα, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΚΚΕ, διαστρεβλώθηκε σε τέτοιο βαθμό
που έγινε το άκρο αντίθετο του διακηρυγμένου ιδανικού του.



Θυμάμαι ακόμα την ευδαιμονία των συμφοιτητών μου που ένιωθαν ότι συμμετέχουν σε κάτι ορμητικό, που έτρεχαν να μαζέψουν καφέ στη Νικαράγουα ή να πουλήσουν «Ριζοσπάστη» στα Πατήσια – πώς έλαμπε η όψη τους από αφοσίωση και πίστη, και τι ακατάλυτη
συνενοχή τους έδενε απέναντι σε κάτι αποσυνάγωγους, όπως εγώ.

Ομολογώ, ζήλευα λίγο την αυτοϋπέρβασή τους, το φλογερό ενθουσιασμό τους, το γεγονός ότι είχαν ένα σκοπό λίγο πιο υψηλό από το στομάχι τους. Αλλά έβλεπα και πόσο εύκολα γίνονται
απολογητές γελοίων ή εγκληματικών πράξεων, πόσες προκαταλήψεις τους ταλαιπωρούν, τι δουλειές καταπίνουν για να απελευθερώσουνε του άλλους – και, εν ολίγοις, αποφάσισα ότι είναι λιγότερο απάνθρωπο να σώσω τον εαυτό μου, παρά την ανθρωπότητα.

Την ίδια μοναξιά ένιωσα όταν κάποιο παράξενο γονίδιο μ' εξόρισε κι από τις άλλες ομάδες της γενιάς μου – τους γιάπις τα fashion victims, τους διανοούμενους, τα junkies, τους δημοσιογράφους, τους εστέτ κ.ο.κ. Θα 'θελα πολύ να αγαπώ κι εγώ το ντιζάιν ή τα
στερεότυπα που επικυριαρχούν στο χώρο.



Θα 'θελα να κοιτάζω με βλέμμα όλο κατανόηση τους τριαντακάτι στο dolce, να είμαι ένα γνήσιο παιδί του καιρού μου που πάνω του θριαμβεύει η ηδονική μπαναλιτέ.

Κι αυτό γιατί ξέρω τι μυστική θέρμη έχει το να ανήκεις κάπου. Τι ευεργετική δύναμη έχει πάνω στις πιο μύχιες ανασφάλειες, τι ιδεολογική κάλυψη παρέχει στις πιο απονενοημένες αυθαιρεσίες!
Μα τελικά έμεινα εκτός. Οι αγωνιστές ξεβράστηκαν στα μετερίζια του Δημοσίου, και όλοι οι μεταμοντέρνοι φίλοι μου περνάνε ζάχαρη στις αυτιστικές φωλιές τους. Μόνο εγώ δεν ξέρω που να πάω, πώς να ντυθώ, ποιο περιοδικό να αγοράσω – και ούτε στέκι αξιώθηκα
να αποκτήσω, τόσα χρόνια, περιφερόμενος στ' απιθανότερα έκκεντρα – και με τη ρετσινιά του ηδονοθήρα από πάνω.

Είναι γελοίο να φορτώνουν στους μοναχικούς τις δυσπραγίες της ανθρώπινης κοινωνίας. Θα ήταν ωραίο να συμμετέχουμε όλοι σε ομάδες που μας εκφράζουν, διατηρώντας την ατομική ευθύνη και την αυτονομία μας. Όμως στην ιστορία του ανθρώπου, ελάχιστες
φορές η αυτονομία αυτή επετεύχθη. Ακόμα και τα ευγενέστερα μαζικά κινήματα στη θέση των αρχικών οραματισμών απέκτησαν άβουλα, παθιασμένα πλάσματα που δεν διστάσανε να γράψουν το πιστεύω τους με αίμα. Και τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία
του είδους δεν διαπράχθηκαν από εγωιστές ή απαθείς ηδονοθήρες (ούτε καν από επαγγελματίες δολοφόνους, χαμένα κορμιά ή κυνικούς), αλλά από ιδεολόγους και φλογερούς αλτρουιστές, ομάδες που αγωνίζονταν για τη σωτηρία του κόσμου και με το
αλάθητο της πίστης τους τρόχιζαν τα λυτρωτικά τους ξίφη.



Δεν φτάνω στο σημείο να υπερασπιστώ τη μοναξιά – διότι ξέρω ότι έχει τη γεύση της μισανθρωπίας, ότι από την πολλή συνέπεια τσακίζει το κορμί και ότι αν τη μια φορά γίνεται από επιλογή τις ενενήντα εννιά γίνεται από ανάγκη. Αλλά σίγουρα την προτιμώ
απέναντι σε όλους αυτούς τους λαλίστατους δημαγωγούς της «συμμετοχής στα κοινά» -- που ενώ διαισθάνονται την ιδεολογική ερημιά των κομμάτων όλο μας δέρνουν σαν στυφές
δασκάλες επειδή δεν ψηφίζουμε ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ.

Την υπερασπίζω βεβαίως και απέναντι στο επικυρίαρχο στιλ της γενιάς μου, που ναι μεν προσφέρει θαλπωρή στους κουρασμένους μου συν-εκδρομείς, έχει όμως γεμίσει τον
ορίζοντα χιλιάδες σωσίες του κενού, ανθρώπους δίχως γεύση και όραμα, που πάνω τους θριαμβεύει η μετριότητα.

Όπως και να το κάνουμε, είναι προτιμότεροι οι αποσυνάγωγοι, οι εκκεντρικοί, οι εξ' οστρακισμένοι των συστημάτων. Αν μη τι άλλο, γιατί αυτοί είναι τουλάχιστον εκτεθειμένοι, έχουν βλάψει τη Συρία λιγότερο, και συναναστρέφονται μια κατάσταση που
μόνο μέσα της ανθίζουν η τέχνη κι η ομορφιά: τη μοναξιά".

Πηγή: http://www.e-foryou.gr/gk_doc/poihsh-logotexnia/Tsagkarousianos%20Stathis.htm

***

Υπάρχουν φορές που διαβάζω κάτι και ταυτίζομαι με αυτό.
Νομίζω ότι το έχω γράψει εγώ.
Όπως αυτό το υπέροχο απόσπασμα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου.
Με εκφράζει, με καλύπτει.
Υπάρχει μια ηδονική ευτυχία όταν σκέφτομαι ότι δεν σκότωσα ποτέ το παιδί, τον έφηβο μέσα μου, ποτέ δεν μπήκα στην ζεστασιά της αγέλης, δεν κρύφτηκα μέσα στο πλήθος, ποτέ δεν προσκύνησα άνωθεν αλήθειες, αλλά πάντα στεκόμουν όρθιος (αν και μόνος), σκεπτόμενος ότι "ο χρόνος θα δείξει ποιοι κράτησαν εντέλει όρθιο το αλεξικέραυνο τη νύχτα της μεγάλης καταιγίδας, τότε που μούγκριζε ο ουρανός, κι έτρεμαν τα τζάμια των σφαλισμένων σπιτιών μας" (Θανάσης Τριαρίδης, "Σημειώσεις για το τρεμάμενο σώμα", σελ.73).
Ίσως γι'αυτό πάντα με εξέφραζαν και με εκφράζουν οι μοναχικοί, οι αιρετικοί συγγραφείς: ο Νίκος Δήμου, ο Βασίλης Ραφαηλίδης, ο θανάσης Τριαρίδης.

Κι όσο για τις επαναστάσεις και τις παραδεισένιες κοινωνίες, αφήνω τις αυταπάτες μου για άλλα όνειρα: http://galatsi.blogspot.com/2008/05/blog-post.html


doctor

52 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Χμ, το post μού θυμίζει έντονα... ποντικοπαγίδα.

Να... τσιμπήσω το τυράκι ή να το αφήσω καλύτερα;

Θα το σκεφτώ...

(21-word sefte)

Ανώνυμος είπε...

Οπως ακριβώς το είπες γιατρε μου. Θαθελα να τοχω γραψει εγω. απο την άλλη, και για να κάνω λίγο το δικηγορο του διαβόλου, οταν βλέπω να κυριαρχουν αυτοί που κυριαρχούν, αυτοί που δινουν τον τόνο και το στιγμα της χωρας σήμερα θυμάμαι το γνωστο στίχο "τα καλυτερα παιδια βαρεθηκανε και πηγανε στο σπίτι".
Κακα τα ψεματα, μαγκια ή αναπηρία η απόσυρση από τα κοινα, τα οποια κοινα, ειναι πανω από όλα παραιτηση καιισως δειλία αναμικτη με ενα εγωισμό του τύπου "εγω ειμαι υπερανω".
Εγραφε ο Καρυωτακης: Κι αν πεινασμενοι τριγυρναμε ολημερις και αν ξενυχταμε κατω απ τα γεφύρια, επέσαμε θύματα εξιλαστήρια του "περιβάλλοντος", της "εποχής".

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι αν πράγματι την εισπράτει κάποιος μέσω της όποιας διαδρομής του την σέβομαι αν την επιδιώκει (απλά διαφέρω για να διαφέρω) όχι, απλά το θεωρώ σνομπ.

Πολλές φορές νομίζω ότι εξαρτάται κι από τις περιστάσεις. Δηλαδή για παράδειγμα εσύ ως doctor μέσω του blog για το Γαλάτσι βρήκες άτομα με κοινές πεποιθήσεις και κάνετε μια κοινωνική εργασία. Μόνοι θα μου πεις πιθανόν.Όμως η ύπαρξη της ομάδας ήταν αναγκαία για προωθήσετε μία αλλαγή. Λάθος;

Με έχει προβληματίσει αρκετές φορές αν η μοναξιά ή μοναχικότητα είναι δείγμα πρωτοπορίας ή βλακείας αλλά νομίζω ότι πάντα (ακόμη και για το ίδιο το άτομο) εξαρτάται από τις περιστάσεις

Ανώνυμος είπε...

Χάθηκα μέσα στους δρόμους που έζησα για πάντα
Μαζί με τα σοκάκια μαζί με τα λιμάνια
Χάθηκα
Γιατί δεν είχα τα φτερά
Γιατί είχα όνειρα πολλά
Και το λιμάνι ήταν μικρό
Γιατί ήμουν πάντα μόνος
Και θα ‘μαι πάντα μόνος

του Γιάννη Θεοδωράκη

Ανώνυμος είπε...

Έχω την εντύπωση πως πραγματικά "ανένταχτοι" είναι εκείνοι που βιώνουν τη "μοναξιά" που περιγράφει το κείμενο χωρίς να τη θεωρούν "ανώτερη" κατάσταση (υποτιμώντας συλλήβδην και αδιακρίτως όσους "ενταγμένους"), χωρίς να τη διαφημίζουν σε έντυπα ή ηλεκτρονικά ΜΜΕ και (κυρίως) χωρίς να την... πουλάνε ;-)


Διαφορετικά ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος πίσω από τις όμορφες λέξεις και τις αιρετικές απόψεις να κρύβονται άλλα πιο "ταπεινά" πράγματα, όπως κάποιο "παράπονο ζωής", εγωπάθεια, υποκρισία ή συνηθέστερα (όπως αρέσκομαι να λέω) το... σύνδρομο της αλεπούς με την κομμένη ουρά.

(και βεβαίως αρκετή... μοναξιά, όχι ως "ελεύθερη επιλογή", αλλά ως αδυναμία κοινωνικοποίησης - μπορεί κανείς να βρει σχετικά σύνδρομα στην επιστημονική βιβλιογραφία)


Υπάρχουν και "μοναχικοί" άνθρωποι που έχουν κάνει... κακό (δεν υπάρχει λόγος να αναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα), καθώς και άλλοι που έχουν έντονη την αίσθηση του "συνανήκειν", χωρίς κατ' ανάγκη να ακολουθούν τυφλά κάποια αγέλη, χωρίς να είναι δογματικοί και χωρίς να έχουν... βλάψει τη Συρία ;-)

Δεν μπορώ άλλωστε να καταλάβω γιατί κάποιος σώνει και καλά θα πρέπει να ενταχθεί σε δυο... ακραίες (και διαμετρικά αντίθετες) περιπτώσεις. Μήπως πολλές φορές κάποιος σπεύδει να καταδικάσει τους "άλλους", καταφεύγοντας μάλιστα σε λογικά fallacies τύπου straw man, προκειμένου να καλύψει δικές του ανασφάλειες;


Κι εγώ δε νιώθω πως "ανήκω" κάπου (θεωρώ πως είμαι απλώς ένας... άνθρωπος), αλλά δε θεωρώ πρόβατα (ούτε γενικότερα υποτιμώ) όσους νιώθουν πως "ανήκουν" σε κάποια ομάδα (οποιασδήποτε φύσης) ούτε θεωρώ πως όλοι είναι ικανοί για το... χειρότερο κακό - άλλο αν αρκετοί από αυτούς όντως συμπεριφέρονται περισσότερο ως ρομπότ παρά ως ελεύθεροι σκεπτόμενοι άνθρωποι.

Ούτε όσοι υιοθετούν την... ανένταχτη "μοναξιά" του κειμένου είναι αγγελούδια ;-)

Σαφώς η ένταξη σε ομάδες (όπως π.χ. αυτές που αναφέρονται στο κείμενο) μπορεί να οδηγήσει (και ΕΧΕΙ οδηγήσει) εκατομμύρια ανθρώπους στη διάπραξη των πλέον ειδεχθών εγκλημάτων που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Αντιθέτοντας όμως κανείς συνεχώς δυο "άκρα", θεωρώντας τα ως "άσπρο-μαύρο" στα πλαίσια μιας διχαστικής λογικής ("ή θα είσαι έτσι ή θα είσαι... γιουβέτσι"), συχνά χάνει όλες τις (λίαν ενδιαφέρουσες) ενδιάμεσες αποχρώσεις. Και καμιά φορά γίνεται χειρότερος κι από εκείνους που (συχνά με περισσή ευκολία) καταδικάζει.


Υ.Γ. Θαρρώ άλλωστε πως είναι ελάχιστοι όσοι πραγματικά (aka έμπρακτα) δεν ανήκουν "πουθενά", καθώς και όσοι είναι πραγματικά άβουλα όντα που ακολουθούν τυφλά και άκριτα την ομάδα που ανήκουν. Αλλά ο εγκέφαλός μας διευκολύνεται πολύ περισσότερο όταν εντάσσει τα πάντα σε στεγανά διχαστικά "οντολογικά κουτάκια" με τη χρήση primitive XOR classifiers παρά προσπαθώντας να συλλάβει πιο πολύπλοκες και ευέλικτες κατηγοριοποιήσεις.

(400 λέξεις)

Ανώνυμος είπε...

"πάντα στεκόμουν όρθιος (AN KAI μόνος)"


η μοναξια σε κανει σκληρο.
αμβλυνει τις ευαισθησιες σου.
κι ενω αλλες φορες αυτο δρα σαν προτερημα
αλλες τοσες σε διαλυει , σε φερνει στα ορια γκρεμων..

"η μοναξια τη 1 φορα ειναι επιλογη τις αλλες 100 ειναι αναγκη"..
αυτη ειναι η παγιδα της μοναξιας..

Ανώνυμος είπε...

Ο/Η sxolio.gr είπε...
Κακα τα ψεματα, μαγκια ή αναπηρία η απόσυρση από τα κοινα, τα οποια κοινα, ειναι πανω από όλα παραιτηση καιισως δειλία αναμικτη με ενα εγωισμό του τύπου "εγω ειμαι υπερανω".

24 Μαϊ 2008 1:05:00 πμ

************

Δεν το θέτει ο Στάθης με την μορφή του ελιτισμού, του εγωισμού ή της αυταρέσκειας.
Απλώς σημειώνει το βίωμα της αδυναμίας ένταξης οπουδήποτε, διότι παντού υπάρχει Δογματισμός, σαπίλα και χαμηλό επίπεδο.
"Θα ήθελα αλλά"...
"Προσπάθησα αλλά δεν..."

Εκεί κινείται και την ίδια "ασθένεια" βίωσα κι εγώ: προσπάθησα να μπω κάπου, να ενταχθώ, αλλά πολύ γρήγορα καταλάβαινα το ευτελές της ένταξης και έβλεπα αντί γι'ανθρώπους στρατιωτάκια να υποτάσσουν την πραγματικότητα στα πιστεύω τους, να αυθυποβάλλονται και να ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Η τυφλή και άκριτη ένταξη είναι μια μορφή παλιμπαιδισμού όπου τον ρόλο του πατέρα έχει αναλάβει ο κατηχητής, ο παπάς, ο κομματικός καθοδηγητής, ο αρχηγός, ο διοικητής...

doctor

Ανώνυμος είπε...

Ο cortlinux είπε...

Πολλές φορές νομίζω ότι εξαρτάται κι από τις περιστάσεις. Δηλαδή για παράδειγμα εσύ ως doctor μέσω του blog για το Γαλάτσι βρήκες άτομα με κοινές πεποιθήσεις και κάνετε μια κοινωνική εργασία. Μόνοι θα μου πεις πιθανόν.Όμως η ύπαρξη της ομάδας ήταν αναγκαία για προωθήσετε μία αλλαγή. Λάθος;

24 Μαϊ 2008 1:07:00 πμ

*********

Γιάννη άλλο πράγμα η κοινωνικοποίηση και άλλο η ένταξη σε έναν μηχανισμό εξουσίας ή έστω εμμέσων εξουσιαστικών δομών που εμπεριέχει ψήγματα του επικοινωνιακού διαύλου αρχηγός-λαός ή ανώτερος-κατώτερος.
Άλλο πράγμα η πειθαρχία και άλλο η τυφλή υπακοή (τα γράφει έξοχα παρακάτω ο Mickey).

Η οικολογική προσπάθεια στο άλσος Γαλατσίου είναι μία παρέα χωρίς αρχηγό, χωρίς καν συνοχή, μιας και λόγω των οικογενειακών/επαγγελματικών/γκομενικών μας υποχρεώσεων βρισκόμαστε άλλες φορές μαζί και άλλες παράλληλα (δηλαδή πάμε σε διαφορετικές ημέρες ή ώρες).
Θα το χαρακτήριζα ως σύμπραξη ανεξαρτήτων προσωπικοτήτων και ως μια μορφή κοινωνικοποίηση με κοινό στόχο: την σωτηρία 2 στρεμμάτων δάσους. Και εμείς 2-3 άνθρωποι, ναι, προστατεύουμε και σώζουμε κάτι παραπάνω από αυτό που -αναλογικά και με βάση τον πληθυσμό της χώρας- μας αντιστοιχεί.
Σκέψου κάθε πολίτης να είχε υπό την επίβλεψή του ένα τετραγωνικό μέτρο αστικού πρασίνου.
Δεν θα υπήρχε πρόβλημα.
Αλλά εδώ η κάθε λογής ένταξη συναρτάται με ιδιοτελή και ανταποδοτικά κριτήρια.

doctor

Ανώνυμος είπε...

manosnikol, να σημειώσω ότι η μοναξιά είναι μια κατάσταση που δεν επιδιώκεται από το άτομο που την βιώνει, ενώ η μοναχικότητα αποτελεί μια συνειδητή επιλογή.
Θα διόρθωνα τον τίτλο του Στάθη σε "Μοναχικότητες" αλλά δεν ήθελα να αλλάξω το σκεπτικό του.

***

Ναταλία, καλωσήρθες στο φτωχικό μου, κόπιασε!

Η μοναξιά, η ζωή εκτός του κόμματος, της εκκλησίας, του Ολυμπιακού, εκτός γενικά των μαζικών ομαδοποιήσεων δεν νομίζω ότι πρέπει να κάνει τον μη συμμετέχοντα να νιώθει μόνος, διότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτόν.
Η ένωση λοιπόν αυτών των "αποσυνάγωγων" δεν σηματοδοτεί την ύπαρξη μιας αντι-ομάδας ή την ένταξη σε μια αντι-ομάδα, αφού κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τους όρους των "άλλων" αλλά σημαίνει την παράλληλη πορεία, την ανεξάρτητη (ούτε καν αυτόνομη) κοινή πορεία.
Ένα παράδειγμα αυτό το blog, όπου οι περισσότεροι σχολιαστές έχουν την ίδια "ασθένεια" και εδώ βρισκόμαστε και επικοινωνούμε επί μιας κοινής βάσης: δεν δεχόμαστε κοινωνικές θεωρήσεις υπό την μορφή αξιωμάτων, θεσφάτων,νόμων και διαταγμάτων.
Θεωρούμε ως προβληματικό αυτό που για τους άλλους ηχεί ως φυσιολογικό.
Αμφισβητούμε με μια εφηβική ορμή, ρωτάμε με μια παιδική περιέργεια και κυρίως γνωρίζουμε ότι αυτό που θεωρούμε σήμερα ως σωστό, αύριο μπορεί να καταστεί προβληματικό και άνετα μπορούμε να το απορρίψουμε υιοθετώντας κάτι άλλο γνωρίζοντας και πάλι την προσωρινότητα ή την σχετικότητα αυτού.
Δηλαδή κινούμαστε σε ένα επιστημονικό πλαίσιο, όπου δεν υπάρχουν αδιαπραγμάτευτες βεβαιότητες.
Εδώ ακούμε τον κάθε Γαλιλαίο, εδώ δεν καίμε τα βιβλία του Πλήθωνα, εδώ βιώνουμε την ελευθερία κινήσεων του νου, της σκέψης και ανταλλάσσουμε απόψεις, επικοινωνούμε και αφουγκραζόμαστε ακόμη και την πιο απίθανη θεωρία, φτάνει αυτή να επαληθεύεται με τα επιστημονικά εργαλεία της επιστήμης στην οποία αναφέρεται.

doctor

Ανώνυμος είπε...

Ο mickey είπε...
Αντιθέτοντας όμως κανείς συνεχώς δυο "άκρα", θεωρώντας τα ως "άσπρο-μαύρο" στα πλαίσια μιας διχαστικής λογικής ("ή θα είσαι έτσι ή θα είσαι... γιουβέτσι"), συχνά χάνει όλες τις (λίαν ενδιαφέρουσες) ενδιάμεσες αποχρώσεις. Και καμιά φορά γίνεται χειρότερος κι από εκείνους που (συχνά με περισσή ευκολία) καταδικάζει.

24 Μαϊ 2008 1:54:00 πμ

***

Αφού συμφωνήσω με τον Μίκυ (με κάποιες μικρές διαφωνίες στα σημεία) κρατάω το παραπάνω και συμφωνώ ότι παντού υπάρχουν αποχρώσεις και η ζωή είναι γεμάτη χρώματα. Δεν έχει μόνο άσπρο και μαύρο.
Έχω γνωρίσει πολύ αξιόλογους παπάδες, αστυνομικούς, στρατιωτικούς (γεια σου guerrero!) και νομίζω ότι αφορισμοί του στυλ "μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι" είναι καθαρός ρατσισμός.
Επίσης δεν μπορούμε να τσουβαλιάσουμε τον Μίμη Ανδρουλάκη με τον Κίμωνα Κουλούρη.
Ούτε τον Σταύρο Δήμα με τον Πολύδωρα ή τον Γιακουμάτο.
Τα προβλήματα φυσικά βρίσκονται στα άκρα όπου δύσκολα βρίσκει κανείς αδογμάτιστους ανθρώπους κι αν τους βρει ίσως τους ρωτήσει τι δουλειά έχουν εκεί (π.χ. ΚΚΕ, ΛΑΟΣ και ακροαριστερές-δεξιές παρατάξεις).
Εκεί ο φανατισμός, ο δογματισμός, η μισαλλοδοξία και η μανιχαϊστική σκέψη αποτελούν συστατικό στοιχείο της στράτευσης και αναπόφευκτα οδηγούν ή στην σύγχυση των φρένων και των ιδεών (βλ.Κανέλλη, Ζουράρις, Ρεσάλτο κ.λπ.) ή στην υπαγωγή των πολιτικών συμπεριφορών σε κλινικές περιπτώσεις της Ψυχολογίας (βλ.θεωρίες συνωμοσίας του Καρατζαφέρη, εκρήξεις και παραληρήματα του Άδ.Γεωργιάδη, τηλεοπτικοί οργασμοί απλοϊκότητας του Βελόπουλου ή του υιού Πλεύρη κ.λπ.). Εκεί δυστυχώς όχι μόνο δεν μπορείς να βρεις έστω και ψήγματα "αποσυναγωγίας" αλλά ίσως να συζητάς το ενδεχόμενο να δηλώνεις αναρμόδιος να αντιληφθείς αν αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να θεωρηθούν "σώφρονες και εχέφρονες".

doctor

Ανώνυμος είπε...

Χαίρε doctor!

«Ούτε όλα του γιατρού, ούτε όλα του πνευματικού» έλεγε ο μακαρίτης ο θείος μου. Ούτε πολύ μοναξιά, ούτε και πολύς όχλος. Ταύτιση με ορισμένες απόψεις, διαφορoποίηση από άλλες (τις φανατικές και τις απόλυτες).

Νάσαι καλά να μας γράφεις όμορφα κείμενα ...

Υ.Γ. Απών για δουλειές διάβασα όλα τα πρόσφατα άρθρα σου - οι πρόσφυγες, που μου θύμισαν ανάλογα δικά μου βιώματα με συγκίνησαν περισσότερο. Στο άρθρο για τις φωτιές διαπίστωσα ακόμη μια φορά την ορθότητα όσων είχα γράψει την εποχή εκείνη και στο δικό σου ιστολόγιο και παλιότερα σε εκείνο του Ν. Δήμου.

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορώ σ' αυτό το κείμενο !, παρά ν' απαντήσω με αυτό που έχω στο blog μου, να με περιγράφει.....

"Ανήκω σε μια χαμένη γενιά, και βρίσκω τον εαυτό μου μόνο όταν παρίσταμαι ομαδικά στη μοναξιά των ομοίων μου".
("Το Εκκρεμές του Φουκώ"
Umberto Eco


Καλή σου μέρα doctor
:-)

Ανώνυμος είπε...

Takis Alevantis, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και φυσικά welcome back.

***

vassia, πολύ εύστοχη η παραπομπή του Έκο και το ξέρω ότι ...σου ταιριάζει!

doctor

Y.Γ. Πόντικα διάβασα το αρνητικό σου σχόλιο για τη Σουηδία (άκου έχει μόνο δέντρα, δηλαδή τι ήθελες να έχει;;;) στου bidibis και σε ψάχνω να σε ψεκάσω!

Ανώνυμος είπε...

Δόκτωρ μου,
μου άρεσε πολύ η ανάρτηση σου!!
Αυτή τη μοναξιά την ένιωσα κι εγώ όταν συνέβη κάτι στο παιδί μου και ήθελα να επικαλεστώ το Θείο για να νιώσω καλύτερα, να πιαστώ από μια ελπίδα, μια παρηγοριά, αλλά δυστυχώς ήξερα ότι το Θείο δεν υπήρχε... Ευτυχώς πήγαν όλα καλά με το παιδί μου.
Τώρα για τα κόμματα και τις ομάδες. Στα νιάτα μου έκανα μια απόπειρα να συμμετέχω σ' ένα κόμμα. Αλλά ένιωσα τόσο καταπιεσμένη που έφυγα άρον άρον. Όχι την ελευθερία της σκέψης μου δεν την απαλλοτριώνω. Και ας νιώθω ορισμένες φορές μόνη...Να που τελικά δεν είμαι μόνη.

Ανώνυμος είπε...

Στο άρθρο περιγράφεται η "σλεπτόμενη μοναξιά"!
Υπάρχει όμως και η μοναξιά της άγνοιας, της πλήρους παθητικότητας και αδιαφορίας, η μοναξιά του "όλα για την πάρτη μου" που είναι μια αρρωστημένη κοινωνικά κατάσταση.

Ανώνυμος είπε...

Οταν σας ελεγα Γραικους στο μπλογκ Δημου,κανατε χαβαλέ...εν ωρα μαθηματος...

Τωρα,καθε 2ο ποστι ομολογειτε οτι δεν ειστε ελ...

Η "μοναξια " ειναι απαρχη καταθλιψης. Τη νοιωθουν οι καταθλιπτικοι & οι εγωιστες που δεν "βρισκουν κανενα καλό " για να κανουν κολληγια.

Τοσοι καρντασηδες,Τουρκοι & τουρκογραικοι υπαρχουν...

Ο Τσαγκα εχει την "μοναξια " του ομ/φιλου...

Ανώνυμος είπε...

Meropi, ευτυχώς που η περιπέτεια με την υγεία του παιδιού σου πέρασε.
Συμφωνώ ότι η ελευθερία της σκέψης δεν εκχωρείται, δεν παραχωρείται, δεν πωλείται και δεν εξαργυρώνεται με τίποτε.

***

Ασκαρδαμυκτί, σωστός. Υπάρχει και η μοναξιά του επιτυχημένου που μην έχοντας ανάγκη τίποτα ζει για πάρτη του.

***

harry, αν κάνεις έστω και ένα σχόλιο χωρίς την λέξη "γραικός" κερδίζεις!

doctor

Ανώνυμος είπε...

Κερδιζει οποιος κανει σχόλια χωρις τη βρισια " ελ"...

Ανώνυμος είπε...

Δόκτορα,

Ωραία τα γράφει ο Τσαγκαρουσιάνος.

Με την σειρά μου πιστεύω πως η μοναξιά έχει πολλά πρόσωπα και διαφορετικές γεύσεις.

Υπάρχει η μοναξιά στον έρωτα, η μοναξία στην συντροφικότητα, η μοναξιά της εργασίας, η μοναξιά της συλλογικότητας, και βάλε.

Πιστεύω πως κάποιος ηθελημένα μπορεί να επιλέξει κάποιο η κάποια είδη. Το κάνει συνειδητά και η επιλογή αυτή θέλει δύναμη και κουράγιο και μπράβο του. Είναι δε λίγοι αυτοί που μπορούν να το πετύχουν.

Αν όμως η ύπαρξη της είναι ακούσια και πηγάζει από δειλία, ξενοφοβία, ευθυνοφοβία, και ότι άλλο αρνητικό, τότε υπάρχει πρόβλημα και ο μαναχικός είναι και gmrfcriμόνιμα δυστυχής.

Ανώνυμος είπε...

giant13, αφού συμφωνήσω με τις επισημάνσεις σου, θα διαχώριζα την μοναξιά σε δύο κατηγορίες:

α) Ως επακόλουθο, λόγω εγωισμού, ελιτισμού, αδιαφορίας, απαξίωσης.

β) Ως συνειδητή επιλογή (μοναχικότητα) λόγω αδυναμίας ένταξης σε ομάδες διότι η ένταξη αυτή προϋποθέτει και εκπτώσεις στον ορθολογισμό, στην ελεύθερη σκέψη, στην ανεξαρτησία.

Και βέβαια υπάρχουν αναρίθμητες περιπτώσεις που κινούνται μεταξύ του α και του β ή κινούνται εντελώς έξω από αυτόν τον (αυθαίρετο) διαχωρισμό.

doctor

Ανώνυμος είπε...

Αντιγράφω (και διορθώνω) από παλαιότερο σχόλιο στο doncat:

Σαν έμαθε τη λέξη «η Γραικία»
ο harrygreco, είπε ξαφνικά:
«Είμαι σοφός, γνωρίζω ιστορικά.
Τι κάθομαι δω πέρα;»

Την γραικική ζακέτα του φορεί
και σ'ιστολόγια σοβαρά πηγαίνει,
για να τους πει μια γνώμη φωτισμένη.
Παίρνει μια στάση λίγο σοβαρή,
ξεροβήχει, κοιτάζει λίγο πέρα,
και τους λέει: «η Γραικία …».

Ο λόγος του θαυμάστηκε πολύ.
Τι διαβασμένος, λένε, ο harrygreco!
Θα ’ναι σοφός αυτός πολύ μεγάλος,
αφού μπορεί αυτά ν’αμφισβητεί.
Κι ο Δήμου τον αγάπαγε πολύ
Που δίνει μια ρατσιστική χροιά
Στα ιστολόγιά του

Απ’ τις Ινδίες φερμένος, ποιος το ξέρει
πόσα βιβλία μαζί του να ’χει φέρει,
με τι σοφούς εμίλησε, και πόσα
να ξέρει στων ιστορικών τη γλώσσα!
Και αναλύσεις αίματος σοφές
Και DNA και λαλιές τις έχει αναλύσει
«Κυρ harrygreco, θα ’χομε την τύχη
ν’ ακούσωμε τις λες και πάρα πέρα;»

Κι αφού τ'όνομα τ'άλλαξε δυο-τρεις φορές
Πιό περισπούδαστος να φαίνεται, βεβαίως,
Ο harrygreco βήχει, ξεροβήχει…
μα τι να πει; Ξανάπε: «η Γραικία … ».

Ανώνυμος είπε...

γιατρέ μου, καλημέρα,

Νομίζω ότι την "μοναξιά" του ο Τσαγκαρουσιάνος την "απολαμβάνει" έτσι οπως την περιγράφει,
την "καμαρώνει", κι ας μοιάζει ότι τον προβληματίζει...
(φυσικά δεν έχω διαβάσει όλο το βιβλίο αλλά το συγκεκριμμένο απόσπασμα που παραθέτεις)

μπορεί να έχεις ταυτιστεί μαζί του,και παρ όλο που το διευκρίνισες απαντώντας
και στο σχόλιο του "πόντικα" (με τον οποίο συμφωνώ εν πολλοίς)...,
έχω την εντύπωση ότι είσαι διαφορετικός...

Εξ άλλου μόνο άνθρωποι που ζουν από κοντά το συγκεκριμμένο άνθρωπο
θα μπορούσαν μόνο να επιβεβαιώσουν ή να απορρίψουν τα σχόλια περί
του χαρακτήρα του.....
θα επαναλάβω το σχόλιο του cortlinux
για κάνε τον κόπο να τον καλέσεις στην προσπάθειά σου "save galatsi"
και μετά θα ήθελα να μου απαριθμήσεις τις δικαιολογίες που προσέτρεξε και που δεν του
επιτρέπουν να συμμετέχει κι αυτός...
Και μη μου αναφέρεις τις διαφορές της "κοινωνικοποίησης" απ την
ένταξη σε μηχανισμό, γιατί το πρόβλημα δεν είναι εκεί....
έχω την αίσθηση ότι ο συγκεκριμμένος άνθρωπος θα είχε δυσκολίες
είτε στη μία περιπτωση ειτε στην άλλη
Aν κάνω λάθος και ειναι αλλιώς, να γράψω 100 φορές τη λέξη συγγνώμη
και με μεγάλα γράμματα, δεν έχω κανένα πρόβλημα....

Ανώνυμος είπε...

ghost, νομίζω ότι το θυμάμαι το ...ποίημα που γράψατε στου γάτου.

***

Μαρία (mtryfo) τον κ.Τσαγκαρουσιάνο δεν τον γνωρίζω ούτε έμμεσα. Δεν ξέρω με τι ασχολείται, ούτε ποιος είναι.
Διάβασα αποκλειστικά και μόνο αυτό το απόσπασμα (ούτε το βιβλίο του έχω διαβάσει).
Αυτό το συγκεκριμένο απόσπασμα μου άρεσε και με εκφράζει.
Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Τώρα, αν ξεχορτάριαζε, αν πότιζε δεντράκια όπως χθες ο glam (είσαι Θεός!) τι να σου πω, δεν ξέρω...!

doctor

Y.Γ.Κυκλοφορούν φήμες ότι ο πόντικας πήγε στην θάλασσα και δεν λέει να βγει από κει μέσα!

Ανώνυμος είπε...

Πέρα από τα θετικά σημεία του κειμένου του Τσαγκαρουσιάνου (με τα οποία θαρρώ πώς όσοι σχολίασαν συμφωνούν), υπάρχουν νομίζω και... άλλα, που εύκολα το έμπειρο μάτι μπορεί να εντοπίσει. Εκτός από την υιοθέτηση της διχαστικής λογικής που διαχέεται στο κείμενο (οι "μοναχικοί" και οι "άλλοι") και ανέφερα προηγουμένως, διακρίνω και τα παρακάτω:


1. Απόλυτες δηλώσεις ("δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά...", "δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία..."), που άνετα διαπιστώνει κανείς πως συνιστούν "λογοτεχνικές" υπερβολές και δε μπορούν να σταθούν υπό το φως της λογικής εξέτασης. Θαρρώ π.χ. πως αρκετοί "απόκληροι της κοινωνίας" βιώνουν... μεγαλύτερη (πώς τη μετράμε, αλήθεια;) "μοναξιά", ενώ από βία, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν πολύ χειρότερες περιπτώσεις.

Μια ανυποψίαστη γυναίκα που βιάζεται ομαδικά σε μια επιδρομή στρατιωτών ή καίγεται ζωντανή στην πυρά κατηγορούμενη ως μάγισσα, είναι θύμα λίαν ειδεχθέστερης μορφής βίας από τυχόν αρνητικές αντιδράσεις προς ένα συγγραφέα που "αμφισβητεί έμπρακτα τις οργανωμένες ομάδες" σε έναν τόπο ή/και μια χρονική περίοδο που δεν κινδυνεύει από παρόμοιες συνέπειες.

(θυμήθηκα, όλως τυχαίως, τους... παραπονιάρηδες "αυτοεξόριστους" της Χούντας)


2. Διαπιστώσεις που δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα σε μια ελεύθερη κοινωνία και μάλλον εντάσσονται στο κείμενο προκειμένου να ενισχύσουν την εντύπωση του... κατατρεγμένου ("Ο άνθρωπος αυτός, όπως είναι επόμενο, κατακομματιάζεται, του βουλώνουν το στόμα – ποιοι; Τα αγνά στελέχη που βολεύονται θριαμβικά σε καρέκλες και πόστα!"). Νομίζω πως αρκετοί "αιρετικοί" κάθε άλλο παρά "κατακομματιασμένοι" είναι και το στοματάκι τους παραμένει... ορθάνοιχτο, χωρίς περιορισμούς (μια ανάγνωση των ιστοσελίδων τους πείθει και τον πλέον δύσπιστο).

Όσο για το... βόλεμα, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να τα καταφέρει κανείς, πέρα από "καρέκλες και πόστα". Η ελεύθερη αγορά να 'ναι καλά και όσοι σπεύδουν να αγοράσουν την πραμάτεια διάφορων "ανένταχτων" για να νιώσουν πως... ανήκουν(!) στο ίδιο group.

Πιο καλή η... μοναξιά, βλέπετε, αλλά καλό είναι κι οι υπόλοιποι να μας κάνουν... παρέα πού και πού, φέρνοντας φράγκα μέσω αγοράς των κειμένων μας ή, στην περίπτωση δωρεάν διανομής τους, μέσω διαφημίσεων.

(Γενικά ομιλώ και δεν θεωρώ κάτι τέτοιο "κακό". Απλώς το... επισημαίνω.)


3. Σνομπισμός (ή έστω... υποψία αυτού - αφήνω το benefit of the doubt). Ειδικά εκείνα τα "αυτό μου λείπει", "δεν το αντιμετώπισα ποτέ ως προνόμιο, όσο ως παρενέργεια", "ομολογώ, ζήλευα λίγο την αυτοϋπέρβασή τους" (και διάφορα άλλα... κεχαριτωμένα) δε νομίζω πως πείθουν τον υποψιασμένο αναγνώστη. Δεν μπορείς να ζηλεύεις κάτι, να το θεωρείς επιθυμητό και ταυτόχρονα να το... καταδικάζεις. Ούτε να θεωρείς την κατάστασή σου "παρενέργεια" και να εξυμνείς το... κουσούρι σου.

Η χρήση παρόμοιων εκφράσεων συνιστά γνωστή ρητορική τακτική, όπου ο συγγραφέας προσπαθεί να περάσει την εντύπωση πως δεν υποτιμά τους "αντίθετους", παρότι η ουσία των κειμένων του υποδεικνύει συχνά το... αντίθετο: Την "υπεροχή" δηλαδή της προσωπικής του κατάστασης (χαρακτηριζόμενης ως "επιλογή") έναντι εκείνης των άλλων.



Με τα υπόλοιπα... συμφωνώ ;-)



(444 λέξεις)

Ανώνυμος είπε...

Πιο καλή η μοναξιά, λέει το τραγούδι. Από την άλλη, ο άνθρωπος είναι ον μοναχικό. Τελικά που ανήκουμε;
Εκεί που δείχνει η καρδιά του καθενός.

Ανώνυμος είπε...

Εχετε την εξυπναδα των... αρχαιων σας προγονων & την "ελ" που σας αξιζει...

Ανώνυμος είπε...

Κάποιος ρώτησε το Σωκράτη αν πρέπει να παντρευτεί, και αυτός του είπε “δεν έχω απάντηση για σένα, ότι και να κάνεις θα το μετανιώσεις”. Η αναζήτηση του διαφορετικού είναι στη φύση του ανθρώπου, στη φύση του είναι όμως και η κοινωνικότητα, η συμμετοχή, δεν υπάρχουν ξεκάθαρες απαντήσεις.

Ανώνυμος είπε...

Mickey, το σκάναρες κανονικά το κείμενο!
Λογικές οι επισημάνσεις σου, όμως μιας και δεν το έχω γράψει εγώ, δεν μπορώ να απαντήσω για το ... τι θέλει να πει ο ποιητής!

***

kitsosmitsos, follow your heart και όπου βγει...

***
elias, οι άνθρωποι είναι φύσει κοινωνικά όντα. Υπάρχουν όμως και οι Θεοί ή τα θηρία!

doctor

Ανώνυμος είπε...

Αλλά ακόμη κι αυτός που δεν μετέχει σε μαζικές συλλογικότητες, ως μειοψηφία, βρίσκει πάντα κάποιους για να μοιραστεί αυτή την μειοψηφική του θέση. Καλή ώρα εμείς εδώ...

Ενώ ο μονόχνωτος, ο εγωιστής, ο ...παρτάκιας είναι άλλη άρρωστη περίπτωση, όπως έχουμε πει.

doctor

Ανώνυμος είπε...

Καλά ειναι να γνωρίζουμε οτι υπάρχουν κι'αλλοι σαν εμας, εστω και μια μικρη μειοψηφία. Ανήκουμε ετσι κι'εμεις στους ελευθέρους πολιορκημένους!

Ανώνυμος είπε...

Διαβάζοντας τα σχόλια, σκέφτομαι, ότι στο δικό μου μυαλό, η μοναξιά είναι αποξένωση μη επιλεγμένη, τις περισσότερες φορές.

Η μοναχικότητα πάλι, είναι ιδιότητα του χαρακτήρα, κι είναι τόσο όμορφη και δημιουργική.
Γαιτί ξέρεις ότι όταν ξαναβγεις έξω, υπάρχουν άνθρωποι να σε περιμένουν.

Στη μοναξιά, χρειάζεται να τους ανακαλύψεις.

Καλή εβδομάδα.
:-)

Ανώνυμος είπε...

Doctorε,
& Συνάδελφοι επισκέπτες και σχολιογράφοι,

Παρακαλώ για λίγο για την προσοχή σας για μερικά σχόλια (αλλά και απορίες), για το ζήτημα της μοναξιάς, που στην ουσία ο blogοδεσπότης παρουσιάζει σε αντιδιαστολή με την οργανωμένη μαζική πάλη και την πολιτικοποίηση, μέσα από ένα (υιοθετημένο) κείμενο του κυρίου Στάθη Τσαγκαρουσιάνου (πρόκειται για το γνωστό σκιτσογράφο;):

1. Η μοναξιά ή η μοναχική (μπορεί και η μοναστική) πορεία που κάποιοι συνειδητά (ή από ανάγκη οι πιο πολλοί) επιλέγουν διεκδικώντας και τον επίτιμο τίτλο του “Μοναχικού Καβαλάρη” (πάντως ο Δον Κιχώτης είχε και σύντροφο, τον Σάντσο Πάντσα), αποτελεί τελικά την ιδανική απάντηση ή το αντίδοτο στη σαθρότητα των κομμάτων, στον εκφυλισμό της πολιτικής ζωής και των μαζικών κινημάτων και στην αλλοτρίωση των ιδεών;

2. Η μοναξιά, που όπως αναφέρει ο κύριος Τσαγκαρουσιάνος στο κείμενο του, “… αμφισβητεί έμπρακτα τις οργανωμένες ομάδες, διακρίνοντας πίσω από την αφοσίωση στη γενιά το φατριατισμό, πίσω από το esprit de corps το υπεροπτικό πνεύμα της κλίκας, πίσω από τη θρησκευτική θέρμη το ζηλωτισμό και πίσω από τους κομματικούς οραματισμούς το management των συμφερόντων…”, αποτελεί τελικά το ζητούμενο στη ζωή μας; Αυτή η στάση ζωής όμως (της μοναξιάς) δεν είναι και μισάνθρωπη και δεν οδηγεί στην ανάδειξη και επικράτηση φαινομένων ατομικισμού, ελιτισμού, παραγοντίσμου, σνομπαρίσματος των μαζικών αγώνων και απαξίωση της πολιτικής (που κατ’ εμένα θα οδηγήσει τελικά στην απάθεια και στην τελμάτωση); Πως τελικά πετυχαίνουμε τη συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση και στη λήψη αποφάσεων ή θα παραιτηθούμε από τέτοιους στόχους; Θα λεμε ο καθείς τα δικά του και θα λειτουργούμε αυτόνομα;

3. Ο Ραφαηλίδης τα βιβλία του οποίου (έχω μελετήσει επισταμένα) μπορεί αν ήταν μοναχικός και αιρετικός συγγραφέας αλλά ουδέποτε σνόμπαρε ή δαιμονοποίησε τα μαζικά κινήματα και τους οργανωμένους αγώνες και ούτε και απαξίωσε τη συμμετοχή των ανθρώπων στα κοινά (όπως ίσως ο Νίκος Δήμου και ο περί ου λόγος Στάθης Τσαγκαρουσιάνος).

Anef_Oriwn
Δευτέρα 26/05/2008 – 7:37 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

andros, "ελεύθεροι πολιορκημένοι".... καλό, αν και τραγικό και ολίγον λογοτεχνικό!

***

Η Vassia είπε...
Διαβάζοντας τα σχόλια, σκέφτομαι, ότι στο δικό μου μυαλό, η μοναξιά είναι αποξένωση μη επιλεγμένη, τις περισσότερες φορές.

Η μοναχικότητα πάλι, είναι ιδιότητα του χαρακτήρα, κι είναι τόσο όμορφη και δημιουργική.
Γαιτί ξέρεις ότι όταν ξαναβγεις έξω, υπάρχουν άνθρωποι να σε περιμένουν.

Στη μοναξιά, χρειάζεται να τους ανακαλύψεις.

26 Μαϊ 2008 4:37:00 μμ

-------------

Vassia, σε 1-2 προτάσεις έκανες άψογη προσέγγιση. Είναι αυτό που λέμε συμπυκνωμένη σκέψη, σκέτο απόσταγμα!

****

anef oriwn, όχι, όχι, ο σκιτσογράφος ονομάζεται Σταυρόπουλος.
Μου ήταν αντιπαθής τόσα χρόνια, τώρα απλώς μου είναι αδιάφορος και δεν τον διαβάζω καθόλου διότι αυτή η ένωση της Αριστεράς με τον εθνικισμό είναι πολύ κιτς και με απωθεί.
Επί της δημοσίευσής σας, ένα θα πω: μακάρι (για μένα μιλάω) να υπήρχε κάποια συλλογικότητα που να με γέμιζε, μακάρι. Όμως ή τα standards που έχω είναι υψηλά ή είμαι πολύ εγωιστής, ή είμαι εγώ ο λάθος.
Δεν μπορώ όμως να δοθώ κάπου αν δεν το κάνω ψυχή τε και σώματι.
Δεν μπορώ να συμμετάσχω κάπου επειδή πρέπει και όχι επειδή θέλω.
Ίσως διότι αυτά που θεωρώ σωστά υπάρχουν από λίγο στους πολιτικούς χώρους, για π.χ. θεωρώ αδιανόητο ένα κοινωνικό κράτος χωρίς οικονομία της ελεύθερης αγοράς, μόνο που ο σοσιαλφιλελευθερισμός δεν υφίσταται στην Ελλάδα ούτε ως όρος, ούτε ως προγραμματική δήλωση σε κανένα κόμμα.
Γι'αυτό και στις εκλογές ούτε καν ψηφίζω. Θεωρώ ότι απέχω προσωρινά μέχρι να βγει στην επιφάνεια κάτι καλό.
Όσον αφορά άλλου είδους συλλογικότητες, π.χ. θρησκεία, ομάδες, πατριωτισμός, τα έχω ξεπεράσει προ πολλού (όπως γράφει και ο είμαι ένας άνθρωπος-Μίκυ!).

doctor

Ανώνυμος είπε...

Αιρετικός και εκδότης εφημερίδας γίνεται;

Αισθητισμός του Κερατά...

"Μαραμένα τα Γιούλια κι Βιόλες-
Μαραμένα κι τα Γιασεμιά

Μαραμένες οι Αγάπες μου όλες
τραλαλί τραλαλό τραλαλά.."

Υπερτιμημένος βρε ντοκ - στο φερόμενο ως alter ego σου αναφέρομαι.

Ανώνυμος είπε...

Chris, το ξαναλέω (ξαναγράφω): μου άρεσαν τα γραφόμενα.
Το τι είναι ο γράφων δεν με ενδιαφέρει καθόλου!

doctor

p.s. άκου alter ego!!! lol

Ανώνυμος είπε...

@ Doctorε,

Παρακαλώ την προσοχή σας για μερικά ακόμα σχόλια για το ζήτημα της μοναξιάς (η της μοναξιασμενης δράσης και αδράνειας) και άλλα παρεμφερή:

1. Πολύ σωστά (πάντοτε κατά την ταπεινή μου γνώμη) σημειώνει η Vassia ότι “…, η μοναξιά είναι αποξένωση μη επιλεγμένη, τις περισσότερες φορές…”. Τούτο συνήθως οδηγεί στην αδιαφορία, την απάθεια και την αδρανοποίηση (εκτός από τις περιπτώσεις όπου ως ο “Μοναχικός Καβαλάρης” μετατρέπεται και σε “ελεύθερο σκοπευτή” πυροβολώντας κατά πάντων!

2. Γράφεις τζιαι λαλείς: “… η ένωση της Αριστεράς με τον εθνικισμό είναι πολύ κιτς και με απωθεί…”. ---Συμφωνώ μαζί σου. Οι ιδέες της Αριστεράς δεν συνάδουν με εθνικισμούς και εθνικιστικές (ή έστω “εθνικές”) μοναχικές πορείες και αντιπαραθέσεις με άλλους λαούς και εθνότητες.

3. “… Δεν μπορώ όμως να δοθώ κάπου αν δεν το κάνω ψυχή τε και σώματι…. --- Το παν είναι ο έρωτας αγαπητέ Doctor! Χωρίς έρωτα (τη συμμετοχή ή την εμπλοκή μας σε κάτι με τη καρδιά μας), ΤΙΠΟΤΑ δεν πετυχαίνουμε! Όμως ας μην τορπιλίζουμε και τον έρωτα των αλλονών (όταν δεν είμαστε οι ίδιοι ερωτευμένοι). Μπορεί απλά να σταθούμε και να τους κοιτάμε που χαίρονται!

4. “… ή τα standards που έχω είναι υψηλά ή είμαι πολύ εγωιστής, ή είμαι εγώ ο λάθος …”. --- Συ είπας!

5. “… Γι'αυτό και στις εκλογές ούτε καν ψηφίζω. Θεωρώ ότι απέχω προσωρινά μέχρι να βγει στην επιφάνεια κάτι καλό….”. --- Συν Αθηνά και χείρα κίνει!

6. Τις θρησκείες, τον (ψευτο)πατριωτισμό και τον ποδοσφαιρικό οπαδισμό, τα έχω ξεπεράσει κι εγώ προ πολλού! Νομίζω ότι έχω περάσει όλες τις παιδικές αρρώστιες (άλλες πιο εύκολα κι άλλες πιο δύσκολα).

Anef_Oriwn
Τρίτη 27/05/2008 – 7:37 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Anef_Oriwn,

1. Οι "μοναχικοί καβαλάρηδες" τουλάχιστον δεν ενοχλούν, δεν σκοτώνουν, δεν αιματοκυλούν τον κόσμο υπερασπιζόμενοι μεγάλες ιδέες.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτερες σφαγές έγιναν από φανατισμένες μάζες που έφεραν τον σταυρό στο στήθος, την ημισέλινο, το σφυροδρέπανο, την σβάστιγκα...

2. Η Αριστερά ή θα είναι διεθνιστική ή δεν θα είναι Αριστερά.

3. Δεν νομίζω ότι τορπιλίζω τον ...έρωτα των άλλων όταν βλέπω την θρησκόληπτη μάζα να διαδηλώνει για τις ταυτότητες, ή οπαδούς να δίνουν ραντεβού για να πλακωθούν στο ξύλο, ή πυρόπληκτους να ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία επειδή πήραν 3.000 ευρώ κι ας έχασαν το σπίτι τους.
Χαίρομαι όμως τον έρωτα των μετριοπαθών, των νηφάλιων, των ήρεμων και αγνών φιλάθλων.
Μπορείς να χαίρεσαι το ποδόσφαιρο ως άθλημα και όχι ως υπόθεση ζωής ή θανάτου.

4-5. Και συνεχίζω για τα standards: είναι θέμα οπτικής γωνίας. Αν κάτι δεν σε εκφράζει σε μεγάλο βαθμό τότε τι κάνεις; Ποτέ δεν ήμουν θιασώτης του "το μη χείρον βέλτιστον". Ποτέ.
Δεν νιώθω ότι πνίγομαι για να κινήσω την χείραν μου, ούτε ζητώ την βοήθεια της Αθηνάς. Ούτε προσ(εύχομαι) να γεννηθεί κάτι το οποίο υπάρχει στην φαντασία μου.
Ίσως εδώ ο Καζαντζάκης να μου (ξανα)ψιθυρίσει:
«Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος».

6. Να υποθέσω ότι μικρός ήσασταν φανατικός της "Ομόνοιας" ή πέφτω έξω;

Σας ευχαριστώ θερμά για την επικοινωνία και για τις πολύ καλές επισημάνσεις σας.

doctor

Ανώνυμος είπε...

Κατά μια μεγάλη σύμπτωση, μου αρέσουν κι εμένα οι τρεις τους! όπως μου αρέσει και η μοναξιά. Αλλά μια ιδιότυπη μοναξιά. Μια μοναξιά με ανθρώπους γύρο μου. Και με πολλά βιβλία. Και μετά μου λένε ότι είμαι και πολύ κοινωνικός άνθρωπος. Τρομάρα τους!

Ανώνυμος είπε...

@ Doctorε,

Όντως διαφορετική η οπτική μας γωνιά για το θέμα της “μοναξιάς” ή της οργανωμένης συμμετοχής σε εκδηλώσεις, γι’ αυτό δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε αυτή τη διαλογική συζήτηση. Ίσως κουράζουμε και τους υπόλοιπους.

Μόνο μερικές διευκρινήσεις που προκύπτουν από τα γραφόμενα σου:

1. “… Ας μην ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτερες σφαγές έγιναν από φανατισμένες μάζες που έφεραν τον σταυρό στο στήθος, την ημισέλινο, το σφυροδρέπανο, την σβάστιγκα...”. --- Κατ’ εμένα είναι λάθος ή έστω ατυχής η σύγκριση του σφυροδρέπανου με τη σβάστικα. Πέραν τούτου έχουμε και τον Ερυθρό Σταυρό και την Ερυθρά Ημισέληνο.

2. “… Η Αριστερά ή θα είναι διεθνιστική ή δεν θα είναι Αριστερά…” --- Συμφωνώ και επαυξάνω!

3. “… Ίσως εδώ ο Καζαντζάκης να μου (ξανα)ψιθυρίσει:
«Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος»…”. --- Ακριβώς αυτά τα λόγια του Καζαντζάκη, μου είπε (με τα λίγα εγγλέζικα του) ένας Τουρκοκύπριος φίλος (που δηλώνεις κομμουνιστής και άθεος) την Παρασκευή το βράδυ, σε μια δικοινοτική συνάντηση στην κατεχόμενη Αμμόχωστο.

4. “… Να υποθέσω ότι μικρός ήσασταν φανατικός της "Ομόνοιας" ή πέφτω έξω;”
--- Όντως ήμουν και εξακολουθώ να είμαι οπαδός της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, αλλά ουδέποτε υπήρξα φανατικός!

Anef_Oriwn
Τετάρτη 28/05/2008 – 00:36 π.μ.

Ανώνυμος είπε...

doc διάβασα προσεκτικότερα το ποστ. Έχεις δίκιο, παρεξήγησα.

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου doctor. Σε διαβάζω εδώ και καιρό (εξαιρετική θεματολογία, αναλύσεις έγκυρες πλούσιες σε παραπομπές, και προσεκτικές τοποθετήσεις). Σε αυτό το ποστ μου δίνεται η δυνατότητα να πω μια δυο σκέψεις.

«Λένε ότι τα μεγαλύτερα κακά στον κόσμο προέρχονται από τους εγωιστές, τους απολίτικους, όσους «ρίχνουν νερό στο μύλο της απάθειας», τους αλαζόνες, τους μοναχικούς – αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά για να βολεύονται κάθε φορά με τον καλύτερο τρόπο».

Στην συγκεκριμένη πρόταση, ο συγγραφέας της, παρουσιάζει ένα νέο ορισμό του μοναχικού ανθρώπου. Μοναχικός άνθρωπος λοιπόν, είναι αυτός που δεν ανήκει πουθενά, με σκοπό να βολεύεται κάθε φορά με τον καλύτερο τρόπο. Πολύ επικίνδυνος και ύποπτος ορισμός.
Σύμφωνα με το Μείζον Ελληνικό Λεξικό , «μοναχικός είναι αυτός που του αρέσει να ζεί μόνος». Ενώ η μοναχικότητα, σε συνδυασμό με την γνώση, την σκέψη και την ικανότητα, είναι προπομπός της δημιουργικότητας. Συνεπώς ενώ το ζητούμενο είναι «να πάμε μπροστά», δεν μπορούμε να πάμε, αν δεν μπούμε όλοι στο μαντρί για να μας πάνε (μπροστά). Αυτό μας λέει εμμέσως πλην σαφώς ο συντάκτης της πρότασης.
Πράγματι πολλά κακά σε αυτόν τον κόσμο προέρχονται από εγωιστές, απολίτικους, απαθείς και αλαζονικούς ανθρώπους, αλλά όχι μόνο. Η φιλοδοξία, το χρήμα, ο θρησκευτικός και εθνικιστικός φανατισμός , η μισαλλοδοξία και πόσα αλλά, δεν έχουν κανένα μερίδιο ευθύνης για τα κακά του κόσμου? Θα πρέπει συνεπώς να τα παραβλέψουμε (κατά τον συντάκτη) όλα αυτά, και να βάλουμε εναντίον των μοναχικών σκεπτικιστών , συγγραφέων κ.τ.λ (Νίκος Δήμου, Βασίλης Ραφαηλίδης, Θανάσης Τριαρίδης, που πολύ εύστοχα σημείωσες ), οι οποίοι εντοπίζουν τα κενά, και προσπαθούν να μας αφυπνίσουν. Αυτό είναι το ύποπτο και επικίνδυνο του «ορισμού» κατά την γνώμη μου.
Από την άλλη, το κείμενο του Τσαγκαρουσιάνου, είναι η επισήμανση της κουλτούρας της γενιάς των σαραντάρηδων, οι οποίοι ξεκίνησαν να αλλάξουν το κόσμο, και κατέληξαν να γίνουν ένα συμπαγές κομμάτι του συστήματος.

Ανώνυμος είπε...

anef oriwn, δεν νομίζω ότι μας χωρίζει χάσμα, αλλά σέβομαι την επιθυμία σας και δεν απαντώ στις παρατηρήσεις σας.

***

chris, κι εγώ σ'αγαπώ!!!

***

pikos apikos (τι όνομα!μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια) το απόσπασμα που παραθέτετε ο Τσαγκαρουσιάνος το γράφει ως αρνητικό ορισμό, αφού η πρόταση ξεκινάει με το "Λένε...".

doctor

Ανώνυμος είπε...

Για την μοναξιά τύπου "Τσαγκαρουσιάνου" θα μπορούσα να πω πολλά!
Αντίθετα, στον παππούς που μένει απέναντί μου και κάθε λίγο με ρωτάει:
"Αυτός ο φίλος σου, που ερχότανε πέριση και παίζατε σκάκι στο μπαλκόνι τα βράδια, γιατί δεν έρχετε;... Είχα και γω μια συντροφιά ........"

Δεν έχω να πω τίποτα......

Ανώνυμος είπε...

doc
το σχόλιο του Glam για τον παππού , σ υ γ κ λ ο ν ι σ τ ι κ ό!

Ανώνυμος είπε...

glam, ζωγραφίζεις πάλι ε;

Το Σάββατο στο άλσος με το μπιτόνι σου!!!

Μαρία, ο μελισσοκόμος είναι αρχηγός!

doc

Ανώνυμος είπε...

..η μοναξιά είναι μια κατάσταση που δεν επιδιώκεται από το άτομο που την βιώνει, ενώ η μοναχικότητα αποτελεί μια συνειδητή επιλογή.

Εχω στιγμές απόσυρσης, συνειδητής μοναχικότητας. Μου αρέσει, με βοηθάει. Πιστεύω πως όλοι μας ανήκουμε κάπου. Κανείς δεν είναι απόλυτα ανένταχτος. Το ζήτημα είναι η ευτυχία. Εντελώς προσωπική συνταγή. Ο καθένας έχει τη δική του.

Ωραίο πόστ, υπέροχα σχόλια.

Muhammad Faraz είπε...

hi please visit on my tech blog Faraz

Usman Awais είπε...

Best SEO Company in Dubai
Best SEO Agency in Dubai

Usman Awais είπε...

Pitch deck design services
Best pitch deck design service

Drift Financial Services είπε...

Always look forward for such nice post & finally I got you. Really very impressive post & glad to read this.
Web Development Company in Greater Noida
Software development company In Greater noida

Always look forward for such nice post & finally I got you. Thanks for sharing this content.
CMS and ED
CMSED

Homoeopathic treatment for Psoriasis in greater noida
Kidney Disease Homoeopathy Doctor In Greater Noida

Drift Financial Services είπε...

Best content & valuable as well. Thanks for sharing this content.
Approved Auditor in DAFZA
Approved Auditor in RAKEZ
Approved Auditor in JAFZA


i heard about this blog & get actually whatever i was finding. Nice post love to read this blog
Approved Auditor in DMCC
Virgin Linseed Oil BP

Adam Mathew είπε...

intricate text meaning