Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Περί μαρξισμού και άλλων δαιμονίων

Σε συνέχεια της πολύ όμορφης και εποικοδομητικής συζήτησης που έγινε στο προηγούμενο ποστ («ο μεγάλος λιμός») και με βάση κάποια ερωτήματα που τέθηκαν και συζητήθηκαν, σκέφτηκα να βάλω στην συζήτηση έναν παλιό φίλο, τον αείμνηστο Βασίλη Ραφαηλίδη.
Από το βιβλίο του με τίτλο «Οι λαοί της Ευρώπης», επέλεξα κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα μέσω των οποίων ο Β.Ραφαηλίδης εξετάζει την συνδεσμολογία, τις πρακτικές και τον τρόπο σκέψης της Αριστεράς και δεν διστάζει, όντας μαρξιστής ο ίδιος, να κατακρίνει τον λαϊκισμό που διακρίνει πολύ συχνά τα κομμουνιστικά κόμματα και αναλύει έξοχα την προς τα κάτω ισότητα που υπήρχε στις χώρες του τέως ανατολικού μπλοκ. Ισότητα που ήταν ίδια με αυτή των φυλακισμένων: οι φυλακισμένοι είναι ίσοι, έχουν εξασφαλισμένη τροφή και κατοικία και κανένας δεν είναι ανώτερος του άλλου… Όλα αυτά όμως μέσα σε ένα πλαίσιο ανελευθερίας και περιορισμών.


1) Ο συνδικαλισμός δεν είναι παρά συντεχνιασμός, πράγμα που εξηγεί μεταξύ άλλων και την πλήρη περιφρόνηση των απεργών για όλους τους άλλους εργαζόμενους, άλλων κλάδων, που δεν απεργούν.
Κι όταν οι απεργοί δυσκολεύουν τη ζωή όχι μόνο των εργοδοτών τους αλλά όλου του κόσμου, όχι μόνο δεν έχουν ίχνος εργατικής συνείδησης, αλλά είναι και οι δυνάμει οπαδοί του φασισμού, ενός κοινωνικού κινήματος που πρωτοεμφανίζεται στην Ιταλία το 1920. Άλλωστε, ο Μουσολίνι θα ονομάσει το κράτος του συντεχνιακό, όχι φασιστικό (φασιστικό ήταν το κόμμα του) και θα υποστηρίξει φανατικά τις συντεχνίες, όχι τα συνδικάτα, επιδιώκοντας με αυτόν τον τρόπο τον περιορισμό των διεκδικήσεων στα στενά όρια της συντεχνίας. Που διαφέρει από το συνδικάτο γιατί αρνείται να συνεργαστεί με άλλα σωματεία εργαζομένων και προασπίζει τα συμφέροντά της αδιαφορώντας για τα συμφέροντα όλων των άλλων εργαζομένων.


2) O λαϊκισμός, δηλαδή η μεταφυσική πίστη στην αξία και τις ικανότητες της «λαϊκής ψυχής», που όλα τα μπορεί και όλα τα καταλαβαίνει δι’εποιφητήσεως, είναι στυφό φρούτο των ρώσων ναρότνικων (λαϊκών) της προοκτωβριανής περιόδου. Τούτη η αντίληψη για τον αυθόρμητο σοσιαλισμό επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας, ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, όπου ένα μεγάλο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, προέκυψε με μια έντεχνη εκμετάλλευση της παμπάλαιης ναρότνικης άποψης πως ο σοσιαλισμός είναι πρόβλημα σοσιαλιστικής ψυχής και όχι σοσιαλιστικού μυαλού (σ.331).


3)[…] ο κλασσικός μαρξισμός πρεσβεύει πως η εργατική τάξη, εξαιτίας της αγραμματοσύνης και κυρίως της εξάντλησης μέσα από μια εργασία απάνθρωπη , δεν παράγει ιδεολογία. Η σοσιαλιστική ιδεολογία εισάγεται σε αυτήν από τα προοδευτικά στρώματα της αστικής τάξης, από ανθρώπους που έχουν την ευχέρεια να μελετήσουν και να καταλάβουν και που είναι διατεθειμένοι να βάλουν τη γνώση τους και τις ικανότητές τους στην υπηρεσία της εργατικής τάξης, κι έτσι να υπηρετήσουν συμφέροντα που δεν είναι τα (ταξικά) δικά τους.
Ο εργατισμός (ουβριερισμός), που είναι κάτι ανάλογο με τον λαϊκισμό των ναρότνικων, ήταν πάντα ξένος προς τον μαρξισμό.
Οι εργάτες δεν είναι μια απόλυτη, μεταφυσική αξία. Άλλωστε, δύσκολα από «τάξη καθεαυτή» γίνεται «τάξη για τον εαυτό της» αποχτώντας ταξική συνείδηση, όπως θα πει ο Λούκατς. Αν όλοι οι εργαζόμενοι καταλάβαιναν το συμφέρον τους , ο σοσιαλισμός θα επιβαλλόταν με τον πιο άνετο τρόπο: με εκλογές. Η εργατική τάξη άγεται και φέρεται από δημαγωγούς και συχνά από αριστερούς δημαγωγούς, που δεν είναι παρά αριστεροί γραφειοκράτες, που νοιάζονται περισσότερο για το προσωπικό τους, παρά για το εργατικό συμφέρον (σσ.332-3).


4) Ο Μαρξ ήταν διανοούμενος, δεν ήταν εργάτης. Ο Ένγκελς ήταν διανοούμενος, δεν ήταν εργάτης. Ο Λένιν ήταν διανοούμενος, δεν ήταν εργάτης. Κι όσοι από τους εργαζόμενους ακολούθησαν ή ακολουθούν τον μαρξισμό, εκτός απ΄την εργατική τους δύναμη πρέπει να διαθέτουν επιπροσθέτως τόσο την αναγκαία γνώση όσο και το απαραίτητο ήθος. Αλλιώς, για την κομμουνιστική κοινωνία θα εργάζονται υποτίθεται, αλλά στο νου τους θα έχουν μονίμως το βόλεμα, το αραλίκι, τη μάσα και την κλοπή, σαν τους ρώσους κομματικούς γραφειοκράτες, που παρίσταναν τους κομμουνιστές, ίσα ίσα για να ρημάξουν εκτός από τους ρώσους εργάτες και το παγκόσμιο εργατικό κίνημα (σ.342).


5) Η αντικατάσταση στην εξουσία των πλούσιων από τους φτωχούς, που πολύ θα ήθελαν να είναι αυτοί οι πλούσιοι, δεν είναι σοσιαλισμός, είναι χυδαίος λαϊκισμός. Και ο λαϊκισμός είναι η μήτρα του φασισμού.
Το πρόβλημα στο σοσιαλισμό δεν είναι να φαν οι φτωχοί, αλλά να μην υπάρχουν φτωχοί και τώρα και στο μέλλον και πάντα. Ο σοσιαλισμός είναι η υπέρτατη μορφή ανθρωπισμού, δεν είναι πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων. Το πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων είναι φιλανθρωπία, που έχει βέβαια το νόημά της και την αξία της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με τον ανθρωπισμό εξαιτίας της κοινής, και στους δύο όρους, λέξης άνθρωπος. Όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης, ο ανθρωπισμός είναι έννοια γένους σε σχέση με τη φιλανθρωπία που είναι έννοια είδους: ο ανθρωπισμός εμπεριέχει και γεννά τη φιλανθρωπία. Που ωστόσο παραμένει έννοια πολύ στενή σε σχέση με τον ανθρωπισμό. Η φιλανθρωπία είναι μια προσωρινή λύση εν αναμονή της μόνιμης, που καθοδηγείται από την άνευ όρων αγάπη για όλους τους ανθρώπους, και τον άνευ όρων σεβασμό όλων των ανθρώπων. Ο μαρξισμός νοούμενος σαν ανθρωπισμός είναι χριστιανισμός χωρίς μεταφυσική(σσ.333-4).


6) […] ο μαρξισμός επηρέασε περισσότερο τα εργατικά κινήματα της Δύσης, όπου δεν εφαρμόστηκε, παρά τα «εργατικά» καθεστώτα της Ανατολής, όπου εφαρμόστηκε στρεβλά. Ωστόσο, δεν θα επηρέαζε ίσως ούτε τη Δύση αν δεν γινόταν η κολοσσιαίας σημασίας για την παγκόσμια ιστορία οχτωβριανή επανάσταση (σ.341).

7) Σε συνθήκες ελλείψεως αγαθών αρκετών για όλους, ο κομμουνισμός είναι απολύτως αδύνατος, εκτός κι αν πείσουμε όλους να καταναλώνουν λιγότερο από όσο έχουν συνηθίσει σε συνθήκες ισότητας, ώστε όλοι να καταναλώνουν τα ίδια. Και επειδή αυτό είναι αδύνατο χωρίς καταναγκασμό, και επειδή καταναγκασμός και σοσιαλισμός δεν συμβιβάζονται σε καμία περίπτωση, ο κομουνισμός, δηλαδή η τέλεια δημοκρατία, που παραμένει ιδανικό, θα γίνει δυνατός μόνο αν η παραγωγικότητα και η παραγωγή αυξηθούν τόσο, που τα προϊόντα να επαρκούν για όλους.
Κι αν δεν επαρκούν, να μην είναι τόσο λίγα, που η ισότητα να πραγματώνεται προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω.
Αν όλοι γίνουμε φτωχότεροι από τον σημερινό μέσο όρο, ο κομμουνισμός χάνει το νόημά του και τρέπεται σε ποβερισμό (φτωχεϊσμό), όπως λέμε ένα είδος λατρείας της φτώχειας, κατάλληλης ίσως για τα χριστιανικά μοναστήρια, αλλά εντελώς ακατάλληλης για μια κοινωνία ευπρεπών ανθρώπων.
(Κάποιοι που νομίζουν πως είναι κομουνιστές και που πολύ θα ήθελαν να μας δουν όλους φτωχούς και εξισωμένους προς τα κάτω, ούτε καν υποπτεύονται, πως όχι μόνο κατάλληλοι για κομμουνιστές δεν είναι, αλλά ούτε καν στο Άγιο Όρος δεν θα γίνονταν δεκτοί) (σ.363).

doctor

33 σχόλια:

OrthoPhysio είπε...

Ακομη περισσότερα (και πιο αναλυτικά) στο βιβλίο του Ραφαηλίδη "Η μεγάλη Περιπέτεια του Μαρξισμού"

Anef_Oriwn είπε...

Μια πρώτη και σύντομη παρέμβαση επί του θέματος:
Με τα αποσπάσματα που παρατίθενται από το αναφερόμενο βιβλίο του Ραφαηλίδη (αλλά και γενικότερα μέσα από τα γραπτά του) φαίνεται καθαρά η πίστη του στο μαρξισμό και ουδόλως τον ανάγει σε είναι συνώνυμο της βίας.

Anef_Oriwn
Δευτέρα 9/2/2009 – 3:50 μ.μ.

pølsemannen είπε...

Αχ, δόκτορα πήγες και τα έβαλες με τον "Πατερούλη των λαών" και τσουνάμι εσηκώθη και το θωρηκτό Ποτέμκιν εβρυχήθη τσ, τσ, τσ...

Ωραίος ο Ραφαηλίδης βάζει τα πράγματα στην σωστή τους οπτική.

Από εκεί και πέρα η νομενκλατούρα της ΕΣΣΔ του Στάλιν δεν τράβαγε απολύτως κανένα ζόρι να προβεί σε φρικαλεότητες προκειμένου να εδραιώσει την εξουσία της όπως αυτή νόμιζε.

Το αν οι νεκροί του λιμού ήταν Χ ή 2Χ ή 3Χ δεν είναι πρωτεύουσας σημασίας, όσο η σκληρότητα του καθεστώτος προκείμενου να βγουν τα 5ετη πλάνα.

doctor είπε...

Χαίρε εδώ, πολύ καλό και αυτό το βιβλίο, έχετε δίκιο!

***

Άνευ ορίων, ο Ραφαηλίδης κάνει σαφή διαχωρισμό της μαρξιστικής θεωρίας από την εφαρμογή [;] της στην ΕΣΣΔ και στις χώρες του Ανατολικού μπλοκ γενικά.

Αν το δείτε ρεαλιστικά, ο κομμουνισμός ζει ακόμη σε χώρες που αποστασιοποιήθηκαν από την ΕΣΣΔ και μάλιστα ζει ακόμη (Κίνα, Βιετνάμ, Β.Κορέα, ξέχασα κάτι;).
Για Κούβα και Ανγκόλα, πιο μετά...

***

Pölsemannen, ο σταλινισμός κατακρημνίσθηκε μετά τον θάνατο του Στάλιν, όμως ιδεολογικά δεν ηττήθηκε ποτέ.

doctor

doctor είπε...

Τάδε έφη η Αλέκα Παπαρήγα:

«Εγιναν ακρότητες; Εγώ σου λέω ότι μπορεί και να έγιναν. Αυτό θα μας μείνει από εκείνη την περίοδο; Και στο κάτω κάτω, ας τα πουν οι ίδιοι οι Σοβιετικοί. Είμαστε εμείς μέσα στην ΕΣΣΔ το '30 και το '35 να ξέρουμε;».

(!!!)

Όλο το άρθρο στην σημερινή Ελευθεροτυπία:

ΚΚΕ - Στάλιν: Η μεγάλη ανατριχίλα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ

«Θα κάνω ό,τι αποφασίσει το Κόμμα (...). Αν το Κόμμα μού πει να σφουγγαρίσω εδώ μπροστά σας, θα σφουγγαρίσω εδώ μπροστά σας...».

Ετσι, κάπως, απάντησε η Αλέκα Παπαρήγα σε συνέντευξη Τύπου, όταν ερωτήθηκε υπαινικτικά κατά πόσο θεωρεί ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και θα παραχωρήσει τη θέση της (ύστερα από 17 ολόκληρα χρόνια) σε νέο γενικό γραμματέα κατά το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ, που συνέρχεται την ερχόμενη εβδομάδα (18-23 Φεβρουαρίου).

Ενα ακόμη «συνέδριο μυστικό», που θα 'λεγε κι ο Λάκης Καραλής (το βέβηλο «Σουπερμάρκετ» του με τα αντικομματικά τραγούδια, που έκαναν αίσθηση τον καιρό της χούντας, ξανακυκλοφόρησε εσχάτως εμπλουτισμένο). Οσο κι αν «τεντώσει το αυτί του ο λαός» για να παρακολουθήσει τις εργασίες του, όπως έλεγε προχθές η κ. Παπαρήγα, απλώς θα... στραβολαιμιάσει: Ανοικτή για τους δημοσιογράφους θα είναι μόνον η πανηγυρική έναρξη. Και με ένα δελτίο Τύπου, στο τέλος, θα πληροφορηθούμε ό,τι κρίνεται ανακοινώσιμο απ' όσα θα λεχθούν και θα αποφασιστούν κεκλεισμένων των θυρών. Καθότι ο εχθρός πάντοτε ελλοχεύει να πλήξει ύπουλα το κόμμα του λαού...

Με επιλογή του, αποσυνάγωγο το ΚΚΕ -για να διασφαλίζει αμόλυντη την «καθαρότητά» του. Μόνο του, με αψεγάδιαστα πειθαρχημένες παρελάσεις, στα εκρηκτικά «Δεκεμβριανά» της μαθητικής εξέγερσης. Μόνο του στις αγροτικές κινητοποιήσεις, στις εργατικές απεργίες, στις λαϊκές διαδηλώσεις. Με ιδιαίτερη προσοχή να αποφεύγεται κάθε συνάφεια με τους εκτός κόμματος αυτόκλητους αριστερούς - οπορτουνιστές και άλλα τυχοδιωκτικά στοιχεία. Αποφασίζει λ.χ. στην Καισαριανή το δημοτικό συμβούλιο να τιμήσει τον δημοφιλέστατο λαϊκό τραγουδιστή Αντώνη Καλογιάννη, βέρο Καισαριανιώτη και από τα γεννοφάσκια του κομμουνιστή. Μειοψηφεί και απέχει μόνο το ΚΚΕ. Σύμπασα η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία τιμά (προς τιμήν της) τον Μανώλη Γλέζο, κατά την παρουσίαση του έργου του για την Εθνική Αντίσταση. Απούσα μόνον η Αλέκα Παπαρήγα. Μια ζωή ακαταπόνητος αγωνιστής, παγκόσμιο σύμβολο της αντίστασης στον ναζισμό και τον φασισμό και με βραβεία Λένιν, ο Μανώλης Γλέζος δεν αξιώθηκε και την πατέντα του Περισσού...

Δεν χαριτολογούσε, φευ, με το σφουγγάρισμα, η Αλέκα Παπαρήγα. Κι αυτό είναι το τραγικό. Υπέρτατη εξουσία το Κόμμα, αυτοσκοπός πια κι όχι εργαλείο, δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, κριτική ή ανυπακοή στις αποφάσεις και εντολές του. Ακόμη κι όταν είναι κραυγαλέος ο παραλογισμός τους.

Ανατριχιάζω κάθε φορά που θυμάμαι, αίφνης, κάποια παρεπόμενα της τραγωδίας του Τσερνομπίλ, το Πάσχα του 1986. Τους έρμους Κνίτες να ανεβοκατεβαίνουν αδιάκοπα τους δρόμους των Εξαρχείων βαρυφορτωμένοι με τσάντες γεμάτες μαρούλια για να πείθεται ο κοσμάκης να ψωνίζει άφοβα στη «Λαϊκή» της Καλλιδρομίου για την πασχαλινή μαγειρίτσα. Διότι το Κόμμα είπε, και διατυμπάνιζε πρωτοσέλιδα ο «Ριζοσπάστης», ότι ήταν αντισοβιετικός μύθος των Αμερικανών η φονική ραδιενέργεια...

Πολύ χειρότερα όσα έγιναν στο Κίεβο της Ουκρανίας: Το εκεί Κόμμα επί τέσσερις ημέρες απέκρυψε από τον πληθυσμό την τήξη του πυρηνικού αντιδραστήρα. Ετσι, την Πρωτομαγιά εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι παρέλασαν μέσα σ' ένα αόρατο φονικό νέφος από ραδιενεργό στρόντιο, καίσιο 137, κάλιο και πλουτώνιο. Ακριβής απολογισμός για τα θύματα του Τσερνομπίλ, αλλά και της εγκληματικής κομματικής ανευθυνότητας, ουδέποτε έγινε...

Τη μεγάλη ανατριχίλα, ωστόσο, μας την επιφυλάσσει σε λίγες ημέρες το συνέδριο του ΚΚΕ. Χωρίς τυμπανοκρουσίες αλλά και χωρίς ισχυρές αντιστάσεις, θα επιχειρήσει, στα μουλωχτά και προγραμματισμένα, τη νεκρανάσταση του Στάλιν και τη θεωρητική δικαίωση του σταλινισμού. Οι εκτός των κομματικών τειχών δεν θα το παίρναμε χαμπάρι αν δεν υπήρχε ένα τολμηρό (θέλει πράγματι τόλμη να αντιμετωπίζεις την ιδεολογική τρομοκρατία του ΚΚΕ) άρθρο του πανεπιστημιακού καθηγητή Γιώργου Ρούση, που δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη» και αρχίζει έτσι:

«Σύντροφοι, με πόνο ψυχής διαπιστώνω ότι οι θέσεις της Κ.Ε. επιβεβαιώνουν την εκτίμησή μου περί σταλινικής στροφής του Κόμματος (...). Η στροφή αυτή, σε συνδυασμό με ένα σεχταρισμό, ο οποίος όλο και πιο έντονα διέπει όλες τις πτυχές της κομματικής δραστηριότητας αν τελικά υιοθετηθεί από το 18ο Συνέδριο, θα είναι καταστροφική...».

Ο αρθρογράφος αναλύει μία μία τις «θέσεις» που τεκμηριώνουν την εκτίμησή του (λ.χ. η θέση 17, κατά την οποία το πιο συνεπές ρεύμα της μαρξιστικής διανόησης και πολιτικής ήταν υπό την ηγεσία του Στάλιν). Και υπογραμμίζει ιδιαίτερα την ανατριχιαστική («κάποιες υπερβολές» στην αντιμετώπιση των αντεπαναστατικών κέντρων!) δικαιολόγηση των εκκαθαρίσεων του 1936-1938 με την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων μπολσεβίκων της Οκτωβριανής Επανάστασης και της βίαιης κολλεκτιβοποίησης, με τα εκατομμύρια θύματα από τον λιμό και τη σταλινική τρομοκρατία.

Στον Γ. Ρούση απάντησε η ίδια η Αλέκα Παπαρήγα (με ομιλία της στην Πάτρα 5-11-08) με έναν τρόπο εκπληκτικό:

«Εγιναν ακρότητες; Εγώ σου λέω ότι μπορεί και να έγιναν. Αυτό θα μας μείνει από εκείνη την περίοδο; Και στο κάτω κάτω, ας τα πουν οι ίδιοι οι Σοβιετικοί. Είμαστε εμείς μέσα στην ΕΣΣΔ το '30 και το '35 να ξέρουμε;».

Αυτό το θρασύτατο «κουκούλωμα» της σταλινικής θηριωδίας δεν ξεσήκωσε, αλίμονο, θύελλα αντιδράσεων στην αφασική ελληνική κοινωνία, που οφείλει βεβαίως να ανησυχεί, όταν οι κάθε λογής απολογητές του ολοκληρωτισμού την προκαλούν επικίνδυνα. Ακόμη και η «ανανεωτική» πτέρυγα της παραδοσιακής Αριστεράς, με κάποια χλιαρά κείμενα στην «Αυγή», επιδεικνύει μια συντροφική καθωσπρεπική αβρότητα, που σκλαβώνει...

Εχοντας τη γούνα μου καμένη (επί δεκαετίες «προβοκάτορας» για το ΚΚΕ, παρά τη στενή σχέση μου με τον Χαρ. Φλωράκη) θα απευθυνθώ με κάποια αμυδρή προσδοκία στους νεότερης ηλικίας συνέδρους του ΚΚΕ: Δεν είδατε, προ τριετίας, τη συγκλονιστική ταινία «Οι ζωές των άλλων», ούτε, παλαιότερα, τη συνταρακτική «Ομολογία» του Κώστα Γαβρά. Τρέξτε τώρα να δείτε το «Κατίν» του Βάιντα -για να ψυχοπλακωθείτε και να ταρακουνηθεί το μυαλό σας.

Δεν διαβάσατε, όταν έπρεπε, το «Μηδέν και το άπειρο» για τις «δίκες της Μόσχας» -γιατί ο Αρθουρ Κέστλερ είχε υπηρετήσει και στην Ιντέλιτζενς Σέρβις. Διαβάστε τώρα απνευστί την έξοχη «Υπόθεση Τουλάγεφ» -μια ζωή επαναστάτης ο Βίκτωρ Σερζ.

Και πάνω απ' όλα:

Αντιπαραθέστε στη μούχλα των «θέσεων της Κ.Ε.» τη διαχρονική φρεσκάδα όσων εκήρυττε η Ρόζα Λούξεμπουργκ (μόλις συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από την άγρια δολοφονία της) στις ιδεολογικές συγκρούσεις της με τον Λένιν και τον «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό» του: Με πεμπτουσία του τον ουμανισμό, δεν υπάρχει σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία και ελευθερία. Και «η ελευθερία νοείται πάντοτε ως ελευθερία γι' αυτόν που σκέφτεται διαφορετικά».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/02/2009

doctor

takis είπε...

Βλέπω οτι εξιτάρουν μαρξισμός και άλλα δαιμόνια!..

Μερικές σκέψεις λοιπόν.

1.Δεν θα συμφωνήσω με τον ορισμό
".. ο συνδικαλισμός δεν είναι παρά συντεχνιασμός.."
Γενικά δεν μου αρέσουν οι απόλυτες δηλώσεις.
Πολλές φορές φαίνεται να είναι ετσι όπως πχ οι κινητοποιήσεις των αγροτών στην Ελλάδα..
δεν ξέρω αν αυτή η καρικατούρα "συνδικαλισμός αγροτών στην Ελλάδα" μπορεί να ονομασθεί καν συνδικαλισμός..
Παρόλα αυτά νομίζω μια αναδρομή στην ιστορία του παγκόσμιου συνδικαλιστικού κινήματος αποδεικνύει οτι ο συνδικαλισμός δεν είναι μόνο συντεχνιακός.
Πρόσφατο παράδειγμα οι τελευταίες κινητοποιήσεις στη Γαλλία.

2. Λαϊκισμός και εργατική τάξη.
Αλήθεια πως ορίζεται η εργατική τάξη σήμερα?
Εδω και πολλά χρόνια έχει ξεκινήσει αυτή η συζήτηση.(Μη δώσω κουραστικές αναφορές)
Αλλά σήμερα πιο πολύ απο κάθε φορά είναι φανερό οτι ένα μεγάλο μέρος των διανοούμενων ανήκουν στην εργατική τάξη..περιττό να αναφερθούμε στα μεγάλα ποσοστά των αποφοίτων πανεπιστημίων που απαρτίζουν τη περίφημη γενιά των 700€...μήπως δεν είναι αυτοί εργατική τάξη και ,εξ ορισμού, διανοούμενοι μαζί?

Ο παραδοσιακός ορισμός της εργατικής τάξης έχει κατά τη γνώμη μου αντικατασταθεί απο τον όρο "εργαζόμενοι"...
και φυσικά ο όρος "διανοούμενος" εύκολα βρίσκεται στον "εργαζόμενο"

Η πρώτη σοβαρή επίπτωση αυτού του γεγονότος είναι οτι όλο και πιο δύσκολα η "εργατική τάξη" θα "άγεται και φέρεται από δημαγωγούς και συχνά από αριστερούς δημαγωγούς" !

3. Δεν θα παρομοίαζα τον σοσιαλισμό με την φιλανθρωπία αλλά ούτε και με τον χριστιανισμό...

Μιλάμε για πολύ συγκεκριμένο κοινωνικό σύστημα και είναι απλοϊκό να συγκρίνεται με ανθρωπιστικές θεωρίες.
Θεωρώ άσχετο να συγκρίνει κάποιος τα ουμανιστικά στοιχεία του σοσιαλισμού με θρησκευτικές δοξασίες.

4."..ο μαρξισμός επηρέασε περισσότερο τα εργατικά κινήματα της Δύσης, όπου δεν εφαρμόστηκε, παρά τα «εργατικά» καθεστώτα της Ανατολής, όπου εφαρμόστηκε στρεβλά, δεν θα επηρέαζε ίσως ούτε τη Δύση αν δεν γινόταν η κολοσσιαίας σημασίας για την παγκόσμια ιστορία οχτωβριανή επανάσταση.."

Νομίζω οτι θα επηρέαζε ούτως ή άλλως. Ο Μάρξ εξάλλου μίλησε για καπιταλιστικές κοινωνίες.
Απο κάποιους εξάλλου ο Λενισμός θεωρείται κατά κάποιο τρόπο παρέκλιση του Μαρξισμού!...

5."..κομμουνισμός, δηλαδή η τέλεια δημοκρατία.."

Αυτό λέμε ακόμα!..
είναι ίσως ουτοπικό αλλά ας "κάνουμε τα όνειρα παραγματικότητα"...
όπως λέγανε παλιά...
ή τουλάχιστον ας αφήσουμε τους εαυτούς μας να ελπίζουμε.


ΥΓ Για να πας στο Αγιο Ορος σήμερα μόνο κομμουνιστής δεν πρέπει νά είσαι!...

ΥΓ 2 Θα ήθελα να σχολιάσω τη κυρία Παπαρήγα αλλά δεν ξέρω αν είναι για γέλιο ή κλάματα η όλη κατάσταση που λέγεται ΚΚΕ...προτμώ να χαμογελώ διακριτικά (εξάλλου είμαι και σε σοβαρό μπλόγκ!)

Et in Arcadia ego είπε...

Μαρξισμος Καπιταλισμος μπλα μπλα μπλα... this is it ladies ....
Μαρξιταλισμος αλα πεκινουα ... enjoy
a Chinese keyboard factory

salvatore1789 είπε...

Όταν οι λέξεις χρησιμοποιούν το μυαλό και όχι το αντίθετο, ως φυσιολογικά πρέπει να συμβαίνει...
κάθε συζήτηση είναι περιττή.
Για κάποιους είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Για τον Κνιτη είναι προσπάθεια διατάραξης του κλπκλπ
Άσκηση στην Ματαιότητα.
Έξι χρόνια στο Πανεπιστήμιο "προσπαθούσα" να συζητήσω με έναν Κνίτη. Καταλήξαμε στην διαπίστωση ότι δεν έχουμε καμία κοινή συλλογιστική από την οποία μπορούμε να ξεκινήσουμε την συζήτηση...
10 χρόνια μετά έμαθα ότι διαγράφηκε!!! Από το κόμμα, απο τις παρέες του από την κομματική ζωή... από τη ζωή.
Τώρα προσπαθεί να ορθοποδήσει να βρει δουλειά - χρόνια στέλεχος - να ΖΗΣΕΙ!!! Μόνος του σε έναν "ξένο" κόσμο... Τον είδα, μισό άνθρωπο... δυστυχισμένο.
Αυτό το πράγμα να "διαγράφει" το κόμμα κάποιον που διαφωνεί από την ίδια τη ζωή...

ΤΟ ΜΙΣΩ!!!

doctor είπε...

Takis,
1) ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα σε ένα μεγάλο ποσοστό είναι είτε συντεχνιασμός είτε το εφαλτήριο, ο δούρειος ίππος για την κατάληψη βουλευτικού θώκου. Τα παραδείγματα πολλά και γνωστά...
2) η εργατική τάξη, όντως σήμερα έχει μορφωθεί, είναι πιο υποψιασμένη, όμως το άλμα για την αστική τάξη είναι κοντά και με λίγη τύχη ...μπορείς. Οπότε αντί να γίνει η ταξική αυτοσυνειδησία ο μορφωμένος εργαζόμενος μπορεί να γίνει ακριβοπληρωμένος μάνατζερ και έτσι να γίνει αστός, αν και ...εργαζόμενος.
Πολύπλοκα πράγματα για τον γερο Μαρξ...

3) Υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό που είναι ταυτόχρονα χριστιανοί και αριστεροί. Αυτοί έχουν συγκεράσει τις δύο θεωρίες, βγάζοντας από την πρώτη το κεντρί της (τον εναγκαλισμό με την άρχουσα τάξη) και από την δεύτερη έχουν απενεργοποιήσει κάθε τι μαρξιστικό. Το αποτέλεσμα αυτής της κράσης, ένας σοσιαλισμός ΜΕ μεταφυσική, ένας χριστιανισμός με στοιχεία πρωτοχριστιανικά. Η κράση αυτή ευνοεί τον χριστιανισμό, τον κάνει καλύτερο, δεν ευνοεί όμως την Αριστερά, διότι την υποβιβάζει και την εκφυλίζει σε ρόλο κομπάρσου.

4) Με την ύπαρξη του μπαμπούλα, της Ρωσίας, πολλά δυτικά κράτη έδωσαν πολλά στους εργαζόμενους από φόβο μήπως τα λοξοκοιτάγματα προς τα εκεί γίνουν πιο σοβαρά και έτσι απειληθεί όλο το καπιταλιστικό οικοδόμημα.
Σιγά σιγά τα παίρνουν πίσω όμως...

5) Η τέλεια κοινωνία είναι το μέγιστο των επιδιώξεών μας. Αρκεί να είναι ανθρώπινη, με πολλή, πάρα πολλή ελευθερία.

Για το ΚΚΕ άστα να πάνε στο διάολο...

doctor

doctor είπε...

Et in Arcadia ego, οι Κινέζοι κρατούντες με την μετάλλαξή τους έχουν καταφέρει το ακατόρθωτο: να γκρεμίσουν τον κομμουνισμό μόνοι τους και έτσι να κρατήσουν αυτό που ήθελαν πάντα: την εξουσία.
Τώρα όσον αφορά τα δικαιώματα του κινέζου εργάτη ας μην το συζητήσουμε...

***

salvatore, πολύ τραγική η ιστορία που διηγήθηκες. Στην ουσία ο άνθρωπος αυτός ήταν σαν να βγήκε από την φυλακή, σαν να ξύπνησε από έναν πολύχρονο λήθαργο...

doctor

Meropi είπε...

Δόκτωρ μου,
πολύ ωραία η ανάρτηση σου (για άλλη μια φορά). Και μου άρεσε ο παραλληλισμός της ισότητας που υπήρχε στις χώρες του ανατολικού μπλοκ με αυτό της φυλακής, αν και λίγο (όχι πολύ) υπερβολική η παρομοίωση. Εγώ έχω να κάνω μια άλλη παρομοίωση, παρόλο που όπως είπε η Αλέκα δεν έζησα εκεί (λες κι αυτή έζησε στις άλλες χώρες που μέμφεται π.χ. στις ΗΠΑ). Λοιπόν η παρομοίωση μου είναι η εξής: Οι χώρες αυτές έμοιαζαν με ένα απέραντο Νηπιαγωγείο. Οι απλοί πολίτες ήταν τα νήπια που δεν είχαν δικαίωμα να αποφασίζουν άποφασιστικά για τον εαυτό τους και τη ζωή τους, ενώ τα μέλη του Κόμματος ήταν οι δάσκαλοι που μόνο αυτοί αποφάσιζαν για τους άλλους.

Anef_Oriwn είπε...

Λόγου έλλειψης χρόνου για ένα πιο ολοκληρωμένο σχολιασμό κάποιων σημείων από τα μέχρι τώρα λεχθέντα, θα περιοριστώ (για την ώρα) στην παράθεση δύο αποσπασμάτων από το ίδιο βιβλίο του Ραφαηλίδη (“Λαοί της Ευρώπης”). Να σημειώσω το διαλεκτικό τρόπο με τον οποίο ο Ραφαηλίδης κρίνει τα τότε καθεστώτα των σοσιαλιστικών χωρών (ή αν προτιμάτε των χωρών του υπαρκτού σοσιαλισμού). Όντως στέκεται έντονα (επι)κριτικός απέναντι τους αλλά ΔΕΝ μηδενίζει καθόλου τη συσσωρευμένη (απ’ εκείνα τα χρόνια) πείρα και γνώση, ούτε ανάγει τη θεωρία του κομμουνισμού σε φορέα παντός κακού. Μάλιστα κάπου λαλεί “… κομμουνισμός, δηλαδή η τέλεια δημοκρατία ...”. Όμως για να σχηματίσει κάποιος πλήρη εικόνα και άποψη για το έργο και τις προσεγγίσεις του Ραφαηλίδη πρέπει να το διαβάσει ολοκληρωμένα κι όχι αποσπασματικά! Η προβληματική του δεν είναι καθόλου ισοπεδωτική και ούτε συναισθηματικά φορτισμένη επειδή το ΚΚΕ το θεωρούσε αιρετικό (ή ας πούμε προβοκάτορα - δεν ξέρω αν είχε και καλές σχέσεις με τον Φλωράκη), ούτε η κριτική του έχει ως βάση την αστική μεθοδολογία προσέγγισης των γεγονότων.

Και σίγουρα, αγαπητέ Takis, ο Μαρξισμός εξιτάρει γιατί παραμένει διαχρονικά επίκαιρος και ζωντανός. (Τελευταία, λόγω και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης έκανε ξανα δυνατό μπάσιμο στην πολιτικοοικονομική φιλολογία).

1. Προκειμένου, λοιπόν, να κρίνουμε τίμια τον Στάλιν, τον σταλινισμό και τη σταλινική βαρβαρότητα που, όντας ενδοκομουνιστική υπόθεση σε κάνει να στέκεσαι καχύποπτα μπροστά στους κλαυθμυρίζοντeς αστούς και μικροαστούς, που ελάχιστα έπαθαν απ’ τον Στάλιν σε σχέση μ’ αυτά που έπαθαν οι κομουνιστές, πρέπει να πάρουμε υπ’ όψιν μερικά πράγματα. Και πρώτα πρώτα το ότι ο Στάλιν δε γεννήθηκε βάρβαρος. Έγινε βάρβαρος κάτω από πολύ συγκεκριμένες συνθήκες. Ύστερα, το ότι η Οχτωβριανή Επανάσταση δεν ήταν μόνο εσωτερική υπόθεση της Ρωσίας, ήταν και ένα τεράστιο ιστορικό γεγονός παγκόσμιας σημασίας. Έχουμε να κάνουμε εδώ με μια ριζική ανατροπή όχι ενός καθεστώτος, της τσαρικής αυτοκρατορίας, αλλά ενός κοινωνικού συστήματος, του καπιταλισμού. Μια ανάλογη ανατροπή έχει να εμφανιστεί στον κόσμο από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, το 1789”.
” ... Μέχρι το 1924 η «εξαγωγή της επανάστασης» είναι επίσημο και καθαρά διακηρυγμένο δόγμα του κόμματος των Μπολσεβίκων. Όταν λες πως έκανες μια επανάσταση όχι μόνο για λογαριασμό σου, αλλά και για λογαριασμό των προλετάριων όλου του κόσμου, είναι φυσικό οι αστοί όλου του κόσμου να θέλουν να σε κατασπαράξουν το ταχύτερο δυνατό. Οπότε παίρνεις τα μέτρα σου. Που αποκλείεται να είναι αποτελεσματικά αν είναι μόνο στρατιωτικά εξαιτίας της καταφάνερης στρατιωτικής αδυναμίας σου προς το παρόν. Απ’ την άλλη, είναι αδύνατο να είναι διπλωματικά, εξαιτίας της καραντίνας στην οποία σε έχουν βάλει για να μη τους μολύνεις με το μικρόβιο του κομουνισμού ...”. (σελ. 391).

2. “… Τα ανώτερα και τα μεσαία στελέχη του κόμματος των μπολσεβίκων ίσως να επαρκούσαν για τη διοίκηση του ίδιου του κόμματος, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα ήταν δυνατό να επαρκέσουν και για τη διοίκηση ενός τεράστιου κράτους. Έπρεπε, συνεπώς, τα κρατικά στελέχη να αναζητηθούν και εκτός κόμματος. Αλλά όταν το κόμμα και το κράτος ταυτίζονται, τότε τα κρατικά στελέχη που δεν έχουν ουσιαστική σχέση με το κόμμα γίνονται και κομματικά στελέχη, αν και παντελώς άσχετα με ένα τέτοιο κόμμα. Και ούτω πως, το προλεταριακό κόμμα με την πάροδο του χρόνου μικροαστικοποιείται αυτομάτως, πράγμα που συμβαίνει ευκολότερα, όταν η κομματική κορυφή δεν ελέγχεται από την κομματική βάση. Αυτό όμως είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο σε μια ταραγμένη εποχή κατά την οποία οι κατάσκοποι και οι κάθε είδους και μορφής πράκτορες οργιάζουν εντός της ΕΣΣΔ ...”. (σελ. 392).

Anef_Oriwn
Τρίτη 10/2/2009 – 9:16 μ.μ.

Yosemite Sam είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Yosemite Sam είπε...

Ο στάλιν doctor επέτυχε με την κολλεκτιβοποίηση διότι μπόρεσε να προετοιμάσει τη ρωσία ώστε στη συνέχεια να αντιμετωπίσει επιτυχώς τους ναζί.

Και όχι μόνο αυτό αλλά με τον λιμό απάλλαξε τους κουλάκους απο τη μίζερη ζωή τους προσφέροντάς τους την αιώνια γαλήνη.

Δυστυχώς έφυγε νωρίς και δεν πρόλαβε να "προετοιμάσει" και τους σημερινούς ρώσους στέλνοντας τους στον αγύριστο πριν έρθουν σε επαφή με τις δυσμενείς συνέπειες της οικονομικής κρίσης.

takis είπε...

Doctor

1.θα συμφωνήσω οτι ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα (αλλά και αλλού ίσως)είναι συντεχνιακός και εφαλτήριο για προσωπικά συμφέροντα.
Απλά σημειώνω οτι όπως παρουσιάζεται στο κείμενο της ανάρτησης μπορεί να δημιουργηθεί η αντίληψη οτι αυτή είναι και η παγκόσμια πρακτική και (γιατί οχι) η ουσία του συνδικαλισμού πράγμα που το θεωρώ άστοχο και επικίνδυνο.
Εκτός βέβαια αν κάποιος πράγματι πιστεύει οτι αυτός και μόνο είναι ο συνδικαλισμός και τα υπόλοιπα είναι θεωρίες.

2. Δεν θα συμφωνήσω οτι το πέρασμα στην αστική τάξη είναι τόσο απλό.
εξάλλου ελάχιστο είναι το ποσοστό των πλούσιων μάνατζερς.
αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι η άνοδος της "μεσαίας" τάξης που είναι οι σημερινοί "εργαζόμενοι" (που ένα κομάτι είναι και οι παραδοσιακοί εργάτες).
Πιστεύω οτι όλο το "παιχνίδι" σήμερα παίζεται γύρω απο τον ορισμό, και την περιγραφή αυτών των "εργαζόμενων"...
Εξάλλου αυτοί είναι που (θα)υποφέρουν/αντιδρούν στη τωρινή οικονομική κρίση
Οντως πολύπλοκα πράγματα για τον γέρο Μαρξ!.

3. Δεν θα συμφωνήσω οτι πολλές κατακτήσεις των εργαζόμενων στις Δυτικές κοινωνίες οφείλονται στον πρώην μπαμπούλα Ρωσία.
Αν δεχθούμε αυτό είναι σαν να ακυρώνονται όλοι οι αγώνες όλα αυτά τα χρόνια σε όλες τις δυτικές κοινωνίες.(ακόμα και πριν την επικράτηση των μπολσεβίκων).
Δέχομαι οτι ίσως υπήρξε κάποια επίδραση του μπαμπούλα αλλά με κανένα τρόπο δεν δέχομαι οτι αποτέλεσε το φόβητρο και πολύ περισσότερο την κύρια αιτία των δημοκρατικών κατακτήσεων.
Η αφαίρεση κάποιων δικαιωμάτων δεν νομίζω επίσης οτι οφείλεται στην εξαφάνιση του μπαμπούλα.
θα πρέπει μάλλον να εξηγηθούν με τα καινούργια κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα που έχουν προκύψει στις ίδιες αυτές κοινωνίες.
πχ. φαινόμενο γιάπηδων, ας πούμε.

Στα υπόλοιπα συμφωνώ και πολύ μάλιστα.

takis είπε...

# Anef oriwn


Σε σχέση με τα αποσπάσματα απο το βιβλίο του Ραφαηλίδη που αναφέρεις.

1.Δεν θα συμφωνήσω με τίποτα οτι ο Σταλινισμός είναι ενδοκομουνιστική υπόθεση.
Αλήθεια , τι σημαίνει αυτό?
οτι οι μη κομμουνιστές δεν έχουν λόγο?

"..ο Στάλιν δε γεννήθηκε βάρβαρος. Έγινε βάρβαρος κάτω από πολύ συγκεκριμένες συνθήκες..."

Δεν νομίζω οτι κανείς γεννιέται βάρβαρος...
το θέμα είναι να εξηγηθούν αυτές οι "συγκεκριμένες συνθήκες" και να δούμε αν πράγματι δικαιολογούν την βαρβαρότητα.
Σαφώς οι υποστηρικτές του καθεστώτος Στάλιν προσπαθούν να εξηγήσουν/δικαιολογήσουν τα πάντα στη βάση των "συγκεκριμένων συνθηκών"..
το σοβαρό στην ιστορία είναι είναι οτι και άλλοι προσπαθούν να εξηγήσουν πολλά βάσει των "συγκεκριμένων συνθηκών"..
Δυστυχώς για τους λαούς και τη θεωρία, καμμία "συγκεκριμένη συνθήκη" μπορεί να δικαιολογήσει την ένταση και έκταση της βαρβαρότητας του σταλινισμού.
Αντίθετα πολλά φαινόμενα του σταλινισμού εξηγούνται με την προσπάθεια εδραίωσης μιάς καινούργιας άρχουσας τάξης , τη λεγόμενη νομενκλατούρα.

2.Δεν νομίζω επίσης οτι η "μικροαστικοποίηση" του κόμματος λόγω έλλειψης στελεχών ήταν αιτία όλων των δεινών..
το ψάρι ήδη μύριζε απο το κεφάλι..

Πιστεύω οτι και ο Ραφαηλίδης έχει κάνει το λάθος να εξηγήσει πολλά βάσει των "συγκεκριμένων συνθηκών" ,(εξάλλου αυτό φαίνεται και απο την αποδοχή της συνομωσιολογικής άποψης που αναφέρεις) παρόλο που ισχυρίζεται οτι "..η κομματική κορυφή δεν ελέγχεται από την κομματική βάση..."
,πράγμα που θίγει και την ουσία του προβλήματος.

Την έλλειψη κάθε ίχνους δημοκρατίας δηλ.

Locus Publicus είπε...

Μόλις κατάφερα φίλε doctor να τελειώσω την ανάγνωση αυτού, και του προηγούμενου πόστ σου (μαζί με τα σχόλια). Εξαιρετικές αναρτήσεις.

Ο ορισμός της έννοιας "λαός", στην Ελλάδα είναι απολύτως διαστρεβλωμένος. Υποννοεί μια νοητή μάζα άνθρώπων (συνήθως φτωχών οικονομικά), που διαπνέεται απο τα αγνότερα δυνατόν ανθρώπινα συναισθήματα, τα οποία οι υπόλοιποι δεν κατανοούν. Απο την έννοια του "λαού" εξαιρούνται όποιοι διαθέτουν μόρφωση, και κάποιο συγκριτικό πλούτο, η οποίοι ταυτίζονται νοητά με κάποια φανταστική και φυσικά ομοιογενή κοινωνική τάξη αμιγώς συμπεριφερομένων σαδιστών, εκμεταλλευτών, και αντιδημοκρατών.

Στην ιστορική εμπειρία των ΗΠΑ, καθώς και στην καθημερινή συλλογική συνείδηση των πολιτών, οι επιχειρηματίες είναι μέρος του "λαού". Οχι όμως και στην Ελλάδα, Ρωσία, Κούβα, Ανατ. Ευρώπη και Λατ. Αμερική γενικότερα. Ο "αγνός λαός", εννίοτε παίρνει και τα όπλα, γιατί δεν έχει άλλες επιλογές κατα των δυναστών του.

Ο Μάρξ ανέλυσε τις κοινωνικές συνθήκες της Αγγλίας, η οποία τον αιώνα που ζούσε βρίσκονταν σε προχωρημένη κατάσταση κοινωνικής σήψης, και χρησιμοποίησε την ανάλυση της διαδικασίας της παραγωγής, για κάποιες γενικές διατυπώσεις. Προφανώς θεώρησε πως η Αγγλία ήταν ο καλύτερος υποψήφιος για κάποια Επανάσταση (και όχι η Ρωσία). Λογικά. Εντούτοις, η Ιστορία τον διέψευσε. Η Βρετανία, όχι μόνον δεν κατέφυγε στην Επανάσταση, αλλά εκδημοκρατίστηκε σε όλα τα επίπεδα. Ολες οι ελευθερίες που απολαμβάνουμε σήμερα (ελευθερία ψήφου, εργατικοί νόμοι, παιδεία, κλπ), πρωτοεισήχθησαν και νομοθετήθηκαν σε Καπιταλιστικές κοινωνίες. Περιέργως ίσως, κατα πολλούς, αλλά εκεί δόθηκε η μεγάλη μάχη των δικαιωμάτων (και κερδήθηκε).

Το μεγάλο ιδεολογικό λάθος των Μαρξιστών, είναι οτι απορρίπτουν εντελώς τον Καπιταλισμό. Ο Καπιταλισμός γέννησε τον Σοσιαλισμό. Είναι το απαραίτητο σύστημα παραγωγής που απαιτείται για να μπορέσει μια κοινωνία να παράγει κέρδος απο κάποιες ανταγωνιστικές υπηρεσίες, με το οποίο θα χρηματοδοτήσει τα κοινωνικά της μοντέλα. Με τη λογική αυτή, ΗΠΑ και Σουηδία, είναι και οι δύο Σοσιαλιστικές χώρες. Η Ρωσία δεν έγινε ποτέ, γιατί δεν είχε καπιταλιστική βάση παραγωγής, και ποτέ δεν είχε πλούτο να χρηματοδοτήσει τίποτα.

O Σταλινισμός αφαίρεσε όλα τα κίνητρα παραγωγής απο τους εργάτες, γιατί δεν δέχτηκε ιδεολογικά πως μόνον ένα σύστημα βασισμένο στο κέρδος, την προσωπική οφέλεια και τον ανταγωνισμό μπορεί να είναι βιώσιμο και να παράγει συλλογικό κέρδος. Αφαίρεσε δηλαδή την υγιή βάση παραγωγής (Καπιταλισμό) απο την εξίσωση. Και εισήγαγε την Ουτοπία.

Σήμερα, όλα τα ευρωαριστερά κόμματα (εκτός των ελληνικών), καταννούν την ανάγκη της ύπαρξης ενός πυρήνα παραγωγής που παράγει πλούτο. ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ βρίσκονται στον δικό τους κόσμο.

doctor είπε...

Meropi, έξοχος ο παραλληλισμός με το ...νηπιαγωγείο!
Νομίζω ότι τα νήπια δεν είχαν λόγο ούτε στο μενού των συσσιτίων...

***

anef, (όπως γράφει και ο Τάκης παρακάτω) ο σταλινισμός δεν είναι ενδοκομμουνιστική υπόθεση αλλά αφορά όλη την ανθρωπότητα.
Επίσης μακριά (και) από εμένα ρατσιστικές θεωρήσεις του στυλ "αυτός γενήθηκε βάρβαρος".
Συμφωνώ ότι την περίοδο του σταλινισμού η αξία της ανθρώπινης ζωής ήταν πολύ χαμηλή σε σχέση με το σήμερα.
Το τέλος του Β' Π.Π. άλλαξε πολλά, πάρα πολλά.
Όμως η σταλινική θηριωδία μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή του Χίτλερ και αυτό πρέπει να το παραδεχθούμε όλοι.

Όσον αφορά τους κατασκόπους εντός της ΕΣΣΔ ο Ραφαηλίδης δεν είναι καθόλου συνωμοσιολόγος.
Κατάσκοποι υπήρχαν και μάλιστα πάρα πολλοί, όπως φυσικά υπήρχαν και κατάσκοποι της ΕΣΣΔ στις αντίπαλες χώρες.

***

Yosemite Sam, άργησες φίλε αλλά ...πυροβόλησες!!!
Εκείνος ο άσωτος υιός, ο πόντικας ο Μίκυ, που έχει χαθεί άραγε...

doctor

doctor είπε...

Locus συμφωνώ.

Ας υποθέσουμε ότι οι εργάτες ενός εργοστασίου θέλουν να καρπώνονται οι ίδιοι την υπεραξία τους, δηλαδή το κέρδος του εργοδότη.

Οπότε, ό,τι βγάζει η επιχείρηση, το παίρνουν οι εργαζόμενοι.
Αν όμως η επιχείρηση χρωστάει, θα τσοντάρουν οι εργαζόμενοι;

Μήπως τότε αντί για σοσιαλισμό μιλάμε για "λεόντειο εταιρεία" όπου οι εργαζόμενοι θα μοιράζονται τα κέρδη και ο επιχειρηματίας θα πληρώνει τα έξοδα;

Και το κυριώτερο: οι κομμουνιστές όταν ανοίγουν επιχειρήσεις δεν έχουν ως σκοπό το κέρδος;
Ή μήπως ως απώτερο σκοπό έχουν να μοιράσουν τα κέρδη τους στους εργαζόμενους;

Από κομμουνιστές εργοδότες έχω ιδία πείρα, δεν εύχομαι το ίδιο και για εσάς... (χαριτολογώντας!).

doctor

doctor είπε...

Άνευ ορίων, ο Ραφαηλίδης κρίνει το "σοσιαλιστικό πείραμα" με τα εργαλεία του μαρξισμού.

Βέβαια ο Ραφαηλίδης τα στραβά τα βλέπει. Κάνουν μπαμ. Και τα λέει(γράφει). Δεν τα κουκουλώνει στο όνομα κάποιας δογματικής κομματικής γραμμής.

Φυσικά οι κρίσεις του υπόκεινται και αυτή στην βάσανο της λογικής και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκφυλίζονται σε δόγμα.
Δεν θα το ήθελε με τίποτε ο Βασίλης Ραφαηλίδης.

doctor

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλια, αλλά αναμενόμενο αφού έριξες στο τραπέζι τον Βασίλη Ραφαηλίδη, doctor:)

Ρωτάς αν ξέχασες κάτι στο πρώτο σου σχόλιο και είπες ότι μετά θα μιλήσουμε γι Κούβα, Αγκόλα..
Αν επιτρέπεις αγαπητέ μήπως θάπρεπε να επιταχύνουμε την συζήτηση;
Δεν πάμε στον Τσάβες και Μοράλες;
Αφού αυτά είναι τα "πρότυπα" της νεολαίας της "αριστεράς" των ημερών μας!

Οι σχολιαστές του ποστ σου γνώστες του αντικειμένου και θα πρέπει να ανοίξουμε λίγο την συζήτηση και να πάμε στις Μπολιβαριανές εισαγόμενες "επαναστάσεις"
Λέω, μία άποψη με όλο το συμπάθειο.

Την καλησπέρα μου.

Ανώνυμος είπε...

12/07/2008
Ομιλία του Προέδρου του ΣΥΝ στην 1 συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ

[.."Χρειάζεται, όταν μιλάμε για κυβερνητικά σενάρια, να μην έχουμε στο μυαλό μας μονάχα την αποτυχημένη εκδοχή της Κεντροαριστεράς στην Ευρώπη. Στο όνομα της Αριστεράς υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα και σήμερα και άλλες κυβερνητικές εκδοχές. Κυβέρνηση της Αριστεράς, με την ευρεία έννοια, η κυβέρνηση στη Μ. Βρετανία. Στο όνομα της Αριστεράς υπάρχουν κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική που προχωρούν σε μεταρρυθμίσεις και σε αλλαγές πάρα πολύ σημαντικές, τις οποίες πολλοί από εμάς εδώ μπορεί να θεωρούμε μεταρρυθμιστικά προτάγματα. Μιλάμε για κυβερνήσεις, όπως κυβερνάει ο Τσάβες, ο Μοράλες, ο Κορρέα στη Λατινική Αμερική, μεταρρυθμίσεις αναδιανομής του πλούτου, υπάρχουν συγκρούσεις κοινωνικές πολύ σημαντικές. Υπάρχει, λοιπόν, και αυτή η εκδοχή και πρέπει να τη δούμε."...]

giant13 είπε...

Γειά σου Δόκτορα μου.

Να ξεκινήσω με μια παρατήρηση.

Πιστεύω,η αναφορά του Ραφαηλίδη, για την ισότητα εντός των φυλακών, είναι άστοχη.
Ακόμη και εκεί, υπάρχει ιεραρχία, όπως στον υπαρκτό σοσιαλισμό, και αλλοίμονο σε όποιον τολμήσει να πάει κόντρα.

Ο κομμουνισμός, όπως τελικά εφαρμόστηκε, σωστά αποκαλείται και κόκκινος φασισμός, αλλά όταν βρέθηκα το προηγούνενο καλοκαίρι στην Ρωσσία, καποιά στιγμή ευλόγησα τον Λένιν, βλέποντας τα παλάτια, την χλιδή και την προκλητικότητα της ζωής των Τσάρων και των αυλικών τους.

Μετά από μια πολιτικο-κοινωνική συζήτηση με την ξεναγό, στο τέλος απλά κατέληξε πως παλιότερα είχαμε το "κομμουνιστικό τείχος" ενώ τώρα το "τείχος του χρήματος".
"Διαλέγετε και παίρνετε κύριοι", ήταν η τελευταία φράση της.

Και στο φινάλε, με τον τρόπο που εφαρμόστηκε η περεστρόικα, ανεξαιρέτα σε όλα τα κράτη του πρώην ανατολικού μπλόκ, οι κρατούντες και έχοντες είναι οι ίδιοι, το χρήμα δηλαδή δεν άλλαξε χέρια.

Χίλια μύρια κακά του υπαρκτού σοσιαλισμού να αναφέρεις, η αλήθεια που καίει είναι πως με μέσο μισθό τα 800ε, πρέπει τώρα να πληρώνεις για υγεία, στέγη, θέρμανση, νερό, ηλεκτρικό, εκπαίδευση.

Αν ζούσε στις μέρες μας ο Ραφαηλίδης θα θελα την γνώμη του για τα golden boys, την παγκοσμιοποίηση, την ανεργία, την εργασία πέραν του οκταώρου, τις συντεχνίες, τα καρτελ των πολυεθνικών.

Τελικά ο κομμουνισμός και σωστά μας τελείωσε, αφού πρακτικά είναι ανεφάρμοστος.
Τον σοσιαλισμό τον διαστρεβλώσαμε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Ο άκρατος φιλελευθερισμός μας οδήγησε σε αυτά που βιώνουμε τώρα.

Εμεινε άραγε κάποιο άλλο σύστημα να δοκιμάσουμε;

Anef_Oriwn είπε...

Μερικές ακόμα (δικές μου τούτη τη φορά κι όχι του Ραφαηλίδη) σκέψεις (αλλά και σχόλια) που προκύπτουν μέσα από τη συζήτηση:

1. Κατ’ αρχάς να πω ότι οι “αντιπολιτευτικές” τοποθετήσεις μου, [σε σχέση με το γενικότερο πνεύμα αντισταλινικής και λοιπά ομοψυχίας που κυριαρχεί στη συζήτηση), ουδόλως αποτελούν δικαιολόγηση (ή πρόθεση από μέρους μου να γίνω απολογητής) οποιωνδήποτε εγκλημάτων που έγιναν στο όνομα του σοσιαλισμού. Παράλληλα όμως θέλω να υπογραμμίσω (όσο κι αν διαφωνεί ο Takis με τη χρήση του όρου «συγκεκριμένες συνθήκες»), ότι (τούτες) οι «συγκεκριμένες συνθήκες», δεν μπορεί να μη λαμβάνονται υπ’ όψη αν θέλουμε να αναλύουμε σφαιρικά τα ιστορικά γεγονότα και να καταλήγουμε σε ορθολογιστικά συμπεράσματα. Τα γεγονότα και οι ιστορικές εξελίξεις δεν επισυμβαίνουν τυχαία και μεταφυσικά ή χωρίς να υπάρχουν τα αίτια που τα προκαλούν. Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι πολύ απλό και αβασάνιστα εύκολο να λέμε ότι “… πολλά φαινόμενα του σταλινισμού εξηγούνται με την προσπάθεια εδραίωσης μιάς καινούργιας άρχουσας τάξης , τη λεγόμενη νομενκλατούρα ...”. Μ’ αυτή τη συλλογιστική παραγνωρίζουμε ή υποτιμούμε όλες εκείνες τις δυσκολίες και προβλήματα που δημιουργούνται και προκύπτουν (μέσα από τις δοσμένες συνθήκες του χωροχρόνου) όταν προσπαθούμε να φτιάξουμε κάτι το ΝΕΟ!

2. Η (συμπληρωματική) παράθεση από μέρους μου κι άλλων αποσπασμάτων από το έργο του Ραφαηλίδη είναι για δώσω μια πιο σφαιρική και ολοκληρωμένη εικόνα για τον τρόπο σκέψης του που δεν ήταν καθόλου μηδενιστικός και ισοπεδωτικός για την κομμουνιστική κοσμοθεωρία (όπως είπα και στην προηγούμενη παρέμβαση μου). Όπως αναφέρει κι ο Doctorας “… ο Ραφαηλίδης κρίνει το «σοσιαλιστικό πείραμα» με τα εργαλεία του μαρξισμού [...] τα στραβά τα βλέπει [...] τα λέει (γράφει) ... δεν τα κουκουλώνει στο όνομα κάποιας δογματικής κομματικής γραμμής ...”, αλλά πάντοτε με την έννοια πως θα βελτιωθούν τα πράματα.

3. Λέει (μεταξύ άλλων) ο συν-σχολιογραφος Locus Publicus: “… Ο Καπιταλισμός γέννησε τον Σοσιαλισμό. Είναι το απαραίτητο σύστημα παραγωγής που απαιτείται για να μπορέσει μια κοινωνία να παράγει κέρδος απο κάποιες ανταγωνιστικές υπηρεσίες, με το οποίο θα χρηματοδοτήσει τα κοινωνικά της μοντέλα. Με τη λογική αυτή, ΗΠΑ και Σουηδία, είναι και οι δύο Σοσιαλιστικές χώρες. Η Ρωσία δεν έγινε ποτέ, γιατί δεν είχε καπιταλιστική βάση παραγωγής, και ποτέ δεν είχε πλούτο να χρηματοδοτήσει τίποτα…”. --- Τούτο αποτελεί τη γνώριμη επωδό των απολογητών και υπερασπιστών του καπιταλιστικού συστήματος, οι οποίοι ξεχνούν τις περιοδικές κρίσεις (του συστήματος) που οδηγούν εκατομμύρια εργαζόμενους στην ανεργία, την ανέχεια και στην συμπίεση των κοινωνικών παροχών (και στην τελική κατάρρευση των «κοινωνικών μοντέλων»), για να μην μιλήσω για την καταλήστευση του φυσικού πλούτου των αναπτυσσόμενων χωρών (όπου οι πολίτες τους πεθαίνουν από την πείνα και τις αρρώστιες ή μένουν αγράμματοι), για να περνούν καλά οι λαοί των μητροπόλεων! Θα παραπονιόμαστε τώρα γιατί κυβερνάνε “… ο Τσάβες, ο Μοράλες, ο Κορρέα στη Λατινική Αμερική, [γιατί κάνουν] μεταρρυθμίσεις αναδιανομής του πλούτου, [που προκαλούν] συγκρούσεις κοινωνικές πολύ σημαντικές ...”; Τίποτα ΔΕΝ γίνεται με συνταγές αλλά και τα πράματα αλλάζουν (ριζικά) με το ΣΕΙΣ και με το ΣΑΣ!

4. Λέει ο Doctorας: “… Συμφωνώ ότι την περίοδο του σταλινισμού η αξία της ανθρώπινης ζωής ήταν πολύ χαμηλή σε σχέση με το σήμερα ...” –-- Άραγε που είναι ψηλά σήμερα; Στις λιμοκτονούσες χώρες της Αφρικής, στην Γάζα, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν ή κι ακόμα στην επικράτεια της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης;

5. Φυσικά και τα οποιαδήποτε εγκλήματα (περιορισμοί πολιτικών δικαιωμάτων, γενοκτονίες εθνοκαθάρσεις) “… αφορούν όλη την ανθρωπότητα ....”, όπως κι ότι έγινε επί εποχής Στάλιν. Εκείνο που (νομίζω) ότι θέλει να κάνει ο Ραφαηλίδης ονομάζοντας “… τον σταλινισμό και τη σταλινική βαρβαρότητα […] ενδοκομουνιστική υπόθεση …”, είναι να αναδείξει την υποκρισία όλων όσων ενώ βλέπουν τα σταλινικά εγκλήματα ΔΕΝ βλέπουν (ή υποβαθμίζουν ή προσπερνούν) τα ιμπεριαλιστικά (καπιταλιστικά) εγκλήματα και τους ποταμούς αίματος που χύθηκαν για την εδραίωση της αστικής δημοκρατίας και των στοιχειωδών αστικών δικαιωμάτων.

6. Το απόσπασμα (που ο blogοδεσπότης παραθέτει) από το βιβλίο του Ραφαηλίδη που μιλά για το συντεχνιασμό αφορούσε καθαρά την Ελλάδα. Η σχετική παράγραφος στη σελ. 331 ξεκινά ως εξής: “... Αυτό μπορεί να συμβαίνει σ’ όλο τον κόσμο εκτός από την Ελλάδα όπου …” [και ακολουθεί το απόσπασμα που παρατέθηκε] “... ο συνδικαλισμός δεν είναι παρά συντεχνιασμός, πράγμα που εξηγεί μεταξύ άλλων και την πλήρη περιφρόνηση των απεργών για όλους τους άλλους εργαζόμενους, άλλων κλάδων, που δεν απεργούν ...”.
Δεν ξέρω πως είναι ακριβώς τα πράματα στην Ελλάδα, αλλά εδώ στην Κύπρο το φαινόμενο αυτό παρατηρείται κυρίως σε επαγγελματικές ομάδες υψηλόμισθων και προνομιούχων εργαζόμενων όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι καθηγητές, οι δάσκαλοι, οι τραπεζιτικοί, οι πιλότοι του κρατικού αερομεταφορέα ...

7. Υπάρχουν και πολλά άλλα που θα μπορούσαν να σχολιαστούν αλλά ώρα να παμε και για ξεκούραση ...

8. Καλό βράδυ!

Anef_Oriwn
Τετάρτη 11/2/2009 – 11:38 μ.μ.

doctor είπε...

Σπίθα, Σπιθάκο, η Κούβα είναι ξεχωριστό κεφάλαιο, και βέβαια, δεν είναι δυνατόν να μπει στον ίδιο τορβά η Κούβα με την Βόρεια Κορέα, η Κίνα με την Γιουγκοσλαβία κτλ.

Επιφυλάσσομαι για το μέλλον (το άμεσο και όχι εις τας καλένδας!).

Για τον ΣΥΝ τα έχουμε πει, το πείραμα "Τσίπρα" θα αποτύχει και μάλιστα οικτρά. Η μετριοπάθεια, η νηφαλιότητα και η σοβαρότητα που χαρακτήριζε αυτό το συμπαθέστατο κομμάτι της Αριστεράς, δυστυχώς χάθηκε. Ο γερο Κύρκος τους τα λέει, ο Κωνσταντόπουλος κι αυτός διακριτικά, ο Κουβέλης τα ίδια.
Δεν τον ακούνε οι πιτσιρικάδες...

doctor

doctor είπε...

giant13, η αναφορά στις φυλακές δεν είναι του Ραφαηλίδη, είναι δική μου, οπότε ο νεκρός δεδικαίωται!

Για την ισότητα έχει γράψει ο Νίκος Δήμου στο "σύστημα ελευθερίας":

Έχουμε μάθει πως ελευθερία και ισότητα είναι οι πρώτες αξίες - ίσως μάλιστα η ισότητα να είναι σημαντικότερη από την ελευθερία. Την εγκαταλείπουμε; Την ξεχνάμε; Και στο νέο αυτό σύστημα θα βασιλεύει η ανισότητα;

Κατ αρχήν ας διευκρινίσω πως για μένα η ισότητα είναι πρωτεύουσα αλλά όχι πρωταρχική αξία - είναι παράγωγη. Εκπορεύεται από την δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη επιτάσσει την ισότητα - η μάλλον απεχθάνεται την ανισότητα. Η ισότητα αυτή καθ' αυτή δεν είναι αρετή. Δεν αυξάνει η αξία δύο ανθρώπων επειδή είναι ίσοι. Δεν γίνεται αυτόματα ευτυχέστερη μία κοινωνία αν όλα τα μέλη της εξισωθούν. (Είναι όμως δυστυχέστερη αν υπάρχουν έντονες ανισότητες - δηλαδή αδικίες.)

Βλέπω λοιπόν την ισότητα σαν παράγωγη αξία με αρνητικό χαρακτήρα (η έλλειψή της έχει μεγαλύτερη σημασία από την παρουσία της).

Στην προαιώνια διαμάχη για την ιεράρχηση των αξιών, δίνω σαφώς το προβάδισμα στην ελευθερία. Μάλιστα, την θεωρώ ως την μόνη αξία που μας χρειάζεται για την πολιτική πράξη. Όλες οι άλλες παράγονται και εκπορεύονται από αυτήν.

Υπάρχει όμως πραγματικά μία "πρώτη" αξία; Κι αν ναι - πώς αποδεικνύεται η ιεραρχική της πρωτοπορία;

Χωρίς να επεκταθώ σε τεχνικά φιλοσοφικά θέματα, θα προσπαθήσω να παρουσιάσω απλά την άποψή μου.

Ας καθορίσω πρώτα ένα κριτήριο αξιολόγησης. Θα το δανειστώ από τις - θετικές και μη - επιστήμες. Σ' αυτές θεωρείται καλύτερη εκείνη η θεωρία που εξηγεί τα περισσότερα φαινόμενα με τον απλούστερο τρόπο. Έτσι λοιπόν και στην δική μας αξιολόγηση θα δεχθούμε σαν υπέρτερη αξία αυτή που έχει την καθολικότερη ισχύ και - ταυτόχρονα - επιτρέπει την οικοδόμηση του απλούστερου συστήματος αξιών.

Ένα παράλληλο κριτήριο (πάλι επιστημονικής αλλά και φιλοσοφικής προέλευσης) είναι η αυτοτέλεια μίας αξίας. Δηλαδή το να μην παράγεται από κάποια άλλη - αλλά αντίθετα, να γεννάει (και να εμπεριέχει) τις υπόλοιπες. Οι "παράγωγες" έννοιες, λογικά, είναι ιεραρχικά υποδεέστερες από την "μητέρα" έννοια. Συνήθως το κριτήριο αυτό συμβαδίζει με την καθολικότητα που αναφέραμε πριν. Μια καθολική έννοια, με μεγαλύτερο πλάτος, είναι φυσικό να παράγει έννοιες - έστω αυτές που περιέχει.

Ας δούμε τώρα, από τις έννοιες που συνήθως συζητάμε, ποια ανταποκρίνεται περισσότερο στα κριτήρια που θέσαμε. Και ας προσπαθήσουμε μετά, με παραγωγική διαδικασία να συμπεράνουμε μία ηθική (άρα και πολιτική) τάξη.

Από τις δύο αξίες που αναφέραμε στην αρχή - ποια υπάγεται στην άλλη ή ποια παράγεται από την άλλη; Αν ξεκινήσουμε από την ισότητα, θα δούμε πως δεν μπορεί να εμπεριέχει την ελευθερία. Ίσοι είναι και οι φυλακισμένοι μεταξύ τους. Μάλιστα είναι γνωστό πως, στην προσπάθεια για την επίτευξη ισότητας, πολλά καθεστώτα περιορίζουν τις ελευθερίες - πράγμα που επίσημα παραδέχονται. Είναι μία συνειδητή επιλογή, κατά τη γνώμη μου λανθασμένη, γιατί, όπως θα δούμε και παρακάτω, δεν οδηγεί πουθενά.

Ας αντιστρέψουμε τώρα τη σχέση - μπορεί από την ελευθερία να προκύψει η ισότητα; Μοιάζει πιο πιθανό. Αν κανένας άνθρωπος δεν εμποδίζεται, δεν περιορίζεται, αν ο καθένας μπορεί να είναι αυτό που είναι (και θέλει) τότε δεν είναι όλοι ίσοι; Τουλάχιστόν στις ευκαιρίες - γιατί π. χ. στο ανάστημα και το χαρακτήρα θα διαφέρουν (ευτυχώς!) Ισότητα δεν σημαίνει ισοπέδωση!

Μα, θα μου αντιτείνουν, η σκέψη αυτή προϋποθέτει και φυσική ισότητα. Όμως τέτοια δεν υπάρχει - και αν τους αφήσουμε όλους ελεύθερους, ο ρωμαλέος θα καταπιέσει τον αδύνατο.

Εδώ βλέπουμε πως πολλοί δεν αναγνωρίζουν το πραγματικό εύρος της έννοιας "ελευθερία". Γιατί, όπως είπαμε, μέσα της υπάρχει και η ελευθερία από την καταπίεση, την εκμετάλλευση, τη στέρηση. (Αλλιώς τι ελευθερία θα ήταν αυτή, όταν στερούμαι και υποφέρω. Πόσο ελεύθερος είναι κάποιος που πεινάει;)

Σε μία λοιπόν κοινωνία ελευθερίας, ο δυνατός δεν μπορεί να καταπιέσει τον αδύνατο - διότι εκεί θα παρέμβουν οι μηχανισμοί για την προστασία της ελευθερίας (του αδύνατου!) Είναι κοινός τόπος πια πως η δική μου ελευθερία σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Και οι δύο μαζί δίνουν την ελευθερία όλων - την κοινωνική και πολιτική διάσταση της ελευθερίας.

http://www.ndimou.gr/articledisplay.asp?time_id=76&cat_id=2&searchstr=%E9%F3%FC%F4%E7%F4%E1

doctor είπε...

Ανευ ορίων,

1. Το νέο, δεν μπορεί να κυοφορηθεί στην μήτρα του πειράματος της ΕΣΣΔ. Είναι καταδικασμένο εκ των προτέρων.
Όπως γράφει πολύ σωστά ο γίγαντας, έχουν αποτύχει τα πάντα. Ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός επίσης.
Ως μόνη λύση εγώ βλέπω έναν συγκερασμό καπιταλισμού και κομμουνισμού, που συναντιώνται περίτεχνα στην σοσιαλδημοκρατία που τόσο όμορφα εφαρμόζεται στις σκανδιναβικές χώρες.
Αν δείτε τους δείκτες δημοκρατίας, του δείκτες ευημερίας, τους δείκτες διαφάνειας, αυτές οι χώρες αριστεύουν.
Προσφέρουν το εφικτό, χωρίς Τσε, χωρίς Άρη, χωρίς Φιντέλ.
Χωρίς θέαμα, κερδίζουν, μισό-μηδέν.
Φέρνουν αποτέλεσμα αθόρυβα.
Θέλουμε μια ομάδα να χάνει 5-4 σε ένα συναρπαστικό ματς ή μια ομάδα-Ρεχάγκελ που θα κερδίζει 1-0 σε ένα ματς "σούπα";
Και για να θυμηθώ το σκακιστικό μου παρελθόν, θέλουμε έναν Κασπάροβ να κεντάει ή έναν Κάρποβ να αποκτά πλεονέκτημα ένα στρατιωτάκι και να σε πηγαίνει σε φινάλε ανταλλάσσοντας όλα τα κομμάτια του και μένοντας με τον βασιλιά του και το ένα στρατιωτάκι του που έχει ως πλεονέκτημα και ο αντίπαλος με τον βασιλιά μόνο (και γυμνό);

Ως οπαδός του εφικτού και του ρεαλιστικού θα προτιμήσω τις γερμανικές κοινωνίες (Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Ολλανδία, Σουηδία, Νορβηγία, Δανία, να πω και Ισλανδία παρά τα πολλά γκολ που έχει φάει τελευταίως!) και όχι τους λαϊκισμούς και θεατρινισμούς του Τσάβες, του Μοράλες και των λοιπών.

doctor

doctor είπε...

2. Ο Ραφαηλίδης είχε πολλούς λόγους να είναι φανατικός οπαδός του ΚΚΕ. Αν διαβάσετε τη ζωή του θα καταλάβετε ("μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο" λέγεται το αυτοβιογραφικό του βιβλίο).
Προτίμησε όμως να σταθεί κριτικά και αυστηρά απέναντι στην κομματική σαπίλα των κομμουνιστικών κρατών.

3. Για να μοιραστεί ο πλούτος πρέπει να παραχθεί. Για να παραχθεί θα πρέπει να υπάρχουν κίνητρα, μέσα από τα οποία βγαίνει το επιχειρηματικό δαιμόνιο κάποιων. Ισότητα είναι να παίρνει τα ίδια χρήματα το ρεμάλι που σέρνεται από το ένα καφενείο στο άλλο με κάποιον ανήσυχο άνθρωπο που θέλει να γίνει επιχειρηματίας;
Και μην μου πείτε ότι υπάρχει κοινωνία που δεν έχει τεμπέληδες και εργατικούς, σπάταλους και οικονόμους, γελοίους και σοβαρούς, τσαπατσούληδες και συγκροτημένους!

4. Στην Ευρώπη η κατάσταση έχει βελτιωθεί πάρα πολύ και δεν νομίζω να υπάρχει χώρα στην οποία να ανοίγει πυρ η Αστυνομία στις πορείες ή να φυλακίζονται και να εξορίζονται άνθρωποι για τις ιδέες τους.
Στις χώρες του τρίτου κόσμου βασιλεύει η διαφθορά και η αδιαφάνεια. Φταίνε και αυτές για την κατάντια τους.

5. Τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού σε βάθος χρόνου είναι εφάμιλλα του σταλινισμού. Μόνο που ο Μεντόζα έζησε κάποιους αιώνες πριν τον Στάλιν. Το θέμα είναι ότι τα εγκλήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού συνεχίζονται (π.χ. Ιράκ, Αφγανιστάν).

6. Ναι, όντως, ο Ραφαηλίδης μιλά για την Ελλάδα και εγώ γι'αυτό το παρέθεσα και έβαλα και την φωτογραφία με τους Κρήτες αγρότες στο λιμάνι του Πειραιά. Έπρεπε να παραθέσω και την προηγούμενη πρόταση. Φυσικά δεν είχα καμία πρόθεση.

7+8 δεν σε πρόλαβα και κοιμήθηκα! Καλημέρα.

doctor

Anef_Oriwn είπε...

[Doctorα,
Παρ’ όλο που έχεις προχωρήσει στην ανάρτηση νέου ιδιαιτέρως ενδιαφέροντος κειμένου, επέτρεψε μου να παραμείνω ακόμα λίγο εδώ για κάποιες διευκρινήσεις και παρατηρήσεις].

*******
@ Giant 13,

Δυστυχώς ο Ραφαηλίδης έφυγε νωρίς. Πολλά ενδιαφέροντα θα ήταν όσα τυχόν θα έγραφε για τη σημερινή εποχή και τα όσα τεκταίνονται (για τον άκρατο φιλελευθερισμό, την παγκοσμιοποίηση, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με τις συνθήκες και τα συντάγματα της αλλά και εκ τα προβλήματα των εργαζόμενων τα οποία καλά να κρατούν – την υγεία, τα φροντιστήρια, τη στέγαση, την ανεργία, την αστυνόμευση της καθημερινής μας ζωής, τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό και πολλά άλλα).

******
Χωρίς να υπονοώ ή να υποβάλλω ότι οι απόψεις του Ραφαηλίδης αποτελούν δόγμα ή αξίωμα, θεωρώ ότι είναι λάθος να τον επικαλούμαστε αποσπασματικά και επιλεκτικά και να αποσιωπούμε ή να ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος ήταν ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ!

Τα διάφορα περί “νηπιαγωγείων”, ή της ανάγκης “… ύπαρξης ενός πυρήνα παραγωγής που [να] παράγει πλούτο …” (δηλ. μιας καπιταλιστικής και εκμεταλλεύτριας τάξης], ή της εξίσωσης του Στάλιν με τον Χίτλερ και κατ’ επέκταση του κομμουνισμού με τον φασισμό/ναζισμό [σε καμιά περίπτωση έκανε κάτι τέτοιο ο Ραφαηλίδης], ή περί των ουτοπιών για “κομμουνιστική” διαχείριση επιχειρήσεων εν μέσω καπιταλισμού, ή για τα αντιφατικά περί «κομμουνιστών εργοδοτών», (ποιο είναι τελικά το πρωτεύον και το κυρίαρχο, η ύλη ή το είναι, η κοινωνική συνείδηση ή ότι δηλώσεις;), ή περί της άποψης ότι η Κίνα ή το Βιετνάμ είναι σοσιαλιστικά/κομμουνιστικά κράτη, αποτελούν μεγάλα θέματα, τα έχουμε ακούσει πλειστάκις και γι’ αυτό δεν θα προχωρήσω σε περαιτέρω συζήτηση γι’ αυτά. Εξ άλλου ΔΕΝ πείθεται ή μεταπείθεται και κανένας που τα έχει αποδεχτεί και πιστεύει ότι έτσι έχουν τα πράματα. Απλώς έχω την άποψη ότι ο Ραφαηλίδης χρησιμοποιείται από πολλούς λανθασμένα (είτε σκοπίμως είτε άθελα).

******
Doctorα,

1. Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι “… στην μήτρα του πειράματος της ΕΣΣΔ …” [αλλά και των άλλων χωρών του πάλαι ποτέ “υπαρκτού σοσιαλισμού” […] “… δεν μπορεί να κυοφορηθεί … το νέο ...”, [δηλ. μια νέα σοσιαλιστική κοινωνία], γιατί αυτή η μήτρα έχει αυτοκαταστραφεί τελικά! Όμως το όλο πείραμα και ότι θετικό μπορεί να πέτυχε (μαζί και με τις αρνητικές του εξελίξεις, λάθη και αδυναμίες) αποτελούν μια υλική πραγματικότητα (όχι όμως με την έννοια του μπαμπούλα) που μπορεί να λειτουργήσει ως βάση δεδομένων και εμπειριών για το μελλοντικές καταστάσεις. Το νέο πάντοτε έχει τις ρίζες του στο παλιό.

2. Ο “συγκερασμός καπιταλισμού και κομμουνισμού” συνιστά αυτό που λεμε σοσιαλδημοκρατία που μπορεί όντως “… τόσο όμορφα εφαρμόζεται στις σκανδιναβικές χώρες…”. Κι εδώ πρέπει να δούμε τους εξειδικευμένους λόγους που πέτυχε εκεί το σοσιαλδημοκρατικό πείραμα (π.χ. ο φυσικός πλούτος των χωρών αυτών), ενώ σε πολλές άλλες απέτυχε και μάλιστα παταγωδώς (Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία), όπου έχουμε και παλινωδίες και χρόνια άλυτα προβλήματα.

3. Πέραν τούτου τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά δρώμενα σε μια χώρα ΔΕΝ εξελίσσονται κατά παραγγελία ή κατ’ επιβολή (εκ των έσω ή εκ των έξω) ή αναλόγως των δικών μας προτιμήσεων. Όπως φυσικά “…δεν είναι δυνατόν να μπει στον ίδιο τορβά η Κούβα με την Βόρεια Κορέα ...”, έτσι ΔΕΝ μπορούμε να συγκρίνουμε και τις κοινωνίες των χωρών της Νοτίας (Λατινικής) Αμερικής με τις “… γερμανικές [όπως τις λαλείς] … κοινωνίες (Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Ολλανδία, Σουηδία, Νορβηγία, Δανία, να πω και Ισλανδία …”, ή πόσο εφικτό είναι οι λατινοαμερικάνικες κοινωνίες να ακολουθήσουν το δρόμο των “γερμανικών κοινωνιών”.

4. Όπως πιθανό να έλεγε κι ο Μαρξιστής Ραφαηλίδης ο Τσιάβες, ο Μοράλες κι άλλοι αριστεροί κι αριστερίζοντες ηγέτες της Νοτίας Αμερικής (μ’ όλους τους «λαϊκισμούς και θεατρινισμούς» τους), είναι γέννημα και θρέμμα των συγκεκριμένων κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών των ΔΙΚΩΝ τους χωρών. Είναι “ώριμα τέκνα της ανάγκης και της οργής”, του αντιαμερικανισμού, του αντιιμπεριαλισμού και της έντονης επιθυμίας των λαών της περιοχής για εθνική απεξάρτηση και κοινωνική πρόοδο και εκφράζουν ακριβώς αυτά τα αισθήματα των λαών της περιοχής. Τώρα τι θα πετύχουν; Τούτο θα το δείξει ο χρόνος, οι διεθνείς και περιφερειακές εξελίξεις και συγκυρίες και το ποιος θα βγει τελικά νικητής στην αντιπαλότητα και αντιπαράθεση που προϋπήρχε μεν αλλά συνεχώς οξύνεται με το αφεντικό στα βόρεια.

5. Πάλι μακρηγόρησα!

6. Καλό βράδυ!

Anef_Oriwn
Πέμπτη 12/2/2009 – 11:38 μ.μ.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Γιατρέ, μας έστειλες πάλι με την ανάρτησή σου. Πραγματική μελέτη μαρξισμού. Ακόμη μία φορά διακρίνεται το οξύ βλέμμα σου.

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Αίσχος είδα την φωτογραφία του τρισάθλιου παπανδρέου και φρίκαρα. Μιας και τον ανέφερα ας πω μία ιστορία: Στο πανεπηστίμιο είχαμε ένα καθηγητή ο οποίος ήταν σύμβουλος του Βέλγου Διευθυντή της Κεντρικής τράπεζας και σε ένα μάθημα μας είπε πως σε ένα συμβούλιο των διοικητών των κεντρικών τραπέζων της Ε.Ε. ένας από τους διοικητές είπε: "Οι Έλληνες είναι άτυχοι, αν είχε πεθάνει ο παπανδρέου ποιο νωρίς θα είχαν μπει στην ζώνη ευρώ μαζί με τις άλλες χώρες..."

doctor είπε...

Άνευ ορίων, σε ευχαριστώ πάρα πολύ για την συμμετοχή στον πολύ όμορφο αυτό διάλογο. Ακόμη και να διαφωνεί κανείς μαζί σου, η γραφή σου είναι τόσο καλή, και το ύφος σου τόσο νηφάλιο και σοβαρό, που ...απολαμβάνει αυτή τη διαφωνία!

***

Δείμε, ευχαριστώ.

***

Γιάννη, ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ο εισηγητής του εθνολαϊκισμού και αυτή τη στιγμή όλα τα κόμματα τον μιμούνται με τα γνωστά αποτελέσματα.

doctor

Ανώνυμος είπε...

Ο Ραφαηλίδης ήταν λαμπερή διανοητική προσωπικότητα. Κρίμα που τον χάσαμε τόσο πρόωρα!